Kabanata 4

Napkins

Angry and frustrated, I woke up early. I was too sleepy to even take a step down the stairs. Hindi ako nakatakas sa masuring mga mata ni Mama.

“Why do you look so fatigue, Elsphit? Hindi ka nakatulog kagabi?”

“Uh… Nag-review po kasi ako para sa test namin. Marami rin yung projects na tinapos kaya napagod po ako,” I lied.

I can’t concentrate. Kahit paulit-ulit kong binasa ang libro ko kagabi ay wala akong maintindihan. That Fizale! He’s a psycho!

“Good to know you’re taking your studies seriously. Your graduation is just around the corner. Then, I will enroll you in a university in Manila.”

Gulat akong napatingin sa kaniya. Manila? Am I going to study there?

“I-is it final, Ma?” mahinahon kong tanong.

“Why? You don’t want to go there? May iba kang plano?” taas-kilay niyang mosyon.

“Nessa. Stop it,” saway naman ni Papa.

“Wala, Ma. I just didn’t expect it. A-akala ko, gusto mong nandito ako para mas malapit sa inyo.”

“Well, I don’t want you to be stucked in this province forever. Mas maganda kung mag-aral ka sa mas prestihiyosong unibersidad. If I’ll win the election, it would be much more easier for you. Hindi mo na iisipin ang mangyayari sa buhay mo. I will be your future.”

Napailing ako habang isip-isip ang napag-usapan sa hapag. Talaga bang mag-aaral ako sa Maynila? What is she thinking? And she said she’ll be the one to organize my future plans. Hindi talaga ako makakatakas sa kaniya.

Maaga pa at sumama ako kay Mama para raw magsukat ng damit na pinatahi niya. We went in a local boutique that’s famous also in our province.

“Medyo masikip ito sa’yo, hija,” ani ng matandang bakla.

Kanina pa nila pinipilit sa akin ang isang semi-formal gown na pinadesinyo ni Mama. Hindi na ako makahinga dahil napakasikip ng damit sa bandang bewang. Medyo maluwag man ang sa dibdib ay hindi pa rin komportable.

“Sinabi ko na sa’yo, Elsphit. You should have diet even more! Hindi ba’t may dietary plan namang ibinigay ang dietitian mo?” ani Mama na nakataas na naman ang kilay.

Napatikhim ako. I was already starving for many weeks dahil lang sa diet na ‘yan. Ano pa bang diet ang gusto niyang gawin ko?

“M-maybe, it didn’t work out, Ma,” kabado kong sabi.

“Then, make it work!” aniya. “You should double your efforts. Mag-gym ka!”

Wala na akong nagawa sa desisyon niya. Nagpa-member ako kaagad sa isang malapit na gym. I’ll start working out on my vacant hours.

“Ano’ng nangyari sa’yo, Eli? Parang namumutla ka?” usisa ni Margie, kaklase ko.

Sa totoo lang ay gutom ako at puyat. Bukod pa roon ay sobrang sakit ng puson ko. Maybe, because of dysmenorrhea.

“Okay lang ako. Napuyat lang kagabi sa kakaaral,” nakangiting sagot ko.

“Huwag mong kalimutan yung report natin sa  Quanti mamaya, ha?” aniya.

Gustong kong sumimangot pero pinigilan kong gawin. Sa akin na naman inasa lahat.

It’s actually fine. I’m used to being the only one doing all tasks in our group project. Kung pwede nga lang na individual activity lahat ay makakaya ko.

But today’s not the day. Parang hindi ko ata kayang mag-isip ngayon dahil sa paminsan-minsang pagpitik ng sakit ng ulo ko. Dapat ay natulog ako nang maaga. Kasalanan ng Fizale na iyon kaya masiyadong na-stress ang utak ko kakaisip ng mga bagay-bagay.

“Oo. Malapit ko na rin matapos,” I said smiling a little.

Hindi na nila ako ginulo buong magdamag. Iyon nga lang at hindi na ako makapag-focus sa klase dahil sa nararamdaman.

Paniguradong maghihisterya si Mama kapag nalaman niyang nagkaka-dysmenorrhea ako. She wants me to be healthy. She strictly monitors if my period is regular, if my teeth have no cavities, if my grades are maintained, and many other things that no one could imagine.

I am just hoping that I can end this day successfully. Pagkatapos ng klase ay nagtungo agad ako sa school clinic. I planned on finishing my report there, uminom ng gamot, at magpahinga. Bitbit ang laptop ay binaybay ko ang daan sa patutunguhan.

“Miss Santocildes, please fill up the log book first,” si Nurse Dangdang nang makarating ako sa clinic.

Tahimik akong nagsulat sa log book. I also included there what I’m feeling today so that she can prescribe me some medicine.

“Okay na po.”

Napatingin kaagad siya sa aking isinulat at nagtaka.

“This is your first time here in clinic? Ngayon ka lang nagkasakit?”

“Ah. Hindi ko rin po alam. I was always healthy,” I said awkwardly.

But it’s the truth. Minsan lang ako magkasakit. It’s like once a year or sometimes not. Ngayon lang ulit bumigat ang pakiramdam ko. I feel nauseated all of a sudden.

“Regular ba ang period mo?”

“Opo. This time, it really hurts.”

“Okay. How about your headache? Is it often times or only this time too?” she asked, while writing on the white paper.

“Nitong mga nakaraan po, sumasakit ang ulo ko. I thought it was fine because I also take meds at home for this.”

“Hindi ka naman nilalagnat?”

“Hindi po.”

Napatango-tango siya at sumulat ulit.

“Okay. Please take a seat first. Kukunin ko lang ang gamot mo,” sabi niya bago pumasok sa medicine storage.

Naupo lang ako roon at nagsimulang buksan ang laptop. Kailangan kong tapusin ang report namin bago mag-second period sa hapon. Kukulitin na naman ako ng grupo kapag hindi ko pa ito naibigay sa kanila.

“Miss Santocildes, you can take these, one for dysmenorrhea and one for your headache. After four hours, kung hindi pa rin nagsa-subside, I’ll recommend you to go home. Okay?”

“Okay po. Salamat,” sagot ko sabay tanggap ng mga gamot.

“Inumin mo na lang kapag kumain ka na ng lunch. It’s also better if you’ll not face your laptop. Kung may kailangan kang tapusin, magpatulong ka sa mga kaklase mo, okay? Just take a sleep on the clinical bed.”

I smiled and nod at her before going inside the room where the beds are. Pinili ko ang pinakadulong higaan. Mabuti at wala namang ibang estudyante rito.

Imbes na sundin ang sinabi ni Nurse Dangdang ay minabuti kong buksan pa rin ang laptop. Hindi rin ako sanay na ibilin ito sa mga kagrupo ko. I’m not satisfied with their works and I don’t trust them. Kailangang ako ang gumawa dahil ayokong bumagsak sa subject na ito.

I stayed there for 30 minutes still finishing our report. Hanggang sa nag-bell na for lunch time ay doon lang ako natauhan. Dapat sana ay dinala ko na lang ang bag ko kanina para hindi na ako pabalik-balik dito.

I lazily stood up from the bed. Sandaling umikot ang mundo ko sa biglaang pagtayo. Muntik na akong matumba sa pagsakit ng ulo ko at idagdag pa ang nakakapanghinang pagsakal sa puson ko. Parang akong matatae na ewan.

Still, I managed to walk back to our classroom. As usual, wala nang tao roon dahil kumakain sila sa labas. I got my strapped backpack and slowly walked out.

I can’t even crouch from pain because I don’t want anyone to see that I’m actually sick. Napahawak lang ako sa aking tiyan at dahan-dahan ang paglakad.

May iilan akong nakasalubong na estudyante na ngumingiti sa akin. I just pay them back a small smile then continue.

When I thought I can peacefully walk to the clinic, I suddenly want to swerve my lane back to the classroom. Nakita ko na naman sa malayo ang lalaking naka-braces na pangiti-ngiti habang tanaw ako.

Sa paraan pa lang ng ngisi niya ay alam ko na ang ibig sabihin n’on— tutuksuhin na naman ako.

As much as I want to avoid him, I can’t do it given that I feel ill today.

“Hey, stalker!”

Gusto ko ring mapairap ngunit wala akong lakas na makipagtalo sa kaniya ngayon. I just want some peace of mind so that I can accomplish my tasks for this day.

Kaya naman imbes na makipagbangayan sa kaniya ay hindi ko na lang siya pinansin at nagpatuloy sa paglalakad.

I saw him on my peripheral vision looking amazed and confused. Natigilan siya at natahimik. Nang makalampas na ako ay saka lang siya sumunod sa akin.

“Wait, babe. What’s the matter? Galit ka sa’kin? O nahihiya ka dahil sa nangyari kagabi?”

Nahimigan ko na naman ulit ang panunudyo sa tono niya. Sumakit lang lalo ang ulo ko sa kaniya. Gusto ko nang makainom ng gamot para naman bumuti ang pakiramdam ko.

I felt him following me behind. Kating-kati akong ipagtabuyan siya dahil ayokong may makakitang magkasama kami. Ayoko ng maraming isyu sa kaniya. I hate it.

“Come on. It’s okay, baby. I already said that I’m stalking you too. Are you upset? Hey.”

Hinayaan ko lang siyang magsalita nang magsalita. Kung gaano ako kabagal maglakad ay ganoon din siya. He’s literally like a puppy tailing me. Gosh! Can’t he just fuck off somewhere far away?

Why is he here again anyway? Wala na ba siyang magawa sa College at panay ang balik niya sa High School Department?

Hindi ako sumagot sa kaniya hanggang sa makarating kami sa office building kung nasaan ang clinic. Napahawak agad ako sa barandang nasa hallway nang makaramdam ng pagkahilo. I stopped immediately making Fizale bumped on my back.

Shits happened after what I have done.

Muntikan na akong matumba pero nayakap niya ang isang kamay sa tiyan ko galing sa likod. Nadagdagan ang sakit ng puson ko dahil sa pwersa. I felt something burst within me and I know what it is. Did my menstrual blood just— Ugh! This is too embarrassing.

Hindi ko alam na malakas pala siya. I always thought he’s a white walking stick. But here he is and his veiny arms.

My heart beat like crazy for the sudden physical contact. Hindi agad ako nakagalaw dahil wala rin akong lakas na itulak kaagad siya. Ngunit kusa niyang inalis ang kaniyang kamay.

Napasandal ako sa baranda dahil sa pagod at sa hindi maipaliwanag na kahihiyan. I never thought that it would happen to me. It just burst for women’s sake!

Agad siyang pumunta sa harap ko at hindi ako makatingin sa kaniya. Alam ko namang hindi niya alam iyon pero kahiya-hiya iyon nang sobra para sa akin. I feel like I’m a chili bomb right now. Anytime, I’d explode in anger, embarrassment, and freaking disappointment.

“I’m sorry. I didn’t mean it. You suddenly stopped,” he explained.

I harshly blown some air before speaking.

“Just go where you wanna go. Huwag mo akong sundan. Mauna ka na,” I managed to say.

Nakayuko lang ako at hindi makatingin sa kaniya. Iniisip ko ngayon kung may reserba ba akong napkin ngayon o wala. I just want this fucking embarrassing moment to end.

“Hey, Santocildes…” nag-aalalang tawag niya. “What’s the matter? You look pale.”

Napapikit ako nang hawakan niya ang magkabilang pisngi ko at inangat. Gusto ko sanang kumontra sa ginawa niya pero hindi ko na ginawa. I’m fucking tired and ashamed.

“Please, just go.”

Iyon lang ang nasabi ko bago tinapik ang dalawang kamay niya. Ngunit sa halip na umalis ay kinulong niya lang ako sa baranda. He placed both his hands on the sides. Wala akong malusutan.

“You’re not hot. You don’t have a fever so what’s wrong? What are you feeling? May masakit ba? Tell me, Eli.”

My heart is just beating so fast that I couldn’t understand. Bakit ganito magsalita si Fizale? Parang malambing? O talagang nagdedeliryo lang ako? I don’t like it. I’m fucking scared. Ganito ba ako kapag nagkakasakit?

“Walang akong sakit. Lubayan mo nga ako.”

I pushed him on the chest. Hindi man lang siya natinag. I feel too sleepy and dizzy already. Nalalanghap ko ang pabango niya. It’s too fragrant and I feel too attracted with it. I wanna snap out of my thoughts pero naliliyo ako.

“What the hell is happening to you, Santocildes?” pagalit niya nang tanong. “I can’t help you if you’re acting like this.”

Masamang tingin ang ipinukol ko sa kaniya. Bakit nag-iba na naman ang tono nito? Parang siya pa ang galit? I’m already frustrated for myself.

“Leave me alone, okay? I know how to go to the clinic. May utak ako.”

This time, I used my force to free from him. I sighed before getting my sanity back and walked towards the clinic. Buti na lang at walang dumadaan ritong mga estudyante. Ayokong maging laman na naman ulit ng tsismis nila. Nakakapagod ang mag-explain palagi.

“Elsphit.”

Hindi ko na pinansin ang pagtawag niya. Narinig ko rin kasi ang pagdating ng iilang estudyante. What’s wrong with him? He’s such a pain in the ass!

Hindi ko na alam kung sumunod pa ba siya sa akin dahil hindi na ako lumingon pa. Malapit na lang rin ang clinic at nakarating din ako nang matiwasay.

I instantly looked for a napkin on my bag. Mabuti na rin at meron dahil hindi rin ako sanay sa brand na libreng binibigay ng klinika. Tuwing naiisip ang nangyari kanina ay gusto ko na talagang magtago.

“Miss Santocildes, you have a stain on your skirt,” pagturo ni Nurse Dangdang.

Nanlaki ang mga mata ko at agad iyong tinignan. What the freak? I do have red stain! Hindi naman agad iyon mapapansin dahil navy blue ang skirt namin pero kung titignang maigi ay parang basa ang parteng iyon.

I was conscious all of a sudden. Nakita ba ng Fizale na iyon? No, right? Hindi naman niya siguro napansin? Unless he’s looking on my butt part? Nakasuot naman ako ng backpack. Hindi naman halata.

I keep telling that to myself habang nagpapalit ng P.E. uniform sa banyo sa loob ng clinic. Pinaniwala ko ang sarili na walang nakita ang lalaking iyon. He didn’t mention it earlier. Ibig sabihin ay wala!

I ate my vegetable salad for lunch and drank medicine. Pinilit ko ang sariling tapusin ang report namin kahit na ramdam kong gusto nang mahulog ng mga talukap ng aking mata.

I’m not even sure if I’m doing it right. I just type the best that I can. Hindi rin ako makapag-isip nang tama. Ito talaga ang mga situwasyong pinipiga ko nang husto ang mga impormasyon sa utak ko.

Chapters 1-3 pa lang naman ang pinapa-report sa amin. Pagkatapos ay may iilang katanungan ang kailangang sagutin prior to the topic. Dalawang questions na lang at ire-review ko ulit ang report pero hindi ko na nagawa.

I can’t remember when did I fall asleep. Dahil siguro sa gamot kaya nakatulog ako. I woke up feeling nervous. Hinanap ko kaagad ang laptop ko na nawala na sa kandungan ko. Paano na iyong report namin?

Napatingin ako sa aking relo at nakitang alas-kuwatro na nang hapon. Did I slept for three hours? I kept looking for my laptop when Nurse Dangdang emerged from the curtain divider. She was smiling while holding a tray of glass and medicine.

“What are you feeling? Better?”

Pinakiramdaman ko ang sarili at wala naman na akong naramdamang sakit. I feel just a light pain on my abdomen but it’s manageable unlike earlier.

“Medyo okay na po.”

“Just drink this again. Pwede ka nang mag-log out agad.”

Nilagay niya sa side table ang mga gamot. I noticed lots of packed napkins sa ibabaw ng table. Iba’t- ibang brands iyon. Alam ba ni Nurse Dangdang na mapili ako sa brand? Did I receive a special treatment here?

Hindi ko napigilang mapatanong sa kaniya dahil naguluhan ako sa nangyari.

“May pumunta po bang kaklase ko rito at kinuha po ang laptop ko?” I asked then drank my medicine.

“I don’t think he’s your classmate. I know your boyfriend is on College already,” nakangiting sabi niya.

Napakunot ang noo ko. Boyfriend? Do I have a boyfriend? I’m NBSB. How come? Don’t tell me…

“Ah. Wala po akong boyfriend,” I smiled again with uneasiness.

“Oh. I thought Mizo is your boyfriend. I always hear it around. He even bought you sanitary pads.”

“P-po?”

Sinalakay agad ako ng kaba at hiya. What the heck? He really did saw it? My stains?

“He was here doing something on your laptop. Tapos umalis din siya agad.”

I was confused the whole time kahit na nang lumabas na ako ng clinic. What did he just do? It fucking frustrates the hell out of me!

“Uy, Eli. Ang taas ng grade natin sa reporting. Napaka-detailed daw ng explanation natin. Biglang bumait ang malditang Miss Bayawak!” agad na sabi ni Margie nang makarating ako sa classroom.

“Nasa clinic ka raw? Sumakit ulo mo?” sabat ni Pim.

“Ikaw, Eli, ha. ‘Di mo na naman kami na-inform na si Papa Mizo pala ang maghahatid ng report natin! Sana nakapag-ayos ako!” ani naman ng baklitang si Julio.

What? Are they saying na natapos ko ang report at si Fizale ang nagdala ng laptop ko sa kanila?

It only means he did our report! But why would he do that? Para ipakita sa akin na mas magaling siya? Damn him!

Nawala na ako sa isip hanggang mag-uwian. I was arguing with myself if I should text him and thank him or I’ll scold him till I pour out all my frustrations.

“Eping, bumaba ka na at maghapunan,” usual na pagtawag ni Nay Norma.

I stared on my phone for a minute. Nakita ko roon na may message si Kepler pero hindi ko in-open. Kahit sa messenger ay nagcha-chat siya sa akin.

“Opo!”

I was startled when my phone beep for a message. Muntik ko nang mabitawan ang cellphone ko.

It was from that freaking guy!

Walang pagdadalawang-isip ko iyong tinignan.

I hope you’re fine now, baby. I bought you some necessities. I get now why you’re moody. I’ll try to understand but don’t ignore me again. G’night.

I grunted so much. He’s a jerk! And I hate it because I feel so ashamed. Kahiya-hiya ang nangyari!

Napatingin ako sa iisang pack ng brand na dinala ko. Iniwan ko yung iba sa clinic dahil hindi ko naman madadala lahat.

Damn those fucking napkins! I’ll always remember him and my embarrassment because of those. I groaned.