Abby's POV:
"WALANG HIYA KA! ano't ang kapal ng pagmumukha mong tumapak sa pamamahay ko matapos mong saktan ang anak ko?! Lumayas ka! LUMAYAS KA SA PAMAMAHAY NAMIN!!"
Nag-iinat na lumabas ako ng silid pero hindi pa ako nag sisimulang humakbang pababa ay ang galit na boses na ni Daddy ang aking narinig.
Dali-dali akong tumakbo pababa pero napa-atras rin ako agad ng mapag sino ko ang kaniyang kausap.Nakayuko si Cloud sa harap ng pintuan ng bahay namin habang nasa harapan niya ang mga magulang ko.
"Mam, Sir, I came here to ask for forgiveness to your daughter, marami akong nagawang pagkakamali sa kaniya at narealize ko lahat ng iyon ng mawala---"
"Ha! At sa tingin mo maniniwala ako sayo? Ilang beses mong pinaiyak ang anak ko ng nasa poder mo siya Salazar! At ngayun na hindi niya kinaya lahat at iniwan ka ay pupuntahan mo siya rito?! Dios mio! Umalis ka na lang dahil wala kaming balak n
Abby's POV:Nasasaktan ako dahil kahit anong sakit na ang ginawa niya sa akin hindi ko maintindihan kung bakit nadudurog pa rin ako kapag nakikita ko at naaalala ko ang poot at hinagpis sa mga mata niya. Kung gaano siya nasaktan sa mga sinabi ko habang pareho kaming nababasa ng ulan. Despite of everything, I can't help but to still care for him. Maybe that was my biggest curse for falling inlove to someone who doesn't love me back.Napatawa ako ng pagak ng may tumulong luha sa aking mga mata. It's been 3 days since that night happened. It's been 3 days since I last saw him standing in the middle of the rain with eyes full of pain.Tok tok tok.I looked at the door when I heared a couple of knock and it was then my mother who came in."Anak"She immediately went to my side and hugged me tightly."It's okay anak, everything will be fine."With that, I burst into tearsI clung
Abby's POV:"Hi""Hello"Napatawa ako ng palihim sa ayos naming dalawa. Kung noon para na akong hihimatayin kapag sinabihan niya akong "hi", ngayon ay parang wala na akong pakealam."Kamusta ka na?"Maya maya ay tanong niya. Bumuntong hininga muna ako bago ngumiti ng bahagya sa kaniya."Ayos naman.""Hmm" tumatango tangong aniya.Nandito kami sa isang coffee shop dahil gusto kong mag usap kami. Nakipagkita ako sa kaniya para magkaroon ng peace of mind kahit mahirap.Makalipas ang ilang sandali ay tahimik na nangangapa kami sa kung ano ang dapat gagawin."Abby""Cloud"Sabay na pagkabigkas namin sa pangalan ng isa't-isa."You go first." I said in a serious tone.He heave a sigh before looking at me straight in the eyes."Let's start again Abby." maaninag ang pagsusumamo sa kaniyang mga mata at boses."To tell you frankly, I am not here infront of you for reconciliation. I a
Abby's POV:The love we have for someone can sometimes inspire at the same time ruin us. The ability to love is an ability to get hurt. There are things in life that we often forgot to embrace which is why we suffer to pain and that is self-love.Sa sobrang pagmamahal ko kay Cloud ay binulag ako ng lahat. Tinalikuran ko ang sarili ko at nagpakababa para sa kaniya. The painful things that I thought I wouldn't experience on his hands happened. Masakit na yung taong naging inspirasyon mo mula noon ay siyang rason ng pagkasira ko ngayon.I realized that I am not enough for him. He was too high to reach. Chasinf your husband wasn't easy especially if the pain was too much.Napngiti ako na nagpupunas ng luha habang nakatingin sa bahay na nasa harapan ko.This house witnessed everything. It witnessed all the things I did just to offer my love for the man who doesn't see me the way he saw Andrea. It witnessed my silent cry eve
Cloud's POV:You can only realized the importance of a person when it's gone. Nakakatawa lang dahil noon halos isumpa ko siya. Araw araw sinasaktan walang pakealam kahit pisikal man o emosyonal. Si Abby na kababata at kaibigan ko noon ay inalipusta at pinahirapan ko ngayon and guess what? I am miserable knowing I'd lost her. I lost the girl who never get tired of loving me. I lost the girl who never take advantage on me and all she could do was to make me feel special even if most of the time I didn't treat her right."Pare tama na yan."Inagaw ni Cliff ang baso na naglalaman ng alak sa kamay ko.Ngumiti ako ng mapait sa kaniya habang mapupungay na ang mga mata ko dahil sa kalasingan."Sa tingin mo ba may magagawa ang alak na ito para bumalik si Abby sayo?" Hirit pa niya."That can help me atleast forget her for a while." hirap na sabi ko habang yumuyuko sa mesa."Forget her? Eh halos siya na ng
Abby's POV:After 2 years. . . "Hi mam Abby Good morning po." bati sa akin ng guard pagpasok ko."Good morning" I replied and smiled."Good morning mam""Good Morning mam""Good morning po""Good morning"I keep on smiling to those persons that greeted me the moment I entered the building."Hello Miss Abby buti narito na kayo." Tarantang salubong sa akin ni Agnes ng papasok na ako ng elevator at siya ang iniluwa nun."Some Clients are trying to sue us because of incompetent management that we had." she said merely crying."W-What?!" I asked shocked."Yes po. Hindi ko rin alam kung bakit but they keep on calling on us and even send an address at gustong ikaw ang pumunta daw para harapin sila." mangiyak ngiyak na anas ni Agnes dah
Abby's POV:"IT's not the distance that make you forget the person. It is the willingness in your heart to move on and accept things.""Ano ba ang mga pinagsasasabi mo diyan honey?" takang tanong ni dad kay mom."I'm just reading ano ba?!" pagalit na ganti ni mom."Reading what?!" intriga pa ni dad."A text message galing kay balae." mahinang bulong ni mom."Po?" nagugulat na napalingon ako sa kanila.Did I hear it right diba? Ano daw? Balae? Tumalbog ang puso ko at kinabahan ako bigla."H-Ha? Ano ba ang s-sinabi ko?!" tarantang sabi ni mom na mukhang nalito rin at kinabahan bigla."You said B-Balae po. Tama ba mom?" sabi ko at tumayo sa harapan nila."N-No of course not! Anong balae diyan ang sinasabi mo Abby? I said kumare. My friend in a modeling agency na na meet ko sa france last time. She keep on sending this messages to me at nagagandahan naman ako. Tama! Yun
Abby's POV:"Kia ora Abby, I understand your situation, I just couldn't imagine that time will come I should let you go. You've been a major asset of this company and since then that you became the chief marketing manager, we gather lots of clients and investors.""Thank you so much Mr. Wilson. I am really honored to work in your company and I am hoping we could meet and be partners someday.""Oh sure, that will not be impossible with skills and talent you have. I just once again wanted to commend you Ms. Zegura for a job well done."Mr Wilson the CEO of the Wilson Enterprises stand up and we shake hands. I decided to talk to him regarding my resignation and I am glad that he understand and give me what I want.The company was very nice and if I have a choice, I wanted to stay here and work like it is my life but I should need to fix things in the Philippines."I should go
Abby's POV:"ANAK ANAK, look at this, it suits you well." nakangiting ani nito at tuwang tuwa pa habang inilalapit sa akin ang dress na pinili niya."Mom, halos lahat na yata bagay sakin para sa inyo eh, ang dami na nating nabili oh." I said and raised the paper bags I am holding and inside are all clothes that she picked."Nako nako, kulang pa iyan. Sulitin na natin ang pamimili dito sa New Zealand bago tayo umuwi ng Pinas." sabi nito at masayang namili ulit." eh same lang din naman po iyan. Mayroon din naman pong mall sa Pinas and medyu pricy pa nga ang mga iyan eh." ungot ko."Nako! Etong bata na tu. Magmula ng pumunta ka dito ay naging kuripot ka na." pagmamaktol nito."Mom tama na po iyan." may kasungitan na sabi ko."Okay let's eat."Napahinga ako ng malalim ng binitiwan nito ang bitbit na dress at umabresete sakin palabas ng botique. ."Ay wait anak, I think maganda iyon!" turo