All Chapters of Darkness of Desire: Chapter 1 - Chapter 10

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNapahugot ako nang malalim na hininga, at kaagad na inayos ang suot kong sunglasses. Hila-hila ko ang aking maleta, habang naglalakad. May iilan ngang napapatingin sa aking gawi, dahil ang suot ko ay medyo revealing na dress. Mini dress kasi, at siyempre nakasuot pa ako ng stiletto na kulay pula, saka itim na leather jacket.Kararating ko lang sa NAIA, dahil galing ako sa New Zealand. Nagbakasyon ako nang ilang buwan doon, dahil sa kagustuhan kong huminga sa toxic environment ng Pilipinas. Puro kasi problema ang dumadating sa buhay ko kapag nandito ako, kaya minabuti kong magpunta sa ibang bansa.Paglabas ko ng airport, kaagad kong napansin ang itim na mamahaling sasakyan namin. Saktong lumabas din ang driver, at mabilis akong nilapitan para kunin sa akin ang maleta.“Thank you,” pasasalamat ko, at mabilis na nagtungo sa passenger seat.Siyempre ay pinagbuksan niya muna ako ng pinto, saka inalalayang makasakay. Nang masiguro niyang kompor

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View Napalunok ako ng aking laway nang makaupo ako sa isang sectional sofa. Nangangatal din ang aking mga kamay, at hita sa hindi maipaliwanag na dahilan. Hindi ko sigurado kung dahil ba sa lalaking nakatalikod na tinawag ng lalaki kanina na boss, o dahil ba malamig ang office niya? Nanatili ang aking mga mata sa malapad, at matigas nitong likod. Kahit nakatalikod siya, kitang-kita ang muscles nito sa likod. Pansin ko rin na hapit pala sa kaniya ang suot nitong white long sleeves, at parang napupunit na sa sobrang lapad ng katawan niya. “Leave us alone,” malamig, ngunit mababang boses nitong utos. “Yes, boss.” Tumalikod ang lalaki, at kaagad na nahanap ang aking mga mata. Nanigas naman ako sa aking kinauupuan, lalo na nang mapansin ko na tumalim pala ang kaniyang mga mata. Parang binabalaan ako na huwag magtatangka nang kung ano sa kaniyang boss. Ngunit hindi rin naman siya nagtagal sa loob ng office, dahil mabilis din naman siyang

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNgumiti lang ako nang hilaw sa kaniyang pagpapakilala. Mabuti, at nasabi naman niya ang kaniyang pangalan. Akala ko kasi ay wala na siyang balak pang ipakilala ang kaniyang sarili.“Katherine Victoria Von Schmitt,” saad ko, kahit posible namang kakilala na niya ako.“Drinks?”Umiling naman ako. “No. Thank you.”He cleared his throat. “Ngayong nandito ka na, magpaplano na tayo tungkol sa kasal.”“Akala ko ba ay sa mga susunod na araw?” tanong ko na may halong pagkalito.Hindi naman ako nasabihan na ngayon pala ang balak niya. Wala pa man din akong gusto ngayon. Hence, alam ko naman na bonggang kasal ang kaniyang gusto. Bakit pa niya ako tatanungin? Siya rin lang naman ang masusunod.“I changed my mind,” supladong sagot nito sa aking tanong. “Anyway, ano ba ang gusto mo?”Ano ang gusto ko? Wala naman akong gusto, dahil alam ko naman sa sarili ko na magpapakasal lang naman kami, kasi gusto niya ng anak. Kaya okay lang sa akin kahit ano ang k

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of View“Okay ka na?” tanong ni Persephone sa akin, habang nakatitig ako sa isang baso ng tubig na nasa harapan ko.Halos isang oras din akong umiyak. Lahat ng mga ipinaparatang nila kay Daddy, tama ‘yon. Ang problema ay wala nga lang proweba.Kung aalamin ko man kung sakali, parang wala na rin namang silbi. Paniguradong kalat na ‘yon sa internet. Ultimo nga rin ako ay nadamay, dahil puro raw ako pagbabakasyon, at hindi inaatupag ang mga business namin. Hindi nila alam na nagpahinga lang ako, pero ang problema lang ay hindi man lang naging effective.“Medyo,” namamaos na bulong ko, at pinipigilan pa rin ang pagtulo ng aking mga mata. “Pero mabigat pa rin.”“I’m sorry,” paghingi ng tawad ni Persephone. “Hindi ko nagawang pigilan ang rumors—”“Ano ka ba, Persephone?! Ginawa mo naman ang best mo. Sadyang hindi ko lang talaga alam ang nangyayari,” pagpuputol ko sa kaniyang sasabihin sana. “Naiintindihan ko naman ang lahat. Mali ko rin, dahil lumayo a

Katherine Victoria Von Schmitt’s Point of ViewNang makarating ako sa kusina, napansin kong naghihintay sa hapag si Saverio. Halata ring hinihintay niya ang aking pagdating, dahil nang makapasok ako, nagtama ang aming mga mata.Nakasandal lang siya sa kaniyang upuan, at nakatitig sa bandang pintuan ng hapag na kung saan ay nakatayo ako kanina.Tumikhim naman ako, at inilihis ang aking mga mata, dahil nahihiya ako sa naging hitsura ko ngayon. Namamaga kasi ang aking mga mata, dahil sa pag-iyak ko kagabi. Kung sana ay hindi ako natulog, at piniling mag-cold compress na lang ng aking mga mata. Sana ay hindi ako nahihiya ngayon.“Good morning,” bulong ko naman, at sapat na siguro ‘yon para marinig niya.Sakto rin kasing nakalapit ako sa bandang kanang bahagi ng mesa, dahil nandoon naman nakalagay ang plato. Ayaw ko rin namang hindi basagin ang katahimikang namayani, dahil ako na nga lang ang humingi ng pagkatataon para bigyan niya ako nang dahilan para makapagbayad kahit papaano.Kailanga