Share
CHAPTER 15
Kaugnay na kabanata
HIRAETH (Tagalog) Chapter 15
THIRD PERSON'S POV"Sabihin mo sa akin kung sino ang nagmamay-ari ng bagay na iyan," utos ni Kaisei sa manghuhula at inilapag sa pabilog na mesa ang hairpin at isang supot na ginto. Napatingala naman ang matandang babae sa binatang kararating lamang sa kanyang tahanan. Dahan-dahan niyang ibinaba sa mesa ang hawak na mga baraha at agad hinawakan ang hairpin."Malakas ang pwersang dumadaloy. Saan mo natagpuan ang bagay na ito?" tanong ng matanda ngunit hindi sumagot si Kaisei. Bagkus, naupo siya kaharap ng manghuhula at desididong malaman ang nababasa nito."Ang bagay na ito ay hindi pangkaraniwan. Pagmamay-ari ng isang dalagang...malayo ang pinanggalingan," wika ng matanda habang nakapikit at hinihimas ang hairpin. Tila kusang nanginig ang mga kamay nito at napamulat habang nanlalaki ang mata."May nagbabalik!" bulalas niya dahilan para matigilan ang nakikinig n
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 16
CELESTE'S POV"Bilisan mo, kailangan nang magatasan ang mga kambing.""Ang bagal mo kumilos!""Kulang pa ang mga dayami na inihain mo sa mga baka.""P*tngina!" sigaw ko at ibinagsak ang katawan pahiga sa mga patong-patong na dayami dahil sa sobrang pagod. Hingal na hingal at nanghihina akong napangiwi. Dumagdag pa sa isipin ko ang mga bagay na susunod pang pinapagawa ng hinayupak na lalaking iyon.Mayamaya ay napatigil ako nang may maisip. Paano kung ito na pala ang totoo kong mundo at ang buhay ko sa Tokyo ay isang malaking prank lang? Hays, I can't wait to wake up one day at Tokyo again. I wish someone would slap me in my face and say "girl, these were only pranks!" Pero alam kong imposible iyon ngayon."Aish!" Napakamot ako sa magulo kong buhok at tatayo na sana nang bigla namang kumulo ang tiyan ko. Gutom na ako.
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 16
CHAPTER 16CELESTE’S POV“BILISAN mo, kailangan nang magatasan ang mga kambing.”“Ang bagal mo kumilos!”“Kulang pa ang mga dayami na inihain mo sa mga baka.”“P*tngina!” sigaw ko at ibinagsak ang katawan pahiga sa mga patong-patong na dayami dahil sa sobrang pagod. Hingal na hingal at nanghihina akong napangiwi. Dumagdag pa sa isipin ko ang mga bagay na susunod pang pinapagawa ng hinayupak na lalaking iyon.Mayamaya ay napatigil ako nang may maisip. Paano kung ito na pala ang totoo kong mundo at ang buhay ko sa Tokyo ay isang malaking prank lang? Hays, I can’t wait to wake up one day at Tokyo again. I wish someone would slap me in my face and say “girl, these were only pranks!” Pero alam kong imposible iyon ngayon.“Aish!&rd
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 17
CHAPTER 17CELESTE’S POV“IKAW, ang tutulong upang makaapak siya muli sa kaharian. Hindi bilang isang mababang uri ng mamamayan. Kundi isang igen,”“Marahil kaya itinadhana kang bumalik sa lugar na ito, ate Hera, sapagkat may misyon ka pang kailangang tapusin. May mga bagay na hindi mo nagawa noon. May mga pangyayaring kailangan pang itama.”“Saksi ako sa paghihirap ng kuya ko. Sa pananatili sa lugar na ito, upang makasama kami kahit hindi naman talaga ito ang dapat na estado ng buhay niya. Mas pinili niyang makasama kami kahit hindi kami ang tunay niyang kadugo. Tinuring niya kaming parang mga tunay na kapatid.”“Kaya ate Hera, ipangako mo sa akin. Na kahit gaano ka pa ipagtabuyan ni kuya Tsuyu, huwag kang aalis. Huwag ka munang aalis. Kailangan ka p
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 18
CHAPTER 18CELESTE’S POV“ANG kamay mo.” Inilahad niya ang palad niya kaya napalawak ang ngiti ko.“Saan naman tayo pupunta ngayon?” tanong ko matapos naming malibot ang buong bayanan at pamilihan. Mabuti na lamang at pumayag siyang hindi muna ako umalis. Pakiramdam ko kasi ay tama si Yamaro. Kailangan niya ako, hindi ko alam kung paano o anong dahilan. May nag-uudyok sa akin na manatili muna sa tabi niya ng pansamantala.“Uuwi na. Hindi ka ba napapagod?” nakangiwi niyang sagot kaya natawa ako. Tumango ako at inabot ang kamay niya. Magkahawak-kamay kaming naglakad papalabas ng pamilihang-bayan. Napasulyap ako sa kanya at nakita ang tipid niyang ngiti habang iginagala ang paningin sa paligid. Papagabi na rin at nag-uumpisa nang magliwanag ang daan dahil sinisindihan na ng ilan ang lanterns. Napakaganda s
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 18
CHAPTER 18CELESTE’S POV“ANG kamay mo.” Inilahad niya ang palad niya kaya napalawak ang ngiti ko.“Saan naman tayo pupunta ngayon?” tanong ko matapos naming malibot ang buong bayanan at pamilihan. Mabuti na lamang at pumayag siyang hindi muna ako umalis. Pakiramdam ko kasi ay tama si Yamaro. Kailangan niya ako, hindi ko alam kung paano o anong dahilan. May nag-uudyok sa akin na manatili muna sa tabi niya ng pansamantala.“Uuwi na. Hindi ka ba napapagod?” nakangiwi niyang sagot kaya natawa ako. Tumango ako at inabot ang kamay niya. Magkahawak-kamay kaming naglakad papalabas ng pamilihang-bayan. Napasulyap ako sa kanya at nakita ang tipid niyang ngiti habang iginagala ang paningin sa paligid. Papagabi na rin at nag-uumpisa nang magliwanag ang daan dahil sinisindihan na ng ilan ang lanterns. Napakaganda s
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 19
CHAPTER 19THIRD PERSON’S POV“HINDI ikaw ang pakay namin rito, kuya. Kaya ipaubaya mo na sa amin ang babaeng iyan.” Ibinaba ni Kaisei ang espada bilang hudyat na hindi sila pumunta upang makipaglaban. Gusto lamang niyang kausapin ang kapatid nang masinsinan at hayaan niyang sumama sa kanila si Hera.“Kung ipinadala ka ng hari upang tingnan kung gaano kamiserable ang buhay ko rito, nagtagumpay na kayo. Maaari na kayong makaalis,” anas ni Tsuyu at hindi pa rin ibinababa ang samurai na nakatutok sa kapatid. Napahigpit ang yakap ni Celeste sa binata.“Baka gusto mong mas maging miserable ang buhay mo kung hindi mo siya pakakawalan.” Napangisi si Kaisei at sinulyapan ang umiiyak na ngayong si Celeste. Paulit-ulit itong napalunok at pinipigilan ang humikbi.“Hindi siya tagarito. Hayaan nating ma
HIRAETH (Tagalog) CHAPTER 20
CHAPTER 20CELESTE’S POVMARIIN kong ipinikit ang mga mata ko at ikinurap-kurap upang sanayin sa kadiliman. Nakaupo lamang ako sa sulok at pinakikiramdaman ang paligid. Napakatahimik ng gabi. Ipinatong ko na lamang sa dalawa kong tuhod ang mga braso at ang ulo ko.Masakit pa rin ang katawan ko. Pero hindi na gaya ng kanina. Nalapatan na rin ng paunang lunas ang mga sugat ko sa tuhod. Tulad ng utos ng hari ay pinaliguan at nilinisan na rin ako. Suot ko ngayon ang isang mahaba at kulay puting damit na may bigkis sa bewang. Inayos rin nila ang magulo kong buhok. May iniwan silang tray ng hapunan sa lapag ko, pero hindi ko iyon ginalaw. Wala akong gana kumain. Sino ba naman
Pinakabagong kabanata
