Sa Palad ng Matipunong Byudo

"Hubad."

"Ha? Anong sabi mo? Nabingi yata ako. Pakiulit nga." Namimilog ang matang naitanong ko sa kanya bigla.

Halos mamawis ang mga palad ko sa antisipasyon sa kanyang sagot.

"May mali ba sa pandinig mo?"

Umiling-iling ako upang sagutin ang kanyang tanong ng hindi ako makapagsalita.

My heart started thumping loud, so loud that I am afraid he might hear it.

"Kelan ba kita makakausap ng matino."

The man sighed.

"Ano nga yung sinabi mo kanina."

Hindi ko maiwasang kulitin siya.

Naniningkit ang mga matang umiwas ito ng tingin. Lumuwang ang paghawak nito sa aking pala-pulsuhan na siyang ikinadismaya ko.

"Wala. Ang sabi ko kailangan mo ng matulog."

Walang lingon-lingon na tinahak niya ang daan papunta sa kanyang kwarto.

"Mapagkunwari pa din."

Natatawang napahawak ako sa aking dibdib upang subukang pakalmahin ang mabilis na pagtibok ng aking puso.

"Pabigla-bigla ka. Pano kung maadik ako sayo?"

Marahang isinara ko ang pintuan. Sumandal ako ako sa pader at kinalas ang strap ng suot kong sandalyas.

Parang baliw na hindi mapawi ang ngiti sa'king labi nang sumagi na naman sa isip ko ang pag-asta niya.

Nang matanggal ko ang stiletto ay itinabi ko ito sa lalagyan ng mga gamit na sapatos at sandalyas na malapit sa pintuan.

Pagod na inilapag ko ang handbag sa mesa saka naupo sa malambot na sofa.

Naipikit ko na lamang ang aking mga mata para lubos na damhin ang lambot ng komportableng upuan.

Tamang-tama lamang ito sa masakit kong katawan dahil sa pagtatrabaho ng 8 oras, araw-araw.

I spread my arms wide, placing them on the arm rest and letting my sore muscles relax.

Ilang araw pa lamang akong nagsisimula ngunit parang isang taon na akong nagtatrabaho.

Ilang saglit pa ay hindi ko namalayang nadala na pala ako ng antok. Nagising na lamang ako na may nanakiliting sensasyon sa aking paa.

"Anong ginagawa mo, Zellio?"

Inabot ko ang cellphone sa sofa para tingnan kung anong oras na.

"Wala. Sorry, nagising ba kita?"

Alas onse na ng gabi. Apat na pung minuto na pala akong nakaidlip.

"Hmm, salamat pero tama na iyan. Akala ko tulog ka na."

Muling ibinaling ko ang aking atensyon sa lalaking kaharap.

Nakaupo siya sa sahig hawak-hawak ang isa kong paa habang ang isa naman ay nakapatong sa kanyang kandungan.

Akmang huhugutin ko na ito ngunit biglang humigpit ang hawak niya rito.

"Zellorion." Tawag ko sa kanya ngunit animo'y wala itong narinig at patuloy na minamasahe ang sulok ng aking paa mula sa talampakan, sa maliliit na daliri, hanggang umabot ito sa bukong-bukong.

Napakainit ng kanyang palad na humahaplos sa aking balat. Bawat pisil at hilot ay nakaliliyo sa sarap.

"Ah..."

Nakagat ko na lamang ang labi ko upang pigilan ang pag-alpas ng halinghing na gustong kumawala sa aking bibig.

Feeling the right combination of light and hard pressure from his hands makes my muscle scream with delight.

"Relax, you're too tense."

"Tama na iyan, hindi pa ko naliligo."

Ngumiti lamang ito at yumuko. Agad na napahawak ako sa kanyang buhok ng lumapat ang malamig na labi niya sa aking balat.

"I wiped it for you, so grab harder, Master."

Maang na napatitig ako sa kanyang mapang-akit na mga mata.

"Sinadya mo?"

Nakataas ang kilay na tanong ko sa kanya na siya niya namang inignora.

My hand grabbing a palmful of his lush, soft ash blonde hair gradually tightens. Giving him enough tension while my palm gently massage his scalp in return.

I am enjoying this far too nice.

Kagat ang ibabang labi napatitig na lamang ako sa kanya.

"Yes, just like that." Zellio whispered as his eyes squinted in satisfaction.

Ramdam ko ang pag-iinit ng aking pisngi lalo na ng pasadahan ng kayang mamasa-masang dila ang aking binti.

Nakakakiliting sensasyon ang gumapang saking balat.

It felt weird and numbing.

Sensasyong hindi kayang ibigay ng kahit sino, maging ang asawa ko, si Zellorion lang.

I am married not to Zellio but to someone else.

Bakit nga ba ito ang kasama ko at hindi ang aking kabiyak?