INOSENTE: UNO

Simula 

Been there, done that. I kept telling myself to endure more. Hanggang kailan ko pakikisamahan ang mga taong ito? Hangga’t kaya kong magkunwari. 

I want to slap these hypocrites while they’re laughing with so much plasticity behind their smiles. Mga sipsip. Lalong-lalo na ang pinsan kong si Macy na parang higad kung makatawa habang nagbibigay ng mga campaign flyers and fan sa mga tao. 

I hate these stuffs— mostly, socializing with people. Only if I can get out of this event. Pero naaalala ko ang pandidilat kanina ni Mama at pati na ang kaunting tapik ni Papa sa balikat ko. Alam ko na ang ibig sabihin no’n. “Do your job.” 

Napabuntong-hininga ako. Tirik na tirik yung araw at panay na ang pamamawis ko. Kanina pa ako nakatayo dito malapit sa bukana ng open-space plaza para sa gaganaping pangangampanya. Unang bayan pa lang ‘to at may susunod pa. Ngayon pa lang ay tinatamad na ako sa kakaisip. 

Hindi naman talaga ako kailangan dito pero napilitan lang ni Mama. Tatakbo siyang gobernador sa taong ito mula sa pagiging SB Member. Dahil mas mataas ang posisyong gusto niyang panalunin, kailangan raw ay narito ang buong pamilya upang maipakita sa lahat na isang magandang impluwensiya kami. 

Ang pagkakaroon raw ng isang buo at masayang pamilya na tumutulong sa mga tao ay mas lalong nakakapanghikayat sa kanila upang bumoto sa darating na eleksiyon. 

“Kilala mo ba ‘yan? Apo yan ni Madam Ponce! Aba’y napakatalino!” 

“Oo nga! Dinig ko’y napakabait at napakamasunuring bata. Kita niyo at tumutulong pa rito kahit sobrang init. Kung sana ay ganoon rin ang anak ko, hindi na ako nakokomisyon sa galit.” 

“Tama ka diyan, mare. Napalaki kasi nang maayos ng mga mabubuting magulang kaya mabuti rin ang mga anak.” 

“Uutusan ko nga si Tintin na kaibiganin ito para naman matuto.” 

“Tama ka riyan! Sasabihan ko rin si Paeng. Hindi iyong nasa maling barkada siya.” 

I internally screamed my annoyance. Sa loob-loob ko ay gusto kong mapairap. Those workers from the mango farm have gathered in the far corner gossiping about me. Kahit na naroroon sila sa malayo ay dinig na dinig ko ang usapan nila at nakakairita iyon para sa akin. 

What’s so interesting about my life? I don’t even give a damn on little things they do. Nababagot na nga ako sa buhay kong palagi na lang kinokontrol. While people were just so happy talking about our family agendas and envying how perfect our life is. Nakakairita tuwing naririnig ko silang kinakaiinggitan ako. 

That’s the most ridiculous thing I’ve heard in my life. 

Magaling, maganda, at mabait. They said I’ve got all. Ang perpektong anak na gustong-gustong makamit at maabot ng lahat. 

Iniisip talaga nilang ako na ang pinakamasuwerteng tao sa buong mundo na nabigyan ng magagandang biyaya. Magaling sa lahat ng aspeto. Everyone look up to me as if I’m someone so perfect. No flaws. Prim and proper. 

Sa loob ng labimpitong taon kong pamumuhay ay aking natutunang magbalat-kayo. Ngumiti kahit nagagalit o magpakita ng simpatiya kahit wala namang pakialam. 

“Hoy, Elpi. Ano’ng tinutunganga mo diyan? I-distribute na raw yung packed foods,” mataray na asik ni Macy. 

Ang sarap tirisin ng babaeng ‘to. Kung hindi ko lang natutunan ang pagtitimpi ay matagal ko na siyang ibinalik sa uterus ng nanay niya. She’s that annoying to me. Alam kong siya ang napag-utusan at sa akin na naman tinulak ang trabahong ayaw niyang gawin. 

“Oh. Okay,” I said with a smile. 

Though I have a strong urge to roll my eyes at her, I stopped myself. Sanay si Macy na inuutos-utusan ako. Palagi ko namang tinatalima ang mga kagustuhan niya. For the sake of this freaking “public image.” 

Inis kong tinahak ang daan papunta sa mahabang lamesa kung saan nakalagay ang mga packed lunch na ipamimigay sa mga taong gustong makinig sa mga plataporma ng grupo ni Mama. May iilan rin akong nakakasalubong na agad kong nginingitian at binabati. 

“Hi, Elpi!” 

“Kamusta, Elpi?” 

“Kumain ka na ba, Elpi?” 

Everyone knows me but I don’t know everyone. Lahat na lang sila ay tinatanong ako na para bang matagal na kaming magkakilala. Siyempre, sinusuklian ko sila ng iilang ngiti at pagtango. 

This fucking boredom is killing me and I might drown in my own annoyance. I’m so done with this day! Nakakapagod ang pakikipagkapuwa tao, lalo na kung wala akong gana. 

“Naku, Eping! Sana ay tinawag mo ako para matulungan ka. Aba’y magkaka-sunburn ka na yata. Namumula ka na. Kanina ka pa rito nagpapainit!” bulalas ni Maris, kitang-kita ang bungi sa kaniyang ngipin kahit na ilang taon lang ang tanda sa akin. 

“It’s fine. Kaya ko naman po.” 

No. It’s not fine at hindi ko rin kaya. Bubukal na ang pawis ko sa sobrang init. 

“Sigurado ka ba diyan?” tanong niya habang binibilang ang mga bote ng tubig. 

Hindi. Absolutely and obviously not. I fucking want to get out of here. Sino’ng may gustong magpabilad sa araw? 

“Opo. Malapit na rin namang matapos,” nakangiti kong sagot kahit kumakati na ang dilang sigawan siya. 

“Napakasipag mo, Eping, pero magpahinga ka na muna. Ako na ang mamimigay nito. Maupo ka doon sa may lilim para hindi masiyadong mainit. Matagal pa matatapos yung speech, baka masunog ka na niyan.” 

Naagaw na niya ang mga dadalhin ko sana sa loob ng plaza kaya hinayaan ko na lang siya. She wants to do it, then I’ll let her do the work. Bida-bida rin kasi ang kasambahay naming iyon. Mabuti na rin dahil ayoko naman talagang maging taga-deliver ng mga pagkain. Not my style. 

I walked passed the table to sit on an empty chair under a tree. I surveyed the whole place and stopped my gaze on a big tarpaulin near the gate of the plaza. It says there, “Vote Nessalin ‘Nene’ Santocildes for Governor.” I scoffed. 

Santocildes. Respected family outside yet conceited on the inside. Ang totoo’y mga matapobre at gusto lang magpabango sa mga tao. I really hate it. 

My family likes to deceive and control everyone, including me. Gustong-gusto kong kumawala sa kanila pero mahina pa ako. I can’t even complain a single thing. That’s why, I seek a different way to reach my own freedom. 

In all those years, sinunod ko ang lahat ng gusto nila. I topped my class, I aced all exams, and tried hard to learn all things they want me to learn. 

But… 

I’m not what they expected me to be. 

Dahil sa likod ng inosenteng mukha, mayroong nakatagong madilim na ugali. 

My dirty little secret that I’ve kept for years. 

“Ah… Harder! Harder, please! So delicious…” 

A delirious woman keeps on panting and talking in an erotic voice while the man keeps on cursing. Still my eyes not leaving the screen. 

After a blast of their peak, the video stopped. I took off my earphones after watching. 

That was one boring porn. Mas maganda iyong nauna kong napanood na hentai. This just looks plain and boring. I’m not even aroused. 

I am very disappointed and frustrated. I should delete this website. Hindi maganda. Even the man’s thing isn’t big. I will also block that stupid person who shared me this link. Mas lalo lang akong nawalan ng gana. 

Mabuti at wala namang tao rito kaya I watched that boring porn and I ended up having bland mood more. 

“Magandang umaga po. Ayos lang.” 

Agad na nagpanting ang tenga ko nang marinig ang pamilyar na boses. I looked around and I immediately saw him. 

He’s all smiles, displaying his teeth braces, while talking to some group of people. Those annoying braces. Parang nang-iinis tuwing ngumingiti. 

Mukhang kararating lang niya kasama ang kaniyang pamilya. Hindi ko man lang namalayan. Nakita ko ang pagtaas ng kilay ni Señora Santillana nang masipatan ako bago siya eleganteng pumasok sa loob ng plaza. Gayundin si Atty. Fizale at ang kaniyang asawa. 

Their presence are just overwhelming and it seems like they don’t suit being around here. They’re like diamonds in the pool of pebbles. 

“Uy, Eping! Nandito pala yung crush mo!” sigaw ni Maris nang papalapit sa akin. 

I screamed internally in my brain. Just what the fuck, Maris? That was just a very stupid move! Hindi ko crush ang pesteng lalaking iyon. Napakaatribida talaga! 

I saw him shifted his gaze from the group of old women to me. Nanunuya ang mga mata niya sa likod ng makapal na salamin. That geek. A great pretender. Baka kung ano na namang isipin niya. 

“Wala po akong crush, Ate Maris,” kalmado kong sabi kahit na nanggagalaiti sa galit. 

“Sus! Huwag ka nang mahiya, Eping. Alam na ng buong bayan na nagkakamabutihan kayong dalawa. Yung mga tinginan niyong dalawa,” tukso ni Maris. 

Ang sarap untugin ng ulo nitong si Maris sa pader para matauhan. 

Nagkakamabutihan? Kailan pa? Kulang na lang ay boxing gloves para magsuntukan kami. Saka yung tinginan? Kung nakakamatay lang talaga ang tingin, matagal na siyang nakabulagta. 

“No, Ate. It’s a misunderstanding. Walang ibang kahulugan ang—” 

“Ano ka ba, Eping! Bagay na bagay kayong dalawa. Pareho kayong matalino, may itsura, at mabait. Kung kayong dalawa ang magkakatuluyan, magbubunyi ang buong bayan. Alam mo namang botong-boto kami sa love-team niyo,” dada ni Maris. 

I badly want to roll my eyes pero pinipigilan ko. Lalo na’t nakuha na namin ang atensiyon ng iilang taong naririto sa labas ng plaza. Makikitsismis na naman sa mga kaganapan. 

“Ate Maris, kumain na lang tayo ng tanghalian. I’m hungry,” pag-iiba ko ng usapan. 

“Oo nga pala! Kukuha na lang ako ng natirang packed lunch para makapagtanghalian na tayo. Maupo ka na lang diyan sa lamesa muna. Ay! Tawagin natin ang crush mo para sumabay siyang kumain sa’tin.” 

“Ate Maris,” I calmly stopped her for any stupid idea she’s thinking. 

Ngunit hindi ko na napigilan nang tuluyan na siyang nakalayo para pumunta sa kinaroroon ng lalaki. What the heck, Maris?! I don’t like him being around me! 

Nakita ko ang pag-uusap nila. Napatingin ang lalaki sa gawi ko. Then he smiled like a hella creep. Those damn braces. Nang-iinis palagi. But why do everyone think that he’s handsome while smiling? Can’t they sense that he’s a jerk? Ugh. I’m so done with it. 

There’s nothing special about him. He looks like a white walking stick with thick eyeglasses and braces. Trend na ba ngayon na basta’t mukhang nerd ay gwapo? Just seeing him makes my blood boil. 

I saw how Maris dragged him towards our table. What the fuck? It’s really happening. 

“Ayos lang po. Nakapag-lunch na kami nang makaalis sa bahay,” pagtanggi ng lalaki sabay sulyap sa akin. 

“Sige na. Samahan mo muna yung bebe mo. Kukuha lang ako ng packed lunch. Mag-usap muna kayo diyan,” hagikhik ni Maris bago dali-daling umalis. 

I got goosebumps on my nape after hearing that from Maris. Damn. It’s so cringeworthy that I would puke. 

Tahimik siyang naupo sa tapat ko. He’s looking at me intently with full of sarcasm on his smile. Ano’ng tinitingin-tingin nito? Tusukin ko kaya ang mga mata niya? 

“Won’t you congratulate me for winning the competition? Talo ka na naman.” 

I knew it. Nandito na naman siya para ipagyabang ang pagkakapanalo sa Regional Mathlympics. What an audacious guy! Gusto laging ipamukha sa akin na siya ang pinakamagaling at hindi ko siya matatalo. 

“Congrats then,” maikli at walang-gana kong sabi nang nakangiti. 

Though I badly want to strangle him. He keeps on provoking me. He doesn’t know how it affects me. For many years, tuwing tinatalo niya ako, tripleng pangmamaliit at pananakit ang natatanggap ko mula kay Mama. 

My family— they only recognize me when I win, but torture me when I loose. It’s because of this man. Palagi nila akong ikinukumpara sa kaniya. Kahit ang ibang tao. I’m tired of it all. It always breaks my heart especially hearing it from my family. Paulit-ulit na lang. 

That’s why I despise him. Kasalanan niya kung bakit nangyayari sa akin ito. 

“Come on, baby. Don’t look at me like that. Baka isipin kong may gusto ka sa’kin niyan.” 

I want to slit his throat to stop him from talking nonsense. Napakahangin niya. Bakit ba gustong-gusto siya ng lahat? Hindi nila alam na ibang-iba siya. Lalo na kung kausap ako ay lumalabas ang tunay na kulay. 

He may look nice and presentable but he’s actually very rude. I don’t even know why he’s always picking on me. He loves teasing me like an idiot. 

Maybe, it all started when I caught him smoking on a secluded area in the school. Or when I discovered his ear and tongue piercings? Or the time when I saw his tattoos on his shoulder while swimming on the lake in the middle of the forest? I don’t know. 

I didn’t even care about it. Wala naman akong pinagsabihan. 

Isa pa, I saw how Macy’s sharp eyes found mine. Paniguradong maghihisterya na naman ito pag-uwi sa bahay. I know how obsessed she is on this man. I remember seeing her room full of stolen pictures of him. Gosh. It’so creepy. 

“I’m not interested in you. I already like someone,” malamig kong sambit. 

Natigilan siya at nabitin pa ang ngiti. What’s the problem with this guy? Kanina lang ay ngiting-ngiti, ngayo’y masama na ang tingin sa’kin. Is he a bipolar or something? Why am I surrounded with weird people? 

“Who is it, Elsphit?” 

“Why would I tell you? Are we close? Hindi naman. Ikaw na rin ang nagsabi to keep our distance pero nandito ka ngayon sa harap ko.” 

“What about that love letter then?,” seryoso niyang tanong, avoiding what I said earlier. 

“What love letter? Hindi ako nagsusulat ng ganoon ka baduy na bagay,” I said not meeting his gaze. 

“You’re a liar, Elsphit. I saw you dropping that love letter on my locker. I also know it’s your handwriting.” 

Agad akong kinabahan. That love letter from a month ago. How did he found out about it? It was not from me. I mean, I made that love letter and put it in his locker but Macy demanded it. 

Wala akong nagawa dahil buang si Macy at gusto niyang ginagawa ko palagi ang lahat ng utos niya. Kung hindi ay ipagkakalat niya ang tungkol sa pamamalo ni Mama sa akin. She has a video of it and it was very embarrassing knowing that I’m on this age yet I’m still getting beaten by a stick. 

“Okay, I’ll say the truth. That love letter, I’m the one who put it in your locker and I wrote it. But that love letter is Macy’s. I never intended to make you misunderstood. Si Macy iyong patay na patay sa’yo,” sabi ko nang nakahalukipkip. 

Napasulyap pa ako kay Macy sa malayo. She’s still eyeing us here. Hindi lang siya makaalis dahil dumating si Tita Marga, ang mama niya. I bet, she’s dying to know what we’re talking about. 

“So, it was not your love letter.” 

It’s more like a statement than a question. Mas lalo siyang naging seryoso. 

“Kaya naman, kung iyon ang dahilan kung bakit ka dikit nang dikit sa’kin, tumigil ka na. Don’t be too proud of yourself. Huwag kang feelingero. I will never like you. You’re far from my type,” nakangiti kong sabi. 

Napabuntong-hininga siya bago kinuha ang kaniyang cellphone. 

“What’s his name, Elsphit?” 

“Whose name?” lito kong tanong. 

“That someone you like,” he said, looking at me intently. 

I didn’t know that he would pay attention to what I said earlier. Sa totoo lang ay wala naman talaga. It’s just my pride speaking. 

“Why? What are you going to do? You’re gonna stalk him and threaten? You’re acting like my father.” 

“Just tell me the name, Elsphit.” 

“You don’t know him anyway. It’s better not to tell you,” I said looking at his phone. 

“Let’s see then. I’ll talk to Tito Cabrelto and tell him you are flirting with someone,” nakangisi niyang sabi. 

“You’re a big jerk! Gusto mo talagang napapagalitan ako?” mahina ngunit mariin kong wika. 

“Because you’re too stubborn. I can do everything just to make you speak,” nakangisi niyang sabi. 

“No way, fake nerd.” 

“Who is it?” matalim ang tinging pukol niya sa’kin. 

“You guess,” I said with a mischievous smile. 

Nagulat ako nang ginulo niya ang buhok ko. Akmang tatampalin ko ang kamay niya nang mapansin ang singhapan at mumunting pagkamangha ng mga tao. 

“You guess too, baby. Sino kaya ang magiging laman ng balita sa bukas? Fizale and Santocildes, caught being sweet on public,” balik-ngisi niyang sabi. 

“Uy! Kayong dalawa diyan, nagmo-moment, ah!” bulalas ni Maris nang makabalik. 

“My girl was jealous. Sinusuyo ko lang.” 

Konting-konti na lang ay masusuka na ako sa pinaggagawa ng lalaking ito. And that angel-like yet pretentious smile of that nerd, I really hate it. 

Damn you, Mizojantre Fizale! May araw ka rin sa’kin!