SPG | Mature Content | R18 Nang magising si Leighana ay katabi na niya sa iisang kama ang isang estrangherong lalaki. Ngunit ang mas nakapagpa-hindik sa kanya ay ang malamang pareho silang hubad sa ilalim ng iisang kumot, ang isang kamay nito ay nakadantay sa isang dibdib niya habang ang mukha ay nakasiksik sa leeg niya. Kahit nananakit ang buong katawan ay pinilit niyang makaalis sa lugar na iyon ng walang ingay. Kasabay ang piping panalangin na huwag na sanang magtagpo ang landas nila ng estrangherong pinagkalooban niya ng isang bagay na kay tagal niyang iningatan. Ngunit sadyang mapagbiro ang tadhana. Paano kung abot-kamay lamang pala niya ang lalaking iniiwasan? Magagawa niya bang patuloy na iwasan ito kung pati sarili niyang puso at katawan ay tila alipin na rin nito? Lalo na at may isang bagay na siyang mag-uugnay sa kanilang dalawa.
View More"Dia Lana, kan? Siswa terpintar di SMA kita dulu? Nggak nyangka banget kalau sekarang cuma jualan nasi kuning!" pekik seorang perempuan yang wajahnya tak asing bagiku. Aku masih ingat betul siapa dia. Riana, siswa tercantik dan terpopuler di SMAku dulu.
"Iya, dia Lana. Saingan terberatmu untuk mendapatkan Dikta," seru perempuan di sampingnya yang masih kuingat pula siapa namanya. Ratna, salah satu sahabat terbaik Riana."Videoin, Rat. Nanti kita kirim ke grup alumni. Biar mereka semua tahu, kalau nasib siswa paling berprestasi di sekolah kita dulu ternyata mengenaskan. Kita pikir setelah lima tahun menghilang, dia sudah kerja kantoran dengan ruangan berAC, berseragam dan dengan gaji jutaan seperti kita. Ternyata ... oh My God! Cuma menjadi penjual nasi kuning!" Riana kembali menutup mulutnya dengan telapak tangan sembari geleng-geleng kepala, seolah pemandangan di depannya kali ini benar-benar membuatnya shock dan tak percaya."Bukannya ibunya dulu juga penjual nasi uduk, Rat? Wah, ternyata dia mewarisi bakat ibunya!" ucap perempuan dengan dres selutut itu lagi. Kedua perempuan yang masih berdiri beberapa langkah di depanku itu masih saling bicara, merekam aktivitasku yang mulai sibuk melayani beberapa orang yang datang ke lapak.Satu persatu kuberikan sebungkus nasi kuning itu pada mereka. Senyum bahagia pun terpancar di wajah-wajah mereka seperti biasanya. Tiga puluh nasi kuning sudah habis tak bersisa. Kuhela napas lega tiap kali melihat antusias mereka saat melihatku sudah berdiri di tempat ini setiap paginya. Mereka yang sudah kuanggap bagian dari keluarga setelah ibu tiada setahun yang lalu."Hai, Lan. Masih kenal aku kan?" Riana mulai mendekat saat aku membereskan keranjang nasi kuningku lalu meletakkannya di samping motor."Hai, Ri, Rat. Tentu aku masih kenal dan ingat. Bagaimana kabar kalian berdua?" balasku sembari mengulurkan tangan.Namun, kedua perempuan di depanku itu hanya saling pandang lalu mengedikkan bahu. Sama-sama mundur selangkah sebagai penolakan uluran tanganku. Cukup tahu diri, aku pun menarik tanganku kembali."Maaf ya, Lan. Bukannya menolak uluran tanganmu, hanya saja tanganmu pasti kotor. Belum cuci tangan kan? Sekali lagi maaf, kalau terkesan sok higienis, tapi--"Aku ngerti kok, Ri. Tak apa, santai saja," balasku lagi dengan senyum tipis."Oh, oke kalau kamu ngerti." Aku mengangguk lalu kembali melempar seulas senyum pada mereka berdua."Kok bisa sih kamu jadi penjual nasi kuning, Lan? Bukannya kamu dapat beasiswa buat lanjutin kuliah?" Ratna menimpali."Iya, memang saat itu aku dapat beasiswa, Ri. Hanya saja--"Nggak ada biaya buat kost, makan dan lain-lain? Aku ngerti kok kalau kamu kesulitan ekonomi. Bahkan aku juga tahu kalau saat SMA kamu harus bantuin ibu kamu jualan nasi uduk demi bisa bayar buku-buku dan uang saku kan?" Belum sempat menjelaskan, lagi dan lagi mereka memotong pembicaraan. Mau tak mau aku pun mengiyakan saja jawaban mereka yang memang ada benarnya.Aku sengaja tak mengambil beasiswa itu karena harus kuliah ke Jogjakarta, sementara saat itu kondisi ibu mulai sakit-sakitan. Tak mau ambil resiko, aku pun memilih kuliah di universitas swasta sembari bekerja membantu perekonomian keluarga. Aku tak mungkin tega membiarkan ibu bekerja sendirian di tengah sakit diabetes dan hipertensinya."Sayang banget ya, Lan. Padahal kamu pinter, selalu juara kelas bahkan sering mengikuti lomba antar sekolah. Ternyata masa depan seseorang itu tak tergantung dengan nilai akademiknya di sekolah. Buktinya sekarang kamu cuma penjual nasi kuning, mengikuti jejak ibu kamu yang hanya jualan nasi uduk waktu itu. Sementara aku dan Ratna yang nilainya di bawah kamu justru bisa kerja kantoran dengan gaji jutaan. Kami juga bisa melanjutkan kuliah di kampus negeri seperti yang diidamkan banyak siswa," celoteh Riana dengan bangganya. Aku kembali tersenyum lalu menganggukkan kepala."Benar kata kamu, Ri. Kita memang nggak bisa memprediksi masa depan. Dari sini kita bisa petik hikmahnya kalau nggak semua siswa berprestasi itu akan sukses di masa depan. Begitu pun sebaliknya."Kedua perempuan itu saling menimpali untuk menyudutkan dan mengejekku dengan sengaja. Lirikan mata dan senyum tipis mereka cukup membuatku paham bahwa lima tahun tak bersua ternyata tak mengubah sikap angkuh mereka berdua."Eh, Lan. Minta nomor handphone kamu dong. Di kelas kita, cuma kamu saja yang nggak masuk grup W******p loh. Tiap habis lebaran kami selalu ada reuni kecil-kecilan, kali aja nanti kamu bisa ikut. Teman-teman yang lain pasti heboh kalau kamu bisa menyempatkan waktu buat datang ke acara itu. Secara, selama ini kamu menghilang seperti ditelan bumi. Dengar-dengar kamu juga sudah nggak tinggal di rumah yang lama kan? Rumahmu terpaksa dijual demi pengobatan ibu kamu, benar?" Tak menyangka jika Riana juga tahu soal penjualan rumah itu. Mungkin dia sempat ke rumah dan tanya ke tetangga soal rumah penuh kenangan itu, entahlah."Iya, Ri. Maklumlah, saat itu kondisi ibu memang cukup parah dan aku nggak ada tabungan lain untuk biaya pengobatannya. Jadi, daripada menumpuk hutang lebih baik jual yang ada saja.""Kasihan hidup kamu ya, Lan. Semoga saja nanti kamu dapatkan ganti yang lebih daripada itu dan bisa dapatkan pekerjaan yang lebih baik juga. Btw, kami pergi dulu ya. Mau ke salon buat perawatan badan. Biasalah, tiap bulan wajib nyalon supaya badan terawat dan enak dipandang," balas Riana lagi sembari mengusap lenganku yang tertutup hijab panjang."Kamu juga harus nyisihin dana buat nyalon, Lan. Biar kelihatan fresh dan nggak tua sebelum waktunya." Ratna menimpali dan kujawab dengan anggukan kepala."Ohya, Lan. Kapan hari aku ketemu Dikta. Dia baru balik dari Jogja. Sempat tanya kabar kamu, tapi aku jawab nggak tahu. Nggak masalah kan ya misal nanti aku telepon dia dan kasih tahu soal kamu yang sekarang cuma jualan nasi kuning?" Riana tersenyum tipis ke arahku yang baru saja naik di motor matic andalanku.Aku hanya tersenyum tipis saat dua perempuan itu masuk mobil yang terparkir di seberang jalan. Andai mereka tahu apa pekerjaan dan berapa penghasilanku tiap bulan, mungkinkah mereka masih merendahkanku seperti ini?Apalagi jika mereka tahu hadirku di sini bukan untuk menjual nasi kuning melainkan memberi nasi kuning gratis tiap hari, mungkin sikap mereka tak akan seperti tadi.***"Z-ZIV... t-this is... w-wrong?! Oh..." halos ay daing niya. Hindi niya napigilan ang pagkawala ng isang ungol nang maramdaman niya ang kamay nito na bahagyang pinisil ang nipple niya, kasabay nang pagpasok ng dila nito sa loob ng tainga niya at bahagyang sipsipin iyon."There's nothing wrong with this, baby." anas nito sa tainga niya."Oh."Nanginig ang buong katawan niya nang maramdaman niya ang kamay nito na humahagod sa kaselanan niya. Gently poking her entrance. Kahit may telang nakapagitan doon ay ramdam niya pa rin ang kilabot na nanunulay sa buong katawan niya."Oh. Z-ziv... baby..." ungol niya at tumaas ang dalawang kamay pakapit sa balikat nito. Ramdam na ramdam niya ang matitigas na laman sa bahaging iyon ng katawan nito.Ngayon lang may humawak sa parteng iyon ng katawan niya. And, God... it feels... good!Hindi niya namamalayang sumusunod na ang pag-imbay ng balakang niya sa bawat paghagod nito. Tila alipin na siya n
KAPWA pagal ang mga katawang magkayakap na nakahiga sina Ziv at Leighana sa kama.Pakiramdam niya ay hindi na niya maikilos ang katawan sa sobrang pagod. Matapos ang unang mainit na pagtatalik ay nasundan pa iyon ng isang beses sa carpeted na sahig naman ng sala, bago ipinasya ni Ziv na pangkuin siya at dalhin sa kwarto.Tila sinulit nito ang tatlong araw na hindi sila nagkasama. Kung hindi nga lamang siguro siya nagdadalang-tao ay baka hindi pa sila tapos hanggang sa mga oras na iyon.Kung nagulat siya sa pagbabagong nakita niya pagpasok sa unit ng kasintahan ay doble noon ang gulat na naramdaman niya nang pumasok na sila sa silid na dating inookupa niya.Halos ay hindi na niya makilala ang silid na pinasok. Iba na ang ayos at hitsura ng buong silid. Mula kulay niyon hanggang sa mga kagamitang naroon ay napalitan na. Wala na rin ang dating pin board na kinaroroonan ng mga larawan ni Ziv at ng dati nitong asawa. Bagkus ay napalitan na iyon ng napakalaking
ABOT-ABOT ang kaba ni Leighana habang naglalakad sa corridor ng ospital papunta sa opisina ni Ziv. Kadarating lang niya sa DLVD Davao, at doon siya ibinaba sa mismong helepad ng ospital.Ayon sa nakausap niya sa reception area ay nasa opisina raw nito si Ziv at katatapos lang ng isinagawang operasyon. Nagulat pa ang mga ito nang makitang naka-maternity dress siya. Hindi pa nga pala alam ng karamihan sa mga ito ang kalagayan niya.Tanaw niya na ang opisinang kinaroroonan ni Ziv nang marinig niyang may tumawag sa pangalan niya.Paglingon niya ay nalingunan niya si Dr. Laxamana na nakangiting papalapit sa kanya. "Sabi ko na nga ba ikaw, eh." anitong ngiting-ngiti."Dr. Laxamana..." bati niya rito.Unti-unting napalis ang ngiti nito nang bumaba ang tingin sa damit na suot niya. "You're... pregnant?"She smiled at him. "Yeah."Naroon pa rin ang pagkamangha sa mukha nito na marahang tumango. Bumalik din kapagkuwa
NAGISING si Leighana sa mahihinang katok, kasunod ng mahina ring pagtawag sa pangalan niya.She recognized her mother's voice."Bukas po 'yan, Ma." mahina niyang tugon at marahang bumangon sa kinahihigaan at sumandal sa headboard ng kama.Alas siyete. Iyon ang nakita niyang oras nang tumingin siya sa nakasabit na orasan.Nakatulog pala siya.Tatlong araw na mula nang bumalik siya galing Davao. At sa loob ng tatlong araw na iyon, aminin man niya o hindi, umaasa siyang bigla na lamang lilitaw sa pintuan nila si Ziv, kagaya ng sinabi ng Mama nito.Ngunit bigo siya.Sa loob ng tatlong araw, ni ha, ni ho, ay wala siyang narinig mula rito.Diyata at sinukuan na siya nito.Sa loob din ng tatlong araw na iyon ay walang palya ang Mama nito sa pagbisita sa kanya. Noong isang gabi ay kasama pa nito ang Papa ni Ziv. Lagi na ay tinatanong nito kung mabuti ba ang kalagayan niya, o, kung mayroon ba siyang nais na kainin. Nakakatawa lan
DAMN IT!Kanina pa tawag nang tawag si Ziv kay Leighana, pero iisa pa rin ang isinasagot ng operator.The number you have dialled is either unattended, or out of coverage area.Nais niya lang sana itong kumustahin, at alamin na rin kung may nais ba itong ipabili, o kaininPagkatapos ng isinagawa niyang operasyon ay dumeretso muna siya sa condo unit niya upang silipin ang progreso ng pagpapa-renovate niya roon.Hindi niya pa binabanggit dito ang tungkol doon. Nais niya sanang gawin iyong sorpresa sa kasintahan. Isa iyon sa dahilan kung bakit hindi pa sila lumuluwas ng Maynila. Gusto niya munang ipakita iyon sa nobya kapag natapos na.Naisip niyang ipabago ang disenyo ng unit niya. Ipinaayos niya iyon ng sa tingin niya ay naaangkop sa panlasa ng dalaga. Ipinabago at ipina-alis niya ang lahat ng mga bagay na makapagpapa-alala dito ng tungkol kay Bernadeth. Ayaw niyang magkaroon pa ng kahit na anong ala-ala ng dating asawa sa lugar.Isa p
KANINA pa hindi mapakali si Leighana. Hindi niya alam kung ano ang iniisip ng Mama niya matapos nitong malaman na doon siya sa mansyon ng mga Dela Vega naninirahan, kasama si Ziv. Ngunit base sa biglaang panlalamig ng tinig nito nang magpaalam, she knew, she's in big trouble.Huwag nang idagdag pa, kapag nakita siya nito ng personal.Malapit nang mag-apat na buwan ang tiyan niya, at sa tingin niya ay mas malaki ito kaysa sa pangkaraniwan. Kahit pa ano'ng gawin niya ay malabong maitago niya ito sa paningin ng Mama niya.Paroon at parito siya ng lakad sa loob ng silid habang tensyonadong pinagpipingki ang mga daliri. Hindi niya malaman kung kailangan niya bang tawagan si Ziv upang pauwiin ito at sabay nilang harapin ang Mama niya, o, kausapin niya muna ng sarilinan ang ina at siya muna ang magpaliwanag dito ng kinasuungang sitwasyon.Nasa ganoon siyang pag-iisip nang maulinigan niya ang paghinto ng sasakyan sa labas ng mansyon. Sa pag-aakalang ang ina na an
Comments