CHAPTER 42

TEN YEARS AGO (15 YEARS OLD VERENA).

“Mom, why is Tita Cicily bringing Ate Cove to the storeroom?” tanong ko sa ina na siyang sinusuklayan ang buhok ko. My auburn hair was something I didn’t inheret from both of my parents.

Ang sabi ng iba kong kaklase ay ampon ako kaya ganoon, pero kapag tinatanong ko naman si Dad o si Mom ay palaging iisa lang ang sagot nila. Na anak nila akong dalawa, at sadyang nagmana lang daw ako sa ibang kamag-anak ni Mom. Although, I never meet my Mother’s relatives, I still believe in her.

Nang umangat ang tingin ko sa ina ay kitang-kita ko kung paano nagkasalubong ang kaniyang kilay. Na tila ba hindi niya nagustuhan ang narinig niyang tanong mula sa akin.

“Don’t mind them, Verena. Your Tita Cicily is just disciplining your cousin. Alam mo naman na masiyadong pasaway ang mga pinsan mo kaya dapat ay huwag kang tumulad sa kanila. You have to be perfect, Verena! In every battle, you must won. May it be beauty, brain, or skills,” aniya sa seryosong boses tulad