LA PINCELADA

I woke up with this emptiness inside me. Alam n'yo 'yon, hindi naman malungkot, hindi rin masaya, parang wala lang. Parang mapapatanong na lang ako, nag-i-exist pa ba ako? Marahil, sanay na ako sa ganitong pakiramdam. Tila ba sinaksakan ka ng isang dosenang pain killer ng mundo para hindi mo maramdaman na masakit o ayos ka pa pala.

Wala namang dahilan para malungkot. Wala naman yata. Tumayo ako sa pagkakahiga ko at nagtungo sa kusina para

magtimpla ng kape. Matapos nito ay naupo ako sa may balkonahe, pinapanood ang mga dumaraang barko sa hindi kalayuang dagat. Sa loob ng isang buwan, ganitong tanawin lagi ang pupukaw sa inaantok kong pagkatao.

"Pangatlong araw ko na rito sa Ibiza pero museum pa lang ang nararating ko. Partida, halos ilang minutong lakarin lang ito mula rito sa tinutuluyan ko. Paano ba ako makakahanap ng inspirasyon sa susulatin kong libro kung hindi ako lumalabas?" Napalingon ako sa calling card na binigay sa 'kin ni Gael kahapon.

*****

"Hello, Gael? It's me, 'yong sa gallery last day."

"Oh yeah, I still remember you. Napatawag ka? Are you going to buy the painting na ba?"

"Baliw? Saan ako kukuha ng one hundred thousand? Ano'ng gusto mo, ibenta ko muna ang sarili ko? Hindi 'yon ang itinawag ko, I'm just wondering if you have some free time, maybe later?"

"Yeah, I'm still thinking if I'm gonna open the shop or not. Napasobra ang inom kagabi kaya parang lutang ako ngayon. Why?" "Hindi ba't tour guide ka? Bayaran na lang kita, just help me."

"Let me think. Yeah sure, punta ka na lang sa shop. I'll wait you there."

Wow, ang bilis mag-decide, madaling kausap. Sa lahat ng taong puwedeng magkaroon ng ganiyang katangian, bakit ikaw pa? Bakit hindi na lang ang boss kong walang ibang alam gawin kung hindi ang i-pressure ang mga empleyado niya.

*****

Matapos makausap si Gael, nag-shower na agad ako at nagbihis. "Don't ruin your day, Theo. Hindi dapat sirain ang araw sa

kaiisip," bulong ko sa sarili ko habang naglalakad papunta sa gallery ni Gael.

My friends call me Theo. Noong una nakakailang pero nakasanayan ko na rin.

"So, where do you wanna go?" tanong ni Gael habang ikinakandado ang kaniyang shop.

"Bring me here," sambit ko, sabay abot ng papel sa kaniya. "Oh, okay. Medyo malayo 'to from here, maybe twenty minutes or more. Minsan kalahating oras pa, e."

"I don't care. Just bring me there. I'll pay you," sagot ko sa kaniya, sabay hithit sa sigarilyong hawak ko.

"Okay, Sir."

Habang sakay ng bus, pansin ko ang pagkatahimik ni Gael.

He's just looking out the window, walang emosyon.

"Ayos ka lang?" I asked him.

"Yeah, matanong ko lang, ano ba'ng gagawin natin sa Sant Joan de Labritja? Sa dami ng puwedeng puntahan, like Barcelona, do'n mo pa napili? What's with Sant Joan?"

"I'm a writer, kailangan ko ng inspirations para sa isusulat ko. Kasi hanggang ngayon, wala akong maisip. Baka maubos lang ang oras ko sa hotel kaiisip at mabaliw lang ako. I need to explore and search for something new, something unique, or kahit anong something, basta may sense."

"Oh, matanong ko lang ulit. Naniniwala ka na bang Don Tucio is gay?" Napatingin ako sa kaniya, parang kilala ko na nga rin siya.

Ah, oo, he's the guy who talked to me yesterday at the museum.

"Teka, ikaw ba 'yong sa museum? The one who told me na bading si Don Tucio? Are you even serious? Nababaliw ka na ba? Sisiraan mo 'yong pintor sa tapat ng painting niya?" Natawa ako sa kalokohan niya.

"Well, nakita lang kita na nakatayo sa tapat ng painting niya. And napansin ko na ikaw 'yong pinakamatagal na tumitig do'n, so dahil mukhang interesado ka, nagbigay ako ng fact."

"Alam mo bang puwede kitang pakasuhan?" biro ko.

"Your interpretation about his painting's totally wrong. It's not about loving yourself, not loving himself. It's something more, something deep."

"Proof?"

"Willing to change your route?" he asked.

"Bakit? Saan tayo pupunta?"

"I'm gonna show you the proofs."

"Seryoso ka? Like, anong proof na bading ang isang tao? And also, he's already dead, so what's the point?"

"I thought you are looking for new ideas. Don't worry, safe 'to and I promise that this is not gonna be a waste of time." Tumayo siya at lumapit sa driver.

Pinilit ni Gael na pababain kami mula sa bus pero hindi pumayag ang driver dahil kailangang sa sunod na istasyon pa ang baba ng lahat ng pasahero.

"Please, por favor, Señor, drop us here. We left our bags in Ibiza town," pagdadahilan ni Gael.

"No, Sir, we can only drop you on the next station," paliwanag ng driver.

"Drop us here, please! Por favor! Please," sigaw ni Gael.

"Go back to your seat, Señor. We do not entertain shits here."

"I'm dying!" sigaw ko habang nagkukunwaring masakit ang tiyan. "My tiyan! My stomach! My ano!"

Nabigla si Gael, napatingin sa 'kin. Kinindatan ko siya na senyales na sumakay sa palabas ko.

"See, he's dying! Stop the bus! His medicines are inside our bag, but the bag was left in Ibiza town." Huminto ang sasakyan at galit na binuksan ng driver ang pintuan.

Agad hinawakan ni Gael ang kamay ko at hinila ako palabas ng bus at saka kami nagtatakbo palayo.

"Hijo de puta!" sigaw ng driver sa aming dalawa.

Nang makalayo ay nahinto kami sa isang tindahan, pumasok siya saglit at lumabas na may dalang bote ng tubig.

"Napagod ka ba?" tanong niya.

"Shit, Gael! Mapapahamak tayo sa kalokohan mo, puwede namang bumaba tayo sa tamang babaan bago tayo sumakay ulit pabalik," sagot ko habang hinihingal pa rin sa pagtakbo namin.

"Inom ka muna." Iniabot niya sa akin ang bote ng tubig na kaniyang binili.

Nagkatinginan na lang kami at natawa sa nangyari. Seryoso ba? Siraulo talaga yata ang lalaking 'to. Matapos makapahinga ay tumawag siya ng taxi.

"Señorito Gael?" sambit ng driver.

"Julio, my friend! Please bring us home."

Doon na nagsimula ang pagbabago ko ng ruta, hindi ko rin akalain na sa oras na 'yon din magbabago ang ihip ng hangin. Ibinaba kami ng driver sa tapat ng gate ng isang malaking bahay.

"Hoy! Puwede rito? Sure ka? Baka mabaril tayo, trespassing."

Binuksan ni Gael ang pinto ng sasakyan at nauna siyang bumaba. Hinawakan niya ang pinto at ngumiti sa akin.

"Come on."

Pagbaba ko ng sasakyan, doon ko lang napagmasdan ang pagkakagawa ng bahay. Sobrang laki nito, tila ba nagmukhang luma dahil sa disenyo pero halatang alaga ang bawat detalye mula sa labas.

"This house was built in nineteen-fifties pa yata, something like that. And it was owned by your beloved, Don Tucio."

"Seryoso? Bahay niya 'to?" I'm in total shock, hindi ako makapaniwalang nasa tapat na ako ng bahay ng isang sikat na pintor.

"Take a deep breath, handa ka na bang malaman ang mga katotohanan?" Binuksan niya ang gate.

"Hoy, Gael. H'wag na. Baka may sundalo sa loob na nagbabantay, ayoko pang mamatay."

"Ako'ng bahala sa 'yo."

"Seryoso nga, Gael, ayoko. Nakakatakot, baka kasi makasuhan pa tayo ng trespassing," paliwanag ko.

Maya-maya pa ay may biglang sumigaw mula sa loob ng gate.

"Buenas tardes, Señor Gael!" bati ng isang babae. (Good afternoon, Señorito Gael.)

"Hola, Dina! Prepare us some foods. We'll be there later. Muchas gracias!" (Hello, Dina! Prepare us some foods. We'll be there later. Thank you very much!)

Señor Gael? Malaking bahay? Señor Gael? Teka, ayaw magsink-in sa utak ko. Dalawang bagay lang 'to, senior citizen na 'tong si Gael, o siya ang nakatira dito? Malabo 'yong senior citizen siya, edited ba ang taong kasama ko ngayon? Hindi, baliw na ako. Kailan pa na-edit ang tao? Baka dito posible, nasa Spain ka, Theo! Everything is possible, sa Pilipinas lang uso ang Camera 360 at Picsart. Baka dito sa Spain, tao na mismo ang ineedit nila, teka . . . nababaliw na ako.

"Hoy?"

Nagising ako mula sa pagkakatulala ko.

"Gael? Sa 'yo 'to?" Tanong ko.

Ngumiti lang siya sa 'kin at binuksan ang pinto.

"Tara na sa loob?"

*****

Dinala ako ni Gael sa isang kuwarto, mukhang silid na nilaan talaga para sa pagpipinta. Doon nakalagay ang mga canvas at paintings na tila ba ilang taon nang nakatago. Maalikabok ang loob ng silid at halatang hindi sadyang binibisita ng mga tao.

"These are his paintings. As you can see, puro lalaki ang nakapinta sa mga canvas niya. Hindi pa ba halata kung ano siya?"

"Maybe he's just amazed by male anatomy? Or maybe, insecurities niya 'yan kaya ipinipinta niya."

Marahan kong nilibot ang silid at tiningnan ang bawat painting. Nakakapagtaka nga na puro lalaki, hubad na lalaki, at mga naghahalikang mga lalaki ang nasa larawan.

"No, he's not gay. Look!" Itinuro ko ang isang painting ng babae, nag-iisa ang larawan ng babaeng iyon sa silid.

"That's Doña Georgia, the wife of Don Tucio. My grandparents."

Akala ko tapos na sa surprises ang araw kong 'to, kung gaano ako kabagot kahapon ay ngayon naman ako pinaulanan ng mga ganap. Apo ni Don Tucio si Gael? Teka, teka! Tatlong araw pa lang ako rito, pero bakit pang-climax na sa pelikula ang mga ganap? Akala ko, tour guide lang siya kaya maraming alam sa history at tsismis. Hindi ko naman akalain na apo siya ng pintor at totoong dito siya nakatira.

"Tama na ang joke, Gael."

"Alam mo ba kung bakit sumikat ang After the Rain painting ni Lolo? The one you saw yesterday at the museum, it's because of its history. Mahal na mahal ni Lola si Lolo. They were both on their seventies, may sakit si Lolo noon. He's dying, every day he's getting weaker and weaker, and you know what? He asked my lola to get his canvas and brushes."

Naupo ako sa kama habang nakikinig sa kuwento ni Gael.

"Noong una, akala nila ay ipipinta niya si Lola pero mali. He painted this guy with erected dick, baliw na nga yata si Lolo. Akala ng lahat, siya 'yong ipininta niya, hindi nila alam na it was his first love. Walang nakakaalam noon, maliban kay Lola. From the very first stroke of his paintbrush on the canvas, he made my Lola realize na hindi siya ang ipipinta niya. It was Dylan, a French soldier na nakilala ni Lolo noong nasa twenties pa siya. Nagkaroon sila ng affair, but Dylan died after a war. Doon nakilala ni Lolo si Lola, nagkaroon sila ng relasyon, nagpakasal. Iyon na yata ang

pinakamalaking kasalanan ni Lolo sa buhay, ang magmahal muli kahit hindi pa niya nakakalimutan si Dylan. He's in love, crazy in love with that French soldier, and the day Dylan died, he also buried his gay identity."

Hindi ko alam ang isasagot sa mga ikinuwento ni Gael. "So after my Lolo painted Dylan, he died na rin. My lola kept the painting. Akala ng lahat, si Lolo ang nasa larawan. It was a lie, at hanggang ngayon, itinatago ng pamilya namin ang katotohanan dahil alam nilang baka makasira ito sa pangalan namin. Isang araw, ipinalipat ni Lola ang libingan ni Lolo, sa lugar kung saan inilibing si Dylan. The next day, my lola died. And that painting na tinutukoy mo kanina, ang portrait ni Lola na nag-iisang babae sa silid na 'to ay mismong painting ko. Ako ang nagpinta and not my lolo."

"Uy, panyo?" Inabutan niya ako ng panyo.

"I'm okay, don't worry. Mahal talaga ni Doña Georgia ang asawa niya." Hindi ko mapigilan ang mapaluha habang nakikinig sa mga kuwento niya.

"Alam ni Lola na never siyang naging first sa buhay ni Lolo, alam niyang bago siya pumasok sa buhay ni Lolo ay pangalawa na lang siya. Someone already took the first place in my Lolo's heart. Martir si Lola, tinalo pa niya si Dylan na isang sundalo sa sobrang dakila niya. The saddest part? Nandiyan siya ng mga panahong malungkot, may sakit, sa hirap, at ginhawa, pero sa dulo, hindi siya ang huling inisip ni Lolo." Inilabas ni Gael ang isang notebook mula sa cabinet, ihinipan ang alikabok na bumabalot dito at iniabot sa akin.

"What's this?" Nagtataka ako sa iniabot niya.

"That's my Lolo's diary, it was kept by my Lola. Nakalagay d'yan kung paanong nahulog ang loob ni Lolo kay Dylan at kung paano sila naging masaya sa mga araw na magkasama sila. Araw-araw hiniling ni lola na sana siya na lang ang tauhang nasa diary, but masyado siyang martir para tanggapin na she's just fantasizing.

Masyado siyang naniwala sa pag-ibig. Baka hindi ka pa rin naniniwala na bading si Lolo, that's the proof na hinahanap mo."

"But why are you telling me this?" I asked.

"Alam mo ba kung gaano kalungkot ang mamatay na hindi alam ng mundo kung sino at ano ka talaga? There's a missing page on that diary, it's not really missing kasi ako ang pumunit. Doon nakasulat ang huling hiling ni Lolo, ang maging malaya."

Hindi ko na napansin ang oras dahil sa pagkukuwento ni Gael. Inaya niya akong kumain ng inihanda ng mga kasambahay niya. Tahimik pa rin ako habang kumakain, iniisip ang kuwento ni Don Tucio. I'm still in shock, hindi ko alam kung paano tatanggalin ang lungkot sa isip ko.

Mabilis na tumakbo ang oras, mabilis ang pagsulpot ng buwan. Tanaw mula sa kalangitan ang mga bituwin, mula sa bintana ng sasakyan ni Gael. Ramdam ko ang pagpasok ng malamig na hangin at ang pagdampi nito sa katawan ko. Inihatid niya ako sa tapat ng aking tinutuluyang hotel.

"I'm Timothy, but you can call me Theo." Ngumiti ako sa kaniya bago tuluyang lumabas ng kotse at pumasok sa hotel.