Kabanata 10: Talisman

    Nakita ko ang unti-unting panlilisik ng mata ng matanda. Bagay na ikaatras ko. Pero huli na nang mahigpit na ako nitong hinawakan sa magkabila kong balikat. 

    "Naniniwala ka na kaya pang maibalik ang lahat sa normal? Ang isang kagaya mong mortal ay naisip ang bagay na iyon?" Giit nitong usig sa akin.  

    Pero pinagpatuloy ko ang aking sinasabi. Nanatili ako sa aking paninindigan.

"Oo! Naniniwala ako! Naniniwala akong makakaya nating ibalik ang lahat kung magkakaroon tayo ng pagkakataong maipaintindi sa magkabilang panig ang katotohanan. Para wala nang madamay na inusenteng buhay!  Para maging mapayapa na ang lahat!  Gusto kong tapusin ang gulong mayroon sa dalawang mundo! At magagawa lang natin iyon kung magagapi natin ang mga halimaw na nakalathala sa mga aklat! Sa mga halimaw na naging mitsa para magsimula ang kaguluhan ng lahat!" giit ko na agad nitong ikinabitaw sa akin. Hinintay ko itong tumawa. Ngunit lumakad lang ito pabalik sa kanyang kinauupuan at ilang segundong natahimik.

    Masyado akong nadala ng ambisyon ko. Pero wala akong pinagsisisihan sa mga lumabas sa bibig ko. 

    Tunuktok ni Egor ang dulo ng kanyang puting tungkod sa sahig. "Sapat na ang mga narinig ko upang mapatunayan niyo ang inyong sarili sa akin."

    Gumawa iyon ng may kalakasang ingay, at kitang-kita ko ang puting pag-ilaw ng sahig na ani mo'y isang alon na nagmumula sa tungkod nito.

    "Morriban Gravesend lumapit ka sa akin." Tuluyan itong tumayo at kinuha ang pinakamaliit na kahong nakapatong sa lamesa. Hindi ko alam kung saan iyon nanggaling, dahil alam kong wala iyon doon kanina.

    Napakaganda ng maliit na kahong kinuha ni Egor. Gawa ito sa tila balat ng matandang punong kahoy na pinalamumutian ng iba't-ibang kulay ng hiyas na kumikinang-kinang dahil sa ilaw.

    Kinuha nito sa loob ang isang singsing at maingat na inilagay sa kanyang mga palad. Kasabay niyon ay ang pagtigil ni Morriban sa harapan niya. Taas noo pa rin at bakas na sa kanyang mga mata ang kasiyahan. 

    "Nakita ko ang pagkislap ng iyong mga matang mapagpursige sa iyong mga ipinangako. Isang simbulong hindi ko dapat palampasin. Nawa'y mapasaya ka ng iyong desisyon upang magsilbi itong motibasyon mo sa iyong tagumpay." Ngiti ng matanda.

    "Pagpalain nawa ng mahal na panginoon ang iyong tapat na puso. Panalangin ko na mapagtibay mo pa nang husto ang iyong sarili sa mga pagsubok na iyong kahaharapin. " Dugtong nito at inabot ang sing-sing nitong tangan. Inilapag niya iyon sa mga palad ni Morriban na sa kauna-unahang pagkakatao'y nakakitaan ko ng mga ngiti. 

    Simple ang ngiting iyon, pero may taglay itong kagaanan na hindi ko maalisan ng mga mata ko. Para bang nahawa ako sa kasiyahan nito.

    "Sootin mo lamang ang talisman kapag sinabi ko na." Paalala pa nito bago humarap sa akin. 

    "Hagan Agustino, halika rito."

    Sa pagkakataong ito'y isang may kalakihang kahon ang binuksan ng matanda. Katulad ng kay Morriban ay may kumikinang ring bato ang kahon, ngunit puti lang ang mga batong iyon. Bumungad sa akin ang isang simpleng bracelet na inilagay ng matanda sa kanyang palad katulad kanina. Itsura itong lubid na ang katawan ay may berdeng mga batong nakadikit. 

    Inilahad ko ang dalawang palad ko sa matanda. Pero ikinagulat ko ang malungkot nitong ngiti sa akin.

    "Pinahanga mo ako sa iyong pinakitang pagtitiwala sa aming mga nilalang ng Gaia. Hindi ko inaasahan  na sa isang mortal ko maririnig ang hangaring pinangarap naming mga matatandang nilalang ng mundong ito.  Kaya naman lubos na iyon upang pagkatiwalaan ka at magalak sa pagpaparito mo sa aming mundo.  Nawa'y kasiyahan ka ng dakilang Panginoon sa iyong hangarin. Panalangin ko ang iyong kaligtasan at gabay na nagmumula sa kanya, na sa gayo'y maabot mo ang iyong mithiin." Tuluyan nitong bigay sa bracelet na maigi kong tinitigan.

    Hindi pangkaraniwang saya ang naramdaman ko nang mapasakamay ko ito. Tila ba isa itong parangal, na ngayon ko lang naranasan sa buong buhay ko.  At dahil iyon lahat sa aking pagpapakatotoo. 

    Ilang sandali pa'y naagaw ng pagtuktok muli ni Egor sa kanyang tungkod ang atensyon namin ni Morriban.

    "Iginagawad ko sa inyo ang mga talismang magbibigay anyo sa inyo bilang mga Elves. Isang nilalang na tagapangalaga ng kalikasan. Mga bukod-tanging nilalang na naninirahan sa Dasos.  Ngayo'y maari niyo nang sootin ang inyong mga talisman."

    Talisman. Ito ang tawag dito. 

    Sa pagkasabik ay mabilis ko itong ikinabit sa aking pulsuhan. At isang berdeng liwanag ang sumilaw sa akin matapos niyon. Bagay na napakaliwanag, hanggang sa hindi ko na namalayan pa ang nangyari sa akin. 

* * * *

    Isang nakasisilaw na berdeng liwanag ang bumalot sa buong katawan ng dalagang si Morriban at binatang si Hagan. Nanggagaling ito sa Talisman na unti-unting bumabaon sa kanilang mga balat. Hindi nagtagal ay bumagsak na ang dalawa sa sahig at nawalan ng malay. 

    "Maraming salamat sa pagtanggap sa kanila Egor. Masaya akong pinagbigyan mo ang aming kahilingan bilang mga Diyos," yukong pasasalamat ni Lord Nelson dito. Pero nanatili lang na nakatitig ang matanda sa dalawang nilalang na nakabulagta sa sahig.

    Ang mga kristal na lamang ng mga talisman ang kita sa palasingsingan ni Morriban, at pulsuhan ni Dirt.  

    "Walang anuman, Lord Nelson. Isang karangalan." Sagot ng matanda nang hindi tumitingin. 

    "Maaari mo na sila ngayong dalhin sa Dasos, Lord Nelson. May naghihintay na sa'yo sa tarangkahan ng kaharian. Alam na nila ang gagawin.." 

    Nang sabihin iyon ng matanda'y agad na may pumasok na dalawang naglalakihang trolls ng palasyo ang pumasok sa silid. Walang ano-ano nilang binuhat ang dalawa sa kanilang mga bisig at sinundan si Lord Nelson papalabas.

    "Maraming salamat muli,  Egor." Buong ngiti nito bago umalis. 

    Sa pagsarado ng pinto'y tila nanghihinang napaupo si Egor sa kanyang silya. Bakas ang hindi mawaring lungkot sa kanyang mukha.  

    "Isang pambihirang Mortal. Hindi ba, Egor?" Tuluyang lipad ng isang dangkal na binatang lalaki sa harapan ng matanda. Galing ito sa kasootan ng matanda,  na kanina pa nakikinig sa lahat nang nangyayari.

    May itim itong mga pakpak, itim na guhit sa ilalim ng mga mata at may maputlang kulay ng balat. Hindi katulad ng mga natural na Fairy, ang inilalabas na kislap ng kanyang pakpak ay makintab na kulay itim rin.  

    "Oo, Kassim. Isang pambihirang mortal." Pagtutukoy at pagsangayon ng matanda sa binatang si Hagan. 

    Humarap si Kassim sa pintuang nilabasan ng Mortal. "Pero anong mayroon sa marka niya sa leeg, Egor? Bakit mo tinusok iyon? Isa ba iyong espesyal na uri ng talisman?" Pangungulit pang tanong nito, ngunit inilingan lang siya ng matanda. 

    "Hindi, wala iyon Kassim. Isa lang iyong normal na balat." Kalmadong sagot ng matanda kahit na tila mas bumigat pa ang pakiramdam. 

    "Pero akalain mong kuhang-kuha niya ang misyon na ninais mo noong kabataan mo pa? Ang maging isang bayaning makapagbubuklod ng dalawang mundo. Pero sa huli'y ikaw pa ang napagkamalang taga-paslang ng mga mortal na kahit kaila'y hindi mo naman ginusto." Pambubuyo ng binatang si Kassim sa matanda na hindi lang inimikan nito.

    Nang maramdaman niyang wala na siyang balak sagutin ni Egor ay umupo na ito sa balikat  nito. Hinaplos-haplos ang mga maliliit na sangang nandoon at tinapik-tapik, bilang simpatya sa matanda.  

    "Nawa'y sa pagkakataong ito'y maging tama na ang lahat, Kassim.  Nawa'y maisakatuparan nga ng mortal na iyon ang kanyang sinabi. Nawa'y isa ngang mortal ang magbuklod sa dalawang mundo." Buong pag-asang bulong ng matanda na malungkot na ikinangiti ni Kassim. 

    "Sana nga, Egor.  Sana nga. " Ngiti nito habang inaalala kung gaano kadeterminado at katotoo ang mga pagkislap ng mata ng binatang nagngangalang Hagan Agustino.