Nakayuko si Duke, dumadaloy ang dugo mula sa sugat sa kanyang likod. Maputla ang kanyang mukha sa matinding sakit habang dahan-dahan siyang tumingin kay Alec.“Pinsan… h–hindi ko kailanman sinaktan si Irina. Ang nais ko lang ay protektahan siya… at ang kanyang anak. Sapat na ang hirap na tiniis niya…”Hinawakan siya ni Alec sa balikat, mariin at puno ng pagkaapurahan ang tinig.“Dalhin ang sasakyan—bilis! Isugod siya sa ospital! Kunin ang pinakamagagaling na siruhano—anumang kailangan, iligtas ang buhay niya!”Makalipas lamang ang ilang saglit, humarurot ang sasakyan, tuwid na tinungo ang ospital ng isla, kasama si Duke. Yumakap si Alec kay Irina gamit ang isang braso, at hinila naman si Anri sa kabila.“P–paano… paano kayo nakapasok?” nanginginig ang tinig ni Paolo. “Matagal ka na bang nandito? Pinapanood ako—alam ang lahat ng ginagawa naming magkapatid?”May bakas ng takot sa kanyang mga mata. Alam niya noon pa na si Alec ay walang inuurungan—isang taong tumutupad sa salita, lalo na
“Ako, si Paolo, kailanman ay hindi nagkaroon ng malasakit sa isla—isang maliit, mahirap na lugar na taun-taon ay umaasa lang sa ayuda. Tulad mo, may negosyo rin ako sa ibang bansa! Kahit iwan ko ang isla, mabubuhay akong marangya sa ibang bayan. Alec, hindi mo ako kayang takutin! May matibay na suporta na ngayon ang kapatid ko mula kay Don Pablo at sa mga Jones. Sa huli, hindi pa rin tiyak kung sino ang mananalo o matatalo!”“At tandaan mo ito—ako, si Paolo, kailanman ay hindi magiging duwag! Kahit mahuli mo ako, kahit balatan mo ako nang buhay, hinding-hindi ako magmamakaawa!”Pagkasabi noon, ibinaba niya agad ang tawag, walang alinlangan.Sa kabilang linya, nanatiling tahimik si Alec sandali, wari’y nag-iisip.“Ano’ng problema, Young Master?” tanong ni Greg mula sa likuran.Bahagyang ngumiti si Alec. “Tumawag lang ako para alamin kung nasaan si Paolo. Dinala niya sina Irina at Anri sa labas. Iba kasi kapag nasa Monarch’s Mansion sila—nababahala akong baka may mangyaring masama sa la
Pagkarinig niya sa tinig na iyon, napabalikwas si Paolo, gulat na gulat.“Ikaw… naglakas-loob ka pa talagang tawagan ako?”Hindi sinagot ni Alec ang tanong. Sa halip, nanatiling mahinahon at matatag ang kanyang boses.“Paolo, may itatanong ako sa’yo. Alam mo ba kung anong mga lihim ang namagitan sa mga Mercadejas at mga Villafuerte limampung taon na ang nakalipas?”Hindi nakasagot si Paolo; tila natigilan. Hawak niya ngayon ang asawa at anak ni Alec—mga bihag, kung tutuusin—ngunit wala man lang bakas ng pagkataranta si Alec. Wala ba siyang pakialam sa kaligtasan nina Irina at Anri?Kung gano’n… hindi ba’t siya, si Paolo, ang may kalamangan?Gayunman, hindi niya maitago ang pagkamangha.“Alec! Isa kang lalaki! Hari ka pa nga ng South City! Hindi mo ba naiintindihan na ang asawa at anak mo ay nasa kamay ko?”Nanatiling malamig at walang gatol ang tinig ni Alec.“Ano ba talaga ang gusto mong sabihin?”“Hindi ka ba natatakot na baka—”“Kapag kahit isang hibla ng buhok nila ay nawala, pata
Nang makumpirma ni Greg na si Duke nga ang tindero, tumingin siya kay Alec.“Young Master, gusto n’yo po bang bumaba at kausapin siya?”Tinapunan lang ni Alec ng tingin—ngunit sa halip na sumagot, mariin lang niyang inutos, “Magpatuloy ka.”“Opo, Young Master.”Umusad muli ang sasakyan.Sa loob, katahimikan ang bumalot. Walang imik si Alec, at walang sinuman ang naglakas-loob na basagin ito.Hindi na rin nagtanong ang drayber kung saan sila patutungo. Basta’t nagmaneho siya hanggang sa dahan-dahang pumasok ang sasakyan sa Monarch’s Residence. Sumara ang tarangkahan sa likuran nila nang may banayad na kalabog.Tahimik ang gabi—parang kahit pagbagsak ng karayom ay maririnig. Isang gabing waring mapayapa, ngunit maaaring magbago ang lahat bago sumikat ang araw.Gabing iyon, humupa na ang pamamaga ng ulo ni Zoey dahil sa gamot na mataas ang uri. Gabing mahimbing ang tulog nina Irina at Anri—mag-ina—na walang nakaabala.Upang walang makaalam sa loob ng Monarch’s Residence kung saan naroon
Sa kabilang linya, malamig ang tinig ni Alec.“Bakit pa? Matanda, sa tingin n’yo ba kailangan ko pang magpaalam bago pumunta sa isla?”Mabilis na napasinghap si Don Pablo. Pagkaraan ng ilang sandali, nagtanong siya, “Ganyan ka lang sumasagot na parang walang nangyari?”Tahimik at banayad ang tinig ni Alec. “Hindi ba’t ginawa ang cellphone para mas madali ang komunikasyon?”“Pero ikaw…” Nag-atubili si Don Pablo. “Wala ka man lang ginamit na puwersa. Wala ka ring ingay na ginawa!”May bahagyang ngiti sa labi ni Alec. “Wala akong dinalang armas.”“Ikaw—!” Lalong nabigla si Don Pablo. “Ibig bang sabihin…”“Oo,” pantay at mahinahon ang sagot ni Alec. “Kasama ko lang ang asawa ko, anak ko, at ang personal kong guwardiya, si Greg. Apat lang kaming dumating sa isla.”Natahimik si Don Pablo. Kilala niya si Alec—kung naglakas-loob itong pumunta sa isla na kaunting tao lang ang kasama, iisa lang ang ibig sabihin: lubos itong tiwala na siya ang magtatagumpay.Posible bang hawak na niya sa kamay a
Lumalambot ang tono ni Cassandra, halos paakit. “Wala na akong maibibigay na pera sa’yo. Simula ngayon, ako na mismo ang magsusupply ng gamit mo. Pero kung gaano karami… depende na ‘yan sa galing mong mag-perform.”Sumimangot ang lalaki. “Ang lupit mo talaga.”Napangisi si Cassandra, malamig ang ngiti.“Malupit? Ilang taon ka nang kumikita sa akin—mahigit sampung milyon na ang nakuha mo. At ano’ng nakuha ko kapalit nun? Panahon na para ibalik mo naman ang pabor.”Hindi makatingin nang diretso ang lalaki. Tahimik siya sandali bago sumuko at dumikit nang mas malapit, pabulong na nagsalita. “Sige na nga… Mabait na asawa, mabait na ate… Sabihin mo lang ang kailangan mo. Gagawin ko, kahit may kailangang mamatay… Basta bigyan mo lang ako kahit kaunti.”Dahan-dahang lumitaw ang isang mapanirang ngiti sa labi ni Cassandra. Binunot niya ang isang maliit na bahagi ng hinihingi nito, ibinigay sa lalaki, at saka lumapit sa tenga niya.“Ikaw mismo ang nagsabing papatay ka para sa akin.”Tumango an