Force Marriage: When The Loving Wife of a Billionaire Finall

Nang dumating si Luna Santos- Monteverde sa paliparan sa lungsod ng Villa Esperanza, lampas na sa alas nuebe ng gabi.

Ngayong araw ay kaarawan niya.

Nang binuksan niya ang kanyang telepono, sunod-sunod na bati ang bumungad sa kanya. Ang mga mensahe na mula sa kanyang mga kaibigan, mga kamag-anak, at mga kakilala.

Ngunit sa kabila ng mga mensaheng natanggap niya, wala ning isang bati man lang sa kanyang kinakasamang si Eduardo Monteverde ang natanggap.

Bahagyang natunaw ang mga ngiti sa labi ni Luna.

Nang makarating sila sa Villa, lampas na sa alas diyes ng gabi.

“Madam, ahhh ano pong ginagawa niyo rito?” nagtataka at naguguluhang boses ng mayordoma na si Aurora.

“Nasaan sina Eduardo at Aria?” mahinang tanong ni Luna.

“Hindi pa po nakabalik si Boss, nasa kwarto naman ang bata naglalaro.” sagot ng mayordoma.

Inabot ni Luna ang bitbit niyang maleta sa mayordoma at dahan-dahang umakyat sa itaas na palapag ng hagdan. Nang makarating siya sa silid ng kanyang anak, naabutan niya ang supling na nakasuot ng pajama na pantulog, nakaupo sa isang maliit na mesa at tila lubhang abala sa isang bagay.

“Aria?” malambing na boses ni Luna.

“Mom!” masiglang sigaw ni Aria, ang kanyang mukha ay nagliwanag sa tuwa nang makita ang kanyang ina.

Pagkatapos ay binalik ng supling ang kanyang atensyon sa kanyang ginagawa, ang kanyang mga mata ay nakatuon sa bagay na kanyang pinaglalaruan.

Lumapit si Luna at mahigpit na niyakap ang kanyang anak. Nang halikan niya ito, tinulak siya palayo ng munting bata. “Mom, may ginagawa pa po ako.” wika niya, halata sa boses ang pagkawalang gana.

Dalawang buwan nang hindi nakikita ni Luna ang kanyang anak. Labis ang kanyang pagka-uhaw sa presensya ni nito.

Kahit gaano karaming halik ang ibinigay niya, hindi pa rin ito sapat upang maibsan ang kanyang pagnanasa. Nais din niyang makausap ang kanyang anak.

Napapansin niya ang lubos na pagka-abala ng kanyang anak sa kanyang ginagawa. Ayaw niyang sirain ang kanyang konsentrasyon, kaya't mahinahon niyang tinanong, “Aria, nag-aayos ka ba ng kuwintas na gawa sa kabibe?” malambing na tanong ni Luna.

“Oo!” masiglang sagot ni Ariya. Nang banggitin ang bagay na kanyang kinagigiliwan, nagniningning ang kanyang mga mata at nagsalita ng may kaguluhan. “Isang linggo nalang ang kaarawan ni Tita Regina, ito ang regalong inihanda namin ni Daddy para sa kanya, pinatingkad namin ng mabuti ang mga kabibe gamit ang mga kasangkapan. Maganda ba?” anito sa kanyang Ina.

Nanuyot ang lalamunan ni Luna. Bago paman siya makapagsalita, narinig niya ang masiglang tinig ng kanyang anak na nakatalikod sa kanya. “Naghahanda rin si Daddy ng iba pang mga handog para kay Tita Regina. Bukas-?”

Ninikip ang dibdib ni Luna, hindi niya napigilan ang kanyang damdamin. “Aria… naaalala mo ba ang kaarawan ni Mommy?” mapait na tanong ni Luna.

“Ha? Ano?” Nag-angat ng tingin si Aria sa kanyang ina, at pagkatapos ay binalik ang kanyang tingin sa mga kabibe na nasa kanyang kamay. “Mom, huwag po ninyo akong kausapin, nagugulo po ang pagkakasunod-sunod ng mga kabibe–” wika pa nito.

Binitawan ni Luna ang kamay ng kanyang anak, at nanahimik na lamang.

Tumayo siya roon ng magtagal, at nang mapansing hindi man lang siya tinitignan ng kanyang anak, napakagat-labi na lamang si Luna, at sa loob ng silid, umalis siya ng walang imik.

Nakita siya ng mayordoma at sinabi, “Madam, tinawagan ko lang ang aking asawa, at sinabi niyang may mga tungkulin siya ngayong gabi, kaya magpahinga na po kayo.” mahinahong tugon niya.

“Nauunawaan ko.” Sagot ni Luna.

Pagkatapos ay nag-isip siya saglit, naalala ang mga sinabi ng kanyang Anak kanina, at tinawagan si Eduardo.

Matagal bago sumagot ng nasa kabilang linya, ngunit ang kanyang tinig ay magaan. “May gagawin pa ako, tatawag nalang ako bukas.” walang ganang tugon ng lalaki.

“Eduardo, napakalalim na ng gabi, sino ba ang kausap mo?” isang biglaang boses ng pagsulpot.

Boses iyon ni Regina.

Mahigpit ang pagkakahawak ni Luna sa telepono.

“Wala.” ang isinagot lamang ng Lalake.

Bago pa man makapagsalita si Luna, ibinaba na ni Eduardo ang telepono.

Dalawa o tatlong taon na ang nakalipas mula ng huli silang magtagpo. Sa wakas ay nakarating siya sa Villa Esperanza, at hindi man lang ito nagmamadaling bumalik para makita siya. Kahit na sa pamamagitan ng telepono, wala man lang pasensya ang lalaki na makinig sa kanya.

Napakaraming taon na ang nakaraan ng kanilang pagsasama, ngunit ganun pa rin ito sa kanya, malamig ang pakikitungo, malayo at walang pasensya.

Sa katunayan, nasanay na si Luna.

Kung noon, tiyak na tatawag muli ito sa kanya at mapagpasensyang tatanungin kung saan siya naroon at kung maari ba itong bumalik.

Marahil ay napagod lang siya ng sobra ngayon, at bigla nalang siyang nawalan ng gana na gawin muli iyon.

Kinabukasan, nang magising siya naisip niya ang tungkol kagabi at tinawagan si Eduardo.

May labing pito o labing walong oras na agwat sa pagitan ng Valley Heights at sa Villa Esperanza. Sa araw na ito ginugunita ang kaarawan niya.

Ang dahilan ng kanyang paglalakbay patungo sa Villa Esperanza sa pagkakataong ito, bukod sa nais niyang makita ang kanyang anak na babae at si Eduardo, ay ang pag-asa na makakasama silang makakain ng masaya sa kanyang espesyal na araw.

Ito nga ang munting kahilingan ni Luna para sa kanyang kaarawan ngayong taon.

Nang tawagan ni Luna si Eduardo, ay hindi ito sumasagot.

Matapos ang ilang sandaling paghihintay, ay nagpadala ito ng isang mensahe.

[May kailangan ka?] Anito ng lalaki.

Luna:[ Mayroon ka bang oras sa tanghalian? Dalhin mo si Ariya, at kakain tayong tatlo sa labas ?] tugon niya.

[Okay, ipabatid mo sa akin kung kailan napagpasyahan ang lokasyon.] sagot ni Eduardo.

Luna: [Sige.]

Pagkatapos nun, walang anumang balita ang dumating mula kay Eduardo. Hindi man lang ito naalala ang araw ng kaarawan niya.

Sa isip ni Luna, kahit pa siya’y nakapaghanda na, ngunit hindi parin niya maiwasang makaramdam ng pagka dismaya.

Matapos niyang maligo at maghanda upang bumaba, mula sa ibaba narinig niya ang boses ng anak niyang babae at ang mayordoma.

“Aria, bumaba ka na rito, malungkot ba ang munting dalagita?” mapagbirong wika ng mayordoma.