Semua Bab Dream Catchers: Bab 1 - Bab 10

Dear dreamer,I know things weren't easy— it will never be. I hope you're still holding onto your dreams up to this moment even it makes you an outcast, even it makes you feel stupid, even it makes you cry every night. Please, hold still. Hold on until your dreams become your reality.There will inevitably come a time when there will be a valid reason to put that dream in a shoebox and tuck it away safely in the closet as a nice memory. BUT, please keep in mind that it's part of the process. Have patience and believe in your amazing ability to transform this world into anything you want it to be. Remember, there is no impossible dream for a dreamer who truly believes.As you turn every page of this book, I wish you'll find hope and inspiration that can lift you and can put a smile on your face. May this story give you the drive that you need to continue to chase your dreams. This is specially made for you, dreamer. T

  [PEN's Point of View]   "Naku, ang galing-galing talaga ng pamangkin ko! Grumadweyt ka na namang top one. Kaya dapat talaga mag-doktor ka!" proud na sambit ni Tita Emily. Malaki ang kanyang ngiti, malakas ang kanyang boses at kulang na lang sabihin na kumikinang ang kanyang mga mata sa sobrang tuwa. "Anong doktor, doktor? Mas bagay sa kanya ang maging abogado, no! Tignan mo nga, tayo pa lang ay pang-korte na." Lumapit naman ang Tita Isay habang hawak sa kaliwang kamay ang baso na may lamang juice at sumingit sa usapan dahil hindi s'ya kumbinsido sa narinig. "Masyado n'yo namang pini-pressure ang bata. May dalawang taon pa 'yan sa high school. Pero ija, pagbutihin mo at nang maging magaling na accountant ka." Pag-sabay din ng Uncle Bob na sandali munang tumigil sa paglalagay ng pagkain sa kanyang plato upang makisali. "Aba sira talaga ang tuktok ng isang 'to," inis na sambit ni Tita Isay at muntik pang hampasin a

[PEN's Point of View] Ang sabi nila, kung mayroon mang mas nakakakilala sa'yo bukod sa sarili mo, 'yun ay ang pamilya mo. Pero sa kalagayan ko, parang hindi naman."Tanghali ka na naman. Tigil-tigilan mo na ang pagpupuyat Pen, ha. Tignan mo nga ang sarili mo, mukha ka ng zombie," bungad sa akin ni mama pagkababa ko pa lang ng hagdan habang naghahanda s'ya ng almusal sa mesa. Kinusot-kusot ko ang mga mata ko dahil pakiramdam ko nga ay naniningkit ito."Oo nga, Pen. Ang laki na ng eye bags mo, oh!" komento din ni Faye na napatigil sa harap ko at bahagyang sinilip ang aking mukha. "Saka 'yang buhok mo, parang wig na hindi sinusuklay," dagdag n'ya pa habang hinahaplos ang lampas balikat at magulo kong buhok.Lahat na yata ng mali sa itsura ko, napansin na ni Faye. Basta talaga mali sa akin, nakikita nila agad. Ay, oo nga pala! Wala namang tama sa akin."Hindi ko mahanap 'yung suklay sa kwarto e," pagdadahilan ko kahit kaliwa'

[SAGE's Point of View]When I finally decided to do what I want, I thought it was already it. Pakiramdam ko sobrang tapang ko na dahil nagawa kong sabihin sa kanila kung anong gusto ko. Akala ko 'yun na 'yun, e. That everything will fall into place when I chose to be who I am. But I was wrong. Really wrong.I never thought world could be this cruel, that life could be this hard. Ibang-iba pala ang mundo sa labas ng nakagisnan kong buhay."Hoy! Bilisan mo nga d'yan! Napakarami pang kailangang linisan. Ang kupad-kupad mo!" the grumpy manager shouted at me. Wala akong nagawa kundi mas lalong bilisan ang pagma-mop ng sahig habang nililigpit din ang mga silya.It's already 4 in the morning but here I am, still mopping and cleaning the club's damn floor. Never in my life, not even once, I experience cleaning even a single dust. Pero tinalikuran ko ang buhay na 'yun for the sake of my dreams. And I'm starting to regret it."Sage, patulong naman muna du'n

[LOVELY's Point of View]Tinanaw ko ang crossing lane. When I saw na tumawid ang mga taong kanina pa naghihintay na makapunta sa kabilang side despite of the exhausting heat, I made my first step and walked with confidence. Hindi ko iwi-waste ang fitted crop top shirt, high waist  scalloped shorts, ang mamahalin kong aviators at pati na rin ang ankle booties ko para lang magmaktol. I dressed fashionably today thus, I'll ramp this with pride.Tinuring kong runway stage ang pedestrian lane at sumabay sa mga tumatawid. I let my hips move left and right as well as my swaying arms. Hindi na 'ko nag-care sa mga taong napapa-second look pa sa akin. Like duh? Why should I care?So, matapos ng pangmalakasan kong rampa sa street ay pumasok ako sa isang cafe na una kong nakita. Hindi ko pa din nakakalimutang my stomach was screaming hunger already.When I opened the door, the cold whiff from their air conditioner touched my heated skin. It was heaven! Dumiretso