LOGINAmelia’s POVHindi nagpatagal si Bianca para i-corner ako.Hindi naman talaga siya yung tipo na naghihintay.Kinabukasan agad nangyari—masyadong maaga, bago pa tuluyang magising ang opisina. Tahimik pa ang mga hallway, may halo pang amoy ng polish at kape, at yung ambisyon ng mga tao hindi pa ganap na kumakapit sa hangin. Nasa maliit akong executive lounge malapit sa bintana, nire-review ang notes para sa strategy meeting na pinapasukan ako ni Adrian, nang marahan na magsara ang pinto sa likod ko.Soft.Sadya.Hindi ako agad lumingon. Hindi ko kailangan.“You’re punctual,” sabi ni Bianca. “That’s good. Adrian values punctuality.”Andoon na naman—pangalan niya sa bibig niya, parang inaangkin.Inaayos ko muna ang mga papel ko, bumibili ng isang segundo bago ko siya harapin. “May kailangan po ba kayo, Ms. Vale? ”Tahimik siyang natawa. “Nagkukunwari ka pa ring magka-level tayo? ”Humarap ako.Nakasandal siya sa mesa, naka-cross ang mga braso, perpekto ang ivory suit, kalmado sa paraan ng
Amelia’s POVNag-slide open ang elevator doors with a soft chime, at biglang bumaba ang temperatura sa executive floor.Ramdam ko siya bago ko pa siya makita.Yung katahimikan.Yung biglang pag-shift ng attention.Yung paraan ng pagputol ng mga usapan—parang may humila ng switch at pinatay lahat.People freeze.Mga assistant na kalahating tumayo mula sa desks nila.Mga analyst na napatigil sa gitna ng lakad.Mga bulungan na biglang naglaho.Ganito yung reaction kapag may paparating na bagyo.O predator.Then she steps out.Bianca Vale moves like the building already belongs to her—matangkad, composed, at nakamamatay ang ganda sa ivory suit na mukhang mas mahal pa sa isang taon kong renta. Tumutunog ang heels niya sa marmol, bawat hakbang eksakto, sigurado, parang may declaration. Perfect ang pagkakahila ng dark hair niya. Pulang labi na naka-curve sa ngiti na mukhang polite—kung hindi mo alam kung gaano ito katarim.Alam ko agad ang totoo the moment na magtagpo ang mga mata namin.Mal
Adrian’s POVTahimik ang building sa gabi—mas tahimik kaysa gusto ko.At sa company na ganito kalaki, may dalawang ibig sabihin lang ang ganitong katahimikan:Victory.Or vulnerability.Ngayong gabi, parang parehong meron.Halos lahat ng staff umuwi na kanina pa. Pati cleaning crew bumaba na sa lower floors, iniwan ang top offices sa sobrang linis na katahimikan. Pero may isang ilaw na naka-on pa rin.Sa kanya.Nakatayo ako sa labas ng office ni Amelia, nakatingin sa kanya through the glass wall. Nakayuko siya sa pile ng documents, buhok niya nakalaylay sa pisngi, at yung pen niya tumatama sa papel in that thoughtful, rhythmic way.Magte-ten na.Dapat umuwi na siya.Dapat nagpapahinga.Dapat hindi niya pinipilit ang sarili dahil lang may sumubok manira sa kanya.Pero hindi siya nagpapatalo.Tinatanggap niya yung impact, tapos umaangat ulit.The kind of strength na ina-admire ng tao.The kind of strength na kinatatakutan nila.The kind of strength that ruins men like me.Kumatok ako sa
Amelia’s POVPagbalik ko pa lang sa office, ramdam ko na agad na may mali.Yung atmosphere… iba. Parang may humigop ng ingay. People were moving weird—masyadong tahimik, masyadong mabilis. Tapos parang iwas silang lahat sa akin. Or worse… parang may alam sila.Isang analyst nga na halos hindi ko kilala, muntik nang matumba sa upuan sa sobrang pag-iwas.Napakunot ako. “Are you okay? ”Tumango lang siya, kinakabahan ang mga mata, tapos nagmamadaling umalis.Ayun na. May nangyari.At malamang, kung sino ang may kagagawan, hindi ko na kailangan hulaan.Hindi na ako umupo. Hindi na rin ako nag-isip. Dumiretso ako sa taong parang walking thunderstorm in a tailored suit.Nakasara ang office door ni Adrian, pero hindi ako pinigilan ng assistant niya nang dumiretso ako.“She’s allowed in,” narinig ko boses niya galing sa loob—calm, mababa, at yung tipong alam mong siya ang may hawak ng lahat.Of course alam niya na darating ako.Alam niya lagi.Pagpasok ko, sinara ko agad yung pinto. Tumitibok
Adrian’s POVAlam ko agad the moment Amelia walked into the conference room—late, hingal, trying so damn hard to look composed—na may humawak sa isang bagay na akin.Hindi siya.Kundi trabaho niya.Territory niya.Yung competence niyang pinaglalaban niya araw-araw.Yung bagay na pinaka-pinoprotektahan niya… binabaan ng someone na walang hiya. Deliberate. Calculated. Cheap.Pag-upo niya sa tabi ko, trying to steady her breathing, nakita ko yung slight tremor sa kamay niya. She hid it well—pero hindi sa’kin. Never sacking.Pagkatapos ng meeting, habang lumalabas siya nang nakataas ang balikat, pretending she wasn’t shaken, I stayed behind.Hindi ko na kailangan magtanong. Yung guilty, ramdam ko na.Jonathan Hale. Nakasilid sa corner, kunyari busy sa briefcase. Director of Compliance, six years sa kumpanya, average ang utak, pero inflated ang ego. The type na tingin niya seniority equals authority.At mas malala, he thought he could undermine the woman at my side.Hindi niya alam… na pag
Amelia’s POVThe day starts too smoothly. Masama na agad ‘yon—dapat pa lang warning sign na.Maaga akong dumating—coffee sa isang kamay, notes sa kabila, and my outfit crisp enough to survive a full-on boardroom interrogation. Si Adrian mismo ang nagpaalala kung gaano ka-importante ang client meeting ngayon, kaya halos kalahati ng gabi ko ginugol sa pag-perfect ng pitch.Chance ko ‘to. Para patunayan na deserve ko ‘tong trabaho… hindi lang yung contract na parang tanikala sa pagitan naming dalawa.Kailangan ko ng wins. Kailangan ko ng proof. Kailangan kong ipakita sa kanya—at sa lahat—na hindi ako puppet na pinilit niyang isama sa league niya.Pero pagpasok ko ng office, may mali.Tahimik.Walang bulungan.Walang patagong titig.Walang usual na corporate jealousy na parang shadow na laging nakadikit sa’kin.Just… silence.At ang silence dito? Never siyang inosente.Umupo ako sa desk ko, nag-log in, at hinintay yung flood ng emails—reminders, attachments, confirmations.Pero ang bumung







