Tinitigan ni Ricardo si Eduardo, saglit na tumigil bago tinanggap ang baso. "Salamat," aniya.Nagtagay silang dalawa at nagpatuloy sa pag-uusap habang umiinom.Ilang sandali pa, napatingin si Eduardo kay Ricardo ng mas matagal, mas malalim, na para bang may gustong basahin sa kanyang mukha.Itinaas ni Ricardo ang kanyang tingin at tahimik na nagtanong, "Bakit?"Si Apollo ang sumagot sa halip na si Eduardo, sabay kindat at bahagyang tawa, "Ikaw… parang may kakaiba sa'yo ngayon."Ngumiti si Eduardo, hindi nagsalita, pero sapat na ang ngiting iyon para ipakitang sumasang-ayon siya sa sinabi ni Apollo.Nanatiling kalmado si Ricardo at malamig na tugon niya, "Talaga ba?"Tumaas ang kilay ni Apollo, bahagyang nang-aasar, "Hindi ba?"Imbes na sagutin, dahan-dahang uminom si Ricardo ng alak, piniling manahimik.Sa mga sandaling iyon, may lumapit na panibagong bisita upang bumati sa kanilang grupo, pansamantalang pinutol ang usapan.Pagkaalis ng mga bumati, tumingin si Ricardo sa kanyang relo.
Gayunpaman, medyo malaki ang saranggolang nabili nila ngayon, at bata pa si Samantha kaya nahirapan silang dalawa na ito'y paliparin ng maayos.Tahimik na lumapit si Ricardo at tinulungan silang dalawa nang walang sinasabi, pero maingat siyang humawak sa tali ng saranggola, sabay sinundan ang direksyon ng hangin.Nang sa wakas ay lumipad na nang maayos ang saranggola, sabay na napangiti nang masaya sina Luna at Samantha.Ang munting bata ay tumalon-talon sa tuwa habang hawak ang tali, at si Luna naman ay saglit na nakalimot sa bigat ng damdamin sa sandaling iyon, parang gumaan ang lahat.Pagkatapos noon, si Luna na ang nag-akay kay Samantha para maglaro sa paligid.Si Ricardo naman ay nanatiling nakatayo sa di kalayuan, tahimik na nakamasid. Hindi siya sumali sa kasiyahan, pero hindi rin ito umalis, tila sapat na sa kanya ang makita silang masaya.Ilang sanadali'y pagod na sa pagpapalipad ng saranggola, si Luna at Samantha ay sabay na lumuhod sa tabi ng lawa upang manghuli ng isda.Ma
May kanya-kanyang gawain sina Jeriko at ang kanyang kaibigan na si Eleanor.Gustuhin man sanang umuwi ni Luna sa pamilya Santos, pero wala si Aria. Kung babalik siya nang mag-isa, siguradong mag-aalala ang matanda sa kanya…Habang nagmamaneho palayo mula sa rancho, hindi alam ni Luna kung saan siya pupunta bukod sa pag-uwi.Habang nag-iisip, napadaan siya sa isang park. Napansin niyang maraming magkasintahan ang nagdala ng kanilang mga anak para mag-camping, at may ilang kabataan ding isinama ang kanilang mga magulang para magpahinga.Habang pinagmamasdan ang mga masayang magkasintahan at buo ang pamilya, hindi naiwasan ni Luna na mapatingin nang matagal. Sa likod ng kanyang tahimik na titig, lumitaw ang bahid ng inggit… at pait.Makaraan ang ilang minutong pagmamaneho, napabuntong-hininga siya. Dahan-dahan niyang iniliko ang manibela at huminto sa isang gilid ng kalsada kung saan may puwang para mag-park. Tahimik siyang nanatili sa loob ng sasakyan, pinakikiramdaman ang katahimikan n
Bumalik si Luna sa villa at sabay silang kumain ni Aria ng hapunan. Habang kumakain, mahinahong tinanong ni Luna,"Anak, may gusto ka bang puntahan sa Sabado o Linggo?"Saglit na nag-isip si Aria, saka umiling at sumagot, "Wala naman po, Mommy. Kahit saan po, basta kasama kita, okay na ako." Tiningnan ni Luna ang mukha ng kanyang anak, at alam niyang hindi dahil wala talagang gustong puntahan ang bata, kundi dahil mas nais sana nitong makasama sina Eduardo at Regin sa weekend.Ngayon na wala ang dalawa, tila nawalan narin ito ng ganang gumawa ng kahit ano.Hindi na lamang pinansin ni Luna ang totoo at mahinahong tinanong muli si Aria, "Gusto mo bang sumakay sa kabayo?"Matagal na ring hindi ito nagagawa ng bata, kaya’t nang marinig niya ito, agad siyang napatango at muling sumigla, "Gusto ko po, Mommy!" aniya.Kinabukasan, dinala ni Luna ang kanyang anak sa rancho ng kabayo.Pagdating nila roon, nagpalit ng damit si Luna. Pagkalabas niya, narinig niyang nakatalikod si Aria habang mas
Sa susunod na buwan ay ipagdiriwang na ang ika-pitumpung kaarawan ni Matandang Ginang Santos.Kaya maagang nag-uusap sina Luna at Federico upang pagplanuhan kung ano ang maaaring ihanda upang mapasaya at maparamdam sa matanda ang kanilang pagmamahal sa kanyang espesyal na araw.Narinig iyon ng matanda ngunit tila wala siyang ganang pag-usapan ito. Sabi niya, "Huwag na 'yang mga pa-show-show. Ang mahalaga, kumpleto tayo at masaya sa isang hapunan."Pero sagot naman ni Brenda, "Eh pitumpung kaarawan mo na, kahit papaano, kailangan pa ring gawing espesyal…" aniya.Ganoon din ang iniisip nina Luna at Federico. At dahil iyon ay mula sa puso ng mga anak at apo niya, hindi na rin tumutol pa ang Matandang Ginang.Kailangan pang pumasok ni Aria sa paaralan kinabukasan, kaya matapos ang hapunan, umalis na rin sina Luna kasama ang anak niya pabalik sa kanilang bahay.Pagbalik nila sa villa, masayang bumaba ng sasakyan si Aria at tumakbong papasok ng bahay.Nanatiling nakaupo si Luna sa loob ng s
Walang bakas ng gulat sa mukha ni Luna habang pinakikinggan si Eduardo.Matagal narin niya iyong inasahan. Hindi kailanman magkakaroon ng oras si Eduardo para sa kanya. Malinaw sa kanya na kapag si Regina ang may kailangan, kahit gaano pa ito ka abala sa mga gawain palagi itong naglaan ng oras para sa kanya.Napakunot-noo ang matandang ginang. "Ano bang napakaimportante niyan? Matagal na ring hindi ka umuuwi kasama si Luna!" "Grandma." Mahinahong putol ni Luna sa sasabihin pa ng matanda. Kalma ang tono niya, ngunit malinaw ang hangarin: "Ayos lang po. Kung may gagawin si Eduardo kami na lang ni Aria ang uuwi.""Naku, ikaw talaga!" napabuntong-hininga ang matandang ginang, halatang may sasabihin pa sana.Ngunit sinabi na iyon ni Luna hindi para makipagtalo, kundi dahil ayaw na niyang pilitin pa ang isang bagay na matagal na niyang binitiwan.Pero ang inakala ng matandang ginang, sinabi iyon ni Luna upang hindi mapahiya si Eduardo sa harap nila.Nang makita niyang nanatiling mahinahon