[LOVELY's Point of View]
I opened the door of my condo with a heavy feeling. You know? That certain kind of feeling na wala ka namang masyadong ginawa pero pakiramdam mo, pagod na pagod ka? I feel like I'm craving for a rest pero hindi ko alam kung paano gagawin, kung saan ko hahanapin.
I know this is not just because of what happened earlier sa cafe. I am experiencing this for quite some time already simula nang maisipan kong bumukod kina mommy. I don't know. Maybe I'm just homesick or whatever. Hayst. Kaya mas gusto kong lumalabas at may kinakausap, e. In that way, I temporarily forget this toxic feeling.
Oh, curious what happened in the cafe before we parted ways? Well, matapos ipaliwanag ni Miss Maggie ang special purpose and extra service kuno ng cafe, na sobrang gumulat sa amin, napagdesisyunan ng lahat na ipasabukas na lang ang pagd-decide whether we will say yes to the job or not. Kahit naman kasi sinong nasa matinong isip ay hindi kakayanin ang pasabog na sinabi ni Miss Maggie.
Napasalampak ako sa kama sa kwarto ko at napabuntong-hininga habang nakatunganga sa ceiling— thinking what just happened awhile ago. Hindi ko akalaing ganito pala ka-kumplikado ang trabahong in-apply-an ko. Kung tutuusin, I can easily say no and dump the offer. Surprisingly, hindi ko ginawa at 'di ko ginagawa. Maybe because noong una pa lang ay eager na ako sa trabahong 'to and I told my self that I must be in this job. Ang dami ko pa namang plano para sa trabahong 'to like I wanted to start earning and buy stuff using my own money, to go out with my co-workers every day-off and to be close with cute guy customers. Hays, epic failed. Sira ang mga plano ko.
Pero bakit nga kaya 'no? Why can't I ignore this job?
May naalala ako bigla kaya napabangon ako at hinalungkat ang side table. I found my journal. I almost forgot that I have this. Dito kasi ako nagsulat ng mga goals na dapat kong ma-achieve ngayong independent na ako. It's been weeks at ni isa, wala pa akong natutupad.
I opened the journal and saw the list that I made. The first thing in my list?
Do an adventure.
This past year, masyado akong naging stern sa sarili ko like I must be like this, I must maintain that, I should act like this and that and those. Nakalimutan ko na kung paano ako dati— kung gaano ako kasaya noong hindi pa ako nagse-set ng mga rules at restrictions sa sarili ko. I missed having an adventure every single day.
Absentmindedly, I smiled.
Wait— That's it! Now I know the reason why I don't and I mustn't say no to the offer of Dreams Café. This is the adventure that I'm looking for! This is my chance to be live a happy life again!
Tama si Pen. Ano namang masama kung tutulong kami sa pagtupad ng pangarap ng iba? It's actually not a duty or a job. It is definitely an adventure.
Hmm, that mysterious owner suddenly amazed me.
Kinuha ko ang cellphone ko sa bag and looked for Pen's phone number na hiningi ko kanina sa kanya bago kami maghiwa-hiwalay. Kinailangan ko pa s'yang paulanan ng charms at i-please para lang makuha ko ang number n'ya. Ngayon pa lang, parang kilala ko na ang babaeng 'yun. She's antisocial. 'Yung parang typical na girl na loner at walang kaibigan. I even asked myself what made her apply in the cafe kung parang ayaw n'ya sa tao. Well, should I care for her personal reasons?
"Oh, come on Pen." I whimpered. Naka-dalawang dial na ako pero hindi n'ya pa din sinasagot. Dalawa lang naman 'yan. Either busy s'ya or ayaw n'ya talagang sagutin ang tawag ko. I think, the latter one is more probable.
‘Hindi kita kukulitin, promise! I just wanted to talk to someone right now.’
I texted her instead. Minutes had passed pero no reply so maybe I should consider the fact na busy nga s'ya. Tinignan ko ulit ang phonebook ko para humanap ng pwedeng kausapin pero tatlo lang silang nakalagay doon. Si mommy, daddy and Pen. Ayoko namang tawagan sina mommy. Baka isipin nilang namomroblema nga ako sa buhay na pinili ko at pabalikin ako sa bahay.
When I'm about to put my phone down, it rang and saw Pen's name.
"Hi Pen!" Hindi ko na naitago ang excitement nang sagutin ko ang tawag n'ya.
I got no response. Seriously? Pati ba naman sa phone call ay tahimik s'ya?
"So, ano? Did you decide na ba sa big-time offer ni Miss Maggie?" I asked instead para naman mapilitan s'yang sumagot.
"Hindi pa," Maiksi n'yang sagot.
"Why? I thought pa naman—"
"Hindi pa ako nakakapagpaalam sa papa at mama ko." Pagputol n'ya sa sasabihin ko.
"Hindi ko alam kung papayag sila," she added lowly.
"Ah, okay. So what if, pumayag sila? Will you accept the trabaho ba? You know, hindi lang pagse-serve ng teas and coffees but also the... making someone's dreams come true chuchu?"
Wala na naman akong narinig mula sa kanya. The call is still ongoing pero hindi talaga s'ya sumasagot.
"Hey? Pen? Are deads na ba?"
Hay naku! Mas nakakapagod pa palang kausap si Pen kesa kay Psalm. Mas napapagod akong maghintay ng sagot mula sa kanya kesa kay Psalm na kuda ng kuda.
"Pen—"
"Wala akong pangarap, Lovely."
That took me aback. I was shocked after hearing that from her. Not because nagsalita s'ya bigla kundi dahil na rin sa sinabi n'yang wala s'yang pangarap.
"W-what do you mean?" I can feel it. I can feel her longing for someone to tell this. Mukhang hindi lang pala ako ang naghahanap at nangangailangan ng makaka-usap ngayon.
"Wala akong pangarap," Pag-uulit n'ya. "Kaya... nagustuhan ko 'yung aim ng owner."
Another silence.
Bigla akong nakaramdam ng awa sa kanya. Parang sobrang hirap para sa kanya na magsabi ng ganitong bagay.
"Parang... parang gusto ko ding... tumupad ng pangarap ng iba. Wala ako nun kaya, kaya gusto ko tulungan 'yung mga taong may pangarap."
Naramdaman ko bawat katagang sinambit n'ya. It was full of sincerity.
Punong-puno 'yun ng emosyon like she was actually bottling that up for a very long time at ngayon, ngayon n'ya lang nailabas.
"Naiintindihan kita, Pen." I smiled. I hope she can see this smile so I can give her comfort.
"And you know what? I have a dream. Pwede mo ba akong tulungan tuparin 'yun?" I asked.
"Anong... ano naman 'yun?"
I heaved a heavy sigh.
"Parangap kong magkaroon ng totoong kaibigan. Please, please make that dream come true."
~
I woke up feeling so enthusiastic and alive. This is new, I can say. Hindi ko na matandaan kung kelan ako huling gumising ng may ganitong pakiramdam. Maybe because I had a good night sleep and I had a great time talking with Pen kahit most of those time ay ako lang ang dumadaldal. She either say yes or no or say nothing. Still, it's nice having someone to talk to.
Bumangon ako at hinanda ang susuotin ko ngayon. Just a knee-length yellow dress. I like the color kasi. It made me feel so alive to the point that I keep on humming a song I don't actually know. Silly me.
Today is the decision day. Nae-excite ako though medyo kinakabahan din. Sure na kasi ang pagpayag naming dalawa ni Pen sa job offer. Nag-aalala lang ako para sa dalawang boys since I don't have any idea kung anong magiging desisyon nila considering their attitudes and skeptical minds. Napaka-kontrabida nila, gosh!
But I'll think positive. Cross fingers! Dapat positive lang.
Positive dapat.
Oh, God please sana positive ang mangyari.
[LOVELY's Point of View]Isa-isa kaming bumaba sa van nang bigla na lang itong huminto at bigong mapatakbo ulit ni Sage."Anong nangyari?" tanong ni Pen na pupungas-pungas pa dahil sa biglaang paggising.Nakapakibit balikat na lang ako at pabulong na sumagot ng, "I don't know.""Aist! Malas talaga! Grabeng malas!"Napabaling kaming dalawa ni Pen kay Psalm nang bigla itong maghimutok at parang inis na inis habang nakapamewang at nakatingin somewhere sa taas. Napatingala din tuloy ako pero wala naman akong ibang nakita kundi ang kulay orange na langit dahil papalubog na ang araw. Sinong sinasabihan nya ng malas?I just rolled my eyes to dismiss the thought about him. Bahala nga sya dyan. Bat ko ba sya iniintindi? Tsk.Napagdesisyunan ko na lang na lumapit kay Sage na nasa bandang likuran ng sasakyan kung saan nakalagay ang makina nito. He seemed checking it."Is there a problem, Sage?" tanong ko at nakisilip na din."The engine must be bro
[LOVELY's Point of View]Everything happens for a reason, ika nga nila. Pero minsan— or should I say madalas— ay parang napaka unreasonable pa din ng mga nangyayari lalo na sa akin.Katulad na lang ngayon. Pauwi na kami sa syudad. Sobrang tahimik ng van. At the moment, kami lang apat ang nasa loob nito. Sinamahan kasi ni Miss Maggie ang kapatid n'yang si Marco kaninang umaga papunta sa isang tournament daw.Medyo tinamaan ng pagka-OA si Miss Maggie kaya hindi n'ya nagawang iwan ang kanyang little brother kaya kahit ayaw ni Marco ay wala s'yang nagawa nang magpumilit ang ate n'ya na ihatid s'ya nito sa pupuntahan n'ya. Ibinilin sa amin ni Miss Maggie ang kanyang baby Volkswagen at i-update na lang daw s'ya once na makauwi na kami sa syudad.Kaya ang ending, si Sage ang nasa driver seat. Magkatabi pa din kami ni Pen sa first row habang mag-isa naman sa likuran si Psalm. Oo, mukha kaming mag
I was getting my bags inside a huge, old cabinet nang makita ko ang sarili kong reflection sa salaming nakakabit sa pinto nito. And I looked at myself intently as I asked myself, sino nga ang taong nakikita ko ngayon sa salamin?My brunette hair was disheveled. My face was so pale and there were dark circles under my eyes. I am now wearing a more proper and casual shirt and khaki shorts matapos sabihin na uuwi na kami any moment now.Who is this person staring back at me?Is it still Sebastian? Or the role I undertook, Emmanuel? Or am I Sage again?I'm confused. I feel like I'm dealing with a stranger.Habang nakatitig ako sa sarili kong reflection, naalala ko ang mga pinag-usapan namin ni Lolo Dado kanina. Bago ako umalis sa kwarto n'ya, I had a chance to ask him who really is Emmanuel since mukhang nasa taman
[SAGE's Point of View]Do you know what sucks in this life? It is the idea of dying.There was a time na bigla kong natanong sa sarili ko na... bakit pa nabuhay ang tao kung kailangan n'ya din namang mamatay sa huli?Anong purpose ng buhay?Anong purpose ng death? Ng katapusan?Then this morning, I woke up feeling so drowsy. My head ache so bad pero nagawa kong gumising at tumayo mula sa hinigaan ko. I didn't exactly know why but my feet took me down the stairs and found myself standing in front of Lolo Dado's room.That is when I found out that we will be leaving today because of Lolo Dado's condition.Parang nawala lahat ng iniinda kong antok at sakit nang sabihin sa akin yun ni Ate Rian. I crept inside Lolo's room and sat beside his bed, held his crinkled hand and watched him sleeping.Suddenly, I felt a lone tear
[LOVELY's Point of View]"Argh," daing ko habang sapo-sapo ang noo ko nang makaramdam ako nang pagkirot dito.Halos hindi ko na din mamulat ang mga mata ko dahil sa sinag ng araw na tumatama sa mukha ko. Gosh, anong oras na ba? Bat parang tirik na tirik na ang araw?"Good morning, Lovely," I heard Pen's voice kaya napamulat ako at nakita s'yang may bitbit ng isang tasa na medyo umuusok pa.Lumapit s'ya sa akin at iniabot ang tasa. Sinilip ko ang laman nito at sa amoy pa lang nito ay agad kong nalaman na salabat ito. Oh, bigla kong naalala si mommy. Gustong-gusto n'yang pinagtitimplahan ako ng salabat sa noong nasa bahay pa ako."Salabat daw yan sabi ni Miss Maggie. Baka daw kasi masama ang pakiramdam mo dahil sa nangyari kagabi at late na tayong nakatulog. Makakatulong raw yan para ma-lessen ang headache," paliwanag ni Pen nang mapansin ang pagtitig ko sa tasa.
[PSALM's Point of View]"Isa! Dalawa! Tatlo, tagay!"Kasabay ng sigawan ng mga taong nanunood, mabilis kong ininom ang lambanog na isinalin sa maliit na baso ni Mang Tagay— yung matandang lalaking nagpakana ng inuman na 'to.Napapikit ako sa sobrang pagngiwi dahil sa lasa ng lambanog at sa pagguhit ng tapang nito sa lalamunan ko. Walastik naman! Ang pangit ng lasa!Nilingon ko ang dalawa kong kasama. Halos umikot ang mata ko nang makita ang mayabang na pagmumuka nung pinsan ni Ate Rian na si Tristan na nakaupo sa harapan ko sa kabilang side ng mesa. Malaki pa din ang ngisi nito at parang hindi iniinda ang lasa ng lambanog."Tss, halatang lasenggero," bulong ko.Bago pa ako tuluyang ma-bad trip, ang katabi ko na lang na si Sage ang tinignan ko. Nakatingin lang s'ya sa baso n'ya at parang inaanalisa pa ang kaunting laman na tira nito. Mukhang hindi din s'