I Have Her Heart (BL)

SIMULA

"Inay!"

"Itay!"

"Tulong ho!"

"Jusko, Inay! Itay! Tulong!"

Malakas na sigaw ni Eilana nang makita niyang nakahandusay ang kapatid. Hindi niya alam ang gagawin habang nakikita si Spencer na hirap na hirap sa paghinga.

Nagmadali siyang tumakbo sa silid ng kanyang mga magulang para humingi ng tulong. Patuloy ang kanyang sigaw dahil sa sobrang nerbyos at pag-aalala.

Hindi pa man siya nakakarating sa pintuan ay sinalubong na siya ng mga magulang, bakas sa mukha ang gulat at takot.

"Eilana, anak! Anong nangyayari?" tanong ni tatay Alberto.

"Tay, Nay! Si Spencer!" sagot ni Eilana sabay takbo pabalik sa kapatid.

Agad sumunod ang mag-asawa. Pagdating nila, tumambad sa kanila si Spencer na nanghihina at hirap gumalaw.

"Spencer, anak!" "Eilana, ihanda mo ang sasakyan. Dadalhin natin ang kapatid mo sa ospital!" utos ni tatay Alberto habang binubuhat si Spencer.

Kahit nanginginig ang katawan, sinikap ni Eilana na kumalma at sumunod sa ama.

"Mahal, mauna na kami ni Eilana. I-impake mo ang gamit ni bunso tapos sumunod ka sa ospital, okay?" bilin ni tatay kay nanay Rosa.

Nanginginig ang kamay ni nanay Rosa habang iniimpake ang gamit. Sa isip niya, kailangan niyang maging matatag. Hindi ito ang unang beses na inatake si Spencer, pero habang tumatagal, lumalala ang kondisyon.

May CHD (Congenital Heart Disease) si Spencer. Mahina ang puso niya mula pagkasilang. Ayon sa doktor, ang mga pasyente ng CHD ay kadalasang umaabot lang ng 16–18 years old. Sa edad niyang walo, posibleng hindi na kayanin ng puso niya. Kung mangyari iyon, kailangan na ng heart transplant.

SA OSPITAL

Pagdating sa Vicente Memorial Hospital, agad dinala si Spencer sa ER. Ilang minuto ang lumipas bago lumabas ang doktor.

"Doc... kumusta ho ang anak ko?" tanong ni tatay Alberto.

"Stable na po ang pasyente. Nagpapahinga na po siya sa loob," sagot ng doktor.

"Just kindly wait for Dr. Mendoza for further updates. He's already on the way," dagdag pa nito.

"Sige po, salamat," wika ni Eilana.

EILANA

"Tay, bili muna ako ng kape. Pahinga ka muna dito," alok ko kay tatay.

Sobrang naaawa ako kay Spencer. He's been suffering since birth. Hindi niya magawa ang mga normal na bagay na ginagawa ng mga ka-age niya. He never even had a girlfriend dahil takot siyang ma-stress at maapektuhan ang puso niya.

Sa sobrang pag-iisip ko, hindi ko namalayang nasa canteen na pala ako. Lumapit ako sa counter.

"Kuya, dalawang kape nga. Isang Caramel at isang Black."

"Gawin mo nang tatlo!" biglang sabi ng boses sa likod ko.

Paglingon ko, si Bryell pala—nakangisi.

"Oh, bat ganyan mukha mo?" tanong niya.

Hindi ko napigilan ang luha ko. Sa presensya niya, bigla akong nanghina.

"S-si Spencer..." bulong ko habang tuloy-tuloy ang luha.

"Shhh... wag ka nang magsalita," sabay yakap niya sa akin.

"Tol, help him! We can't afford to lose him," pag-iyak ko.

Si Bryell ang doktor ng kapatid ko. Cardiologist siya at bestfriend ko since high school. Nag-aral siya abroad, ako naman dito sa Pinas. Pero kahit malayo, lagi kaming nagkakausap. Close rin sila ni Spencer.

Gumaan ang pakiramdam ko nang makita ko siya. Bumalik kami sa kwarto ni Spencer at nadatnan si nanay.

"Bryell, nariyan ka na pala!" sabi ni tatay.

"Opo, Tito. Kararating ko lang po," sagot niya sabay mano.

"Iho, kumusta na si Spencer?" tanong ni nanay, halos maiyak.

"Stable na po siya. 'Wag po kayong mag-alala, palagi ko po siyang imo-monitor. May awa ang Diyos, Tita."

Tumingin siya sa akin na parang sinasabing, "Kaya natin 'to." I felt comfort. Thank God for Bryell.

3 HOURS LATER

"Tol? Tol?"

"Hmmm... nandyan ka na pala."

Ginising ako ni Bryell.

"Ikaw na ginising ko kasi nahihiya ako kina Tita," sabi niya.

"Bakit? May problema ba?" tanong ko.

Yumuko siya. Halatang nag-aalangan.

Kinabahan ako. Tumingin ako sa paligid—tulog sina nanay at tatay, si Spencer wala pa ring malay.

"Wait, gigisingin ko muna sila," sabi ko.

Pagkagising namin sa kanila, tumahimik ang buong silid.

"Bakit iho? May balita ka ba?" tanong ni nanay.

"Ahhh... Tita, Tito, Tol... Didiretsohin ko na po kayo. Spencer’s condition is getting worse. He needs a heart transplant ASAP or else..."

"Or else what? Mawawala siya sa amin? No! Hindi kami papayag!" sigaw ko.

Lumapit si mama kay Spencer, umiiyak. Hindi ko na kinaya, lumabas ako ng kwarto.

"Tol! Tol, wait..." tawag ni Bryell.

"Tol, what if Spencer can’t make it? What if..." hindi ko na napigilan ang luha ko.

"Stop thinking like that. He needs you now. He needs us. Magpakatatag tayo, okay?" sagot niya sabay punas ng luha ko.

AARON

My phone rang. It was Nathalie.

"Hello, luv?"

"Tagal ha, mabigat phone mo?"

"Sorry BABE, nagmamaneho kasi ako."

"Okay BABY! Take your time!" she teased.

Alam kong si Richard ang tinutukoy niya—her ex. Loveteam pa rin sila sa isang film project.

"Ahhh talaga, ex na pero baby pa rin ang tawagan?" I frowned.

"Bakit ka galit?! Ikaw kaya nagsimula!"

"Okay fine! Sorry! How’s work? May maipaglilingkod ba ako sa mahal kong prinsesa?"

"Luv, can you pick me up tomorrow?"

"Sure! Text mo lang kung saan. Tapos na ba shooting?"

"Tinapos ko agad kasi miss na kita. Ayiee hahaha!"

"Oyyy... kinikilig ang kupal. Namumula siguro mata mo sa kilig no!"

"Stop it! Ano ako, adik?"

"Ay hindi ba? Adik ka ba sa’kin? Ayieee!"

"Luv, please stop. Corny ka na! Patayan kita ng cellphone!"

"Subukan mo! Sasabay na lang ako kay Richard!"

"Edi sumabay ka. Paki ko."

"Talaga lang ha!"

"After one week ngayon lang tayo nag-usap, iinisin mo pa ako."

"Sorry na! Alam mo namang mahal kita eh."

"I love you too."

THE NEXT DAY

"Sa’n ka na? Nandito na ako sa labas ng gate," I texted.

"Pumasok ka. May dala akong bagahe, medyo magtatagal ako sa White House."

Ang White House ay bakasyunan naming dalawa.

Pagpasok ko, nasalubong ko si Samantha—bestfriend ni Nathalie at ex ko noon.

"Oy, Sam. How are you?"

"Good, good. Thanks. How about you?"

"Galing ka ba kay Nathalie? Asan siya?"

"Yeah. Nathalie’s inside. I... gotta go! Bye!"

Weird. Pero pumasok na ako.

Nakita ko si Nathalie sa sofa. I hugged her tight.

"Hi luv, how was your day?"

"I'm good. How about you? Kumusta si Tito Armando?"

"Don’t worry. Kaya ko 'to."

Pagkatapos naming ilagay ang bagahe sa kotse, bumiyahe na kami.

Habang nasa daan, napansin kong umiiyak si Nathalie.

"Hey, what’s wrong?"

"Wala. Naaawa lang ako sa documentary sa YouTube. Namatay ang bata sa cancer."

"Tahan na. May plano ang Diyos."

She’s really kind-hearted. Kaya ko siya mahal.

Habang nagkukuwentuhan kami, may batang biglang tumawid. Tinapakan ko ang brake—pero hindi gumana.

Si Nathalie, mabilis na inagaw ang manibela at ibinangga ang kotse sa malaking puno.

I hugged her tight. I prayed nothing bad would happen to the woman I love.