Hindi ko alam kung bakit ang aga kong nagising ngayong araw.
Our first subject will start at eight o'clock in the morning and I woke up before my alarm clock rings. Ganito ba talaga kapag good mood ang isang tao? When I try to remember what happened last night, there's nothing more to it. (Well, at least for me). Wala naman kami ibang ginawa kagabi bukod sa kumain ng dinner na galing 11-Eleven. Ano bang kina good mood ko dun? Tch.
I climbed down slowly, making sure that I won't create unnecessary commotions and creaking para hindi magising ang roommate ko. Hindi ko talaga alam kung ano ang pinaggagagawa ni Ivy kapag hindi kami nagkikita nito.
I went outside to see the dawn. Semidarkness was blinding the sky kaya hindi ko masabi kung maganda ba ang umaga kasi mukha pa namang gabi. And, I could still see the moon's half part.
Naupo ako sa tambayan yakap-yakap ang aking tuhod.
“Ang ganda talaga ng buwan sa kahit na saang anggulo,” mahina kong sambit habang nakatingala sa langit.
“And so are you,” sabi ng isang boses.
I did the courtesy of turning around to see him. He was wearing his favorite pale gray jacket. Sobrang aga n'ya naman atang nagising ngayon?
“Nevermind,” anito n'ya at muling bumaling sa buwan. “Ang aga mo ata ngayon? Nakatulog ka ba ng maayos?”
Tumango ako, my eyes were fixed at the moon. “I did. How about you?”
“Barely did.”
“Hindi ka nakatulog ng maayos?”
“Y-Yeah,” he lazily sighed as he sat down on the unoccupied space beside me.
Pahaba ang upuan dito kaya kasya rin ang iilang katao. Tinignan ko s'yang mabuti, he seems bothered. Kaya ba hindi s'ya nakatulog ng maayos?
“Bakit naman?”
“You don't want to know trust me,” mabilis n'yang sagot. He averted his gaze.
What’s up with him? I usually do that kind of thing to him. How could the tables have turned so quickly today?
“Paano kapag sinabi ko na gusto kong malaman? You'll tell me?” I asked. I was actually bluffing, baka kasi kumagat s'ya sa sinabi ko.
The side of his lip rose a little. I can’t see it clearly since the only light that's illuminating our dark space was the light coming from the moon.
“When did you become so curious about what's bothering me?”
Napalunok ako.
Since when?
I cleared my throat to calm myself. It's still too early to be red.
“Ngayon lang naman. Don't worry, hindi na ako magtatanong sa susunod,” I nonchalantly reply as I could.
“Would you believe me if I say it was you?” seryoso niyang tanong sa akin.
I pointed at my appalled face, gulat na gulat ang mga mata ko dahil sa kanyang sinabi.
“M-Me? Ano na naman bang ginawa ko sayo?”
He shrugged, placing his hand at the back of his head like a pillow. "Ano nga ba? It was you who's bothering my night.. Kung bakit ba kasi sinabi mo sa akin na hindi mo ako gusto," naiiling n'yang binalik ang tingin sa buwan.
My lips parted after hearing his explanation. Seriously? The fuck is this guy saying? Sinisisi n'ya pa ako sa maliit na bagay na yun.
"Malay ko bang iniisip mo ako," ang yabang ko talaga pero mas mayabang naman s'ya no. Hindi pa ako nakakaabot sa dumi ng kanyang kuko pagdating sa kayabangan. "And I was telling you the truth. I don't like you in that kind of way... romantically. Period."
He slowly shook his head like a disappointed parent. "Precious, Precious, Precious–"
"How many times do I have to tell you to stop calling me that?" inis kong tinapon sa kanya yung tsinelas kong pambahay. Sapul nga sa mukha e, pero hindi s'ya nagreklamo. Magising pa ang iba sa amin, malalagot s'ya.
"Bakit ba kasi ayaw mo? Maganda naman, ah. Pampabango ng pangalan."
"At kailan pa naging mabaho ang pangalan ko? Psh," I scratched my head when I only got him laughing for what I said. Gago talaga s'ya kahit kailan. "Parang sa Lord of the Rings kasi. Ang panget."
"Yan lang ba ang problema mo kaya ayaw mong tawagin kitang 'Precious'?"
"Marami akong problema kaya 'wag mo na iyang idagdag pa," untag ko. I looked at my slippers and he was still holding it. "Akin na tsinelas ko."
"Kiss muna," ngisi n'ya.
Automatic na namang lumipad ang isang pares ng tsinelas sa mukha n'ya. Napaaray s'ya dun pagkatapos at napahawak sa kanyang ulohan. Mukhang nabukol ko yata pero hindi naman ganun kabigat ang flip flops ko (Sa pagkakaalam ko).
“Ano ba? Kanina mo pa ako sinasaktan, ah?” hindi na s'ya nakapagpigil ng galit. Bigla s'yang tumayo hawak-hawak ang pares ng tsinelas ko. He pinned me against the wood.
His eyes were furious. Mukhang nagising ko yata ang natutulog na leon sa loob n'ya.
“Umalis ka nga,” pagtulak ko sa kanya. “Lumayo ka nga sa akin.”
This damn guy is making my heart crazy again. Kung hindi s'ya aalis sa harapan ko (take note: super lapit pa ng mukha n’ya sa mukha ko and his breath smells like cinnamon), baka sumabog na ako rito ng wala sa oras.
“No. You just threw two slippers at my handsome face. Sa tingin mo ba mapapatawad kita sa ginawa mo?” he asked indignantly with a gritted teeth.
Freakin' chihuahuas, seryoso nga s'ya. He's in a galit-na-galit-ustong-manakit mode ngayon.
Napalunok ako ng ilang beses. “Sorry.”“Not enough.”
“Huh?”
“Your sorry is not enough,” he repeated.
“I told you before hindi ako bingi. I was giving you a chance to change what you said to me.”
“I don't care. One sorry is not enough when you threw two slippers at my face!” he hissed.
Napairap ako sa kawalan. “E ano naman ang gusto mong gawin ko? Lumuhod at magmakaawa?” sarkastiko kong sambit.
“That's a great idea,” he grinned. “Kneel and beg.”
My jaw literally dropped after what he said. Am I hearing things right? Wala naman siguro akong deperensya sa pandinig, as far as I know hindi pa ako bingi.
“Do you hear yourself?”
“Of course.”
“Ewan ko sayo. I will never kneel and beg for your forgiveness! You don't deserve to be treated like a king.”
Mabuti at hindi pa nagigising ang iba sa sumbatan naming dalawa rito. Masyadong mahimbing ang tulog nilang lahat.
“Thought you'd say that, so I came up with a better idea,” he beamed.
I don’t like the sound of that.
“Okay. Dahil mapagbigay ako, mabait na, gwapo pa, at matalino. In short, package deal na. I'll favor you freely,” ngisi nito na parang batang tuwang-tuwa dahil makukuha na niya ang kanyang gusto.
Kunot noo ko syang tinignan sa mata. “Anong pinagsasasabi mo dyan?”
“Well, my band practice kasi kami mamaya sa COE. Pumunta ka at manood, yun lang naman.”
Mas lalo lang kumunot yung kunot kong noo. Dun ko lang nalaman ang secret talent ko. Magpakunot pa lalo ng kunot na noo.
“At bakit naman ako pupunta? Pupunta lang ako kapag kasama si–”
“Angela?” he asked, cutting my words off, still grinning. “I already texted her. She said yes. Ikaw na lang ang kulang. So ano? Game?”
My chest tightened when he told me about Angela. Mas nauna n’ya pa lang ni-invite ang friend ko kesa sa akin. That's good. I bet Gelai likes this guy. Mahilig yun sa exotics e.
“So? Natahimik ka yata, Precious?” pagtataka n'ya.
“Okay,” I forced a smile. “I'll come and watch your practice later."
Biglang lumiwanag ang kanyang mga mata, kasabay nun ang dahan-dahang pagliwanag ng buong paligid. It was morning already.
“Good morning, Precious,” he placed my flip flops properly in front of my feet and saw him beamed a smile at me. “See you later then.”
Mabilis s'yang nawala sa paningin ko. He already went back to his room. I decided to head back as well, mukhang dinalaw ulit ako ng antok.
I whispered. “Good morning din.”
-x
CHAPTER 07PracticeAgad kong niligpit ang aking gamit. I always make sure that my desk is clean before leaving the class. Ayoko talaga kasi na magulo ang desk ko everytime papasok ako rito bukas.“Let's go?” Angela asked.She's standing meters away from me. Nakatayo s'ya sa may pintuan habang naghihintay sa akin matapos sa desk-business ko.Tumango ako at lumapit sa kanya. “Tara na.”It was afternoon already and I promised that guy one favor. Nasa second week pa kami ng second sem kaya hindi pa masyadong pressure. Magagawa ko pa lahat ng gusto kong gawin aside from this. Pero good luck sa amin next month.
CHAPTER 08Ngiti“Uy! Tara na, Rubs!” pagyugyog ni Angela sa balikat ko.Kumurap-kurap ako habang nakatingin sa kanya. Did I lose myself again?“T-Tapos na ba ang kanta?”Tumango s'ya. “Gumising ka na nga. Kanina ka pa wala sa sarili mo, e, kinabahan ako bigla.”Huminga ako ng malalim upang bawiin ang nawala kong ulirat. Whenever I hear him sing or play his guitar, I would lose myself in the midst of my imagination like his voice makes me wander places I don't want to visit. Kanina pa pala natapos ang practice, hindi ko man lang namalayan. Shungalets!
CHAPTER 9 Ex-boyfriend “―so as I was saying, may quiz tayo bukas sa Accounting. I'll give you two cases only tutal may group assignment na kayo diba?” tanong ni Ms. Rosefe, our Managerial Accounting professor. “Yes ma'am,” we replied in sync. “Class dismissed,” she cued before storming out. Napaunat ako ng kamay at braso dahil sa ginaw na nanggagaling sa aircon. Ang lakas kasing magpa aircon ni ma'am. Hindi n'ya ata napapansin ang nilalamig naming itsura. &nb
CHAPTER 10PinaglutoIn the end, hindi kami nagkausap ni Adam after what happened.Nakakairita kasi si Joseph. Sumulpot na lang bigla para guluhin ang naudlot naming love story ni Adam. I admit, I still love the guy after two years. Hindi naman agad-agad mawawala iyon. (Two years is not a long period for me because I'm martyr and umaasa pa rin). And now, he came back. Akala ko noong una magagalit ako sa kanya, na sisigawan ko s'ya kapag nagkita kami ulit but I was wrong. I was always wrong.My anger disappeared, it turned to guilt and sadness. Ayokong maramdaman ito, but I felt it anyway. Ano pa ba ang magagawa ko sa feelings ko na hindi mawala-wala? At mas lalo pa s'yang gumwapo ngayon. I wonder if sa Ateneo p
CHAPTER 11HinahanapI stood frozen for a minute hearing him say those words. Napapakurap ko s'yang tinignan ng mabuti, my eyes widen in shock as well, I can't even imagine my reaction right now."P-Pinagluto mo ako?" I asked again. I want to be sure na narinig ko siyang mabuti.He nods, pointing at the chicken buffalo wings on the table. "It's actually for you."Napalunok ako. Mukha pa namang nakakatakam yung niluto n'ya. Ang bango rin kasi, pero hindi ito ang panahon para magpauto ako sa gaya n'ya. I restraint myself from saying nice words to him. Kahit takam na takam na ako sa manok, pinigilan ko pa rin ang laway kong umubod.
CHAPTER 12 Research Days flew fast as it usually is. Isang buwan na rin simula nung lumipat ako ng boarding house, and now our schedule's getting hectic. Ang daming gagawin lalo na sa Marketing namin. I'm dying from all the requirements and flooding activities every day. Hindi kinakaya ng utak ko ang ganito karaming sunod-sunod na projects. "Sa boarding house raw tayo nila Veronica gagawa ng Marketing Research," paalala ni Gelai sa akin. Niyugyog n'ya bigla ang balikat ko. "Uy, nakikinig ka ba?"
CHAPTER 13Adam CordovaNatapos ng matiwasay ang group activity namin. Buong oras din akong inasar ni Angela kay Adam. Paano ba naman kasi? Palagi n'yang sinusulyapan ang ganda ko. Hays."Kausapin mo na kasi," sundot n'ya sa tagiliran ko."Ayoko nga. We have nothing to talk about," sabi ko habang nililigpit isa-isa ang gamit sa loob ng bag. "Mararamdaman ko lang ulit yung sakit.""Akala ko ba naghilom na?""Bumukas ulit 'yung sugat.""Magmove-on ka na kasi," she sighed."Nakamove-on na ako, but he came back in the flesh as nothing happened." Mabilis kong isinuksok sa loob ng ba
CHAPTER 14MagkunwariMy eyes were fixed on him.I hope the ground swallows me because my heart is beating so fast. Without hesitation, I cut off our gaze afterward and quickly walked away from him."Feelings my ass," I whispered violently.I don't believe in everything he says. Sobrang hirap paniwalaan. Ayoko lang na maging uto-uto dahil ako rin ang masasaktan pagdating ng panahon.If I ever fall for another guy again, I'll make sure it's worth another fall.Nakarating kami sa boarding house nang walang imikan. Mabilis siyang lumabas ng kwarto matapos ilagay ang laptop ko."Thanks," matabang kong sabi.