Chapter 910
Napuno ng pagdududa at kalituhan ang hitsura ng lalaking nakamaskara, lalo na ang tatlong miyembro ng pamilya Hernandez na mas curious sa kanyang pagkatao.
"Ang taong ito..." Saglit na nag-isip si Blake Hernandez, at biglang nagpakita ng takot ang kanyang mga mata, at sinabi niya, "Siya kaya ang panginoon ni Xander HoustonBagama't hindi kailanman isiniwalat ni Xander Houston na siya ay may master, nalampasan niya ito. Pagkatapos mong paamuhin ang pitong-bituin na hayop, maaaring hulaan ng sinumang may kaunting utak na may isang malakas na tao sa likod ni Xander Houston, kaya hindi ito lihim sa loob ng mahabang panahon."Ikalawang tiyuhin, napakalakas ba ng taong ito?"Hindi alam ni Blake Hernandez kung makapangyarihan ba ito o hindi, hindi pa kumikilos ang lalaking nakamaskara, ngunit sa pamamagitan ng performance ng challenger, nakakasigurado siyang hindi simple ang lalaking nakamasNarinig ni Josefena ang malalim na buntong-hininga mula sa kanyang dibdib bago siya tuluyang lumingon pabalik.Sa loob ng malaking bulwagan, nakaupo si Feran habang umiinom ng tsaa. Nang makita niyang maagang bumalik si Josefena, agad kumunot ang kanyang noo. “Josefena, parang hindi ka dapat bumalik nang ganito kaaga, hindi ba?” malamig niyang tanong.Alam ni Feran na ipinakiusap niya kay Josefena na tulungan si Esteban na makapasa sa unang hakbang ng pagsasanay. Kaya’t hindi niya inasahang babalik ito agad.“Si Esteban ay pumunta sa Ciyun Cave,” mahinahon na sagot ni Josefena.Pagkarinig ng mga salitang iyon, nabitawan ni Feran ang hawak niyang tasa ng tsaa. Nahulog ito sa sahig at nabasag. “Ano?! Pumunta siya sa Ciyun Cave?” nanlaki ang mga mata ni Feran at bahagyang namutla ang kanyang mukha.“Sinabi ni Kino na si Esteban ay nagtatrabaho sa gulayan kaninang umaga, pero palihim daw niyang nilabag ang pagbabawal, gustong magpahinga at magtago, at sa huli raw ay aksidenteng nakapaso
Nang maramdaman ni Esteban ang malamig na kilabot na dumaan sa kanyang katawan, kusa siyang umatras ng ilang hakbang. Sa kanyang pag-atras, bigla niyang nahawakan ang kung anong matigas at kakaiba. Pagtingin niya, mga puting buto pala iyon. Agad niyang nabitawan ang mga buto at mabilis na napatitig sa nakakatakot na nilalang sa kanyang harapan.Ngunit habang tinititigan niya ito, unti-unti siyang kinilabutan sa kakaibang pamilyar na naramdaman. Hindi ito halimaw.Hindi pa patay si Loren.Nasa harapan niya ito ngayon, ngunit mas nakakatakot ang itsura nito kaysa dati. Halos lahat ng buhok nito ay nalagas at nagkalat sa ibabaw ng batong lamesa, kaya’t lumitaw ang ulo nitong puno ng peklat. Dahil wala nang takip na buhok, mas lantad ang itsura ng mukha—kalahati nito’y buto na lamang, at kalahati nama’y parang natuyong laman.Nang mapansin ni Loren ang pagkagulat ni Esteban, bahagya siyang napalingon sa isang tabi, pilit na itinatago ang bahagi ng kanyang mukha na puro buto, at ipinakita
Umiling si Esteban na may halong inis at pagkabigo. “Sa tingin mo ba gusto ko talagang pumunta rito? I was sold to Sifeng as a slave.”“Slave? Ginawang alipin ang apprentice ni Qurin?” Mariing napakunot ang noo ng babae, halatang nag-uumapaw ang galit sa kanyang tinig. “That Feran is such a cheap woman… hindi siya dapat mamatay nang madali.”Hindi maintindihan ni Esteban kung bakit ganoon ang pagkamuhi nito. “Sino ba si Feran?” tanong niya.“Halika rito,” malamig na utos ng babae mula sa loob.Saglit na nag-isip si Esteban. Alam niyang hawak niya ang Pangu Axe, kaya hindi siya ganoon kakabado. Kahit pa delikado, hindi siya basta-basta masasaktan. Kaya’t nagpasya siyang pumasok.Habang lumalalim siya sa kweba, mas lalo itong dumidilim at nagiging mamasa-masa ang paligid. Ramdam niya ang malamig na simoy na tila gumagapang sa kanyang balat.Biglang nagliwanag ang ilang apoy sa paligid. Tatlong metro sa unahan, may nakatayong malaking batong altar. Doon ay nakaupo ang isang kakaibang ni
Narinig ni Josefena ang pangalan ni Esteban mula kay Kino, pero nag-aatubili itong sumagot. Nauutal pa itong nagkunwaring kalmado, pero halatang nag-papanic.“Esteban? Ah, nasa hardin siya, nagtatrabaho,” palusot niya, habang pilit tinatakpan ang kaba sa kanyang mukha.Hindi naniwala si Josefena. Alam niyang hindi dapat ganoon kasimple ang sagot. Kaya malamig niyang utos, “Puntahan mo siya. Tawagin mo siya rito.”Nagulat si Kino. “Call him back? Right now?”Sumeryoso ang mukha ni Josefena, malamig at walang pasensya. “Gusto mo bang hintayin ko pa matapos kang kumain bago ka kumilos?”Pinilit pang ngumisi si Kino, “Hehe… elder martial sister, kung gusto mo, pwede rin naman ako—” Hindi na niya natapos ang salita dahil bigla nang nakatutok ang espada ni Josefena sa kanyang leeg.“Hindi mo pa ba ako tatawagin?” malamig na sambit ni Josefena.Napilitan siyang tumango. Agad siyang lumingon kay Haran na nakatayo lang sa tabi. Napansin niya ang kumplikadong tingin ng kasama niya—nandoon ang p
Kahit na ganito ang sitwasyon, kailangan pa rin dalhin ang pagkain. Sadyang si Kino ang nag-utos na siya mismo ang maghatid. Kung mabigo siya, siguradong may kapalit itong parusa pagbalik niya.Umiling si Esteban at kinuha ang basket. Mabigat ang loob niya, ngunit wala siyang magagawa kundi maglakad papunta sa kuweba.Pagpasok niya, agad bumungad ang matinding dilim. Pagdating pa lang sa limang metro, hindi na makita ang sariling mga daliri. Paminsan-minsan, may tunog ng patak ng tubig na umaalingawngaw, kasabay ng malamig na simoy na galing sa loob.Mabilis siyang nag-conjure ng isang maliit na apoy gamit ang enerhiya. Sa wakas, kahit papaano, may liwanag na tumulong sa kanya. Ngunit sa pag-ilaw ng paligid, tumambad ang nakakatindig-balahibong tanawin: ang sahig ay punô ng mga kalansay ng tao, nakakalat sa lahat ng dako. Sa magkabilang pader, nakaukit ang mga bakas ng kamay—mga desperadong marka ng mga taong namatay dito, mga huling bakas ng kanilang paghihirap.Bawat guhit, simbolo
Kinabukasan nang umaga, tulad ng nakaraang mga araw, maaga nang nagbitbit ng timba si Esteban upang sumalok ng tubig. Habang naglalakad siya, nasalubong niya si Flashy na tila may gustong sabihin ngunit napapaurong din. Napansin ni Esteban ang kanyang kakaibang kilos kaya tumigil siya."Ano’ng problema, Flashy? May sasabihin ka ba?" tanong ni Esteban.Nagkibit-balikat si Flashy, pilit na ngumiti at sabay sabi, "Wala naman… malapit nang lumalim ang araw. Bilisan mo na lang ang trabaho. Ah, oo pala, huwag mong kalimutang diligan nang ilang beses ang mga pananim sa Dongyuan garden ngayong araw." Habang nagsasalita, medyo nag-aalala siyang napatingin sa silid ni Kino."Ha? Ilang beses?" nagtatakang balik ni Esteban.Alam ni Esteban kung gaano kalaki ang taniman sa Dongyuan. Ilang araw na ang nakaraan, isang bahagi pa lang ng taniman ang kaya niyang tapusin sa maghapon. Kung lahat ay didiligan nang paulit-ulit, tiyak na aabutin siya ng isang linggo. Maliwanag na may gustong ipahiwatig si F