Isang araw.Isang araw ang lumipas, nakakatayo na ako at bahagya na nakakalakad. Si Sashalyn ay nasa kanya na ulit silid, nagpapagaling.“Kamusta ka?” Nilingon ko si Trina.“Medyo ayos na.” Sagot ko at humigop ng kape. “Siya kamusta?” pagtukoy ko kay Sashalyn.“Mas ayos na rin at nakakatayo na rin siya. How I wish na sana wala siyang cancer at magpatuloy ang kanyang paglakas.” Napangiti ako sa kanyang sinabi. “Ngunit nakakaawa lang kasi hindi na nakakakita ang isa niyang ma.” Mapait akong napangiti sa sunod niyang sinabi. Sa dami ng nangyari minsan naiisipan ko ang sumuko pero sa kabila noon napapagtanto na hindi dapat sumuko dahil hindi lang ako mas nahihirapan sa pag subok na aming kinakahirap, kasi anong karapatan ko ang basta na lang sumuko kung merong tao na mas mahirap ang pinagdadaanan kesa akin.Isa na halimbawa doon ay si Sashalyn. Naalala ko pa yung mga araw na, masama ang tingin ko sa kanya. Hindi man ang panlabas niya ngunit ang ugali niya. Ang panlalait at pagiisip ko ng
KINABUKASAN ay maaga akong nagising, tulog pa rin si Luke kaya bumangon na ako at naghilamos sa banyo. Nagpalit na rin ako ng damit pambahay at bumaba. Naabutan ko si Nanny Josefa na nagluluto sa kusina. “Ang aga mo naman ata magising.” Sabi ng matanda sa akin.“Hindi na po kasi ako makatulog kaya bumangon na ako.” Saad ko pa. Napatingin ako sa kamay ni Nanny Josefa habang nakalawit doon ang susi. “Sabi ni Luke ay gusto mo buksan ang bodega kaya iyan ang susi.” Napangiti ako sa sinabi ni Nanny Josefa. “Pero bago moo buksan ang bodega, kumain ka muna para may laman ang tiyan mo at hindi kana maabala sa gagawin mo.” Tumango ako sa muli niyang sinabi. Ikinuha niya ako ng plato at kutsara bago sinandukan ng kanin at pang ulam. Magana akong kumain at ng matapos ako ay nagtungo muna ako sa kwarto ng kambal.Mahimbing pa rin silang natutulog, nakakumot ang mga ito dahil sa lamig ng aircon kaya hininaan ko yun bago nagpasya na lumabas ng kwarto nila. Naabutan ko naman sa may salas si Trin
I wipe the dust at hinipan pa ang iba na nakadikit sa mamahalin na bag na mga pinadala ni Tita Elizabeth noong mga panahon na kakasimula pa lang ng buhay mag-asawa namin ni Luke. Ilang araw na rin akong walang balita dito at kahit si Anna ay hindi na din masyadong pumupunta sa bahay. Hindi ko naman maiwasan ang mag-alala that’s why I took my phone from the side table and dialed her number. After two rang she answered it ngunit maingay ang naririnig ko sa kabilang linya hanggang sa mamatay ang tawag at hindi ko man lang narinig ang kahit kaunti na boses ni Anna. I also texted her kung nasaan siya ngunit halos kalahating oras na ang dumaan ay wala naman akong natanggap na reply sa kanya. “Hi mom.” Bati sa akin ni Lucas, may hawak siyang iPad at ang mga mata nito ay nakatuon sa akin. “Hello baby.” Balik na bati ko sa kanya and he smiled softly. Naupo ako ng bahagya at pinantayan si Lucas. “Where’s your sister?” I asked him. “She’s in Nanny Josefa’s room.” He answered kaya tumango
The longing to my father finally now is gone, his warm embrace ang nakapagpatulo ng aking masasaganang luha.“Elle.” Untag ng kanyang ama.“Dad.” She said sa pagitan ng kanyang pag-iyak.“Dada.” Napabitaw ako sa pagkakayakap dahil sa maliit na boses na nagsalita. Napatingin ako kay Daddy ng kunin niya ang bata at buhatin. Bakas sa mukha nito ang kasiyahan at ang mga mata nya na kumikinang habang nakatingin sa bata na kanyang buhat. Kasunod noon ang paglapit ni Tita Elizabeth at humawak sa malapad na braso ng aking ama. Nilingon ko naman ang babae na humawak sa aking kamay, it was Anna at bakas sa kanyang mata ang pang-unawa at pag-aalala.“Your brother.” Imik ni daddy. “Mahabang kwento but his name is Eli.” Sumilay ang ngiti sa labi ni daddy ng banggitin nito ang pangalan ng bata.Natakpan ko ang aking bibig gamit ang aking palad at mabilis ulit silang niyakap. “How did that happen?” Halata sa boses ko ang pagkalito.“Let’s get inside first.” Luke said. He grabbed my hand and he put
I woke up and Luke is no longer at my side. Tumayo at nagkusot pa ng mata, I do my morning routine bago bumaba. Nagtataka naman ako sa mga gamit na nakita sa baba. Malalaki ang mga ito at akala mo’y lalayas na. “Oh, gising kana pala.” Bungad sa akin ni Sashalyn. “Sayo ba ang mga ito?” Nagtataka na tanong ko. “Yes.” “Bakit aalis kana? Hindi pwede na umalis ka.” Tumawa naman ng bahagya si Sashalyn at niyakap ako. “Sinong may sabi na ako lang ang aalis?” Tanong niya sa akin. “Mom, hindi ka po ba sasama?” Napataas ang aking kilay ng makita ang kambal, si Trina at Kevin na mga nakabihis. “Teka saan ba ang punta niyo? Hindi niyo man lang ako in-inform.”“Ang tanungin mo ay ang asawa mo. Ang aga niya kaming binulabog para lang mag impake. Nag padala na rin si Kevin mula sa mall ng mga kakailanganin natin.”“Teka nga, saan ba ang punta?” “Boracay, mom. Kaya magbihis ka na. I’m so excited.” Singit ni Lucia. “Nakuha pa ang mag boracay? Sundan pa tayo doon ni Tito Salve.” “Hayaan mo l
It’s almost been weeks simula ng dumating kami sa boracay. Hindi ko magawa ang maging masaya, eight days ng hindi umuuwi si Luke. No text, no calls.I can’t reach dad too, also Tita Elizabeth. But Leo is here with us, hindi man lang ito magbigay ng impormasyon o salita about sa mga ito. Kung ano na ba ang nangyari sa kanila. Kung ayos lang ba sila. “Are you okay?” Sashalyn asked me.“I think so.”“You’re pale. May masakit ba sayo?” Bahagya akong umiling.“Thinking of him?”“I can’t help. Wala akong magawa.”“Everythings gonna be okay, he must have reasons but I know he’s okay.” pagpapalakas ng loob sa akin nito.“Thank you Sashalyn.” “Go inside if you finished this, malamig na dito sa labas.” Ngumiti ako ng bahagya sa sinabi nito. Kinuha ko ang gatas na nasa kamay niya at ininom ayon.Umalis na si Sashalyn at naiwan ako na magisa. Nakadungaw ako sa balkonahe at tinatanaw ang maaliwalas na kalangitan, mga bituin na pumupuno sa kalangitan, samahan mo pa ng malakas na hampas ng alon sa
I was shaking while holding the pregnancy test with two lines on it. My tears start to fall down and a soft smile visible on her face. Magkahalong saya, kaba at takot ang nararamdaman niya ngayon. Hindi niya alam gagawin, gusto niyang tumalon. Tumalon sa saya. Gusto niyang umiyak, umiyak dahil wala si Luke that supposed to be the first to know about her. About the baby that she's carrying. Ngayon alam niyo kung bakit ilang araw na din siyang nakakaramdam ng kakaiba sa kanyang katawan. Umiyak lang ako ng umiyak hanggang sa kusa akong tumahan. I washed my face and blink twice while looking at myself in the mirror here in the bathroom. "You can do it, Elle." Pagpapalakas ko ng loob sa sarili. Huminga ako ng malalim at kasunod noon ang pagkatok ng kung sino mula sa pintuan. "Elle." Nabosesan ko si Trina. "Yes, coming!" Sigaw ko at pinunasan ang kamay sa towel. "Why did you take so long?" Tanong niya sa akin. "Did you try it?" Tanong niya pang muli. Marahan akong umiling. "Maybe
SALVADOR’S POVHeto na nga ba ang kinakatakutan ko. Ang may mapahamak sa hakbang na gagawin ko, isang linggo na ang nakakalipas ngunit nakahiga pa rin sa malambot na kama si Luke. Walang malay at hindi man lang nagagawa ang idilat ang mata. I turned off his phone para hindi macontact ng aking anak, alam ko na nag aalala na ito para dito pero yun lang ang alam ko na paraan. But I didn't expect na aabot ng ganitong katagal ang pagkakatulog niya. “He’s brave, Salvador. Can you please just sleep? Kahit kaunting oras matulog ka.”“Paano ako makakatulog kung alam ko na ganito ang kalagayan niya.”“Gigising din siya, malapit na yun. Nararamdaman ko.” I smiled at her dahil sa pagpapalakas ng loob ko. Kung sasabihin ko ito kay Elle tiyak na masasaktan ito or worse baka hindi niya kayanin. Wala akong mukhang ihaharap dito at ayoko na mangyari yun. Ako sana ang nasa kalagayan niy kung hindi niya sinalo ang bala na dapat ay sa akin tatama. At hindi ko mapapatawad ang sarili kapag may nangyari