"Are you sure?""Yeah"Inayos ko ang mga gamit. Ramdam ko parin ang tingin niya sa akin na para bang ayaw maniwala. Naparolyo ang mga mata ko."If you don't want to believe me, then don't. Aalis ako magisa." Sarcastic kong saad sa kaniya.After of all that happened to me, I planned to leave. Gusto kong umalis, gusto ko silang kalimutan. I want to forget all this pain and scrifices. Kung mananatili ako dito ay baka hindi ko kayanin."Decie" Dad called me, walang buhay akong lumingon sa kaniya. "If you will leave, you can make your own art gallery the--""Dad, hanggang ngayon pa ba naman ipagpipilitan mo ako sa ayaw ko?" Singhal ko sa kaniya. Nanatiling seryoso ang mukha niya."Decie, you're a he--""A heiress, I fucking know!" I shouted, hinawakan ako ni kuya sa braso."Decie!" Hindi ko siya pinansin. Tinalikuran ko lang sila at pinagpatuloy ang pag iimpake.Their lies, my tears started to flow again. Bakit ba ganito? Akala ko wala na, akala ko matatapos na ang lahat? Pero bakit ganito
5 years later"Ms. Avellana?" She called, I turned to her and raised my eyebrows."Yes?""Your leading man wants to talk to you." I put some lipstick and boredly looked at her."Why?""Wala siyang sinabi, mukhang hindi niya gusto ang pag alis mo dito."Napahinga ako nang malalim at napasandal sa upuan. That fucking asshole, sino ba siya sa tingin niya? I want kick his ugly ass, for pete's sake!"Ms. Anne, please tell that I'm not interested, pakisabi rin na hindi niya mapipigilan ang pag alis ko."Tumango siya at naglakad na palabas ng dressing room. Ms. Anne is my manager, siya ang nag aasikaso sa lahat ng pangangailangan ko. Siya rin ang nagsasabi sa akin kung ano ang nga dapat kong gawin.I am alomost five years here in France, and luckily I am now an actress. Sa edad na twenty one ay nagtapos ako nang kolehiyo. At ngayong twenty three ako ay nag audition ako para sa pag aartista. Hindi madali, pinaghirapan ko ito. Nagkaroon pa nga ng time na nagkasakit ako dahil sa puyat, stress a
"Si Decie!""Waah! Ang ganda niya!""Siya 'yong Pilipina na artista sa France, 'diba?"Kaagad na humaharang ang nga guard sa tabi ko, ganoon na rin si kuya. Kakababa lang namin sa eroplano, at ngayon ay nandito na kami sa Pilipinas.Napapikit ako nang tumama ang hangin sa aking mukha. I'm so happy, masaya ako dahil kahit papano ay nakabalik ako nang Pilipinas."Decie, kanino ka sasabay?" Napalingon ako kay Mia.Kinuha ko ang isang bag na dala nang guard. Lumapit sa amin si kuya, sinuotan niya ako nang salamin at sombrero."Kay kuya na siguro, where's Ms. Anne?" I askedKinuh niya ang cellphone at may tinawagan."Nasa loob pa, Decie. Nandito na daw si Ace, hinahanap ka."Kumunot ang noo ko, inayos ko ang pagkakasuot ng sombrero at salamin. Sinuklay ko ang aking buhok gamit ang kamay."Kay kuya na ako sasabay. Mia, pakisabi kay Ms. Anne na uuwi muna kami kay dad. And don't you ever tell to Ace kung nasaan ako." Binuksan ni kuya ang kotse. Tumango tango si Mia at nag thumbs up. Ngumiti a
It's been five years since I left this house. Masyadong malaki ang pinagbago nang bahay namin. Pero parang hindi na ito masyadong naaalagaan, nawala na ang kulay ng bahay. Para na siyang lumang bato, lanta na ang mga bulaklak. Marumi narin ang tubig sa swimming pool na para bang hindi na nalilinisan."What happened?" I whispered.Parang hindi ako nakakaramdam ng saya na nakatapak akong muli sa bahay namin. Parang may kakaibang pakiramdam."Wala na ang mga kasambahay. Si dad!" Nagulat ako nang biglang tumakbo si kuya papasok ng bahay.Tumakbo narin ako papasok, bumungad sa akin ang napakadilim na loob. Maalikabok na rin ang bahay, nagkalat ang mga dahon. Ang ipinagtaka ko, ay bakit nay mga nakakalat na papeles. May basag basag ring bote."Mga anak, nandito na kayo." Napalingon ako sa nay hagdan. Nanlaki ang mga mata ko nang makita si dad.Mabilis kaming umakyat palapit sa kaniya at sinalubong siya nang yakap."My gad! Dad! What happened here?""Bakit ganito ang bahay dad?" Kuya asked.
"E-eternal Pledge?"My heart started to throbbed. Hindi ko alam kung guni guni ko lang ba ang narinig ko o ano. Tumitig ako sa painting,nanlamig ang kamay ko at bahagyang nanginig ang labi ko.Naramdaman ko rin ang pangingilid ng luha ko. Doon sa painting ay kulay puting bulaklak, napakaganda nang pag kaka paint na para bang professional painter. K-kung hindi ako nagkakamali..."I-is it a gypsophila?" I asked and pointed the painting while trembling.Ngumiti si Zanya sa akin at napatango."Yes, karamihan sa mga bumibisita dito ay hindi alam ang bulaklak na 'yan. So, how come? Paano mo nalaman?" Mangha nitong tanong pero hindi ako nakasagot. I rigid, I can't speak or move.Hindi ko alam kung totoo ba ito nakikita at naririnig ko. Eternal Pledge, the gypsophila... n-nagkataon lang ba ang lahat? Coincidence lang ba ito? Imposible... Hindi, s-siya lang ang nagsabi sa akin ng salitang Eternal Pledge. Noong kaarawan ko, binanggit niya ang salitang 'yon sa akin. Ibinigay niya ang painting n
"How are you?"Kasalukuyan kaming nagkatapat na nakaupo sa nay malapit sa cafeteria. Kanina pa ako tahimik, hindi ako nagsasalita at hindi rin ako tumitingin sa kaniya.Nakayuko lang ako."I-I'm fine..." I said.I'm afraid to stare at him. I'm afraid that maybe... I still..."You changed, you look so matured now." I bit my lower lip and nodded.Okay na ito, ayos na ako dito, ayos na nakita ko siya at nalaman ko na ang kalagayan niya. I want to leave, I want to leave please... natatakot ako na muli nanamamg tumibok ang puso ko sa kaniya.No..."How's your five years in France?""F-fine, feels good." I said, stuttering.Napapakuyom ko ang kamao ko ng hindi ko alam ang dahilan. Nararamdaman ko ang titig niya sa akin, ang bigat ng presensya niya. "Look at me." He ordered.Hindi ko siya sinunod. Natatakot ako, natatakot ako na baka mahal ko pa siya, pero hindi na ganoon ang nararamdaman niya sa akin. B-but we can be friends right?"Decie, look at me."I gulped, slightly look at him. Sumalu
I... I still love him. My heart still beats for him. Ang buong akala ko ay wala na, akala ko at wala na akong nararamdama sa kaniya. Akaala... sa pagbalik ko ay wala na ang lahat.But I'm wrong, he still have a soft spot here in my heart. But I don't know if he still loves me, pero natatakot ako. Natatakot ako na baka sa oras na malaman ko na wala na siyang nararamdaman saakin--I think I'm gonna ruin.Hindi ko kaya, sana lang pala ay hindi ko na tinanggap pa ang pagiging leading lady ko dito sa movie kung sho-shootingl lang din pala dito sa Pilipinas."Back on earth Decie!" Kumurap ako ng biglang mag salita si Ms. Anne."M-ms. Anne! Kanina ka pa dito?"Tumayo siya sa likod ko, tiningnan niya ako mula sa salamin. Inayos niya ng kaunti ang nagulo kong buhok."Yup! Tulala ka lang eh."Tumango tango ako."Where's Mia?" I asked."Nasa boyfriend niya, babalik rin naman kaagad siya." Muli akong tumango, sino naman kaya nah boyfriend ng isang 'yon? Halos matagal tagal na rin kaming magkasama
Nandito kami ngayon sa isang cafeteria malapit sa hospital. Kanina pa napapatitig sa akin si Esten, mukhang gulat na gulat talaga siya na makita ako."How are you?" I asked, he just stared at me. Para bang wala siyang narinig, kinunutan ko siya ng noo. "Esten..." I called.Maya maya lang ay napatikhim siya at napaiwas pa ng tingin. Medyo natawa ako dahil sa inakto niya."I-is that really you... Decie?" Ngumuso ako."Of course, sino pa ba? So, how are you?" Tanong ko ulit, kinuha ko ang kape na nasa mesa at uminom. Sandali siyang kumurap kurap bago nagsalita."I-I'm fine, how about y-you?" Sandali ko siyang pinagmasdan.Malaki ang pinagbago niya. May itsura siya noon, pero lalong umangat ang itsura niya ngayon. Timangkad rin siya, hanggang leeg nanga lang yata niya ako eh. Maganda ang kasuotan niya, mukhang maayos at maganda na rin ang buhay niya. 'Yong paraan ng pananalita niya ay iba na rin."I'm fine." Tipid kong saad."It's been five years, Esten." I smiled. "Anong meron sa iyo ngay