Chapter 17 Brice (Bella’s POV)

“MISS, OK ka lang?”

Mahihinang tapik sa pisngi ang unti-unting nagpagising sa akin. Pagmulat ko ng mata, isang matipunong lalaki ang nakita ko. Mag-uumaga na rin base sa kulay blue na kalangitan. Nakahiga ako sa isang bench, at mukhang sa parke pa ako nagpalipas ng gabi. Nakatayo sa gilid ko ang isang lalaki.

“Buti at gising ka na. Don’t worry, wala namang masamang nangyari sa iyo. Buti at napadaan ako, kung hindi, baka…”

He didn’t finish his words, but I knew what he meant. Agad akong nahintakutan sa naisip. 

“Thank you…”

Naupo na rin ako. Gusto ko nang umuwi at magtago. Pero nang yumuko ako at mapatingin sa nanginginig kong mga kamay, nagsimula na akong humagulgol. Natatakot ako. Paano na lang kung walang mabuting tao na napadaan lang sa amin kagabi?

Saan ako pupulutin ngayon?

Buhay pa kaya ako?<