SPENCER
Araw ng sabado ngayon pero maaga akong pumunta sa PSU. Natapos na kasi ang semester kahapon at suppose to be kahapon kami magtatanim ng isang punong kahoy malapit sa meditation area, bilang parte ng clearance. Pero kasi kahapon isinagawa ang interview kaya hindi kami nakapagtanim ng mga kaibigan ko. Tinawagan ko na sina Larah at Raffy at papunta na sila. Actually 9AM ang usapan namin pero pumunta ako ng 7AM kasi gusto ko munang tumambay sa upuan sa may meditation area na tinambayan ko no'ng nakaraang araw, ang sarap kasing pumunta doon at mag-unwind.
Habang humahakbang ako papalapit sa upuan ay may napansin akong nakaupo roon! Akala ko ay si Peter—ang estudyanteng nakilala ko na madalas na pumupunta rito kaya nagpatuloy lamang ako sa paghakbang. Ngunit nang malapit na ako at malinaw ko ng nakikita kung sinong nakaupo ay natigilan ako bigla. Hindi si Peter ang naroon. Isang lalaki na medyo may edad na
Labis na nag-aalala sina tatay Alberto, nanay Rosa, at Eilana sa kanilang bunsong anak at kapatid na si Spencer. Isang araw na kasi itong nakahiga sa kwarto at hindi lumalabas. Napapansin ng mga magulang na may tinatagong problema sa kanila ang anak. Kahit hindi nito sabihin sa kanila ay nararamdaman nilang may mabigat na pinagdaraanan ito. Kanilang napansin na simula no'ng bumalik ito sa kanilang bahay ay may nabago sa anak, ang dating masigla at masayahin nitong mukha at napalitan ng pagkamatamlay at halos 'di masyadong nagpapakita ng ngiti. Kilalang kilala nila ang anak at alam nilang kapag ganito si Spencer ay meron itong dinaramdam, ngunit noon ay kusa itong magsasabi sa kanila, pero ngayon ay tila hindi nito kayang sabihin ang problema. Kaya ganoon na lamang sila kung mag-alala sa binata. "Eilana anak, wala bang na kwento ang kapatid mo kung anong pinobroblema niya ngayon? Hanggang ngayon ay hind
Kinabukasan, dumating na gabi ng promotion party ni tatay Alberto. Maagang naghanda ang pamilya Dela Cruz upang hindi mahuli sa nasabing event. Samantala, si Spencer ay may labis na inaalala. Sa naturang party kasi ay nakakasigurdo siyang magkikita sila ng pamilya ni Aaron. Nag-aalala siya sa maaring mangyari at nag-aalala siyang masira ang pinaka-importanteng araw ng kaniyang ama dahil sa kanya. Naisip na nitong hindi na lamang pumunta, ngunit tiyak na hindi papayag ang kanyang tatay. At isa pa'y wala rin siyang sapat na irarason upang hindi makasama. Labis siyang kinakabahan dahil mag-isa niyang haharapin ang gabing 'to, wala kasi si Larah at si Raffy. Hanggang ngayon kasi ay nagtatampo pa rin siya sa kaibigang si Larah dahil sa hindi nito paghingi ng pahintulot sa kanya, noong nakaraang araw. Pakiramdam niya'y para siyang usa na dadalo sa pista ng mga lobo, dahil hindi niya alam ang magiging reaksyo
Hindi niya lubos akalaing nasa event ito. Sabi kasi ng kanyang tito Armando kanina na hindi ito dumalo, pero ngayon ay kaharap na niya ito sa mesa at makakasabay pang kumakain. Agad namang nagmano sina Alvin at Aaron sa mga kanilang tito Alberto at tita Rosa. "Pagpalain kayo." ani tatay Alberto. "Paglapain kayo, ito na ba ang mga binata mo Armando? Napakalalaki na nga't napaka gagwapo pa! Mana talaga sa'yo ang dalawa no'ng kabataan mo." Pagmumuri ni nanay Rosa. "Ikaw talaga Rosa, hindi pa rin kumukupas ang pagiging bolera mo!" natatawang sambit ni Armando. "Kilala mo naman ako!" halakhak naman ng ginang. Inayos ni Spencer ang sarili at hindi pinahalata ang nararamdamang tensyon sa presensya ni Aaron, pati na rin sa daddy at kuya nito. Ayaw niyaw mahalat
Natapos ang hapunan at nagpalutoy ang kasiyahan. Nasa iisang mesa pa rin ang pamilya ni Aaron at ni Spencer. Laging umiiwas ng tingin si Spencer sa nobyo ngunit sinasadya naman nitong hulihin ang kanyang paningin na nagiging dahilan ng distraksyon niya. Ilang minuto na ang nakalipas ngunit hindi pa rin bumabalik si Armando simula nang umalis ito kanina. Hindi naman maiwasan ni tatay Alberto na mag-alala dahil naisip niyang marahil ay sumama ang loob ng kaibigan sa pagkakabanggit niya sa pangalan na pilit nitong kinakalimutan, ilang taon na ang nakakalipas ngunit hanggang ngayon ay tila hindi pa rin nawawala ang ala-ala ni Harold at ang masakit na pagkawala nito. At hanggang ngayon sinisisi pa rin ni Armando ang sarili sa pagkamatay nito! "Mahal, hanapin ko muna si Armando." bulong ni tatay Alberto kay nanay Rosa. "Mas mabuti pa nga siguro mahal. Pero sasama na siguro ako
Napatulala siya sandali at unti-unting naramdaman ang haplos ng kamay ni Aaron sa kanya. Napabalik siya sa reyalidad at kaagad na kinuha ang kamay sa pagkakahawak ni Aaron. "Sorry, Aaron! Mali ito eh!" naguguluhang sambit ni Spencer at agad na tumayo para umalis. Sa pagkakataong ito ay hindi na pinigilan ni Aaron and nobyo, sa halip ay tumayo rin siya at nagmadaling pumunta sa harapan ng lahat. Naglalakad palabas si Spencer sa venue habang si Aaron ay mabilis na nagtungo sa stage at may biglang sinabi sa lahat ng tao. "Hello, good evening ladies and gentlemen." pagbati ni Aaron sa lahat. Nagtagumpay naman siyang kunin ang lahat ng atensyon sa buong hall, lalong-lalo ang atensyon ni Spencer na napahinto sa paglalakad at napalingon sa kanya. "I just have
Hindi maiwasan ni Spencer na mapatingin kay Aaron. Ang kasiyahan sa kanyang puso dahil sa pagmamahal niya rito ay ang nagsisilbing gamot niya sa kalungkutang nararamdaman dahil sa kanilang kasalukuyang sitwasyon at pinagdaraanan. Habang ang mga mata naman ni Aaron ay napako rin sa nobyong kumakanta, pakiramdam niya'y biglang huminto ang mundo at sila na lang dalawa ang tao sa lugar. Napapahiling na lamang siya na sana'y hindi na matapos pa kasiyahang kasalukuyan niyang nararamdaman. Sandali pa'y natapos na ang kanta. Ang lahat ay napatayo dahil sa ganda ng naging pagtatanghal ng dalawa. Ang masigabong palakpakan ay rinig na rinig sa buong venue ng party. Ang dalawa ay nakatitig sa isa't-isa, nakangiti, at puno ng pag-ibig at kasiyahan ang puso. Natapos na ang palakpakan ng mga tao ngunit may isang nagpahabol ng malakas na palakpak na nagpabalik sa kanilang dalawa sa reyalidad. Biglang napalingon si Spe
"Tito, mahal ko po ang anak n'yo! Nagmamahalan po kami, 'wag po sana kayong magalit sa kanya. Ako po ang sisihin n'yo tito!" lakas loob at deretsyahang pag-amin ni Aaron sa relasyon nilang dalawa. Nalipat naman ang paningin ni tatay Alberto kay Aaron na kahit kinakabagan ng lubos ay nilalakasan pa rin ng loob na harapin ang kaniyang tito Alberto. Walang emosyong nakatingin sa kanina si tatay Alberto. Napayuko na lamang ang dalawa dahil sa hiya at naghihintay sa sasabihin sa kanila. Maya-maya pa'y kinuha ni tatay Alberto ang kaniyang telepono at tinawagan ang secretary niyang si Chris. "Hello, Chris. Please book me a private room immediately! 'Yung malapit dito sa venue ng party!" Pag-uutos nito, wala pa ring emosyong ipinapahiwatig ang boses at pagsasalita ni tatay Alberto kaya hindi nila alam kung galit ba ito sa kanila o hindi. Ngu
“Pero, hindi lang kayo ang magulang dito Rosa!” biglang pagsingit ni Armando sa kanilang usapan. Naagaw nito ang atensyon ng lahat. Ang ngiting humulma kanina sa mukha ni Aaron ay unti-unting naglaho. Ganoon din ang kasiyahan sa mukha nila Spencer, nanay Rosa, tatay Alberto, Eilana, at Alvin. Napatingin silang lahat kay Armando na nagpapakita ng malamig na expresyon. “Kung susuportahan n'yo sila sa kalokohan nilang 'yan, ibahin n'yo 'ko!” wika nito sa dalawang kaibigan. “Pero pare, dapat nga ikaw ang unang makaintindi sa pinagdaraanan ng mga—” “Huwag mo ng ipaalala ang nakaraan Alberto! Isa 'yun sa mga pinagsisihan ko at huwag mo ng ibalik pa!” pagputol nito kay tatay Alberto. “Matagal ko ng alam ang relasyon ng mga anak natin, at hindi ko gusto ang mga nangyayari. Pinalalayo ko na sila sa isa't-isa at hindi na magbabago pa ang desisyon ko.” pagpapatuloy ni Armando. Matapos nitong sabihin ang mga kataga ay tumal