Chapter 3

Chapter 3

Dumiretso kami sa kabilang building kung saan ang Educational Psychology namin. Isa ito sa mga paborito kong subject dahil mahilig akong mag-observe ng mga tao at mag-analyze ng behavior nila. Minsan nga, naisip ko rin kung paano ko maiintindihan ang sarili kong nararamdaman — lalo na pagdating kay Ninong Axel.

Pagkapasok namin, agad akong naupo sa tabi ng bintana habang si Jane naman ay naupo sa tabi ko. Ilang minuto lang, pumasok na si Ma’am Castillo, ang professor namin.

"Good afternoon, class," bati niya na may malapad na ngiti.

"Good afternoon, Ma’am!" sabay-sabay naming sagot.

"Today, we’ll be discussing the different psychological theories that can be applied in teaching and learning," aniya habang nagsusulat sa whiteboard. "But before that, I want to hear your insights. In your opinion, how important is understanding human behavior for a teacher?"

Nagtaas ng kamay ang ilang kaklase ko, at isa-isa silang nagbahagi ng sagot. Tahimik akong nakikinig, sinusubukan ding buuin ang sagot ko sa isipan ko.

"Akira Quezon?" Tawag ni Ma’am Castillo. "What are your thoughts?"

Nagulat ako, pero agad kong inayos ang sarili ko.

"Understanding human behavior is important for teachers because it helps us respond to the needs of our students," sagot ko nang may kumpiyansa. "When we understand their emotions and behavior, we can adjust our teaching methods to ensure they learn effectively. It also allows us to build stronger connections with them."

"Very well said," sabi ni Ma’am Castillo, tila impressed. "That’s a great perspective, Akira."

Nakangiti akong bumalik sa pagkakaupo. Sa gilid ng aking mata, nakita ko si Jane na bumubulong.

"Ang galing mo talaga, pero paano naman si Ninong Axel? Naiintindihan mo rin ba ang behavior niya?"

"Jane!" siniko ko siya, pero napatawa na rin ako.

"Eh baka naman psychology rin ang sagot sa love life mo," tukso niya ulit. "Analyze mo na rin kaya ang puso mo?"

Nilingon ko siya ng masama, pero sa loob-loob ko, nagtatalo na naman ang isip at puso ko.

Kung simpleng behavior lang sana ang kailangang i-analyze, siguro matagal ko nang nalaman kung paano ko dapat harapin ang nararamdaman ko para kay Ninong Axel.

"Okay, class! Dismiss!" anunsyo ni Ma’am Castillo, sabay tapik sa kanyang desk.

Agad na nagtayuan ang mga kaklase namin, abala sa pag-aayos ng kanilang mga gamit at pag-uusap. Si Jane naman, gaya ng inaasahan, ay agad na bumaling sa akin.

"Finally! Uwian na!" sigaw niya nang may labis na tuwa. "Anong plano mo mamaya, Akira?"

"Uuwi na agad," sagot ko habang inaayos ang bag ko. "May gagawin pa ako sa bahay."

"Talaga ba? O baka naman may bigla kang mapadaan sa coffee shop malapit sa opisina ni Ninong Axel?" tukso niya, sabay ngising pilya.

"Jane!" siniko ko siya nang mahina. "Hindi ako stalker, no!"

"Sabagay," bumuntong-hininga siya. "Pero kung ako lang ang may Ninong na kasing hot ni Ninong Axel, baka araw-araw akong dumaan sa opisina niya."

"Ikaw na talaga!" Napailing na lang ako. "Seryoso, uuwi na ako. Hindi ko rin naman alam kung nandoon siya o wala."

"Malay mo, swertehin ka!"

"Basta, umuwi ka na rin at baka kung ano na naman ang maisip mong kalokohan," natatawang sabi ko.

Sabay kaming lumabas ng classroom, at habang naglalakad sa hallway, ramdam ko ang mga tingin ng ilang kaklase namin. Hindi na bago ‘to. Maraming nagtatanong kung bakit single pa rin ako, lalo na’t sabi nila, may mga nagkakagusto naman sa akin — gaya ni Clark na hindi ko rin masyadong pinapansin.

Pero paano ko ba ipapaliwanag sa kanila?

Paano ko sasabihin na ang tinitibok ng puso ko ay para sa lalaking dapat ay hindi ko iniibig?

Habang naglalakad kami palabas ng campus, hindi pa rin mapigilan ni Jane ang kakulitan niya.

"Akira, seryoso ako. Bakit ba hindi mo bigyan ng chance si Clark? Gwapo naman siya, matangkad, at halata namang may gusto talaga sa’yo."

Napabuntong-hininga ako. "Jane, ilang beses ko bang sasabihin? Wala akong nararamdaman para kay Clark. Hindi ko naman siya gustong paasahin."

"Pero paano mo malalaman kung hindi mo susubukan?"

"Hindi ko na kailangang subukan kung alam ko namang wala," sagot ko nang diretso. "Ayoko lang din magpanggap na may feelings ako kung wala naman talaga."

"Tsk. Ewan ko sa’yo, Akira," inis na sabi ni Jane. "Napaka-choosy mo talaga."

Natawa ako sa reaksyon niya. "Hindi naman ako choosy. Gusto ko lang sigurado."

"Sigurado? O ninong mo lang talaga ang gusto mo?" sabay ng isang mapanuksong ngiti.

"Jane!" itinulak ko siya nang bahagya, pero nagtawanan lang kami.

Pagdating namin sa labas ng gate, isang itim na SUV ang agad kong napansin. Kuminang ang sasakyan sa ilalim ng araw, at tila sobrang pamilyar ito.

"Uy, Akira," bulong ni Jane, bahagyang hinihila ang braso ko. "Teka lang, ‘di ba ‘yan—"

Naputol ang sasabihin niya nang bumukas ang pinto ng sasakyan. At doon, tila bumagal ang lahat nang makita ko kung sino ang bumaba.

Si Ninong Axel.

Suot niya ang isang dark blue na long-sleeve polo na naka-rolled up hanggang siko, kasabay ng itim na slacks na bumagay nang husto sa matikas niyang katawan. Nasa kanyang kaliwang kamay ang isang mamahaling relo, at bawat galaw niya ay puno ng kumpiyansa.

Lalo akong kinabahan nang tumama ang mga mata niya sa akin. Tumigil siya saglit, tila pinag-aaralan ang reaksyon ko. Hindi ko alam kung magtatago ako o tatakbo, pero isang bagay lang ang sigurado — bumilis ang tibok ng puso ko.

"Akira," malamig pero matining niyang tinig. "Sabay ka na sa akin. Ihahatid na kita."

Nagkatinginan kami ni Jane, parehong gulat.

"A-ako, Ninong?" nauutal kong tanong.

"Oo," matipid niyang sagot. "May kailangan tayong pag-usapan."

Walang anu-ano, pakiramdam ko ay parang nabalot ng misteryo ang mga susunod na sandali.

Ano kayang kailangan naming pag-usapan?

Itinulak ako ni Jane patungo sa kotse ni Ninong kaya wala akong magawa kundi buksan ang front seat pero agad din ako napaatras nang may nakita akong isang magandang babaeng naka upon doon.

"Sa backseat ka umupo, siya pala si Grace ang fiencee ko!" seryoso nitong sabi sa akin."