Cypher’s POV
I woke up from my bed while my hands are shaking. I dreamth again....
Napahilamos nalang ako sa aking mukha saka ako bumaba ng aking higaan at dumiretso sa kusina. My knees are shaking, at hindi ko mapagilang gapangan ng matinding kaba sa tuwing napapanaginipan ko iyon.
Why it has to be like this?
Dalawang taon na rin ang nakakalipas, pero paulit-ulit pa rin akong sinasampal ng katotohanan; katotohanang kinubli ko sa loob ng dalawang taon; katotohanang kahit kailan ay alam ko namang hinding-hindi ko matatakasan.
I closed my eyes and closed my fist. Hindi pa, hindi ko pa kayang harapin ang katotohanan. I chose this life, not because I wanted to escape from the truth, but for me to get ready. Dahil kahit kailan, alam kong hinding-hindi matatahimik ang aking kaluluwa hangga’t hindi nagbabayad ang mga taong
Cypher’s POV Life taught me how to be a strong person despite of everything that I've experienced. Kill to live, or die without fighting, these are my only choices that I have. Though killing thousands of lives won't ever bring back the lives of the people that I love. I maybe like those people who killed them, but they taught me how to kill, they just created a monster like me, a monster that will going to bury them in hell. I'm hiding for more than a year, and it’s time for me to come out. I’m coming out for them, if they’re done chasing us, then I’m the one who will gonna chase them now. Bumangon na ako sa aking pagkakahiga at kinuha ang aking cellphone. I dialed his number as I waited for it to ring. Nang natapos ang ikatlong ring ay kaagad na itong sinagot ng nasa kabilang linya.“Cy...&
Cypher’s POV Life isn't fair. Life has never been fair. I could still remember those times that we suffered in that organization. Mahirap, sobrang hirap. Lalo na't puros pasakit lamang ang aming nararanasan. We've learned to fight, yes, pero sa kabila pala ng lahat ng kabutihan ng ibang mga tao ay may kaakibat ding masamang pagpaplano. When me and Seike survived the plain crashed, I really don't know where should I start. Iniisip ko, na paano pa ako makakapag-simula kung ang kaisa-isa kong pamilya na si Rus ay nawala rin sa akin? Paano ako magsisimula kung ang kalahati ng buhay ko ay kinuha na sa akin? Paano ako magsisimula kung ang mga taong gustong-gusto kong protektahan ay bigla nalang nawala sa akin? How am I supposed to live without him? Without my twin that the only family that I had. Those
Cypher’s POV Madaling araw na nang umalis ako sa mismong unit ni Zero. He’s still sleeping, kaya hindi niya alam na umalis ako. Balak ko ngayong bumalik sa aking apartment dahil may pasok pa ako pagdating ng umaga. Susulitin ko na ang mga nalalabing araw ko rito sa Pilipinas. Natulog muna ako nang mga ilang oras dahil hindi naman masyadong maagap ang aking pasok. I checked my phone and found out a lot missed calls came from Zero. Napaikot nalang ang dalawa kong mata, nasisiguro kong nap-paranoid na 'yon ngayon dahil sa pag-alis ko sa kaniyang apartment. Tsk. That guy. Pinatay ko ang aking cellphone dahil baka maisipan na naman niyang tumawag. Pagkarating ko ng university ay dumiretso kaagad ako sa dorm. I still have thirty minutes before my first period starts. Prente akong nakahiga sa ak
Go To Hell (Hell Duology #1)Action/Mystery/RomanceTagalog-English StoryWritten by SaNiVeCentAll Rights Reserve©SaNiVeCentNo part of this book maybe reproduced, stored, in a retrieval system or transmitted in any form or by any means, electric, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without the prior written permission of the Author.This is a work of fiction. Names, characters, places, events and others are fictitious, unless it was stated. Any resemblance to real persons, living or dead or actual events are purely coincidental.-Catch up with me in my social media accounts :FB: Ren EveIG: sanivecent
Paulit-ulit akong nagsusulat ng kung anu-ano sa aking notebook habang nakaupo sa upuan na katapat ng aking study table. Tsk. I’m bored. Binitawan ko ang ballpen na aking hawak saka ko inilibot ng tingin ang buo kong apartment.What should I do to kill my boredom?“Tao po! Tao po!” Napakunot ako ng noo at napatayo sa aking kinauupuan nang nakarinig ako ng boses mula sa labas.Lumabas ako patungo sa sala at pumunta sa pintuan ng aking apartment. I grabbed the door knob before I open the door; bumungad sa akin si Badong na nakapamaywang habang nakataas ang isang kilay.“What is it, Badong?” tanong ko sa kaniya na kaniyang ikinangiwi.“Belly! Belly ang itawag mo sa akin! Hindi Badong!” maarte niyang wika habang nanlalantik pa ang dalawang kamay. Napabuntonghininga na lang ako sa kaniyang sinabi.“Ano’ng kailangan mo?” Minsan lang dumalaw si Badong dito sa apartment ko kung saan ay siya ang nagmamay-ari. Well, I’
Cypher’s POV My eyes roamed around, but I found nothing. I’m about to continue my walk when suddenly someone grabbed my wrist. Namalayan ko nalang na nakasandal na ako sa isang pader sa loob ng isang madilim na eskinita habang may dalawang mga bisig na nakaharang sa tigkabila kong gilid. Napangiwi ako sa biglaang nangyari.“The hell with—” I was about to scream when he suddenly covered my mouth using his hand.“Shh.” Hindi na ako gumalaw at naglikot nang nakarinig ako ng mga mabibilis na yabag. Napatingin ako sa aking gilid kung saan nakikita ko ang labas ng eskinita. May mga nakita akong lalaking nakaitim na tumatakbo at tila may hinahabol. I glanced at the man in front that seemed the one that they're searching. I could only sees his half face, because of the dark corner where we are. Marahas kong inali
Cypher's POVHinanda ko ang aking mga gamit para sa pagpasok. Sinuklay ko ang aking tuwid na buhok, at halos mapangiwi na lang ako nang napansin ko na medyo maikli ang skirt na aking suot. Initupi ko ang aking long sleeve hanggang siko at hindi na inabala pang ayusin ang aking pulang necktie katerno ng kulay ng aking palda. Hinayaan kong hindi bukas ang kuwelyo ng aking uniform dahil pakiramdam ko ay hindi ako makakahinga. Sinuot ko ang aking eyeglasses matapos kong mag-ayos. Inihanda ko na ang aking bagahe. Ayon kasi kay Denise ay isa rin 'yong dorm school, kaya naisip kong mag-dorm na lang.Pagkabukas ko ng pintuan ng aking apartment ay bumungad sa akin si Denise na may malawak na ngiti sa kaniyang labi. Maayos ang kaniyang uniform at halata sa kaniyang hitsura ang pagiging excited sa pagpasok. Tss. Kung hindi lang dahil sa babaeng ito hindi ako maglalakas-loob na pumasok ng eskwelahan."My Gosh, Cypher! First day na first
Cypher's POV"Oh my bad." I looked at the one who did it as I found Keira who's grinning at me widely. Nagsimulang mag-ingay ang mga estudyante sa cafeteria. "Minsan kasi tumingin ka rin sa dinaraanan mo."Ramdam ko ang mga tingin ng mga estudyante sa aming gawi. Nagbubulungan ang iba sa kung ano ba ang nangyari; ang iba naman ay pumapanig kay Keira na tila ba sinasabi na tama lang ang kaniyang ginawa. Dahan-dahang umangat ang aking tingin. I really don't know what's her problem, or maybe because of what I did earlier."What? I already said that it was my bad. I'm sorry," saad niya nang nanatili ang malamig kong tingin sa kaniyang gawi."What's happening here?" Nakita kong nahawi ang daan sa likuran ni Keira at lumabas doon ang tatlong lalaki.Binalot ng katahimikan ang buong paligid, ngunit may iilan akong narinig na tumili. Napukaw ang atensyon ko sa isang lalaking naglakad palapit kay Keira.