Matagal din siyang nag-isip bago nagdesisyong tawagan si Avigail. Paano kung may nasabi si Mama na masama sa kanya? Kung gano’n, kailangan kong tawagan siya para mag-sorry...Dahil sa biglaang pagdating ni Luisa, naging magulo ang tulog ni Avigail. Paulit-ulit siyang nanaginip na umiiyak si Skylie at gusto siyang yakapin, pero hindi niya ito maabot.Pagkagising, may kaba na agad sa dibdib niya. Hindi pa siya tuluyang nakakabawi ng ulirat nang biglang tumunog ang telepono sa tabi.Kinuha niya ito at tumingin sa screen—si Dominic. Dalawa lang ang posibleng dahilan kung bakit tatawag siya sa ganitong oras: alinman sa nahanap na niya ang stalker ko, o tungkol kay Sky ito.Wala na siyang ibang choice kundi sagutin ang tawag.“Pasensya na,” agad na bumungad ang mababa at malalim na boses ni Dominic pagkakonekta ng tawag.Half-awake pa si Avigail, kaya bahagya siyang natigilan. Bakit siya nagso-sorry sa’kin?“Hindi ko intensyon na kunin si Sky,” dugtong ni Dominic.Doon lang bumalik sa alaal
“Mag-behave ka, Sky. Ako na magbubuhat sa’yo. Huwag ka nang umiyak,” malumanay na alo ni Luisa. Pero imbes na tumigil, lalo lang humagulgol si Skylie, hanggang sa halos hindi na siya makahinga sa sobrang iyak.Nang makita ni Luisa na lumalala ang sitwasyon, napilitan siyang iabot si Skylie kay Dominic. Sa sandaling mapunta si Skylie sa mga bisig ni Dominic, unti-unti ring humina ang iyak nito at naging mahina na lang na paghikbi.Sa unang tingin pa lang ni Dominic sa lungkot na bakas sa mukha ni Skylie, alam na niya kung ano ang nangyari. Ano na namang matitinding ginawa ng mama ko para lang mailabas si Sky mula sa bahay ni Avigail?“Nasobrahan mo sa spoiled ang bata,” hindi nasiyahan si Luisa. “Nakalimutan mo na ba kung gaano kalupit ‘yung babaeng ‘yon noon? Bakit mo pa gustong palapitin si Sky sa kanya? Paulit-ulit ko nang sinabi sa’yo na lumayo ka sa kanya! Pero hindi ka nakikinig! Ayan tuloy—ayaw na ngang umuwi ni Sky sa bahay niya!”Hindi alam ni Skylie kung ano ang ibig sabihin
Pagkatapos ng tanghalian, gumawa ng palusot sina Dale at Dane na gusto nilang magpahinga, bago mabilis na bumalik sa kwarto. Pakiramdam ni Avigail ay pagod na rin siya, kaya matapos ayusin ang dining room, nagpahinga rin siya.Sa kwarto ng mga bata sa itaas, magkatapat na nakaupo sina Dale at Dane sa gilid ng kanya-kanyang kama, imbes na matulog. Kita sa mukha ng dalawa ang lungkot.“Ang lungkot ko, Dale,” ani Dane, pinipigil ang luha habang nakakunot ang labi. Mas sensitibo talaga si Dane—hindi lang siya pinagalitan ni Luisa, kinuha pa nito si Skylie.Tumingin si Dale sa kapatid, at nang makita ang mapupulang mata nito, agad siyang lumipat at umupo sa tabi. “Pwede kang malungkot, pero bawal umiyak,” seryosong sabi ni Dale.Napangiwi si Dane. “Pero bakit kailangan magsalita si Lola ng ganun sa’tin?” Akala niya’y maganda na ang ginawa niyang pagbati kay Luisa bilang Lola.Nang maalala ni Dane ang pangungutya ni Luisa kanina, gusto na naman niyang maiyak.Alam ni Dale ang nararamdaman n
Tinawag lang nina Dale at Dane na “lola” si Luisa bilang respeto, pero bigla itong suminghal, “Hindi kayo parte ng pamilyang Villafuerte, kaya wala kayong karapatang tawagin akong gano’n! Kung gusto n’yo makita ang lola n’yo, magpasama kayo ng nanay n’yo sa kanya!”Pagkasabi noon, akmang iiwas na si Luisa at aalis. Ramdam nina Dale at Dane ang bigat at sakit sa sinabi nito—parang tuluyang itinanggi ang ugnayan nila. Pero nang marinig nilang mas lumakas ang iyak ni Skylie, agad silang natauhan at hinarangan si Luisa, nagpipigil ng inis.Nakita ni Luisa ang dalawa sa harapan niya at agad kumunot ang noo, halatang nainis sa pagpipilit ng mga bata.“Hindi na namin tatawagin kang Lola, pero kitang-kita mong ayaw umalis ni Skylie. Hindi mo po siya pwedeng pilitin! Alam mo rin po ang kalagayan niya—hindi siya pwedeng magpatuloy sa ganitong pag-iyak!” matigas na sabi ng dalawa.“Hindi na ‘yan trabaho n’yo! Ako ang bahalang mag-alaga sa apo ko!” malamig na tugon ni Luisa bago lumingon kay Avig
Pagkalabas ng mansyon, diretso nang minaneho ni Luisa ang sasakyan patungo sa bahay ni Avigail.Nag-aayos si Avigail ng pananghalian kasama ang mga bata nang tumunog ang doorbell ng kanilang mansyon. Akala niya si Dominic ang dumating para bisitahin ang mga bata, o kaya si Angel para kumustahin ang kalagayan, kaya’t hindi na siya nag-isip nang husto. Ibinaba niya ang hawak at tinungo ang pinto.Pagbukas niya, natigilan siya.“Matagal na rin,” panimula ni Luisa, sinisipat siya mula ulo hanggang paa.Muling bumalik sa wisyo si Avigail at bahagyang yumuko. “Mrs. Villafuerte.”Isang malamig na tugon lang ang isinagot ni Luisa. “Ganito ba ang pagtanggap mo sa bisita? Pinapatayo lang sa pintuan?”Bahagyang kumunot ang noo ni Avigail at maingat na pinagmasdan si Luisa. Malinaw pa sa isip niya ang Allianawa nito noon sa research institute.Simula noon, hindi na sila nagkita. Bakit kaya siya nandito ngayon? At higit sa lahat, nandito si Skylie. Noong huli, winasak ni Luisa ang institute dahil
Napilitan si Manang Susan na magsinungaling at sabihing kukunin niya si Skylie—pero sa totoo, tumuloy siya sa study para hanapin si Dominic.Nang magkatabi na sila ng kanyang ina, alam ni Dominic na hindi na niya maitatago pa ang totoo.“Wala rito si Skylie,” diretsong sabi niya.Lalo pang sumama ang mukha ni Luisa. “Ano’ng ibig mong sabihin?”“Wala rito si Skylie ngayon, at hindi mo siya makikita,” ulit ni Dominic, kalmado ang tono.Pagkasabi niya noon, ibinaba ni Luisa ang tasa nang mariin, lumagapak ito sa mesa. “Nasaan siya?”May hinala na si Luisa, pero gusto pa rin niyang marinig mula sa anak mismo.Natahimik lang si Dominic, bahagyang nakakunot ang noo.“Kay Avigail ba siya?” Lalong nag-init si Luisa nang hindi sumagot ang anak. “Si Avigail na nga ang nagdulot ng sakit kay Skylie, bakit mo pa pinayagang sumama sa kanya?”Mas lalong tumindi ang kunot sa noo ni Dominic habang tinitingnan ang ina. Sigurado siyang may kakaiba sa biglaang pagpunta nito at sa agarang paghahanap kay S