EIGHT MONTHS AGO…
“Punta tayo sa bahay. Doon ka na rin matulog. Kaibigan ko lang kasi kasama ko sa bahay,” yaya ni Michelle sa akin.
Hindi ko alam kung paano nagsimula ang pagkakaibigan namin. We just happened to click that easily when the semester started. Wala akong solid friend dahil panay ang tanong ng mga tao kung ano si Mommy behind the camera. Paminsan-minsan na lang tumatanggap ng projects si Mommy kaya ako ang inuulan ng tanong ng mga fans niya.
But Michelle was different. Pareho siya nina Raizel kaya magaan ang loob ko sa kanya. Dalawang buwan pa lang kaming magkakilala but she saw me as me, not Rain’s daughter.
“Sure! Sabihan ko lang mga ka-roommate ko na hindi ako uuwi. Paalam na rin ako sa boyfriend ko. Hindi rin pumasok iyon kasi may sakit daw.”
“Mamaya na. Bili muna tayo ng snacks for tonight. A movie marathon is boring without snacks!”
“MISS, OK ka lang?”Mahihinang tapik sa pisngi ang unti-unting nagpagising sa akin. Pagmulat ko ng mata, isang matipunong lalaki ang nakita ko. Mag-uumaga na rin base sa kulay blue na kalangitan. Nakahiga ako sa isang bench, at mukhang sa parke pa ako nagpalipas ng gabi. Nakatayo sa gilid ko ang isang lalaki.“Buti at gising ka na. Don’t worry, wala namang masamang nangyari sa iyo. Buti at napadaan ako, kung hindi, baka…”He didn’t finish his words, but I knew what he meant. Agad akong nahintakutan sa naisip.“Thank you…”Naupo na rin ako. Gusto ko nang umuwi at magtago. Pero nang yumuko ako at mapatingin sa nanginginig kong mga kamay, nagsimula na akong humagulgol. Natatakot ako. Paano na lang kung walang mabuting tao na napadaan lang sa amin kagabi?Saan ako pupulutin ngayon?Buhay pa kaya ako?
“DO YOU remember that time you caught me with Michelle Oliveros?”I nodded at Brice’s question.It has been two months. Hindi ko siya tinanong tungkol dito dahil iniisip ko ang pagligtas niya sa akin, at utang ko sa kanya ang buhay ko. Sabihin man na tino-tolerate ko siya, but I’m pretty sure to myself na hindi talaga ako galit sa kanya. Kay Michelle lang ako galit dahil matagal kaming magkaibigan, tapos aahasin niya rin ako.“What about it?” tanong ko pagkaraan ng matagal niyang pananahimik.“I looked into it. Raizel and Michelle plotted it together,” he said, looking straight into my eyes as if he was telling me that he wasn’t lying.Kahit ayaw kong maniwala, ramdam ko na tila pinagsakluban ako ng langit at lupa. Pero imposible pa rin.Why would they?!Si Raizel at Michelle, magkakilala? And what’s worse, they plotted those things against me?Ridiculous!&ldqu
TATLONG LINGGO na lang, graduating na si Bella. At isang linggo na pero hindi ko na siya nakikita sa loob ng campus. Maging ang boyfriend niyang ubod ng swapang, na katawan lang ang kayang iyabang.Nagiging boring na ang araw. Ngayon pa lang, ramdam ko na hindi kumpleto ang araw ko, maging ang pagtambay ko kung wala si Bella na may kakambal na kamalasan sa love life. Hindi ko na magagamit ang binoculars ko para kuhanan ang mga nakakatawang reaksyon niya.Sa graduation nila, sana magsuot siya ng mahabang toga. Tapos matapakan niya, mapapangiwi siya. Tapos sakto naroon ako sa harap niya, and click. Kita ko na naman ang malaking butas ng ilong niya dahil sa inis.Nasaan kaya iyon? Ang tahimik eh.In the end, I still want to think that I just want to see Bella’s funny moments. I don’t want to think it further and admit that I am falling for her.“Nasaan na kaya si Ate CC?” tanong ni Meirin sa tabi ko.Nag-cut na naman kam
SA TANANG buhay ko, alam ko na wala pa akong tinapakang tao. All the fights I had became a gambling game for onlookers, and everyone enjoyed it. Palagi pa ngang nauuwi sa foodtrip ang naipon na pera sa mga pustahan ng mga nakinood sa mga suntukan namin. Both parties benefitted, no hard feelings.At kung mayroon man na maiinis sa akin, iyon ay si Eugene. He was the last man I punched out of anger.“Brice, pinadala ka ba ni Eugene?” I tried to pry information.If he really was sent by Eugene, I will return the favor—tenfolds.“You’ve mistaken again, Raizel. Are you that curious? Manghula ka pa.”He is sick in the head!“Raizel, tama na,” bulong ni Meirin.“No, Mei-Mei. Let him guess. Siya rin naman ang pasimuno kaya alam kong malalaman niya rin ang tinutukoy ko.”“Boss, baka may maligaw na pulis dito.” Singit ng isa sa mga lalaki sa usapan.“Ipas
NAMILOG ANG mata ko sa narinig. Napakurap-kurap at marahas din akong umiling-iling para kahit papaano ay matanggal ko ang cream sa mukha ko.Timmy? As in that nerd way back in high school?Ang laki nang pinagbago niya, hindi lang sa katawan, histura at pananalita, maging ang buong pagkatao niya! Baka mamali na naman ako. Baka ibang tao ito. Alam ko na hindi kayang gawin ni Timmy ang mga ganitong bagay. He was such a good guy. He was a model student, someone we looked up to when we were in high school.Kaya nga gusto namin siyang maging kaibigan, dahil bukod sa matalino siya, gusto rin namin siyang tulungan noon.He had the brain, the only problem was money. Napag-alaman din namin noon na nagtatrabaho siya sa bar ni Tito Brix bilang barista. Nang sabihin namin kay Tito na sixteen pa lang si Timmy, pinaalis niya dahil bawal ang minor.Sunod naman niyang naging mga trabaho ay student assistant sa library, café, maging bagger sa mall. May kapaya
“BRICE, tandaan mo ang araw na ito. Pαtay o buhay, babalikan kita!”Wala na akong pakialam sa backstory na sinasabi niya. Wala kaming kasalanan sa kanya![Hindi mo kayang gawin iyon, Raizel. Panoorin mo na lang si Mei-Mei. Enjoy the show!]Nandidiri ako. Nandidilim na ang paningin ko. Sumasakit na rin ang mga pulsuhan ko dahil sa kapipilit na sirain ang tali.Makalabas lang talaga kami rito ng buhay, una kong hahanapin ang Brice na iyan![Hay naku, Raizel. Mukhang hanggang ngayon, hindi mo pa rin naiintindihan ang lahat. Kanina pa ako putak nang putak dito, well it’s not my thing though.]Hindi na ako sumagot. Wala akong mapapala kung makikitagisan pa ako ng salita sa lalaking hindi nakikinig ng paliwanag.{Raizel, Migz! Kapag nakalabas tayo nang buhay dito, magbabagong buhay na tayo. Mag-sorry din tayo kay Timmy.] Biglang sigaw ni Meirin kahit pa patuloy sa ginagawa sa kanya ang mga lalaki.How brave of
TULUYAN NANG nabuksan ng mga lalaki ang pinto. Lalo kong hinigpitan ang yakap kay Meirin sa ilalim ko. Rinig ko na ang mabibigat niyang paghinga.“Tayo!”Um-echo pa sa pader ang sigaw ng lalaki pero hindi ako tumalima. Hindi ko kayang protektahan si Meirin, at ito lang ang alam kong gawin.Hindi nga nagtagal ay malakas na hinila ng lalaki ang buhok ko at halos mabalian pa ako ng leeg dahil sa biglaang pagtingala.“Tatayo ka, o pαpαtayin kita?!” tanong ng lalaki at tinutok pa ang hawak na baril sa sentido ko.Namimilog ang mata niya, kagat din ang ibabang labi, at lumalabas ang itaas na mga naninilaw na ngipin. Amoy ko rin ang sigarilyo sa hininga niya dahilan para sumama ang takbo ng sikmura ko.“Gαgo, gagamitin natin ang mga iyan para makalabas ng buhay dito!” sigaw ng isa pang lalaki at tinulak siya.“Fury, masyado kang mabait! Kung hindi tayo makalabas ng buhay o kulungan
SINUBUKAN kong maghanap ng topic. Naiintindihan ko na kung bakit ayaw umamin ni Meirin. Nakakatakot. Mahirap at hindi rin siya handa na pag-usapan iyon dahil sariwa pa sa isip niya—namin—ang lahat. Sa aming tatlo, si Meirin din ang pinakanapuruhan kung usapang trauma sa isip at katawan. Mayamaya ay naisip ko ang CCTV footage. “Iyong CCTV po pala?” inosenteng tanong ko para unti-unting iliko ang usapan. Ilang segundo ang lumipas, namilipit ang daliri ko sa palihim na pagkurot ni Meirin doon. Napakamot ako sa ilong ko sa sobrang inis. Kanina pa siya! “May virus daw ang computer at mukhang matatagalan sila para ma-retrieve ang footage,” sabi ni Dad. “Bakit may vi—aray!” napasigaw na ako sa sakit dahil mukhang may balak pa ngayon si Meirin na baliin ang daliri ko. When I glared at her, she was smiling at me—that kind of smile telling me to shut up or my finger will not be in pain in a split second. “Naglalandian ba kayo? Sa harap pa naming mga magulang niyo?” galit na tanong ni Ti