Nakatayo ako sa kitchen, hawak-hawak ang wooden spoon habang nakatitig sa nilulutong manok sa oven. Kumakabog ang dibdib ko, pero hindi ko alam kung dahil sa excitement… o kaba. "Hmm... may nakalimutan ba ako?" bulong ko sa sarili habang napatingin ako sa orasan sa dingding. Tick. Tock. Tick. Tock. Parang niloloko ako ng oras. Ang bagal ng galaw ng minuto, parang sinasadyang pasabikin ako. Ngayong gabi ang inaasahan ko. 'Yung moment na balak kong sabihin kay Julian… na buntis ako. Three weeks pa lang, pero ramdam ko na agad 'yung saya, 'yung fear, at higit sa lahat, 'yung hope. Akala ko, baka ito na ang sagot. Maybe this baby could bring us back together. Puno ng aroma ng roasted chicken ang kitchen—gamit ang special recipe kong may lemon rosemary. Sa gilid, naka-plate na rin ang sautéed vegetables—may red and yellow bell peppers, zucchini, at talong. Kulay pa lang, panalo na. “Sigurado akong magugustuhan niya ’to,” mahina kong sabi habang inaayos ang mesa. Nilagay ko ang folde
"I’ll handle it, I promise. Just give me some time," mariing sabi ni Julian habang nakatingin sa malayo. Matatag ang tono niya, pero ramdam ni Sophia na may kakaiba. Parang may tinatago.Napakapit siya sa railing ng balcony habang unti-unting bumabagsak ang tiyan niya sa kaba. Shit. Something’s not right.Hindi lang 'to tungkol sa pagbubuntis niya. May mas malalim pa. May lihim. At sa bawat segundo ng pananahimik ni Julian, lalo lang lumilinaw sa kanya ‘yon. Parang isang piraso ng salamin na unti-unting nababasag habang tinitingnan mo.Napapikit siya, nangingilid na ang luha. Binalingan niya ang loob ng bahay, pero kahit gaano kaganda ang set-up ng dinner, kahit gaano kainit ang pagkain sa mesa—wala nang init sa pagitan nila. Naubos na.Pagpasok niya, napatingin siya kay Julian na kakababa lang ng tawag. Wala sa mukha nito ang emosyon. Blanko. At doon siya lalong kinabahan."Julian," panimula ni Sophia, bahagyang nanginginig ang boses pero pinilit niyang panindigan."We need to talk."
Nakatayo lang si Sophia sa gitna ng sala, habang kaswal lang na pumasok si Julian—parang wala lang. Hindi man lang siya tinapunan ng tingin. Diretso siya sa sofa, kinuha ang remote, at naupo na parang hindi lang siya nahuling may ibang babae.Mas lalo lang nag-init ang dibdib ni Sophia sa katahimikan nito.“Julian,” malamig at matalim ang tono niya, para na ring kutsilyong tumaga sa katahimikan ng bahay.Pero hindi pa rin siya nilingon nito.“What is it now, Sophia?” aniya, walang emosyon.“*What is it now?*” ulit ni Sophia, nanlaki ang mata, hindi makapaniwala.“Nakita ko. Ako mismo. Huwag mo na akong gawing tanga. Alam ko na may iba ka.” Sa wakas, tumingin din ito sa kanya—pero walang gulat, walang konsensya. Wala. Wala siyang nakita kundi walang pake.“So?” simpleng sagot nito. Parang sinabi lang na mainit sa labas.“So?!” bulyaw ni Sophia, halos mapasigaw na.“Julian, niloloko mo ako! May iba ka! At ang kapal pa ng mukha mong umasta na parang wala lang ‘yon?! My God, kasal tayo!”
Nakapaupo si Sophia sa gilid ng kama, ni hindi alam kung paano tatanggalin ‘yung bigat na nakadagan sa dibdib niya—yung sakit ng pagtataksil ni Julian. Tahimik ang buong bahay. Tahimik na parang nananakal. Binuksan niya ang phone niya at dahan-dahang nag-scroll sa contacts. Hindi niya alam kung sino ang dapat tawagan. Sino ba ang maiintindihan siya? Sino ba ang hindi siya huhusgahan sa gulong pinasok niya?Huminga siya nang malalim at pinindot ang “Call” sa pangalan ni Jamella—ang best friend niyang kanlungan sa lahat ng gulo.*Ring… Ring…*Namumuo na ang luha sa mga mata niya habang hinihintay sagutin ng kaibigan. Ilang segundo pa lang pero parang isang buong taon ang lumipas bago may sumagot.“Hey, Sophia! Grabe, it’s so good to hear from you!” Masigla ang boses ni Jamella. Walang kaide-ideya ang kaibigan niya sa bigat ng pinagdadaanan niya ngayon.“Hey, Jamella…” pilit niyang pinangiti ang boses niya.“Can we talk?” mahina niyang tanong.“Of course! Anong meron?” Biglang nagbago a
Tahimik silang dalawa ni Jamella habang nakaupo sa sala, pareho silang may hawak na kape pero ni isa sa kanila walang gana uminom. Tumigil sa pagkalikot ng ballpen si Sophia at muling tumingin sa orasan.Bakit parang ang lakas-lakas ng tik-tak nito ngayon?“Okay,” mahina pero matatag ang boses niya. “Simulan na natin. Gusto kong maisulat lahat ng sasabihin ko. Hindi na ako pwedeng magkamali.”Tumango si Jamella at agad kinuha ang notepad niya. “Simulan mo sa kung ano talaga yung nararamdaman mo. Walang filter, Soph. Masyado mo nang tinago ‘to sa sarili mo.”Napakagat si Sophia sa labi habang iniisip ang sasabihin.“Gusto kong malaman niya kung gaano kasakit ‘yung ginawa niya. Hindi lang ‘to tungkol sa pambababae niya—it’s about trust. Trust na binuo namin ng taon. Tapos ngayon, malalaman kong ninanakawan niya pa ako?”Mabilis na sinulat ni Jamella ang sinabi niya.“Tama. Dapat alam niya ‘yon. Tapos idagdag mo na rin ‘yung pregnancy mo. Ipaalala mo sa kanya na hindi lang ikaw ang nasas
Tumigil si Sophia sa harap ng salamin, dahan-dahang huminga ng malalim habang inaayos ang neckline ng pulang dress na suot niya. 'Yung red dress na pinili niya para ngayong gabi—hugging her body just right, enough to remind Julian of those passionate nights they used to share.This is it, Sophia. Ito na ang pagkakataon niyang subukang buuin ulit kung anong meron sila dati. Para ipaalala sa asawa niya na siya pa rin ang babaeng minahal nito noon.“Tonight is going to be different,” bulong niya sa sarili, pilit na ngumiti kahit ramdam niya ang kaba sa dibdib.Paglabas niya ng kwarto, nadatnan niya si Julian nakahiga sa sofa, naka-focus sa cellphone niya. 'Yung ilaw ng screen ay tumatama sa mukha nito, giving him that distant, cold look. Para bang may sarili itong mundo at hindi siya kasali doon.“Julian,” tawag niya nang marahan, tinatangkang gawing magaan ang tono. Halos hindi namam siya nito nilingon.“What?”“I thought... we could have a special dinner tonight.” Pinilit niyang ngumit
“May business trip ako,” malamig na sabi ni Julian.“At kasama ko si Vanessa.” Wala man lang pag-aalinlangang binigkas niya ‘yon.Napakurap si Sophia, halos hindi makapaniwala sa narinig niya.“Pipiliin mo siya kaysa sa akin?!” mangiyak-ngiyak na tanong niya.“Sa dami ng pinagdaanan natin?”“Hindi ‘to tungkol sa pagpili. This is about what I want,” sagot ni Julian, diretso, walang emosyon. “And what I want is to be free of this.”Parang biglang lumiit ang buong kwarto. Sumikip ang dibdib ni Sophia. Nahihirapan siyang huminga.“P-paano naman ang kasal natin? Ang baby natin?” Nanginginig ang boses niya.Pero si Julian? Wala man lang pagbabago sa ekspresyon.“I’ll take care of the baby, gaya ng sinabi ko. Pero wag mong asahan na mananatili ako.”Unti-unting bumagsak ang luha ni Sophia. Bawat salitang binibitawan niya, parang kutsilyong dumidiretso sa puso niya.“So... aalis ka na lang ng gan’to?”“I’m not walking away. I’m moving forward.”“Moving forward? ‘Yan ba ang tawag mo sa ginagaw
Kinabukasan, pilit na iniiwasan ni Sophia ang stress. Gusto lang niyang makabawi, makalanghap ng kahit konting katahimikan. Pero natigilan siya nang biglang bumukas ang pinto.Pamilyar ang tinig. Mababang boses ni Julian. Saglit siyang napaasa—baka umuwi ito para makipag-ayos.Pero agad ‘yung pag-asang ‘yon ay naglaho nang marinig niya ang isa pang boses.Pino. Malambing. Tumatawa.Si Vanessa.Nasa harap niya ang dalawang taong unti-unting gumuguho sa mundo niya. Magkasama, nagtatawanan, para bang wala silang nasasagasaan.Hawak ni Julian ang kamay ni Vanessa. At ‘yung ngiti sa mukha niya—matagal nang hindi nakita ni Sophia ‘yon. Hindi para sa kaniya… kundi para sa ibang babae.Nanikip ang dibdib niya, pero pinilit niyang huminga. Tumindig siya ng diretso, pinipigilang ipakita kung gaano siya nasasaktan.Wala man lang silang pakialam. Ni hindi siya napansin. Hanggang sa nilinaw niya ang lalamunan niya.Napalingon si Julian. At sa halip na konsensya ang makita sa mukha nito, inis pa an
"Your Honor," panimula ni Rachel, matatag ang boses kahit may halong tensyon. “Gusto ko pong ipresenta ang ebidensiyang magpapakita ng totoong sitwasyon at magpapabagsak sa mga kasinungalingang ibinato ni Julian.”Tahimik ang buong courtroom. Parang huminto ang oras. Lahat ng mata, nakatutok kay Rachel habang dahan-dahan siyang lumapit sa lamesang may ebidensya. Si Sophia, halos nakadapa na sa upuan, hindi mapakali sa kaba. Tahimik siyang nagdarasal na sana—sana matapos na ang pagpapanggap.Napakunot ang noo ng abogado ni Julian, halatang hindi makapaniwala. Tiningnan nito ang kliyente na parang gustong sabihing, “Ano na naman ’to?” “Anong klaseng ebidensiya ba ang meron kang puwedeng ibato para magbago ang takbo ng kasong ’to?” tanong nito, sabay krus ng braso, parang depensa sa isang suntok na hindi niya alam kung kailan tatama.Hindi natinag si Rachel. Isa-isang inilatag ang mga dokumento at litrato. “Exhibit B,” aniya, sabay turo sa screen kung saan lumitaw ang ilang larawan—si Ju
“Your Honor, nais ko pong iharap ang Exhibit A,” malakas at may kumpiyansang anunsyo ng abogado ni Julian, kasabay ng paglitaw ng isang mapanlinlang na ngiti sa kanyang mukha. Itinuro niya ang screen sa likod niya, at sunod-sunod na nagpakita ang mga litrato. Isa-isa, parang sinasaksak ang puso ni Sophia sa bawat larawang nagpapakita ng mga bahagi ng kanyang nakaraan—mga eksenang ginamit ngayon ng kampo ni Julian para sirain siya.Napakislot si Sophia sa upuan niya, pilit na pinipigil ang panginginig ng kanyang mga kamay sa pagkakakuyom ng mga iyon sa kanyang kandungan. “Hindi ito patas,” bulong niya sa kanyang abogado, si Alexander, na tahimik lang na nakaupo sa tabi niya, ang panga’y mahigpit na nakadiin sa determinasyon.“Kalma lang, Sophia. May plano tayo,” mahinang tugon ni Alexander. Ang boses niya’y mababa pero matatag, sapat lang para marinig ni Sophia. Tumingin siya sa jury, pinagmamasdan ang kanilang mga reaksyon—ramdam niyang nasa bingit na ng desisyon ang mga ito.“Mga lit
Abala si Sophia sa pagbubusisi ng mga kontratang nakalatag sa mesa ng opisina niya nang biglang magliwanag ang screen ng cellphone niya. Isang bagong email galing kay Julian.Napahinto ang kamay niya sa ere. Nanginginig ang daliri niya habang pinipindot ang notification.“Remember This?”Para siyang binagsakan ng langit at lupa. Sa loob ng email ay isang scanned copy ng dokumento mula tatlong taon na ang nakalipas—isang pribadong kasunduan nila noong mag-asawa pa sila. Isang bahagi ng nakaraan na pilit na niyang nililibing sa isipan niya." Diyos ko..." mahinang sambit niya habang nanginginig ang mga daliri sa ibabaw ng desk.At bago pa man siya makabawi, biglang nag-ring ang cellphone niya—si Julian."Natanggap mo na ba ang munting alaala ko para sa'yo?" sarkastikong bati nito, punong-puno ng pagmamayabang."Anong ginawa mo?!" mariing tanong ni Sophia habang pinipilit kontrolin ang boses niya. "Di ba’t sinunog na natin 'yung mga papel na 'yon?!""Napaka-inosente mo talaga, Sophia," m
Kumikinang pa rin ang city lights sa labas, pero para kay Sophia, para na lang 'tong mga luha na pilit niyang pinupunasan habang naglalakad-lakad siya sa loob ng sala. Nanginginig ang buong katawan niya sa galit at takot. Halos hindi siya makahinga nang malamang pinalaya na si Julian mula sa kustodiya.“Paanoo?” singhal niya, halos mapatid ang boses sa dami ng emosyon. “Paano niya nagawa ‘to? May ebidensya tayo, may recordings tayo—lahat!”Nakaupo si Alexander sa couch, tahimik pero halatang pinipigil ang sariling galit.“Money talks, Sophia,” sabi niya, malamig pero klaro. “At hindi natin pwedeng i-deny, marami siyang koneksyon sa mga makapangyarihang tao.”“Koneksyon?” Napangisi si Sophia ng mapait habang ginugulo ang sarili niyang buhok, disoriented at halatang hindi na alam kung ano ang uunahin. “More like binayarang demonyo sa gobyerno na ibebenta ang kaluluwa nila kapalit ng tamang halaga. He threatened to kidnap our son, Alexander. Binlackmail niya ako, siya—”Naputol ang boses
“Sophia, hindi 'to 'yung iniisip mo!” tarantang bungad ni Julian, pilit inaayos ang boses niya kahit halatang kabado. “Sumpa ko, ako—”“Tama na, Julian,” putol ni Sophia, nakatawid ang mga braso sa dibdib niya. “Sapat na ‘yung mga kalokohan mo. Akala mo siguro matatakot mo ako para sumuko, pero tingnan mo kung saan tayo nauwi.”“Takutin? Gusto ko lang ipaliwanag!” sigaw ni Julian, ang kaba niya unti-unting napalitan ng galit. “Akala mo ba madali ‘to para sa’kin? Sa tingin mo ginusto kong umabot tayo dito?”“Naalala mo ba kahit minsan ang anak natin?!” bulyaw ni Sophia, punong-puno ng galit at paninindigan ang boses. “Handa kang ilagay sa panganib ang anak mo para lang takutin ako. Hindi ka ama—isa kang duwag.”Biglang tumigas ang panga ni Julian, halatang nasaktan sa sinabi. “At ikaw? Ganyan ka na lang huhusga? Hindi mo alam ang pinagdaanan ko! Kinuha mo ang lahat sa’kin!”“Lahat?” natatawang may halong pagkasuklam na balik ni Sophia. “Ang pagiging matinong ama? Sinayang mo ‘yon noong
Naglalakad-lakad si Sophia sa maliit nilang sala, habang paulit-ulit na pinapahid ang pawis sa palad. Palubog na ang araw, pero parang hindi pa rin lumilipas ang lamig na bumabalot sa dibdib niya—hindi dahil sa panahon, kundi dahil sa kaba.Nasa dining table si Alexander, seryoso habang tinitingnan ang mga ebidensyang ilang araw na nilang inipon—mga dokumento, screenshots ng messages, social media posts. Lahat nakaayos na, parang naghahanda sa isang matinding digmaan."Sigurado ka bang sapat na 'to?" tanong ni Sophia, may halong pag-aalinlangan ang boses. Tumitig siya sa mga papel na tila mabigat sa bawat detalye—lahat patungkol kay Julian.Tumingala si Alexander. Kita sa mukha niya ang kaseryosohan pero ramdam din ang pag-aalalay. "Sigurado. May text messages tayo, may mga nagsalita mula sa preschool, pati ‘yung statement ng director tungkol sa kahina-hinalang lalaki. Klarong-klaro na, Sophia. May plano si Julian."Tumango siya, at sa paghinga niya nang malalim, parang may unti-untin
Ang hamog sa umaga ay mababa pa sa paligid habang pina-parada ni Sophia ang sasakyan sa tapat ng preschool. Kumakabog ang puso niya sa kaba at pananabik na makita ang ngiti ng anak niya. Sa isip niya, nakikita na niyang tumatakbo ito papalapit sa kanya, todo ang effort ng maliliit na paa nito habang tumatawa ng malakas—parang musika sa tenga niya.Pero pagkapatay ng makina, may biglang kaba siyang naramdaman. May mali.Pagpasok pa lang niya sa preschool, agad na sumayaw ang kilabot sa batok niya. Wala ‘yung karaniwang ingay ng tawanan ng mga bata—pinalitan ‘yon ng mabigat na katahimikan. Bumigat ang dibdib ni Sophia habang papalapit siya sa front desk.“Hi, I’m here to pick up my son. Ako po si Sophia Grant, nanay niya,” sabi niya, pilit pinapakalma ang boses pero halatang nanginginig.Napatingin ang receptionist, seryoso ang mukha. “Pasensya na po, Ms. Grant. May insidente pong nangyari kaninang umaga.”Nanlamig ang katawan ni Sophia. “Anong klaseng insidente?” Halos paos na ang bose
Nakaupo si Sophia sa waiting area ng opisina ng bago niyang abogado, habang ramdam niya ang kaba at tensyon sa dibdib. Ang kulay ng pader ay mapayapang asul, at ang ilaw ay malambot—parang sinadyang gawing kumportable ang paligid. Pero kahit anong ganda ng ambiance, hindi iyon sapat para patahimikin ang bagyong bumubugso sa loob niya.“I’ll take him from you.”Paulit-ulit ang boses ni Julian sa isip niya. Parang sumpa. Parang bangungot na gising siyang pinaparusahan. Napaawang ang mga labi niya habang pinagmamasdan ang nanginginig niyang mga kamay.Biglang bumukas ang pinto ng opisina. Lumabas si Atty. Mark—matangkad, may buhok na may halong puti’t itim, nakaayos na navy blue na suit. Mukhang seryoso pero maaasahan. Marami na siyang narinig tungkol dito—tough pero patas. Tamang-tama para sa laban na kakaharapin niya.“Sophia,” bati nito sabay ngiti. “Tuloy ka, pasok ka.”Tumayo siya at pumasok sa loob ng opisina. Napansin agad niya ang mga bookshelves na punô ng makakapal na libro’t c
Nakatayo si Sophia sa parking garage, ang tunog ng stilettos niya ay kumakalansing sa semento habang papalapit siya sa kotse. Pagod siya, pero may ngiti sa labi. Matagumpay ang meeting nila—kahit pa may pagbabanta si Julian.“Ang bilis mo namang umalis.”Napahinto siya. Pamilyar ang boses. Mula sa dilim, lumitaw si Julian, naka-designer suit pa rin kahit hindi bagay sa industrial vibe ng lugar.“Kailangan nating mag-usap,” aniya, may bahid ng utos sa tono.“Wala na tayong dapat pag-usapan,” sagot ni Sophia, mahigpit na hawak ang susi ng sasakyan. Hindi na siya magpapakita ng takot. Hindi na.“Meron pa,” malapit siyang lumapit. “Tinuloy mo ang meeting kahit sinabi kong huwag.”Tinaas ni Sophia ang baba niya, diretso ang tingin sa lalaki. “Hindi mo na ako hawak, Julian. Hindi na uubra ang mga pananakot mo.”Tumawa si Julian, pero walang saya sa tawa niya. “Hindi ba? Kumusta ang anak natin? Namimiss na kaya si Daddy?”“Wag,” mariing sabi ni Sophia, nanlalamig ang boses. “Wag mong gamitin