Kabanata 6

Kabanata 6

Tahimik ang buong opisina pagkatapos ng meeting. Nakatulala lang ako sa mesa, hawak-hawak ang mga papeles na kanina ko pa sinusubukang basahin. Pero kahit anong titig ko, hindi na pumapasok sa isip ko ang mga numero. Lahat nagiging malabo. Ang laman lang ng utak ko: paano ko maililigtas ang kompanyang nilaanan ng papa ko ng kanyang buong lakas at buhay para maipatayo ito.

Napabuntong-hininga ako, trying to calm myself, nang kumatok ang sekretarya.

“Ma’am, may naghihintay po sa inyo sa conference room,” sabi niya. “Ayaw po magpakilala pero sabi niya, importante raw.”

Napakunot ang noo ko. Sino naman kaya iyon? At bakit biglaan?

Dahan-dahan akong naglakad papunta sa conference room. Pagbukas ko ng pinto, halos mapahinto ako. May isang lalaki, matangkad, naka-itim na suit na parang tailored perfectly for him. May tindig siya na parang sanay mag-utos. Malamig ang tingin niya, diretso, parang kaya niyang basahin ang buong pagkatao ko.

“Miss Rosales.” Malalim at buo ang boses niya. “Finally, we meet.”

Nanigas ako sa kinatatayuan ko. “Ikaw… sino ka? At anong kailangan mo sa akin?”

Umupo siya na para bang siya ang may-ari ng silid. Calm, confident, intimidating.

“I know about the situation of your father’s company. I know about your debts.” He paused… “Malaki. Lumalala. At kung hindi mo maayos agad, babagsak ang lahat ng itinayo ng pamilya mo.”

Parang may malamig na dumaloy sa katawan ko. Napasinghap ako. “P-paano mo nalaman ‘yon?”

Bahagya siyang ngumiti pero hindi iyon tipong nakakokomfort ka. It was more like a smirk, sharp and unreadable. “I have my ways. Pero hindi iyon ang mahalaga. What matters is, I can help you. I’ll settle the debts, erase everything… on one condition.”

Kinuyom ko ang kamao ko, forcing myself to sound firm. “And what condition is that?”

Tinitigan niya ako nang diretso, walang bahid ng pag-aalinlangan.

“Marry me.”

Halos nanlaki ang mga mata ko. “A-ano?!”

“You heard me.” Calm, cold, pero sobrang tiyak ng tono niya. “A marriage. Hindi ito tungkol sa love. Hindi rin simpleng kasunduan. You’ll be my wife, and in return, your family and your company will be saved.”

Humigpit ang kapit ko sa gilid ng mesa, ramdam ko ang panginginig ng mga daliri ko. Marriage kapalit ng utang? This is insane. Pero kasabay noon, alam kong halos wala na rin akong ibang option.

“Hindi ako basta-basta papayag sa ganyan,” bulong ko, nanginginig pero pinipilit maging matatag. “This is my life we’re talking about.”

Tumayo siya, mabagal na lumapit. Sa bawat hakbang niya, parang lalong bumibigat ang hangin sa paligid. Hanggang sa halos magkatapat na kami, at ramdam ko ang presence niya na parang tinatabunan ang buong espasyo ko.

“You don’t have much of a choice, Miss Rosales,” malamig at diretso niyang sabi. “Think about it. Tomorrow, I’ll come back for your answer.”

At bago ko pa maiproseso ang lahat, iniwan niya akong tulala sa conference room. Nakatitig lang ako sa pinto na isinara niya, habang ang puso ko’y naglalaban-laban sa takot, galit… at isang kuryente na hindi ko maipaliwanag na dumaloy sa akin sa bawat titig niya.

Pag-uwi ko sa bahay, hindi ako mapakali. Hindi ko maalis sa isip ang sinabi niya. Marry me. Paulit-ulit iyon sa utak ko na para bang echo na ayaw tumigil.

Pinikit ko ang mga mata ko, pero imbes na makatulog, dumadaloy lang sa isip ko ang imahe ng kumpanya, ang mukha ng mga empleyado naming umaasa sa akin, pati ng pamilya kong umaasa na maililigtas ko ang lahat. Kung tatanggi ako… matatapos ang Rosales Group. Pero kung papayag… kaya ko bang tanggapin ang buhay na kapalit nito?

Kinabukasan, bago pa man siya bumalik gaya ng sinabi niya, ako na mismo ang nagdesisyon. Hindi ko kayang umupo lang at hintayin siya. I need to face him on my own terms.

Kinuha ko ang bag ko at nagmaneho papunta sa opisina ng Monteverde Group. Ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko habang lumalapit ako sa building. Ang tangkad, ang kinis, ang kinang ng pangalan nilang naka-ukit sa lobby Monteverde. Isang pangalan na halos katumbas ng kapangyarihan at impluwensya.

Pag-akyat ko sa pinakamataas na palapag, sinalubong ako ng kanyang sekretarya.

“Good morning, Miss Rosales. Mr. Monteverde is expecting you.”

Nagulat ako. Inaabangan niya talaga ako?

At nang buksan ko ang pinto ng opisina niya, nandoon siya nakaupo sa malaking leather chair, nakatingin sa bintana na tanaw ang buong lungsod. Nang lingunin niya ako, muling bumalik ang bigat ng kanyang presensya.

“Miss Rosales,” aniya, may bahid ng ngiti sa labi. “So, you came.”

Humugot ako ng malalim na hininga, pinilit kong patatagin ang sarili. “Yes. I came… to talk about your proposal.”

Tumango lang siya, parang inaasahan niya talaga ang pagpunta ko. “I told you, it’s the only way.”

Napakagat ako ng labi. The only way. Ang bigat pakinggan, lalo na’t nakataya dito ang pangalan ng pamilya ko, ang Rosales Group of Companies, at lahat ng empleyadong umaasa sa akin. Pero kahit gano’n, hindi ko kayang tumalon agad sa desisyon.

“I still don’t understand,” sabi ko, pilit pinapakalma ang boses ko. “Bakit ako? You could have chosen anyone someone more… willing. Bakit kailangan ako pa?”

Bahagya siyang ngumiti, pero malamig ang titig. “Because I don’t make random choices, Miss Rosales. I see potential in you. Strength. And I need a woman who can stand beside me… not just anyone.”

Nanlalamig ang mga palad ko. Potential? Strength? Hindi ko alam kung insulto ba iyon o papuri.

“But marriage?” halos pabulong kong sabi. “It’s not something I can treat like a business deal.”

Tumayo siya mula sa upuan, mabagal na naglakad papalapit sa akin. Hindi ko maiwasang umatras ng kaunti, pero pinigilan ko ang sarili kong magpakita ng kahinaan.

“Then tell me, Miss Rosales,” bumaba ang tono ng boses niya, matatag at tiyak, “do you have a better option?”

Hindi ako agad nakasagot. Para bang biglang natuyuan ng laway ang lalamunan ko. Oo, may punto siya wala na kaming ibang kakapitan. Pero ang ideya ng kasal kapalit ng utang… masyadong mabigat.

Nag-iwas ako ng tingin, pilit na nilulunok ang bigat sa dibdib ko. “I… I need more time to think.”

Ngumiti siya, ngunit hindi iyon tipong masaya. It was the kind of smile that told me he was confident of the outcome. “Take all the time you want. But remember, every hour you waste, your company sinks deeper.”

Ramdam kong kumirot ang dibdib ko. Totoo ang sinabi niya, at iyon ang mas lalong nagpapahirap sa akin.

Lumunok ako ng laway, pilit pinapanatili ang tuwid na tindig. “I’m not saying yes. Not yet.”

“I know.” Tumigil siya sa harap ko, bahagya pang yumuko para halos magtama ang aming mga mata. “But you will.”

Napatigil ang hininga ko. Sa presensyang iyon, sa titig niyang hindi ko mabasa kung pananakot o paniniwala, ramdam kong unti-unti akong naipit sa isang desisyong hindi ko alam kung kaya kong takbuhan.

Mag-isa akong nakaupo sa gilid ng kama, hawak-hawak ang cellphone ko. Hindi ko alam kung kanino ako dapat lumapit sa mga abogado, investors, o… kay Mr. Monteverde ulit? Pero kahit anong gawin ko, boses niya ang paulit-ulit na pumapasok sa isip ko.

“But you will.”

Huminga ako nang malalim. Hindi lang kasi utang ng company ng Papa ang iniisip ko. Meron pa akong sariling negosyo sa Spain ang clothing line na ako mismo ang nagtayo mula sa wala. Iyon ang pangarap ko, ang identity ko, ang patunay na kaya kong tumayo sa sarili kong paa kahit hindi construction industry ang pinili ko tulad ni Papa.

Pero paano kung bumagsak ang Rosales Group? Kahit gaano ko kagustong ipaglaban ang sariling brand ko, hindi ko kayang talikuran ang kumpanya ni Papa. Ang dami niyang itinayo, pinaghirapan, at sa bawat gusaling nakatindig sa pangalan namin, nandun ang dugo at pawis ng pamilya ko.

Biglang tumunog ang cellphone ko. Si Mama. Dali-dali kong sinagot.

“Ma?”

“Anak,” halos humahagulhol ang boses niya, “please come to the hospital. Your father… he collapsed again.”

Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Agad akong nagmaneho papuntang ospital, halos wala sa wisyo. Pagdating ko, nadatnan kong umiiyak si Mama habang kinakausap ng doktor sa labas ng ICU.

“Your father’s condition is unstable,” sabi ng doktor. “He will need longer treatment, and frankly, it will be very costly.”

Napakapit ako sa dibdib ko. Costly. Lahat ngayon umiikot sa pera, sa responsibilidad, sa bigat na halos hindi ko na kayang dalhin.

Lumapit ako kay Mama at mahigpit siyang niyakap. “Don’t worry, Ma,” bulong ko, kahit ramdam kong nanginginig ang sarili kong tinig. “Kakayanin ko. Gagawan ko ng paraan.”

Pero sa loob-loob ko, hindi ko alam kung paano. Paano ko hahatiin ang sarili ko?

May negosyo ako sa Spain na kailangan kong bantayan, mga orders at designs na naghihintay sa akin. Dito naman sa Pilipinas, unti-unting guguho ang Rosales Group. At ngayon, si Papa… nakaratay sa ospital, kailangang gamutin.

Tumitig ako sa salamin ng ICU, sa katawan ni Papa na halos hindi na gumagalaw. At sa sandaling iyon, ramdam kong unti-unti akong naiipit. Sa pamilya. Sa negosyo. Sa sariling pangarap.

At sa isang alok na hindi ko matanggap… pero baka siya lang ang sagot.