Chapter: Chapter 27Chapter 27Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatulala sa sulok ng sala. Tahimik ang buong bahay, pero sa loob ko—gulo. Parang sasabog ang dibdib ko sa bigat ng mga lihim na ilang taon ko nang kinikimkim.Akira.Ang anak kong walang kamalay-malay.Anak kong hindi ko isinilang sa pagmamahal… kundi sa isang kasunduang may kapalit.Pero siya lang ang liwanag sa buong buhay kong nababalot sa kadiliman.Napahawak ako sa dibdib ko habang binabalikan ang mga alaala. Kung paanong dahan-dahan akong natuto siyang mahalin. Paanong naging totoo ang pagiging ina ko kahit alam kong… may taong babalik para agawin siya sa akin.At ngayon, bumalik na nga ang aninong iyon—si Lucien.Tahimik, ngunit nananakot. Walang kinakausap na batas, kundi kapangyarihan.Kailangan ko nang gumawa ng paraan. Hindi na sapat ang pagtatago.“Liza… oras na.”Parang multo sa utak ko ang tinig ni Lucien. Parang sinasakal ako sa tuwing naririnig ko ‘yon.Pero hindi ako basta-basta bibitaw.Hindi ko hahayaang makuha nila
Last Updated: 2025-05-17
Chapter: Chapter 26Chapter 26Liza POVDumating na ang kinatatakutan ko… ang araw na muling haharapin ang katotohanan—na may maghahanap na sa kanya. Kay Akira.At hindi ko alam kung paano ko siya poprotektahan… ngayong wala na akong maitatago.Sa totoo lang, hindi sa akin nanggaling ang egg o ang sperm.Isa lamang akong surrogate… isang sinadyang tagapagdala ng bata na mula sa dalawang nilalang na hanggang ngayon ay misteryoso rin para sa akin.Oo, ako ang nagluwal kay Akira. Ako ang kilala niyang ina. Pero ang dugo niya—hindi sa akin.At noong nalaman kong may banta sa buhay ng batang dinadala ko pa lang noon… tumakas ako.Nagpakalayo-layo.At doon ko nakilala si Arman—ang lalaking walang pag-aalinlangang tumanggap sa akin at sa batang isisilang ko.Siya ang tumayong ama ni Akira. Sa papel. Sa paningin ng iba.Pero sa katotohanan… isa rin siyang hindi dapat makaalam ng buong kwento."Ma…"Napalingon ako. Si Akira, nakatayo sa pintuan ng sala, hawak ang bag niya. Kita ko sa mga mata niya—may mga tanong.
Last Updated: 2025-05-07
Chapter: Chapter 25Chapter 25 "Sa wakas natagpuan din kita, bunso..." Mahinang sabi ng estrangherong si Lucien, halos pabulong, at hindi ko ito agad narinig. "Excuse? Anong sabi mo?" tanong ko, takang-taka. Kumunot ang noo ko habang pilit inaalala kung tama ba ang dinig ko. Ngumiti lang siya. Isang ngiting may laman. "Nevermind," sagot niya. "Uwi ka na. Masyado ka nang matagal dito." Bago pa ako makapagsalita muli, tumayo siya, itinapon ang basyo ng kape sa basurahan, at nagsimulang maglakad palayo. Hindi man lang lumingon. Parang may kung anong bumigat sa dibdib ko habang sinusundan ko siya ng tingin. Sa bawat hakbang niya, tila ba may iniwang tanong sa utak ko na walang kasagutan. Bunso? Hindi ko alam kung bakit pero tumindig ang balahibo ko. May kung anong misteryo sa presensya niya—mainit, malamig, nakaka-aliw pero delikado. Hindi ko siya kilala, pero pakiramdam ko… konektado siya sa isang bahagi ng buhay kong matagal ko nang kinakaligtaan. Napatingin ako sa orasan. Hatinggabi na. Napag
Last Updated: 2025-05-02
Chapter: Chapter 24Chapter 24Akira POVParang may humila sa puso ko pababa. Biglaan. Walang babala."Fiancée?"Ang salitang 'yon ay tila sumabog sa pagitan naming tatlo, ngunit ang pinakamasakit—walang pagtutol na nanggaling kay Axel. Wala man lang siyang ipinaliwanag. Walang kahit anong pagtanggi.Napangiti ako, pilit. Ganoon pala.Isang gabi lang pala akong babae sa paningin niya. Sa umaga, muli akong naging inaanak… isang bata… isang lihim na kailangang itago sa likod ng isang pekeng engagement.O totoo ba talaga?Totoong siya ang pinili niya?At ako? Laruan lang sa isang gabing puno ng kasalanan?Bumilis ang tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung dahil sa galit, sakit, o selos na unti-unting sumisingaw mula sa dibdib ko.Napatingin ako kay Grace. Napakaganda niya, elegante, at walang bahid ng pagkabasag sa presensya niya. Samantalang ako… suot pa ang shirt ni Axel, mukhang babae mula sa isang gabing hindi dapat nangyari.“Excuse me…” mahinang bulong ko, bago ako mabilis na lumakad paakyat sa hagdan.
Last Updated: 2025-04-30
Chapter: Chapter 23Chapter 23Humigpit ang kapit niya sa akin habang unti-unti kong hinahalikan ang kanyang balat—mainit, malambot, nanginginig sa sabik at kaba. Ang bawat daing niya, bawat haplos, ay parang musika sa pandinig kong matagal nang nananahimik.Hindi na ako nagtanong kung sigurado siya. Ramdam ko sa bawat paghinang ng kanyang labi sa akin, sa bawat pagbuka ng kanyang katawan sa init ko, na matagal na rin niyang tinatago ito—ang pagnanasang ipinagbabawal ngunit hinahanap-hanap.Dahan-dahan kong hinubad ang bawat saplot na nagpapagitna sa amin. Wala ni isa mang salitang binitiwan, pero ang mga mata niya… nagsusumamo, nagtitiwala.“Angkinin mo na ako, Axel…”Mababa ang tono niya, pero tumama iyon sa kaibuturan ng pagkatao ko. Wala na akong rason para magpigil. Ako na ang lalaking matagal niyang hinintay. At siya na ang babaeng isinumpa kong hindi ko gagalawin—hanggang ngayong siya na mismo ang nag-alay sa akin ng sarili.Pinagdugtong kami ng dilim. Pinagsama ng kasalanan. At ngayong gabi… kami
Last Updated: 2025-04-25
Chapter: Chapter 22Chapter 22 Axel POV Kanina pa ako hindi mapakali. Hindi ko alam kung paano ko napigilang huwag siyang titigan—mula pa noong pumasok siya sa bahay na ito, tila may kung anong bumalik sa dibdib ko. ‘Yung matagal ko nang tinapakan para hindi umusbong… pero ngayong narito na siya, mag-isa, malapit—masyadong malapit—parang imposibleng hindi sumabog ang lahat ng pinipigil ko. Tahimik siya. Nanginginig ang kamay habang hawak ang tasa. Pero ‘yung mata niya… nanunumbalik ang alaala ng batang kilala ko noon. Pero hindi na siya bata. Lalo na ngayong 25 na siya. Lalo na ngayong… ganito na ang nararamdaman ko. Napalunok ako. Pinikit ko ang mata, pilit inaayos ang tibok ng puso kong parang hayop na gustong kumawala. Pero isang tingin lang ulit sa kanya, sa mga labi niyang nanginginig… sapat na. Wala akong ibang narinig kundi ang ihip ng hangin. Wala akong ibang nakita kundi siya. Wala akong ibang naramdaman kundi ang udyok na… “Akira,” mahina kong tawag, halos isang bulong. Napalingon siya
Last Updated: 2025-04-16
MY EX-UNCLE OWN ME
"From now on, you're mine, Zamara."
Paulit-ulit na umalingawngaw sa isipan ni Zamara Lopez ang mga salitang ito, mula pagkabata hanggang sa siya ay maging ganap na dalaga. Anak siya ng isang simpleng magsasaka, namuhay nang payak, ngunit isang lalaki ang nagpabago sa takbo ng kanyang kapalaran—si Davis Santillian.
Dating itinuring niyang tiyuhin, ngayon ay tinatawag niyang "ex-uncle." Ngunit bakit? Ano ang nangyari sa pagitan nila na nagpabago sa kanilang relasyon?
Sa edad na 30, si Davis ay isang makapangyarihang negosyante na may madilim na nakaraan, at si Zamara, na ngayo’y 22, ay isang babaeng pilit iniiwasan ang anino ng kanyang nakaraan. Ngunit sa muli nilang pagtatagpo, hindi na siya bibitawan ni Davis.
Isang kwento ng pag-ibig, pag-aari, at mga lihim na pilit itinatago ng nakaraan. Totoo bang may kalayaan si Zamara, o sadyang hindi niya matatakasan ang lalaking minsan niyang itinuring na pamilya?
Read
Chapter: Chapter 26Chapter 26Hindi ko akalain na sa mga oras na ito ay buo kami — malayo sa kapahamakan, sa mga kalaban ko sa negosyo, at sa organisasyong dati’y puno ng panganib at karahasan. Ngayon, ibang klase na ang mundo namin.At higit sa lahat, si Zamara… hindi lang basta naging parte ng buhay ko. Kasama ko na rin siya sa mundong pilit kong binuo — sa organisasyong minsang bumaon sa kanya sa kadiliman. Pero ngayon, hindi siya biktima. Isa na siyang lider. Isang boses ng hustisya. Isa sa mga haligi ng pagbabagong unti-unti naming tinatamasa.Sa mga pagpupulong namin, tahimik siyang nakikinig — ngunit kapag nagsalita siya, lahat ay tumatahimik. May bigat ang kanyang mga salita. Hindi dahil sa takot, kundi dahil sa respeto. Sa kanyang mga mata, hindi mo na makikita ang takot o alinlangan. Ang makikita mo ay apoy — hindi para sa paghihiganti, kundi para sa proteksyon ng mga walang laban.“Alam mo ba?” bulong niya habang nagpapahinga kami sa terasa ng bahay, yakap ko siya habang pinagmamasdan ang bit
Last Updated: 2025-05-21
Chapter: Author Note Author note Hi all..... Maraming salamat po sa inyong support. Aasahan po ninyo ay pagbutihan ko ang pagsulat .Thank you so much.... Love: Author ANNE JANE NAVALPS. Nagkasakit po ako kaya hindi ako naka update. Pero ngayon ay medyo okay na ang pakiramdam ko....
Last Updated: 2025-04-13
Chapter: Chapter 25Chapter 25Isang taon na ang lumipas mula nang tuluyang kumawala si Zamara sa tanikala ng kanyang nakaraan. At sa unang pagkakataon, tunay naming naranasan ang kapayapaan — ang klase ng katahimikang dati’y para bang imposible naming makamtan.Masaya kami ngayon. Malayo na sa mga anino ng eksperimento, sa mga malamig na silid na puno ng takot at sakit. Sa isang simpleng bayan na tahimik at ligtas, namumuhay kami ng normal. Si Zamara? Mas lalo siyang gumanda. Hindi lang sa panlabas, kundi sa kung paano siya ngumiti, tumawa, at tumingin sa mundo — isang babaeng malaya, buo, at masaya."Naalala mo pa ba nung una kitang tinuruan sa training room?" tanong ko habang sabay kaming naglalakad sa tabing-dagat, hawak ang aming mga tsinelas habang ang mga paa namin ay nilalaro ng malamig na alon.Napangiti siya, sabay kurot sa tagiliran ko. "Naalala ko kung paano mo akong pinagod araw-araw! Pero salamat, dahil doon ko nalaman na may kakayahan pala akong lumaban para sa sarili ko.""At ngayon, ting
Last Updated: 2025-04-13
Chapter: Chapter 24Pagkatapos ng matinding pag-uusap namin ni Zamara, ramdam ko pa rin ang bigat ng bawat salitang binitiwan niya. Hindi ko siya masisisi. Sa loob ng maraming taon, siya ay naging simbolo ng eksperimento ng organisasyon — isang bagay na walang kalayaan, isang Subject Zero.Ngunit ngayon, siya na si Zamara."Handa ka na ba?" tanong ko habang tinatapakan ko ang lumang kahoy na sahig ng training room."Hindi na ako babalik sa dati," tugon niya, walang bahid ng pag-aalinlangan sa boses. "At kung kailangan kong labanan sila para makuha ang kalayaan ko, gagawin ko."Tumango ako. Nasa mga mata niya ang determinasyon, ngunit ramdam ko rin ang takot na pilit niyang itinatago. Sa bawat hakbang niya ay dala niya ang bigat ng mga alaala — ang mga sugat, ang mga eksperimento, at ang kawalan ng kontrol sa sarili niyang katawan."Nagsimula na ang laban natin," sabi ko, itinuro ang mga lumang kagamitan sa paligid. "Hindi lang ito tungkol sa lakas ng katawan, Zamara. Kailangan mong pag-aralan ang isip ng
Last Updated: 2025-03-29
Chapter: Chapter 23Chapter 23Davis POVPinagmamasdan ko si Subject Zero habang inuulit niya ang bawat suntok sa punching bag. Hindi ko siya tinatawag sa pangalan niya sa isip ko. Hindi pa rin ako sanay. Para sa akin, isa pa rin siyang eksperimento na nabuhay sa ilalim ng mga kasinungalingan ng organisasyon.Ngunit hindi ko maikakaila ang pagbabago sa kanya. Ang mga mata niya, puno ng determinasyon. Ang mga galaw niya, mabilis at matalas. Hindi na siya ang takot na batang tinulak nila sa loob ng malamig na laboratoryo. Ngayon, siya na ang pinakamalaking banta sa kanila.“Mabagal pa rin ang kilos mo,” sabi ko, inilalagay ang kamay ko sa balikat niya. “Hindi ka dapat magpadala sa galit. Gamitin mo ang isip mo.”Huminga siya nang malalim, halatang naiirita. Naiintindihan ko. Alam kong gusto niyang patunayan ang sarili niya. Pero kung gagamitin niya lang ang galit sa laban, matatalo siya.“Ulitin mo,” utos ko. “Ngayon, isipin mo na kalaban mo ay hindi lang punching bag. May intensyon siyang patayin ka. Magp
Last Updated: 2025-03-29
Chapter: Chapter 22Chapter 22 Nanlamig ako sa narinig. Ang mga tulad ko ay naglalakad na mga armas. Kung totoo ngang may darating na laban, magiging impyerno iyon. "At ano ang meron ako na wala sila?" tanong ko, halos pabulong. "Tibay ng loob," sagot ni Davis, diretso ang titig sa akin. "Ikaw ang nag-iisang Subject na may kalayaang magdesisyon. Hindi ka nasira ng eksperimento. Hindi ka ginawang sunud-sunuran. Ikaw ang banta sa kanila, dahil ikaw ang patunay na hindi nila kayang kontrolin ang lahat." Huminga ako nang malalim, pilit na nilalabanan ang takot. Alam ko na wala nang atrasan. Kung hindi ako kikilos, ako mismo ang magiging dahilan ng pagkawasak ng lahat ng mahal ko. "Anong susunod nating gagawin?" tanong ko, puno ng determinasyon. "Maghanda," sagot ni Davis. "Kailangan mong muling sanayin ang katawan mo, palakasin ang isipan mo. At higit sa lahat, kailangan mong matutunan kung paano labanan ang mga tulad mo." Nagkatinginan kami, at sa titig pa lang, alam kong wala nang pag-aalinlangan.
Last Updated: 2025-03-22
Chapter: Chapter 9
Chapter 9The next morning, I woke up early. I stood in front of the mirror, looking at myself."Akira, you can do this," I whispered to myself. "For yourself. For your future."That day, I decided to start anew—carrying all the lessons I had learned, as well as the self-love I had long denied myself.And even though some pain remained, I knew the day would come when everything would become lighter."Akira, take this," Mom said, handing me a rosary. "For Mama Mary to guide you!"I took the rosary from Mom's hand and held it tightly. I felt her love in that simple object."Thank you, Ma," I said softly, looking at the white beads of the rosary. "I'll pray that everything will be alright."Mom smiled and stroked my hair. "Mama Mary is always there to guide you, anak. Just believe in yourself."I nodded, trying to strengthen my resolve. Despite the nervousness, there was also a little peace brought about by Mom's words."You know, Akira," she added, "it's not just for your exam. Carry th
Last Updated: 2025-05-08
Chapter: Chapter 8
Chapter 8The days passed quickly, and the day arrived when Mom and I left for Manila. Despite my efforts to focus on the exam, I couldn't help but revisit the moments I left behind in our town—especially the unspoken glances and words."Anak, is everything packed?" Mom asked as she arranged the suitcases.I nodded and forced a smile. "Yes, Ma. I haven't forgotten anything."I knew Mom was trying to be cheerful for me. She wanted me to feel her support, and I was grateful for that. But behind that smile, I knew she could also see the heaviness in my eyes.When Uncle Axel and Grace arrived to see us off at the terminal, I couldn't help but notice how much closer they seemed to have become. They talked more, and shared more smiles with each other. I shouldn't pay attention, but why did it feel so hard?"Good luck on your exam, Akira," Grace said, hugging me. "I know you'll pass.""Thank you," I replied, forcing a smile.Then Uncle Axel approached. I didn't know if he was avoiding my gaz
Last Updated: 2025-05-08
Chapter: Chapter 7Chapter 7 "So, you still need to take the teacher's license exam, Akira!" Uncle Axel suddenly broke the silence. "Yes, Uncle," I replied, forcing a smile. "But I'm still thinking about when I'll take the exam. I want to rest for a while first." "That's not bad," Grace said, looking at me from the passenger seat. "You deserve to relax after everything you've been through in your studies." I just nodded, but I still felt a slight nervousness in my chest. I also couldn't understand why I was so self-conscious whenever Grace was around. Maybe it's because I know how I feel about Uncle Axel, no matter how much I try to deny it. "But don't take too long, okay," Uncle Axel said again, glancing at me in the rearview mirror. "Don't waste your momentum. You're a good student, Akira. You'll go far." Something warm flowed through my heart at his words. It was just simple praise, but enough to make me happy—even though I knew it meant nothing. "Thank you, Uncle," I replied softly, try
Last Updated: 2025-05-08
Chapter: Chapter 6
Chapter 6Fast ForwardA Few Months LaterFinally, the day we had all been waiting for arrived—graduation day.We were in the vast gymnasium, filled with students eager to graduate. I could hear the lively laughter and whispers of joy. Parents and loved ones were all around, beaming with pride as they watched their children don their gowns and receive their diplomas.I felt the warmth of Jane's embrace, my best friend, who was practically jumping for joy."Akira! Seriously, girl! We graduated!" she shouted, hugging me tightly."Yes, Jane! It feels like just yesterday we were talking about how we would graduate. Now, we're holding this." I smiled at her, and I couldn't help but shed a few tears.Behind the happiness, there was still a pang of pain. I knew that if Dad was here, he would be the loudest applauder in the whole gymnasium. But even though he wasn't, I felt his presence.After the ceremony, I spotted Mom amidst the crowd. She was standing there, holding a small bouquet of flo
Last Updated: 2025-05-06
Chapter: Chapter 5
Chapter 5I felt the weight behind her words. It was as if she knew what I was truly feeling, but she chose not to ask further."Akira," she added gently, "the important thing is that you're happy too, okay? It shouldn't just be other people who are happy."I looked down, trying to hide the tears welling up in my eyes. "Yes, mom.""Go ahead and rest in your room. I'll take care of things here.""Thank you, mom," I replied before finally going up the stairs.As soon as I entered my room, I threw myself onto the bed. Finally, no one was watching. I let the tears I had been holding back flow freely.I sobbed silently, letting every pang of pain come out.Godfather Axel... he had someone else.And there was nothing I could do but accept it."Let's move on," I whispered to myself, trying to muster my courage.I wiped the tears from my cheeks and took a deep breath. I couldn't drown myself in sadness forever. I had to show that I could handle it.I got out of bed and looked in the mirror. I
Last Updated: 2025-05-06
Chapter: Chapter 4
Chapter 4It was as if a bucket of cold water had been poured over me. I couldn't move or speak immediately. I just stared at Godfather Axel, but he quickly turned his gaze to Grace.The woman in the front seat was stunning—she had long hair that complemented her smooth skin. She was wearing an elegant white dress and minimal makeup that only enhanced her natural beauty. A kind of beauty that I couldn't possibly compete with."Hi," Grace greeted with a sweet smile. "You must be Akira?""Ah... y-yes," I replied, barely able to meet her eyes."Nice to meet you," she said, and I could see the kindness in her face. But despite her beautiful smile, I felt a heavy ache in my chest."Akira," Godfather Axel said coldly, as if devoid of any emotion. "Get in the back. We shouldn't linger.""Yes, Akira!" Jane chimed in, gently pushing me again. "What a chance to ride with Godfather Axel."I had no choice. I felt like a puppet as I opened the backseat door and cautiously got in. I sat silently, t
Last Updated: 2025-05-06
Chapter: Chapter 20Chapter 20Napaupo ako sa kama, ang utak ko'y punong-puno ng kalituhan at mga tanong mula sa panaginip na iyon. Hindi ko na kayang patagilid pa ang mga alaalang naiwan mula kay Mommy Helen. Hindi ko na kayang magtagal pa dito sa mansion, hindi ko na kayang magsinungaling sa sarili ko na ligtas ako sa loob ng mga pader na ito. Kung hindi ko kayang malaman ang mga sagot sa aking mga tanong, baka sa ospital pa ako makatagpo ng ilang kalinawan.Mabilis akong tumayo at nagdesisyon — maligo at magbihis, tapos agad aalis. Hindi na ako magpapasindak pa sa mga lurker at mga kontrabidang nandiyan sa mansion. Sa ospital, kahit papaano, may mga tao akong pwedeng kausap at hindi ako mababahala sa mga lihim na patuloy na tinatago sa akin.Matapos ang mabilis na shower, nagbihis ako at tinanaw ang sarili ko sa salamin. Nang makita ang sarili ko, para akong nag-iisa sa isang malaking kwento. "Walang atrasan," sabi ko sa sarili ko habang nagsusuklay.Nang lumabas ako ng kwarto at dumaan sa madilim na
Last Updated: 2025-05-08
Chapter: Chapter 19Chapter 19Maingat akong pumasok sa loob ng mansion na para hindi magising ang nasa loob. Tahimik ang paligid — tanging tik-tak ng lumang grandfather clock sa may sala ang naririnig ko habang ang malamlam na liwanag mula sa chandeliers ay nagbibigay ng konting aliwalas sa dilim ng gabi.Alam kong delikado kung sakaling makita ako ni Andrew o ng step-sister kong si Bianca sa ganitong oras, lalo pa’t hindi ko alam kung ano ang alam nila tungkol sa nangyari kagabi. Pero mas delikado kung manatili akong walang alam.Dahan-dahan akong naglakad patungo sa hagdan. Habang paakyat, hindi ko mapigilang mapatingin sa mga portrait ng pamilya sa gilid ng dingding. Mga mukhang puno ng ngiti, ng yaman, ng kapangyarihan — pero sa likod nito, ramdam ko ang mga lihim at kasinungalingan.Pagdating ko sa ikalawang palapag, tumigil ako sandali. Napahawak ako sa dibdib ko. Nandoon pa rin ang kaba, pero ngayon ay may kasamang galit — sa sarili ko, sa kanila, at sa hindi ko pa nalalaman.Tumungo ako sa kwart
Last Updated: 2025-05-08
Chapter: Chapter 18Chapter 18Grace POV"Hmmmm," mahina kong ungol habang dumilat ang mga mata ko. Isang matinding sakit sa ulo ang sumalubong sa akin, at agad kong naramdaman ang kabiguan sa katawan ko. Nang dumapo ang mata ko sa paligid, natigilan ako. Ang mga pader, ang ilaw, ang mga kasangkapan — hindi ko ito pamilyar."Shit ka, Grace. Ano na namang katangahang ginawa mo?" bulong ko sa sarili ko, habang sinusuri ang aking katawan. Hinala ko, ito na naman, isang insidente na hindi ko na naman maalala nang buo. Pero ang pinakamahalaga, nakahinga ako nang maluwag nang makita ko ang sarili kong suot pa ang gown na isinusuot ko kagabi. At least, hindi ako nagising sa isang lugar na wala akong kaalaman kung paano ako napunta roon.“Wait… anong nangyari kagabi?” tanong ko sa sarili ko habang pinipilit kong mag-recall. Ang tanging natatandaan ko ay ang inumin na ibinigay sa akin ni Bianca, ang step-sister ko na magiging fiancé na nga pala ni Andrew. Pero pagkatapos noon, lahat ay naging malabo."Ano bang gi
Last Updated: 2025-05-05
Chapter: Chapter 17Chapter 17Ang galit ko, parang apoy na hindi kayang patayin ng kahit anong ulan. Naalala ko ang mga taon ng paghahanap, ang mga gabing puno ng kabang hindi ko kayang ipaliwanag. Si Marisa, ang babae na nagdala ng walang katapusang paghihirap kay Grace, na siya mismo ang nagpasimula ng lahat ng ito. Ngayon, narito na siya, at wala nang ibang paraan kundi ang tapusin ito.Lumingon ako sa sofa kung nasaan si Grace, ang mahina niyang katawan na parang walang kaalaman sa lahat ng ito. Hindi ko kayang makita siya na masaktan pa. Hindi ko kayang magkamali ulit. Bawat hakbang ko ngayon, bawat plano ko, ay tanging para sa kanya — para protektahan siya."Grace..." Bulong ko sa sarili ko habang nilapitan ko siya. Mahigpit ang panga ko habang tinitingnan ang hindi pa rin nagigising na mukha niya. Lahat ng ito, lahat ng mga kasalanan na itinahi ni Marisa — kailangan ko itong tapusin. Hindi ko kayang mawala si Grace sa akin.Tumalikod ako at binuksan ang pinto ng kwarto, lumabas ako ng silid. Inaa
Last Updated: 2025-05-05
Chapter: Chapter 16
Chapter 16“Boss, Andrew!”Biglang sulpot ni Kane, isa sa pinakaasal-asal pero pinaka-tiwala kong tauhan. Hingal siya, may bahid ng dugo ang balikat ng suot niyang hoodie — pero ang titig niya, matalim.“Positive.”Humigpit ang panga ko.“Tumbok na namin. Ang Ina ng iyong fake girl ang pakana ng lahat—si Marisa.”Nanlamig ang batok ko. Para bang sa dami ng pinaghihinalaan ko… siya ang pinakaayaw kong umabot sa listahan.“Si Marisa?” mariin kong tanong, bagama’t alam ko na ang sagot.Tumango si Kane. “May clearance siya sa loob ng hotel, pinadaan ang armadong grupo gamit ang wedding logistics. May access sa basement at security cams. Ang lalaki na umatake kanina? Bayarang grupo ni Yvan, ‘yung dating assassin leader sa South. Tinapik niya para mag-leak ang impormasyon tungkol sa kasal. Pina-target si Grace. Alive, not dead.”Tumayo ako, marahas.Ang kamao ko, bumagsak sa lamesa. Basag ang baso. Walang pakialam.“Put*ng ina niya.”Akala ko, ginamit lang si Grace. Pero ngayon?Siya pala a
Last Updated: 2025-04-30
Chapter: Chapter 15
- Andrew POV-Chapter 15 Andrew POV Put*ng ina. Hindi ito ang plano. Sa bawat hakbang ko habang buhat si Grace, ramdam ko ang bigat ng desisyon kong ito — at hindi lang dahil sa katawan niya, kundi sa panganib na isinugal ko mula sa simula pa lang ng gabing ito. Akala ko kakayanin kong bitawan siya. Akala ko sapat nang ilayo siya... pero hindi ko na siya kayang iwan sa mundong puno ng traydor. "Move! Secure the hallway — may natira pa sa east wing!" sigaw ko sa earpiece habang binibilisan ang paglalakad. Bawat hakbang ay kasabay ng ugong ng bala, ng sigaw ng mga hindi inaasahang kalaban na pumasok sa kasalan. Tinarget nila ang bride — si Bianca — pero hindi ko masabi kung dahil sa akin o dahil sa kanya. Grace. Bakit ngayon ka pa sumulpot ulit? Isang beses ko lang siyang nilingon — kahit nahihimatay, kahit walang lakas, may bakas ng sakit at takot sa mukha niya. Tang*na, Grace. Dapat hindi na kita sinama sa gulo kong ‘to. “Boss, may sniper sa west rooftop!” sigaw ng isa sa mga tauhan
Last Updated: 2025-04-30
LOGIN
