50: Still Pretending

Isang araw.

Isang araw ang lumipas, nakakatayo na ako at bahagya na nakakalakad. Si Sashalyn ay nasa kanya na ulit silid, nagpapagaling.

“Kamusta ka?” Nilingon ko si Trina.

“Medyo ayos na.” Sagot ko at humigop ng kape. “Siya kamusta?” pagtukoy ko kay Sashalyn.

“Mas ayos na rin at nakakatayo na rin siya. How I wish na sana wala siyang cancer at magpatuloy ang kanyang paglakas.” Napangiti ako sa kanyang sinabi. “Ngunit nakakaawa lang kasi hindi na nakakakita ang isa niyang ma.” Mapait akong napangiti sa sunod niyang sinabi.

Sa dami ng nangyari minsan naiisipan ko ang sumuko pero sa kabila noon napapagtanto na hindi dapat sumuko dahil hindi lang ako mas nahihirapan sa pag subok na aming kinakahirap, kasi anong karapatan ko ang basta na lang sumuko kung merong tao na mas mahirap ang pinagdadaanan kesa akin.

Isa na halimbawa doon ay si Sashalyn. Naalala ko pa yung mga araw na, masama ang tingin ko sa kanya. Hindi man ang panlabas niya ngunit ang ugali niya. Ang panlalait at pagiisip ko ng