Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“May pupuntahan ba tayo?” tanong ko sa kaniya.Pagkatapos kasi naming kumain sa isang restaurant, hindi namin tinahak ang daan papunta sa kaniyang mansion. Kaya nga nagawa ko na talagang magtanong sa kaniya, dahil nagtataka na talaga ako.Hindi ako pamilyar sa dinadaanan namin. Lumalayo na rin kami sa city, kaya medyo nalilito ako.Kung magbabakasyon man kami ni Saverio, hindi ba dapat ay may mga gamit kaming dala? Kung wala man ay bibili kami, ngunit hindi naman.“Yes.”Kumunot naman ang aking noo, at naghihintay ng kaniyang sunod na sasabihin, pero hindi man lang niya ‘yon sinundan. Kaya mas lalo akong nalito. Para kasing panapos na ‘yon, at para hindi ko na dugtungan ang aking tanong. Ang problema lang ay hindi ako matatahimik kung ganoon lamang kaiksi ang kaniyang isinagot.“Saan?” dagdag ko. “Gabi na kasi, eh. Kaya imposibleng gagala ka kapag ganitong oras. Kung business meeting man, o ano na related sa business, hindi ba dapat ay ka
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“This is an emergency meeting,” paliwanag ni Saverio sa aking likuran nang mapansin niya ang paninigas ko sa aking kinatatayuan.Mabilis naman niyang ipinulupot ang kaniyang bisig sa aking bewang, at iginaya papunta sa kaniyang desk. Inalalayan niya ako sa pag-upo sa kaniyang swivel chair, habang siya naman ay nagpunta sa gilid ng kaniyang desk, at umupo rito.Nang lingunin ko siya, nakahalukipkip siya, at nakatingin sa kaniyang mga kasama na ngayon ay seryoso ang kanilang mukha, at awra.“Spill,” malamig na utos ni Saverio, habang ako naman ay nalilito sa mga nangyayari.Tungkol saan ba ang pag-uusapan nila, at kailangang nandito pa ako? Labas naman na ako sa ganitong topic sana, eh. Kaya nakapagtataka kung bakit bigla aking isinama ni Saverio rito.“General, we’ve learn that Mister Von Schmitt sold his daughter to a drug lord,” someone dropped the bomb.Nalaglag naman ang aking panga nang mabanggit ako, at si Daddy tungkol sa meeting ni
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View “He had a huge debt, miss. What did he do? Lulong sa droga, alak, at sugal.” Natahimik ako. Tama naman siya. Ngunit hindi ko kayang isipin na mamamatay siya, dahil sa pera—dahil sa bisyo niya. “And what? You’ll fucking pay his debt and ask me not to execute him?” he growled, but I remained silent. “That’s ridiculous! Fucking ridiculous, woman!” Kinagat ko ang aking ibabang labi, at hindi magawang makapagsalita sa kaniyang sinabi. Tama naman kasi siya. Naiintindihan ko kung bakit, pero hindi ko kayang mawala si Daddy. Kahit alam kong mali. “Please,” bulong ko, at sapat na ‘yon para marinig niya. “Babayaran ko naman ang inutang niya—” “Are you fucking serious, Miss Von Schmitt?!” Marahas siyang lumingon sa aking gawi na naging dahilan ng aking paninigas sa aking kinauupuan. Hindi ko alam kung ano ang aking magiging reaksyon, habang tinitingnan ang kaniyang mga mata. Salubong ang kaniyang makapal na kilay, at nanglilisik ang
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNapahugot ako nang malalim na hininga, at kaagad na inayos ang suot kong sunglasses. Hila-hila ko ang aking maleta, habang naglalakad. May iilan ngang napapatingin sa aking gawi, dahil ang suot ko ay medyo revealing na dress. Mini dress kasi, at siyempre nakasuot pa ako ng stiletto na kulay pula, saka itim na leather jacket.Kararating ko lang sa NAIA, dahil galing ako sa New Zealand. Nagbakasyon ako nang ilang buwan doon, dahil sa kagustuhan kong huminga sa toxic environment ng Pilipinas. Puro kasi problema ang dumadating sa buhay ko kapag nandito ako, kaya minabuti kong magpunta sa ibang bansa.Paglabas ko ng airport, kaagad kong napansin ang itim na mamahaling sasakyan namin. Saktong lumabas din ang driver, at mabilis akong nilapitan para kunin sa akin ang maleta.“Thank you,” pasasalamat ko, at mabilis na nagtungo sa passenger seat.Siyempre ay pinagbuksan niya muna ako ng pinto, saka inalalayang makasakay. Nang masiguro niyang kompor
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View “Dad, what was that?” garalgal na tanong ko sa aking ama na ngayon ay walang ibang ginawa kung hindi ay iwasan ang aking mga mata. Gusto kong sumabog sa inis, sakit, lungkot, at pagkabigla. Naghahalo na kasi ang nararamdaman ko. Hindi ko na alam kung ano ang dapat kong isipin ngayon. Parang biglang nag-shutdown ang utak ko. Napahilamos ako ng aking mukha, at inis na binalingan ang lalaking bigla na lang lumitaw sa aking harapan. May mga dala silang baril, at ang malala pa ay hindi ko naman alam kung anong klaseng tao sila. Hindi naman sila pulis, eh. Kung pulis sana sila, nakasuot sila ng uniform, pero hindi. Itim na kulay lang ang nakikita ko sa kanila, at ang makikinang nilang kuwintas, saka hikaw. Ang awra naman nila ay sobrang bigat. Ni hindi ko nga alam kung dapat bang tumakbo na lang ako, o hindi, eh. Ang intimidating kasi ng awra nila. Parang papatay ng tao. Kung baga, kaunting galaw ko lang ay puwede na nila akong patay
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Napalunok ako ng aking laway nang makaupo ako sa isang sectional sofa. Nangangatal din ang aking mga kamay, at hita sa hindi maipaliwanag na dahilan. Hindi ko sigurado kung dahil ba sa lalaking nakatalikod na tinawag ng lalaki kanina na boss, o dahil ba malamig ang office niya? Nanatili ang aking mga mata sa malapad, at matigas nitong likod. Kahit nakatalikod siya, kitang-kita ang muscles nito sa likod. Pansin ko rin na hapit pala sa kaniya ang suot nitong white long sleeves, at parang napupunit na sa sobrang lapad ng katawan niya. “Leave us alone,” malamig, ngunit mababang boses nitong utos. “Yes, boss.” Tumalikod ang lalaki, at kaagad na nahanap ang aking mga mata. Nanigas naman ako sa aking kinauupuan, lalo na nang mapansin ko na tumalim pala ang kaniyang mga mata. Parang binabalaan ako na huwag magtatangka nang kung ano sa kaniyang boss. Ngunit hindi rin naman siya nagtagal sa loob ng office, dahil mabilis din naman siyang
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Ma’am Katherine,” tawag sa akin ng katulong nang ako ay makalabas sa kuwarto.Simula nang pirmahan ko ang kontrata kahapon, hindi na ako pinayagan ng lalaking ‘yon na lumabas sa mansion niya. Hindi ko rin siya nakikita magmula nang magkita kami sa office niya, pero alam kong busy ‘yon sa pagtatrabaho.“Kain na po kayo,” sambit ng katulong.Alas otso na nang umaga. Paniguradong wala na siya ngayon sa mansion niya. ‘Yon ay kung tama ang aking hinala.“Nasaan siya?” tanong ko para lang makasiguro.“Sino po?” tangkang tanong ng katulong.Umigting naman ang aking panga, dahil sa kaniyang naging tanong sa akin. Kung makapagtanong kasi siya, parang hindi niya kilala ang boss niya.Inilihis ko ang aking mga mata, at nagsimulang maglakad nang mabagal. Ramdam ko naman ang pagsunod niya sa akin, pero hindi ko na masiyadong pinagtuunan nang pansin.“Sino ba ang boss mo?” malamig na tanong ko sa kaniya.“Kung si Sir Rinzivillo po ang tinutukoy mo, na
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNgumiti lang ako nang hilaw sa kaniyang pagpapakilala. Mabuti, at nasabi naman niya ang kaniyang pangalan. Akala ko kasi ay wala na siyang balak pang ipakilala ang kaniyang sarili.“Katherine Victoria Von Schmitt,” saad ko, kahit posible namang kakilala na niya ako.“Drinks?”Umiling naman ako. “No. Thank you.”He cleared his throat. “Ngayong nandito ka na, magpaplano na tayo tungkol sa kasal.”“Akala ko ba ay sa mga susunod na araw?” tanong ko na may halong pagkalito.Hindi naman ako nasabihan na ngayon pala ang balak niya. Wala pa man din akong gusto ngayon. Hence, alam ko naman na bonggang kasal ang kaniyang gusto. Bakit pa niya ako tatanungin? Siya rin lang naman ang masusunod.“I changed my mind,” supladong sagot nito sa aking tanong. “Anyway, ano ba ang gusto mo?”Ano ang gusto ko? Wala naman akong gusto, dahil alam ko naman sa sarili ko na magpapakasal lang naman kami, kasi gusto niya ng anak. Kaya okay lang sa akin kahit ano ang k
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“This is an emergency meeting,” paliwanag ni Saverio sa aking likuran nang mapansin niya ang paninigas ko sa aking kinatatayuan.Mabilis naman niyang ipinulupot ang kaniyang bisig sa aking bewang, at iginaya papunta sa kaniyang desk. Inalalayan niya ako sa pag-upo sa kaniyang swivel chair, habang siya naman ay nagpunta sa gilid ng kaniyang desk, at umupo rito.Nang lingunin ko siya, nakahalukipkip siya, at nakatingin sa kaniyang mga kasama na ngayon ay seryoso ang kanilang mukha, at awra.“Spill,” malamig na utos ni Saverio, habang ako naman ay nalilito sa mga nangyayari.Tungkol saan ba ang pag-uusapan nila, at kailangang nandito pa ako? Labas naman na ako sa ganitong topic sana, eh. Kaya nakapagtataka kung bakit bigla aking isinama ni Saverio rito.“General, we’ve learn that Mister Von Schmitt sold his daughter to a drug lord,” someone dropped the bomb.Nalaglag naman ang aking panga nang mabanggit ako, at si Daddy tungkol sa meeting ni
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“May pupuntahan ba tayo?” tanong ko sa kaniya.Pagkatapos kasi naming kumain sa isang restaurant, hindi namin tinahak ang daan papunta sa kaniyang mansion. Kaya nga nagawa ko na talagang magtanong sa kaniya, dahil nagtataka na talaga ako.Hindi ako pamilyar sa dinadaanan namin. Lumalayo na rin kami sa city, kaya medyo nalilito ako.Kung magbabakasyon man kami ni Saverio, hindi ba dapat ay may mga gamit kaming dala? Kung wala man ay bibili kami, ngunit hindi naman.“Yes.”Kumunot naman ang aking noo, at naghihintay ng kaniyang sunod na sasabihin, pero hindi man lang niya ‘yon sinundan. Kaya mas lalo akong nalito. Para kasing panapos na ‘yon, at para hindi ko na dugtungan ang aking tanong. Ang problema lang ay hindi ako matatahimik kung ganoon lamang kaiksi ang kaniyang isinagot.“Saan?” dagdag ko. “Gabi na kasi, eh. Kaya imposibleng gagala ka kapag ganitong oras. Kung business meeting man, o ano na related sa business, hindi ba dapat ay ka
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNapahilamos naman ako ng aking mukha nang iwan na ako ni Saverio rito sa kaniyang kuwarto. Hindi ko nga magawang i-appreciate, dahil hanggang ngayon ay naglalaro sa isipan ko ang nangyari sa amin kanina sa sasakyan.Nag-make out kami. Shit!“What the hell, Kath?” sita ko sa aking sarili nang hindi ko mapigilan ang paglalaro muli no’n sa aking isipan.I’m still wet. Hindi pa humuhupa ang init na nangyari kanina, kahit pa wala na ngayon si Saverio rito sa kaniyang office—sa kaniyang kuwarto.Ramdam na ramdam ko pa ang kaniyang mga kamay sa aking katawan, and shit! That was fucking ridiculous!Hindi naman kami lasing. Never ko rin siyang isinali sa fantasy ko. Kaya bakit ganoon ang nangyari sa amin ni Saverio?“My goodness! Wala ba ako sa sarili?” bulalas ko na lang bigla.Nadala ba ako sa halik kaya nakalimutan ko na lang ang lahat? Ayos lang naman kung may mangyari sa amin, dahil ikakasal naman kami, pero kung mabuntis ako, tapos hindi pa
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View “Ibang usapan naman na yata ‘yan,” mahinang sambit ko nang ako ay makabawi. Why would I even spread my legs? Dahil ba fiancé ko siya? Hindi naman kasi dapat ganoon. There’s no feelings involved between us, and if ever he felt lust, it’s not my problem anymore. Aaminin ko naman na curious ako sa ganoong bagay, pero hindi pa ngayon ang tamang oras para roon. Puwede namang next year na lang, kapag magpaplano na kami para sa anak na gusto niya. Naramdaman ko naman ang kamay niya sa aking siko. Kaya lumingon ako sa kaniya, dahil parang kinukuha niya ang atensyon ko. But then, he only greeted me with a kiss. A kiss that made me close my eyes. Saverio’s lips were soft and warm, which was enough for me to respond to his passionate kiss. Habang tumatagal, mas lalong lumalalim. Hindi ko man lang napansin na ipinaupo na pala niya ako sa kaniyang kandungan. I was holding onto his shoulder, trying to get some strength on him, but it made everyth
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewWala sa sariling napalunok ako ng aking laway. His hand was still on my butt, caressing it in a circular motion. His stare was also giving me shivers, which made me bite my lower lip.“Saverio—”“I shouldn’t be doing this, but I can’t help it,” he groaned before smacking my ass again.I arched my back. Hindi ko mapigilan, dahil pinaghalong sakit, at init ang nararamdaman ko. Imagine, nasa kandungan niya ako, at ‘yong magkabilaan kong hita ay nasa gilid niya parehas.This kind of position turns me on. Magkatapat ‘yong private parts namin, and to be honest, parang iba ang naiisip ko ngayon.“Why are you hitting me?” bulong ko nang mawala na ang sakit. I wasn’t expecting him to be like this, though. Saverio being a dominant, and sadist? Alam ko naman na nasa awra talaga niya ang pagiging dominant, pero ‘yong pagiging sadist? ‘Yong mahilig sa ganito? Parang hindi yata ako naniniwala. Ang hirap paniwalaan.“This is your punishment, Victoria,”
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Bakit na naman siya galit? Tumikhim ako para tanggalin ang nakabara sa aking lalamunan. Hindi ko alam kung bakit ganito ang mood niya ngayon. Alam naman niyang may time na maraming tao sa rest room. Bukod pa roon ay siyempre may kauusap sa akin. Kalat ba naman sa buong business world ang tungkol sa amin. Ano pa ba ang aasahan niya? “May nakausap kasi ako, habang naghuhugas ako ng kamay,” paliwanag ko naman, at naglakad palapit sa upuan ko. “Kinausap lang ako saglit, dahil hindi niya tayo nabati noong engagement party natin.” Hindi siya nagsalita. Halata sa kaniyang mga mata na tinitimbang na naman ang aking naging sagot, at maging ang aking reaksyon. “Hindi pa ba tayo aalis?” tangkang tanong ko sa kaniya. “May trabaho ka, hindi ba?” Napasulyap ako sa suot kong relo, at napansin na ala una na pala. Napasinghap naman ako sa gulat, at kaagad na ibinalik ang aking mga mata sa gawi ni Saverio. “Ala una na! Paano kung may meeting ka? Mali
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Debt? May utang na naman ba ako? Ipinilig ko ang aking ulo, at napasulyap sa gawi ni Saverio. Nagsimula na siyang kumain, habang ako naman ay hindi magawang sumubo, dahil sa tuwing gagawin ko ‘yon ay nakatingin siya sa akin. Para niya akong tutuklawin. Kinagat ko ang loob ng aking pisngi, at minabuti na lamang kumain. Bahala na kung mailang ako sa kaniya. Mas mabuti na lang siguro na ganoon ang mangyari kaysa magutom ako. “You’ll accompany me later after our lunch.” Natigilan naman ako. Bakit ko naman siya sasamahan? Saan? “Huh?” “Sasama ka sa akin.” Nangunot naman ang aking noo. Narinig ko naman ang sinabi niya. Ang problema ko lang ay kung bakit kailangan na ulitin. “English lang ang sinabi mo kanina. Ngayon naman ay Tagalog,” puna ko. Umangat naman ang sulok ng kaniyang labi, habang ako naman ay nakakunot pa rin ang aking noo. Hindi maiwasang mapatanong kung bakit nakangisi siya ngayon sa aking harapan, kahit wala namang naka
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Good afternoon,” bati ng wedding planner nang makarating kami nang sabay ni Saverio sa isang restaurant.Hinintay kasi ako ni Saverio sa parking lot. Kaya sabay na kaming pumasok rito sa restaurant.“Good afternoon din,” saad ko naman, at napangiti na lamang nang magtagpo ang aming mga mata.Ito ang una naming pagkikita ng wedding planner, at hindi ko lang inaasahan na babae pala siya. Kung sabagay, mostly naman ng wedding planner talaga ay babae.“It’s my pleasure to meet you in person, Miss Von Schmitt,” aniya nito, at naglahad ng kaniyang kamay. “I’m Iona Campbell.”Kaagad ko namang inabot ang kaniyang kamay, at ngumiti na lang sa kaniya.Nang makaupo naman kami, naramdaman ko ang pagpatong ni Saverio ng kaniyang bisig sa aking inuupuan. Para niya akong inaakbayan sa lagay na ‘yon, pero nanatili lang akong kalmado, dahil ayaw kong makahalata si Iona sa amin.“May naisip na po ba kayong flavor?” tanong nito sa amin, gamit ang magalang n
Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Saverio,” tawag ko sa kaniya nang makakuha ako nang lakas ng loob.Nasa hapag na kasi kami, at balak ko sana siyang kausapin tungkol sa card niya. Ibabalik ko na kasi. Hindi naman na ako pupunta ng mall para bumili ulit ng mga gamit ko, dahil ‘yong sofa na nabili ko, nandoon na sa condo ko.Ang mga bodyguard ko na mismo ang nagpresinta, saka ipinaalam din kasi nila kay Saverio ang tungkol doon sa mismong call. Eh, narinig ko naman ang pagpayag niya, kaya ibinigay ko ‘yong passcode mismo.Naramdaman ko naman ang pagtingin niya sa akin. Kaya naman sinalubong ko ‘yon, kahit sa bandang huli ay puwede akong magsisi.“Ibabalik ko na sana ‘yong card mo. wala naman na akong bibilhin—”“Keep it.”Nalaglag naman ang aking panga sa kaniyang sinabi. Ano’ng keep it ang sinasabi niya? ‘Yong card niya?“May card naman ako—”“It’s yours, Victoria. Hindi mo na kailangan pang ibalik,” aniya na para bang isang papel lang ang ibinigay niya sa akin. “Hindi n