Novels by Azrael

Karaniwan, hindi kailanman dumarating rito ang biyenan niya — si Alexander. At higit pa rito, bihira niyang ipakita ang galit laban sa sariling anak. Ngunit ngayong araw, pumasok si Alexander na may dala-dalang napakalakas na aura; napaisip si Irina kung ano ang kakaiba sa kanya. Hindi niya iyon naunawaan noon. Ngunit ngayon — ngayon ay malinaw na sa kanya.Umakyat sa isip niya ang tagpo kaninang umaga: ang pagbagsak ng biyenan niya matapos itong biglang magsuka ng dugo. Isang nakakatakot na hinala ang sumagi — nagkukunwari kaya siya noon? Lahat pala iyon ay para mailihis si Alec. Siyempre. Isang taktika para akitin palabas ang tigre mula sa pusod ng bundok.Napaiyak si Irina, hindi mapigilan ang pagdaloy ng luha. Anong kasalanan ang nagawa niya sa nakaraang buhay na patuloy siyang pinaparusahan? Bayaran at bayaran — walang katapusan.Magaling siyang estudyante noon. Tapat at marilag ang mga magulang niya. At sino pa ang nangyari sa kanila? Namatay ang ama niya dahil sa sak

Marahang tumango si Irina, halatang nag-aalangan. “May… nagawa ba akong mali?”Isang masamang kutob ang gumapang sa kanyang dibdib. Siyam na taon na ang nakalipas nang siya’y biglang sapilitang dinala rin nang walang paunang babala—gaya ngayon.“Tungkol ito sa kasong iyon, siyam na taon na ang nakararaan,” malamig na sabi ng pulis. “Muling lumapit ang pamilya ng biktima. Gusto nilang buksan muli ang demanda.”Nanlumo si Irina. Wala siyang maisagot.“Siya! Siya talaga!” Isang babaeng nasa gitna ng edad ang biglang nagturo sa mukha niya at nagbuhos ng mura. “Walanghiya ka! Pinahirapan mo kaming mga naulila at nawalan ng asawa ng napakahabang panahon! Wala kang hiya—ikaw ang gumawa ng kasamaan, tapos ngayon, may gana ka pang mang-atake pabalik!”Nanigas si Irina. Nakilala niya agad ang babae—siya rin ang kapit sa pintuan ng kotse niya kahapon, nakatitig sa kanya nang matagal bago tahimik na umalis.“Ikaw—” nanginginig sa galit si Irina, hindi malaman ang isasagot.“Noon, siyam na tao

Bahagyang ngumiti si Greg at nagsabi kay Irina, “Madam, naaalala n’yo pa ba ang maliit na hand warmer na ibinigay n’yo sa akin anim na taon na ang nakalipas?”Nagtaka si Irina at tumitig sa kanya.“Bakit mo biglang naitanong ‘yan? Isang hand warmer lang naman ‘yon, walang espesyal para alalahanin.”Umiling nang mariin si Greg.“Hindi, Madam. Mula noong ibinigay n’yo sa akin ang hand warmer na iyon, hindi lang kamay ang pinainit nito kundi pati puso ko. Kaya’t makakaasa kayo—kung susubukan man ni Don Pablo ang lahat para pilitin kayong iligtas muli si Zoey, ako, si Greg, ay hindi na magpapakita ng awa.”Hindi nakasagot si Irina. Matagal din ang katahimikan bago siya mahina at tapat na nagsabi, “Salamat, Greg.”“Madam, sumakay na po kayo. Ihahatid na muna natin ang munting prinsesa sa kindergarten,” paalala niya.“Sige.”Matapos maihatid si Anri sa kindergarten, agad na tumawag si Irina kay Alec. Halata ang pagkabalisa sa kanyang tinig. “Alec, kamusta si Dad?”“Wala namang seryosong pr

Nang marinig ang malamig na tono ni Alec, natulala ang mag-inang kakakatwang magkasama lang. Si maliit na Anri lalo—kusang hinawakan nang mahigpit ang kutsara, kitang-kita sa kanyang mukha ang mensaheng: Kung may mag-aakusa o mananakit sa mommy ko, ako mismo ang aayusin sila!Mahinahon ngunit may alinlangan, tanong ni Irina, “Alec, sino ang tumatawag?”Itinuro ni Alec si Anri at ipinangatawanan sa kanya ng dalawang salita nang walang boses, “Lolo.”Biglang nanlumo ang dibdib ni Irina. Kung tama ang hinala niya, siguradong nagpunta si Alexander bilang tagapag-lobby ni Don Pablo. Tumingin siya kay Alec, pilit na binabantayan ang nangyayari sa kabilang linya.Sa kabilang dulo, tumunog nang matalim at puno ng pag-aalipusta ang tinig ni Alexander, “Kahit gaano man ako kasama, ama niyo pa rin ako! Wala na ba kayong tawag na ‘Ama’ sa akin, Alec? Masasabi ko bang simula nang nag-asawa ka kay Irina, unti-unti ka nang nawalan ng puso? Tama si Don Pablo—bruha nga ang babae!”Lamang napalamig ang

Buong katawan niya’y sumasakit at hindi na siya makakatayo. Dahan-dahan siyang gumapang pasulong, luha’y di mapigilan at dumadaloy sa kanyang mukha. Hindi niya alam kung bakit siya umiiyak.Umiiyak ba siya hanggang mamatay? Malinaw na — hindi kailanman nangako si Jiggo ng ano man sa kanila.Malinaw na — siya ang naging konkubina ni Jiggo, hindi ba? Malinaw na — pumayag siyang kung hindi na siya kailangan niya, sasabihin lang ito agad sa kanya at aalis na siya nang tahimik at hindi na sisiksikin pa ang buhay niya.Kaya bakit umiiyak siya nang ganito ngayon?Dahlia! Hindi ka mahal ni Jiggo!Nagawa niyang ibigay sa’yo ang anim, pitó, walong taong marangyang buhay — ang ginhawa ng isang mayamang asawa, ang paggalang ng iba, isang buhay na marangya. Nasiyahan ka na sa mga iyon. Ano pa ba ang hinahangad mo?Dapat matagal ka nang namatay. Nang bata ka pa, noong iwanan ka ng iyong mga magulang at iniiwasan ka ng mga kapatid, dapat kang tumalon mula sa gusali at wakasan na ang lahat.Sapagkat

Napatigil si Dahlia, nagulat. Dahan-dahan siyang lumingon—at nakita ang babae.Nakasuot pa rin ito ng damit-pangtrabaho, ngunit ang mukha’y puno ng kapal at kapilyuhan. Sa likod ng mga mata nito, may nakatagong kalupitan. Ang halong alindog at lason ang lalong nagbigay dito ng nakakatakot na bagsik.“Ikaw… ang fiancée ni Jiggo,” wika ni Dahlia sa huli, kalmado ngunit banayad ang tinig.Walang pag-aatubiling lumapit si Blair at sinampal siya nang mariin.“Walanghiya kang matandang babae! Sinakop mo ang asawa ko nang anim, pitong taon! Alam mo ba kung bakit ayaw ka niya? Dahil isa ka lang matandang linta!”Napahawak si Dahlia sa pisnging nag-aapoy sa sakit, tulala. Hindi pa siya kailanman tinrato nang ganoon kabastos. Simula nang sumama siya kay Jiggo, respeto at paggalang lang ang ibinibigay sa kanya—hindi insulto, lalo’t hindi dahas.Ang kahihiyan ng sampal sa harap ng lahat ay nagpagulo sa isip niya. At bigla—parang malupit na alaala na muling bumangon—naalala niya ang pambubugbog ng

"Anong oras ka uuwi? Puwede ba tayong mag usap, Flyn?”Ni hindi man lang nabaling ang atensyon niya sa akin kahit saglit at patuloy ang pag-aayos ng kanyang tie. Tila nahihirapan siya roon kaya agad na tumayo ako't lalapitan na sana siya upang tulungan siya roon ngunit agad siyang umiwas sa akin.Napaawang ang bibig ko ngunit hindi ko na iyon masyadong pinansin pa. Baka pagod lang siya. Gaya nitong mga nakaraang gabi ay late na rin siyang nakauwi kagabi. Palagi siyang over time. Naiintindihan ko naman dahil CEO siya at marami talagang ginagawa ang mga katulad niya."Huwag na. Late ako makakauwi mamaya," malamig niyang sagot sa akin at naglakad patungo sa aming walk-in closet kaya sinundan ko siya."Overtime ka ulit? Hindi ba masyado ka nang lunod sa trabaho? Kailangan mo rin ng pahinga, Flyn," untag ko sa kanya at sinilip ang kanyang mukha.He's pissed, I can tell. Kunot na kunot ang kanyang noo."Just you do you, Aeris. Mas makakapagpahinga ako kapag hindi mo ako pinapakialaman," ani

Itinapat ko ang sugat ko sa kamay sa umaagos na gripo para matigil hugasan at matigil ang pagdurugo non, ngunit habang tumatagal ay magkasabay nang umaagos ang dugo ko at ang tubig. Kagat-kagat ko ang labi ko habang unti-unting bumabalik sa alaala ko ang lahat ng nangyari.Bukod kay Flyn at sa magulang niya ay sinisisi ko rin ang sarili ko sa pagkamatay ng anak namin, ngunit hindi ko iyon ginusto. Hindi ko alam na buntis ako nang mahulog ako sa hagdan at hindi alam ni Flyn na kagagawan iyon ng mismong ina niya nang itulak ako nito.Tatlong araw akong walang malay non at nang magising ako ay ang galit at poot ni Flyn ang sumalubong sa akin. Sinubukan kong ipaliwanag sa kanya ang totoong nangyari, ngunit binantaan ako ni Mama Amora at binugbog nang gabing makauwi ako mula sa ospital.Lahat ng ito, ang sitwasyong ito ay kaparusahan dahil naniwala si Flyn sa sulsol ng kanyang ina na ginusto kong malaglagan ako dahil ayoko ng responsibilidad—gaya ng alam nila tungkol sa mga magulang ko. Ka

Napayuko ako’t nag iwas ng tingin sa lalaking ito. Mabilis kong pinunasan ng kamay ko ang noo ko at napanganga ako nang makita nga ang dugo roon.“Uh… P-pasensya na. Akala ko ay wala pang tao rito…” Nauutal kong sabi at hindi pinansin ang sinabi niya kanina.Hindi ako sigurado sa kung sino siya dahil ito ang unang beses na nakita ko siya, pero sa tingin ko ay ito ang importanteng bisita ni Flyn—at malaki itong tao. Ibig sabihin ay mas makapangyarihan ito kaysa kay Flyn pagdating sa estado ng buhay. Ramdam na ramdam ko iyon.“Come here,” utos niya bigla kaya muli akong napapitlag. “Let me see you clearly.”Sa halip na tumanggi ay tila may sariling buhay ang mga paa ko at nilapitan siya. Ramdam ko ang pamumuong bara sa lalamunan ko at mariing pumikit.“What happened to your forehead?” tanong niya na tila ba dapat kong sagutin iyon nang totoo.Umiling na lamang ako at nanatiling nakatingin sa mga paa ko. Ang mga kamay ko ay itinago ko sa likuran ko.Sigurado akong malalagot ako kapag naa

Aeris“Aeris! Nasaan ka ba?! Kanina pa kita tinatawag ah!”Lakad-takbo ang ginawa ko makapunta lang nang mabilis sa sala nang marinig ko ang galit na boses ng byenan ko. Muntik pa akong bumangga sa dulo ng kitchen island dahil nanggaling ako sa dirty kitchen sa likod ng bahay.“Bakit po, ‘ma? May problema po ba?” Tanong ko nang madatnan ko siya roon habang prenteng nakaupo.Agad na tumutok ang matalim niyang tingin sa akin. “Hindi ba’t sabi ko ay maghanda ka ng hapunan dahil darating ang mga amiga ko? Bakit hanggang ngayon ay wala pa ring pagkain?”“Uh… Wala naman po kayong sinabi na—”“At gagawin mo pa kong sinungaling ngayon? Ano ngayon ang kakainin namin ng mga amiga ko? Ilang minuto na lang ay darating na sila! Wala ka talagang kwentang babae ka!” Galit na galit na sigaw niya.Hindi pa man ako nakakasagot ay bigla na lang siyang tumayo at agad na lumipad ang palad niya sa pisngi ko.“Halika rito. Tuturuan kita ng leksyon para magtanda ka!” Sigaw niya at bigla na lang hinablot ang