Share
Essence Of Friendship
Related chapters
Marupoked Cheers
YOU can say that you're really into your friends if you smile and laugh with them genuinely. I guess this is what I deserve. I once lost a person who almost become the most important person in my life and now, God gave me these peeps that will surely be with me throughout the years. Kung nagawa kong madapa at masaktan noon, masaya pa rin ako dahil doble o triple pa ang ibinalik sa akin ng nasa itaas. We dance and scream at the top of our lungs. The loud sound of the karaoke made this place clamorous opposite to what it really was.Lahat kami ay tuwang-tuwa habang bumabanat ng isang mataas na kanta si Gracelyn. Hindi naman siya totally singer but the thing that's interesting is that she belts every single note like her throat was about to throw up. 'Yung para bang sa sobrang pagbirit niya ay mapuputol na ang litid niya sa leeg. Hindi naman kami nangangamba dahil natural na 'yon sa boses niya.Nagpatuloy lamang siya sa pagkanta hanggang sa namalayan na lamang namin na
Marupoked Hangover
“WALA ba kayong balak bumangon diyan?" Isa-isa kong tiningnan ang mga kaibigan kong pare-parehong nakahandusay sa sahig ng living room nina Zyde. Natatawa na lamang ako sa hitsura ng bawat isa lalo pa't kahit ako'y walang kaide-ideya kung papaano sila humantong sa ganitong sitwasyon."Aalis na tayo?" tanong ni Macy na siyang hindi natulog sa aming lahat. Ewan ko ba sa babaeng 'to. Sanay yata talaga siya sa puyatan.Last night was a blast. Even though some of us have no high alcohol tolerance, naging mas masaya pa ang bonding namin dahil hindi nila namamalayan na sa kalasingan, nagsu-swimming na sila sa sahig habang sumasayaw."Ang aga pa!" reklamo ni Gracelyn na ngayo'y umiinat na. Upang mas mapadali ang paggising nila, binuksan ko ang mga ilaw kaya't pare-parehong nagtakip ng mga mata ang mga kumag.Inayos ko na ang ilang mga gamit nila bago ko pa man sila gisingin. Sa aming walo, ako ang hindi masyadong tinamaan ng alak at maagang nagpahinga. Tiniis ko talaga ang
Marupoked I’m Sorry
IT’S Monday morning when Lark and I decided to start our plan for our task. Marami-raming tao sa library. Ang iba ay tumatambay lamang at nagpapalamig samantalang ang karamihan ay nakapwesto sa mga computers at may kani-kaniyang ginagawa.Magkaharap kami ni Lark sa isang table. As expected, siya ang nangunguna sa gagawin namin habang ako naman, sumasang-ayon lamang sa mga pinaplano niya. Hindi naman sa ayokong tumulong, ngunit kung ako lamang din naman ang magpapagulo ng project namin, hahayaan ko na lang siya ang magplano."How about, we distribute our questionnaires to different people living in that community according to their socioeconomic status?" suhestiyon niya. Gaya nang kanina ko pang ginagawa, tumango-tango na lamang ako't nagthumbs-up. Lahat naman kasi ng isuggest niya, okay lang sa akin at talagang magandang idea."So kailan tayo magsusurvey? Next next week na ang submission niyan." tanong ko. Nakakahiya naman kasi na puro sang-ayon na lang ako sa kaniya
Marupoked I’m Begging You
SA mismong gate pa lamang ng gym ay nagsisiksikan na ang mga estudyante ng Riversky University at Cipriano Academy. Ngayon ay gaganapin ang second game ng laban sa pagitan ng dalawang team. Ayon kina Elizze, kani-kanina pa raw dumating ang mga players ng kalaban at isa na nga doon ang hindi pa namin nakikilalang lalaking may kulay berdeng buhok."Shit. Baka hindi pa natin nalalapitan si guy, magsimula na ang game," bulong ni Elizze sapagkat hindi pa rin kami makapasok sa loob sa dami ng mga estudyanteng manonood."Excited teh?" tanong ko sa kaniya ngunit imbis na sumagot, inirapan lamang ako ng gaga.Out of a sudden, bigla kong naisip na kung second game nila ngayon, bakit parang walang balak si Fritz na lumaro? He's the captain ball of Riversky's basketball team at siya ang nagdadala ng game sa panig namin.Makaraan pa ang ilang paghihintay ay tuluyan na kaming nakapasok sa loob. Humanap kaagad sina Macy at ang iba pa naming kasamahan ng pwesto sa mga bleachers habang kami
Marupoked Wash Away
SA gitna ng ingay at kasiyahan sa buong paligid dahil sa nagaganap pa ring game, hindi ko mapigilan ang sarili kong magpakawala ng mga luha sa hindi ko malamang dahilan. Pakiramdam ko, isa akong mahina. Sa kabila ng lahat ng mga nangyari, parang bibigay at bibigay pa rin ako at hindi ko magagawang tanggihan ang hinihinging pabor ni Miley.I found myself running away from the gymnasium without considering the people around me. They can judge me as much as they want but I don't care. Right now, ang tanging naiisip ko lamang ay kailangan kong mapag-isa at lumayo sa lugar na ito. Ayokong makita ni Elizze ang kahinaan ko. Hindi pa ako handa sa panenermon na naman niya sa akin kapag nalaman niya ang dahilan kung bakit tumawag sa akin si Miley.Nagtatakbo ako palabas ng unibersidad hanggang sa mamataan ko ang kiosk na malapit sa paaralan. For sure, walang ibang tao doon dahil abala ang lahat sa game. This is a perfect moment for myself.Nakarating ako sa kiosk at tama nga a
Marupoked The Hardest Thing
"REALLY? Kensley asked for your digits and you just gave it easily?" I couldn't help but to heave a deep sigh as Elizze nodded quicklyHindi ako makapag-focus sa paghuhugas ng mga pinagkainan dahil sa natuklasan. I couldn't even believe she just gave her numbers that fast even though hindi pa naman niya lubos nakikilala 'yung tao. Now, I wonder, sino na ngayon ang marupok sa aming dalawa?"He wants us to be his friends. Siguro kung nando'n ka rin kanina, baka nakuha na rin niya ang number mo kaya lang, inuna mo pa ang pakikipaglandian," pasaring na wika ni Elizze habang nakatayo lamang sa gilid ko at hawak-hawak pa rin ang phone niya.Mukhang wala na itong balak magreview para sa quizzes niya ngayong may ka-textmate na siya. Ang masahol pa doon, 'yong lalaking may kulay berdeng buhok pa. Sana lang talaga ay hindi siya pinagtitripan ng Kensley na 'yon. Kahit pa duda pa rin ako sa totoo niyang pagkatao at kung siya nga ba talaga ang nakaharap ko that time sa bus, hindi
Marupoked Truth Be Told
TRUTH be told; it was really hard for me to tell those words and hurt him the way he hurt me. I was never a fan of revenge. It sucks that people do bad things to us but we don't want to do the same thing to them or bring back the pain just because we know it is the right thing to do.Napasinghap ako nang mapagtantong huminto na pala ang tricycle na sinasakyan ko sa tapat ng dormitory namin. Hindi ko namalayan na sa sobrang pagmumuni-muni ko, nakarating na pala ako sa tinutuluyan ko. Mabuti na rin 'to dahil kanina ko pa tinitiis ang kahihiyan na tinamo ko mula sa mga taong nakasalubong ko. Good thing Lark is so understanding. He even asked me if I still want to continue our task but then again, I chose to accomplish it this day kahit pa basang-basa ako at naligo pa sa ulan. Nakakahiya man ngunit bumili na lamang muna ako ng pansamantalang damit pamalit para lang maituloy namin ang interview.Matapos magbayad sa tricycle driver ay dali-dali akong bumaba at nagtatakbo pa
Marupoked Bothersome Ashes
"Alam mo, Mister Abo? 'Wag mo 'kong lokohin, ha? Sawang-sawa na ako sa mga panloloko, 'wag ka nang dumagdag." Sinubukan kong bawiin kay Cason ang wax subalit napakahigpit ng hawak niya rito at para bang ayaw niya talagang bitiwan. "Ibigay mo sa akin 'yan, huy! Hindi naman sa 'yo 'yan, eh!" paulit-ulit kong sinubukang abutin mula sa kaniya ang colored wax ngunit itinataas niya pa ito dahilan upang lalo kong hindi makuha.Bwisit. Pasalamat siya't matangkad siya. Hindi ko tuloy mabawi 'yung wax. Baka angkinin niya pa 'yon kahit na hindi naman talaga sa kaniya."Mister Abo? Anong klaseng pangalan 'yan?" natatawa niyang sambit bago binuksan ang colored wax. Hindi ko pa rin iyon makuha sa kaniya kaya naman pinanlisikan ko na lamang siya ng tingin sa pagbabakasakaling ibalik niya sa akin."Duh! Obvious ba? Syempre dahil sa surname mo, Mr. Ashton!" giit ko habang nakakapit sa magkabilang bewang ko.His smirk grew larger as his eyebrows raised repeatedly. Hindi ko alam kung
Latest chapter
