Kabanata Nineteen

Honestly, that’s where I work so obviously, “Yes, I am.” That’s what supposed to be my answer if I’m going to tell the truth pero dahil nandito ako sa panahon na ito, I should make a story that would fit in four corners so that he won’t doubt me.

Tumango na lang ako bilang tugon sa kan’ya para safe.

“Napakapalad mo naman para makapunta sa Estados Unidos.” Aniya na tila may panghihinayang sa kan’yang boses.

“Bakit? Hindi ka pa ba nakakapunta ng Estados Unidos?” pangungusisa ko.

Ngumiti ito ng may galak. “Bagamat dati akong nabibilang sa nakakaangat sa lipunan ay hindi ko nagawang makapunta sa Estados Unidos kahit gustuhin ko man.” Huminto ito sa pagsasalita at ngumiti. “Higit na mahalaga ang aming nasasakupan ng tulong kaysa sa pansariling kagustuhan.” Paliwanag niya.

They were human who acts humane; who acts for good deeds but was wrongly accused.

“Nakalulungkot naman,” mahina kong saad at napayuko.

“Vita non est vivere, sed valera