Namumukod-tangi ang bakas ng daliri sa pisngi ni Zoey.“Ikaw…” mariin niyang singhal.Ngunit si Anri ay tumawa lamang, umiiling.“Zoey, dapat magpasalamat ka sa akin. Mas maganda ka ngayon. Kanina, mukha kang kalansay—payat na payat, tapos may puting benda sa ulo. Nakakakilabot! Pero matapos ang sampal ko, hindi ka na ganoon ka-kakila. Aba, hindi ba’t dapat magpasalamat ka?”“Ikaw… Anri, papatayin kita—!” sigaw ni Zoey, pasugod na sana.Ngunit bago siya nakalapit, agad kinuha ni Irina si Anri sa kanyang mga bisig. Hindi nagtagal, inagaw naman agad ni Alec ang bata mula sa kanya.Huminto sa ere ang kamay ni Zoey. Alam niyang hindi siya kayang galawin ni Alec dahil sa kanyang lolo, ngunit hindi rin siya nangahas gumanti kay Anri.Biglang pumunit sa silid ang malamig na tinig ni Don Pablo, “Alec! Higit kanino man, alam mong mahirap ang iyong kabataan. Ang batang ito ay anak mo. Kung nais mong lumaki siyang maayos, dapat mo siyang patnubayan habang bata pa! Sa piling ng isang inang kasing
Habang isinasalaysay ni Don Pablo ang nakaraan kay Alec, nakinig nang buong atensyon sina Zoey at ang kanyang pamilya. Bawat pagbubunyag ay nagdulot ng pagbabago sa kanilang mga anyo.Sa simula, bago pa man mailantad ang mga lihim, nababalot ng kaba at pagkabalisa ang angkan ng mga Jin. Si Zoey, higit sa lahat, ay hindi makalimot kung gaano kadali para kay Alec na sakupin ang isla. Napakalaki ng kanyang kapangyarihan at impluwensya—higit pa sa kaya ng kanyang lolo at ni Carter ng angkang Jones, kahit pa pinagsanib ang kanilang lakas.Kung nanaisin ni Alec na suwayin si Don Pablo, kaya nitong burahin silang tatlo sa isang iglap.Ngunit habang unti-unting isinasalaysay ang kasaysayan ng mga Villafuerte, Mercadejas, at Beaufort, unti-unting lumuwag ang bigat sa kanilang mga mukha.Nabatid nila na hawak ni Don Pablo ang tunay na alas. At sa sandaling iyon, naging malinaw sa kanila—tiyak na tiyak—na hindi lamang tutuparin ni Alec ang kahilingan ng Don Pablo, kundi marahil ay magpapakita pa
Malamig na napangisi si Wendy. “’Yan ang nararapat sa iyo.”Sandaling sumilay ang anino ng dalamhati sa mukha ni Alexander.Ito rin ang sinapit ni Amalia nang isilang niya ang kanyang anak sa isla. Labis siyang nanabik na makapiling si Alexander, sapagkat tunay niyang minahal ang lalaki. Ngunit kailanman ay hindi siya pahihintulutan ni Wendy.Upang mabantayan siya nang malapitan, pinayagan siyang bumalik sa syudad, subalit ipinagbawal na manirahan siya sa tahanan ng mga Beaufort. Kung walang basbas ni Wendy, kailanman ay hindi kikilalanin ng mga Beaufort si Amalia. Maging ang matatandang kasapi ng angkan ay hindi kailanman tatanggap sa kanya—o sa kanyang anak.Kahit ang apelyidong Beaufort ay napanatili lamang dahil sa pagsusumikap ni Don Pablo, na mahigpit na iginigiit na ang bata ay dapat magdala ng pangalang Alec. Ang iskandalo ng isang lalaking may dalawang asawa ay napigil lamang sa pamamagitan ng mariing pakikialam ni Don Pablo.Nang sila’y makabalik sa syudad, malaki ang naging
Sa katotohanan, batid ni Alexander na ang paglisan niya mula sa isla ay di maiiwasan. Mailap man sa damdamin, nailipat na ang mga pabrika, pasilidad, at maging ang huling gusali patungo sa syudad. Gayunman, hindi niya hangad na lubusang wasakin ang isla.Hindi rin niya nais na tuluyang putulin ang ugnayan kay Richard. Sino ang makapagsasabi? Marahil ay may nakalaang pagkakataon ng muling pakikipag-ugnayan sa hinaharap. Hindi siya mangmang upang ipagsapalaran ang lahat ng daraanan.Nang ipatawag niya si Don Pablo, hindi lamang ito upang manulak ng pasya, kundi upang pakalmahin din ang sitwasyon. Sa sandaling iyon, matamang tumingin si Don Pablo kay Richard. Batid niya na kung magpapasya itong pumayag, maliligtas ang dalawang anak ni Amalia.“Mainam,” agad na tugon ni Richard, walang pag-aalinlangan. Doon lamang nakahinga nang maluwag ang matanda.Mula sa silid ng asawa ni Richard, nagtuloy siya sa kinaroroonan ni Amalia. Sa mabigat na tinig ay winika niya, “Anak, napagkasunduan na. Mul
Sa simula’y hindi naunawaan ni Don Pablo.“Amalia… bakit bigla mong binabanggit ang mga Mercadejas?”Mapait ang ngiting isinukli ni Amalia.“Sapagkat dito nakaugat ang mga Mercadejas, gaya ng pamilya ko. Mahigit sandaang taon nang naninirahan dito ang angkan ng mga Villafuerte, at ngayo’y ako na lamang ang natitira. Ako… ako man ay walang katiyakan kung mabubuhay pa o mamamatay. Kaya nais ko… nais kong iwan ang isa kong anak. Ngunit alam kong hinding-hindi tatanggapin ng mga Mercadejas ang anak na bunga ng pagsasama namin ni Alexander. Uncle Pablo, ipinakikiusap ko sa iyo—ikaw na ang makiusap sa kanila. Payagan mong doon maiwan ang bunso kong anak, ang sanggol na wala pang tatlong libra ang bigat.”Natahimik si Don Pablo.Namuo ang luha sa mga mata ni Amalia, at nanginig ang kanyang tinig habang nagsasalita.“Kahit isa man lamang sa kanila, kahit siya lamang, may magpapatuloy pa rin ng dugong Villafuerte. Hindi ko alam kung ano ang sasapitin naming mag-iina pagdating sa South City. Ba
Agad na nagtungo si Don Pablo nang mabalitaan niyang mag-isa lamang na pumunta sa ospital si Amalia. Pagdating niya roon, bumagsak na ito sa sahig, lumalagos ang dugo at panubig mula sa sinapupunan. Mahigpit siyang kumapit sa kanyang mga binti habang humahagulgol, “Uncle, iligtas mo ako! Ayokong mamatay—hindi ko puwedeng hayaang mamatay ang anak ko. Pakiusap… tulungan mo ako!”Sandaling natigilan si Don Pablo, tila pinipiga ang kanyang dibdib sa awa. Pagdaka’y mariin niyang iniutos, “Obstetrician! Dalhin agad siya sa loob at ilabas ang sanggol ngayon din!”Mabilis siyang lumingon sa kanyang mga tauhan at mariing nag-utos, “Kapag dumating si Mrs. Beaufort at nagdulot ng gulo, pigilan ninyo siya. Anuman ang mangyari, ang kaligtasan ng ina at bata ang uunahin. Walang kasalanan ang bata.”“Handa po!” sabay saludo ng mga guwardiya bago sila nagmamadaling tumalima.Sa mismong sandaling iyon, may dumating na balita mula sa kabilang panig ng ospital—ang asawa ni Richard, ginang ng isla, ay du