Leonora’s POVMabigat ang hangin habang dahan-dahang bumukas ang trapdoor ng lumang bunker.Isang tunog ng kalawang at bakal ang pumunit sa katahimikan ng gabi. Kumapit ang ilaw ng flashlight ni Drack sa loob—madilim, masikip, at may mga sanga ng tuyong ugat na parang nagbabantay sa bawat sulok.“Ready?” tanong niya.“Never been,” sagot ko.Isa-isa kaming bumaba sa bakal na hagdan. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang panlalamig ng paligid. Ang hangin sa loob, amoy amag, kalawang, at lumang dokumento. Pero higit sa lahat—amoy alaala.Sa tuwing pipikit ako, para akong bumabalik sa nakaraan. Mga sigaw. Mga utos. Mga pag-ulit-ulit ng pangalang hindi akin: “Subject 014—Lyra.”Pagkapasok namin sa loob, tumambad ang isang mahabang hallway. May mga sirang ilaw na kumikislap pa paminsan-minsan. Sa kaliwa, may mga silid na may label:ROOM 2: Emotional Reprogramming ROOM 5: Tactical Reflex Conditioning ROOM 7: Asset Memory WipeHindi ko napigilan ang hilab ng sikmura ko.Dito kami tinrain. Dito bi
Leonora’s POVTahimik sa loob ng kwarto ko habang binubuksan ko ang liham. Nakaupo ako sa gilid ng kama, hawak pa rin ang kahon mula sa van. Nakaligo na ang kambal, nasa kabilang kwarto na kasama si Vicky. Si Drack? Wala pa. Still out sa south perimeter — nagka-delay daw ang team nila.Which leaves me alone... with this.Bumalik sa akin ang bigat ng pangalan sa sulat.Vanessa.Nanay ko. Babaeng hindi ko akalaing may kinalaman sa gulo ngayon.Dahan-dahan kong binuksan ang liham. Makinis ang papel, halatang hindi basta-basta. May watermark. Familiar — emblem ng isang dating faction ng Helix.Hindi ko agad binasa. Tinitigan ko lang muna, inaalala ang huling beses na may ganitong sulat akong tinanggap galing sa kanya. Matagal na.Mas matagal pa kaysa gusto kong aminin."Leonora,Kung nababasa mo ‘to, ibig sabihin alam mo na. Na may mga lihim akong itinago sa’yo. Na hindi lang basta ako nawala — kundi pinili kong mawala.Hindi kita iniwan dahil ayoko. Iniwan kita dahil alam kong darating
Leonora’s POVMaaga pa lang, gising na ang kambal.“Mom! Mall day today, right?” sigaw ni Alex habang nagmamadaling isuot ang kanyang sneakers.“Yup! Pero hindi tayo bibili ng laruan ah. Grocery lang tayo, tapos bili ng bagong uniform, okay?”Si Ezra naman, nakakunot na agad ang noo. “Uniform lang? Wala man lang milk tea?”Napailing ako, pero natawa rin. “Tingnan natin kung behave kayo.”Paglabas namin ng compound, hindi kami sinamahan ni Drack. Kailangan niyang asikasuhin ang surveillance update ng mga team sa south sector. Ayaw niyang paalisin kami pero pinilit ko na rin.“I trust you,” sabi niya kaninang umaga habang nilalagay ang bracelet ko na may emergency button. “But still, be alert.”“I always am,” sagot ko. “Hindi ako si Lyra ngayon. Nanay lang ako.”At ngayon nga, nasa harap na kami ng mall — simple lang, pero para sa mga batang gaya nina Ezra at Alex, parang wonderland na.“Ma, ang daming tao,” sabi ni Ezra habang mahigpit na hawak ang kamay ko.“Saturday kasi. Dito dumad
Leonora’s POVMainit ang ilaw sa dining area. Hindi mula sa mga tactical LED lights ng ops room, kundi mula sa simpleng chandelier na may warm glow — isang klase ng liwanag na matagal na naming hindi nararamdaman.Sa wakas, isang gabi na walang baril sa mesa. Walang security alert. Walang diskusyon tungkol sa mga susunod na hakbang. Sa halip, isang mesa na punô ng pagkain — sinigang, inihaw na liempo, lumpiang shanghai (paborito ni Alex), at spaghetti (kahilingan ni Ezra).“Mom, why does the sinigang taste different?” tanong ni Ezra habang nilalapit ang mangkok sa ilong niya.Napangiti ako. “Because I added a bit of love.”“Ewww!” sabay na sigaw ng kambal.Tumawa si Drack. “It’s the same recipe, but your mom made it tonight instead of the kitchen staff. Kaya special.”“Pwede namang special… pero wag na yung may ‘love’ na ingredients. Nakakadiri!” reklamo ni Alex habang ngumunguya ng lumpia.Napailing ako, pero natatawa rin. Si Vicky naman, tahimik lang, pero kita sa mata niya ang aliw
Leonora’s POVNasa ops room kami ngayon. Tahimik. Ang ilaw ng monitor lang ang tangi naming liwanag. Sa screen, naka-display ang last file mula sa USB. Wala itong pangalan. Walang label. Wala ring date. Pero isa lang ang nakasulat:"Do not open unless you're ready to lose everything."“Ready ka na ba?” tanong ni Drack, marahan ang boses, hawak pa rin ang baril habang nakabantay sa paligid.“Hindi,” sagot ko. “Pero kailangan.”Pinindot ko ang file.Sa umpisa, walang lumabas. Static. Tapos may boses.Isang lalaki."Kung napapanood mo ito, ibig sabihin… nalaman mo na ang kalahati ng totoo. Oras na para marinig mo ang kabuuan."Nag-iba ang screen. Lumabas ang footage—grainy, parang luma na. May timestamp: 15 years ago.Isang silid. Tatlong bata. Lahat nakauniform. Lahat may ID tag.001 - Lyra 002 - Helix 003 - ShadowHalos hindi ako makahinga. Nakita ko ang sarili ko—bata, walang emosyon, nakaupo sa sulok. Sa tabi ko… isang batang lalaking naka-itim. Malamig ang mga mata. Tahimik.“Siy
Leonora’s POVTahimik ang labanan ng isip ko habang hawak ko ang maliit na USB na ibinigay ni Aceso. Parang may bigat na pumapasan sa balikat ko — hindi lang dahil sa sugat, kundi dahil alam kong sa loob niyan nakatago ang mga sagot na matagal ko nang hinahanap.Si Drack ay nakaluhod sa tabi ko, sabay hawak ng tablet, sabay tingin sa akin. “Ready ka na ba?” tanong niya.Tumango ako. “Ready.”Inilagay ko ang USB sa reader. Sabay sabing “play.”Sa screen lumabas ang isang lumang video — bahagyang static, asul ang hue, daté stamp: ikaw‑walang taon, batid mo lang ng Lyra era.Sa loob… isang batang babae. Mahina ang boses. Nervy. Nakasuot ng training uniform at may maskara. Sa tabi niya isang lalaki: nakatayo, nakatingin. May hawak na clipboard, may suot na tactical jacket.Ang caption sa screen: Project Origin – Subject Lyra 001.“Lyra 001?” bulong ko.Tumango si Aceso, na ngayon ay nasa likod ng pinto. “Iyong codename mo noon. Si Helix ang unang trainee pagkatapos mo.”Naramdaman ko ang