“Ako na ba ang susunod?” tanong ko sa sarili habang nakatitig sa lalaking kararating lang matangkad, suot ang all-black suit na parang laging may lamay, at may presensya na kayang patigilin ang tibok ng puso mo… sa takot.“Uncle Mateo,” sabi ni Ethan, malamig ang boses. “You’re early.”“Apparently, I had to be,” sagot ng lalaki habang sinusukat ako mula ulo hanggang paa. “So… she’s the girl?”Great. Ako na agad ang girl. Walang pangalan, walang intro. Just ‘the girl’.Tumayo si Maxine at halos sabay kaming lumapit ni Ethan. Pero bago pa kami makalapit ng tuluyan, biglang nagtanong si Max. “Excuse me po, Sir Mateo, pero may tanong lang ako… may part ba kayo sa bagong teleserye ni Coco Martin? Kasi grabe po 'yung entrance n’yo. Pang-primetime.”Napasinghal si Ethan. Ako naman, muntik nang matawa kung hindi lang nakakakilabot ang aura ni Uncle Mateo, baka pinapalakpakan na siya ni Maxine.“I don’t have time for jokes,” sabi niya, deadpan. “San Guillermo is compromised.”Napatingin ak
LUNA“Maxine, tahimik lang tayo, please. May mga guard daw dito na parang extra sa John Wick, sabi ni Ethan,” bulong ko habang nakayuko kami sa loob ng sasakyan.Pero si Maxine, hindi mapigilan. “Eh paano kung may secret agent mode ako, bes? ‘Di ba nga sa Mission Impossible, may scene na may lipstick tas naging granada?”“Maxine…” Umiling ako, pero hindi ko rin napigilang mapangiti.“Eh ‘di ba ikaw, Luna, ikaw si ‘Coffee Girl’? Ako naman, si ‘Spy Girl’! Maxine, Queen of Disguises!” sabay tago niya sa likod ng isang jacket na parang cape. “Tada!”Napapitlag kami nang biglang tumunog ang kanyang phone full volume pa.“Kapag Tumibok ang Puso…” sigaw ng ringtone.“Maxine!” sabay naming sigaw ni Ethan mula sa unahan. Napaluhod ako sa likod ng seat habang sinusubukang pigilan ang tawa at kaba.“Ay, sorry, bes! Hindi ko na-mute…” bulong niya habang binubunot ang phone, nanginginig pa ang kamay sa kabado.Tumigil ang sasakyan. Lahat kami tahimik.Sa labas, may dumaan na flashlight. Isang an
“Aray ko… may narinig akong ‘crack.’ At hindi ‘yun sa puso ko, bes,” reklamo ni Maxine habang nakaupo sa damuhan, hawak-hawak ang paa niya.“Baka bali na yan,” sabi ko habang pinipilit huwag manginig ang boses. Kahit natatawa ako sa sinabi niya, ramdam ko pa rin ang lamig sa dibdib ko dahil sa mga natuklasan.Nasa tabi ko si Ethan, hawak-hawak pa rin ang envelope na may pangalan ni Mama. Parang ang bigat ng pangalan niya sa papel. Parang bigat din sa dibdib ko.“Elena Reyes…” bulong ko ulit. “Bakit hindi niya sinabi sa’kin ‘to? At bakit kailangan niya akong itago?”“Luna, hindi natin alam kung anong ibig sabihin ng sulat,” sabat ni Ethan, pero hindi ko siya tiningnan.“Hindi mo alam? O ayaw mong sabihin?” Tumayo ako, kahit nanginginig ang tuhod ko. “Laging may tinatago. Laging may ‘di mo sinasabi.”“Bes, hindi pa ba ito ‘yung part na nag-aaway kayo tapos biglang hahalikan mo siya dahil intense na ang moment?” singit ni Maxine, sabay pilit ngiti habang sinusubukan i-stretch ang paa n
“Luna! Anak!”Napalingon ako, agad na bumigat ang dibdib ko. Si Mama?!As in totoong Mama. Buhay. Humihinga. May kilay. May buhok!Pero… teka lang.Bakit hawak siya ng dalawang lalaking mukhang auditionees para sa papel ng kontrabida sa telenovela?“Wait, wait, wait…” bulong ko sa sarili ko habang pilit kong sinisilip ang paligid, baka may hidden camera. “Baka prank lang ‘to. Maxine, sabihin mong prank lang ‘to—”“Bes,” bulong niya habang nakapulupot ang braso sa’kin, “kung prank ‘to, may Oscar award na ‘yung mga ‘yan. Tsaka bakit may baril?!”Si Ethan, alerto na agad. Para siyang superhero on standby mode. Literal na parang puputok ang ugat sa sentido niya habang hawak ang kamay ko.“Stay behind me,” bulong niya.Pero hindi ako nakinig.Kasi si Mama ‘yon. Mama ko.“MA—!”“Don’t move!” sigaw ng isa sa mga lalaking kasama ni Mama.Tumigil ako mid-step. Literal na parang may invisible na forcefield. Kahit ang kaluluwa ko, nag-preno.Si Mama, sinubukang makawala. “Wag niyo siyang sasak
"Heiress."Ang lakas ng tunog niyan sa utak ko.Ako raw. Heiress. Apo ng donya. May fountain sa bahay. May pearls sa breakfast. At wait lang, may sariling tsaa na imported mula Paris?Pumikit ako sandali habang nakahiga sa guest room ni Ethan. Ang lambot ng kama. Parang tinapay na mamahalin. Pero kahit gano'ng kalambot, hindi makatulog ang utak ko.Ilang oras pa lang ang lumipas simula nang mareveal ang lahat, pero parang buong season na ng telenovela ang nangyari.May mama akong buhay. May lola akong fierce. At may Ethan akong… well, Ethan.Kumatok siya.“Hey. Gising ka pa?”“Unfortunately,” sagot ko.Dumungaw siya. May hawak na tray cookies at tsaa. Yung tsaa, mukhang hindi galing Paris. Galing convenience store. Mas gusto ko ‘yon.“Peace offering,” sabi niya.“Bakit, may kasalanan ka ba?” Umupo ako habang tinatanggap ‘yung tray.“Wala naman. Pero may instinct akong dapat kang pakalmahin bago mo pasabugin ang mansion.”Ngumiti ako kahit gustong umiyak.“Hindi ko alam kung iiyak ako
“Wait lang, this café is real?! As in may swing, may fairy lights, at may espresso machine na mukhang spaceship?!”“Legit. Hindi hallucination ‘yan,” sagot ni Ethan habang inaayos ang upuan sa garden café na bagong bukas—technically soft opening lang, pero feel ko grand launch na agad sa puso ko.Pumikit ako sandali, sininghot ang aroma ng kape sa hangin.“Amoy future,” sabi ko. “At amoy slight panic.”“Bakit panic?” tanong niya habang nilalagay sa table ang dalawang baso ng kape.“Teka anong beans ‘to? ‘Wag mong sabihing experimental ha baka mamaya may chili flakes ‘yan.”“Chili espresso actually. New trend. Para sa mga heiress na adventurous.”“Ethan!” Halos ihagis ko ang baso sa kanya pero natawa ako. “Gusto mong mawala agad ‘yung customers natin?”“Hindi naman. Trial phase lang ‘yan. Hindi ko pa i-upload sa menu board sa social media. Unless gusto mong maging viral.”Umiling ako habang natawa. “Ang tag line: Café Heiress where trauma meets caffeine.”“Perfect. Ako na magde-desi
Naglakad ako palayo sa garden, pero hindi ko kayang iwasan ang tanawin ng mga mata ni Ethan at Zack. Hindi ko maiwasang isipin ang mga saloobin nila habang nag-uusap sila sa likod ko. Parang may electric current na dumadaloy sa hangin. Ang bigat.Malamig na ang kape ko, pero hindi ko pa rin magawang uminom. Masyadong maraming nangyayari. Si Zack, ang ex ko, andito sa café ko ngayon, and Ethan, ang taong ngayon ay nagpapasaya sa buhay ko parehong naroroon, at ako, stuck sa gitna.Tumingin ako sa paligid, ngunit hindi ko pa rin maiwasang mag-alala kung anong pinag-uusapan nila ni Zack. Baka naman may hinahanap siya. Baka may balak pa siyang sirain sa buhay ko. Baka… baka hindi ko na kayang mag-move on kung hindi ko makakalimutan si Zack.Sakit sa ulo, lalo na’t nararamdaman ko ang presensya ni Ethan kahit malayo siya. Nandiyan siya sa likod ko, pero hindi ko pa kayang harapin siya ngayon. Ayoko ng tension. Ayoko ng drama.Hindi ko na napansin na naka-pose ako sa isang sulok ng café, par
“Ayoko ng toast na may kaluluwa,” reklamo ko habang hawak ang sunog kong tinapay.“Luna,” tawa ni Ethan, “paano ka naging café owner kung hindi mo kayang mag-toast?”“Barista ako, hindi chef. May division of labor ‘to.”Umikot siya papunta sa toaster, kinuha ang tinapay, at tumingin sa akin na para bang sinasabi, ‘Hayaan mo na, ako na bahala.’“Tingin mo ba pogi points ‘yan?” tanong ko, nag-aabang ng comeback niya.“Pwedeng pogi points. Pwede ring boyfriend goals. Depende sa mood mo.”Napangiti ako. “Hmm. Today feels like a boyfriend goals kind of day.”“Then let me earn it.”Lumapit siya, suot pa rin ang luma kong apron na may nakasulat na ‘Bean Me Up, Scotty.’ At kahit halatang awkward siyang isuot iyon, suot pa rin niya. For me.“Kape o halik?” tanong niya, nakangisi.“Caffeine muna bago affection, please,” sabi ko, sabay abot ng empty mug.“Coming right up, ma’am. One tall latte with a side of charm.”Nagkibit ako ng balikat. “Kung ganyan ka mag-deliver ng pick-up lines, baka m
“Luna, kailangan mong magdesisyon.”Isang simpleng text lang ‘yon. Walang pangalan. Walang kasamang emojis. Pero sa dami ng komplikasyon sa buhay ko ngayon, parang mas nakaka-stress pa siya kaysa sa pending na bills ko at hormonal breakout sa ilong ko.Hawak ko pa rin ang phone habang nakatingin lang ako sa screen. Hindi ako makagalaw. Hindi rin ako makaisip ng matinong sagot. Ang dami kong tanong, pero ang unang lumabas sa bibig ko?“Teka... sino 'to? Diyos? Siri? O multo ng past decisions ko?”Napailing ako habang tumatawa mag-isa sa loob ng kwarto ko. Ang weird, pero yun ang default ko kapag natataranta—nagbibiro. Kahit sa sarili. Mas okay na yun kaysa mag-breakdown. Again.Biglang pumasok si Mica, best friend ko, suot ang oversized shades at may dalang dalawang take-out na kape. As always, the drama queen arrives.“Giiirl, hindi ka sumasagot sa messages ko. Mukha kang leftover emotions!”“Wow, thanks ha. Good morning din.”“Shut up. Eto kape, and may surprise ako sa’yo. Blind date
Bakit ba ako pumayag? Bakit ko ba pinili na makipagkita kay Ethan? Alam ko na may sakit na dulot ang mga magkasunod na hakbang ko, pero sa kabila ng lahat, bakit nga ba hindi ko kayang magpigil? Nasa harap na ako ng kainan, at hindi ko maiwasang magtanong kung anong nangyari sa mga desisyon ko. Kung ang puso ko lang ang tatanungin, siguradong may sagot. Pero ang utak ko… Hindi ko alam kung anong sasabihin. Pinagmasdan ko ang paligid, parang ang tadhana ang nagtataglay ng kwento ng nakaraan ko. Ang kainan ay medyo tahimik—puno ng mga magkasamang magka-date at mga magkasunod na lihim na may kasamang tawanan. Kaya’t sa gitna ng lahat ng iyon, ako at si Ethan—dalawang tao na may nakatagong kwento at isang gabing nakalaan para sa kami—ay nakaupo sa isang table na may pagitan ng hindi lang distansya, kundi ng mga taon ng ating mga buhay. "Ito na ba ang hinihintay nating gabi?" tanong ko, pilit binibigyan ng positibong tono kahit may kaba sa dibdib ko. Hindi ko kayang ilihim. "Siguro." An
Tahimik ang buong paligid. Para bang pati ang mundo, natutong huminga ng dahan-dahan para lang marinig ko ang tibok ng puso niya—at ng puso ko. Madilim ang kwarto pero hindi ito nakakakaba gaya ng dapat. Sa liwanag ng isang maliit na lampara sa gilid, kita ko ang anyo niya. Basa pa ang buhok niya, parang bagong paligo. Naka-oversized white shirt lang siya, at wala siyang kahit anong makeup ng pagkukunwari. Si Ethan... o kung sino man talaga siya. Nakaupo siya sa gilid ng kama, tulalang nakatingin sa kanyang mga palad na parang may kasalanang hindi kayang hugasan ng tubig. Ako naman, nasa kabilang sulok ng kwarto, hawak ang malamig na mug ng kape na hindi ko naman talaga iniinom. "Dapat galit ako. Dapat tinapon ko ‘tong kape sa mukha niya. Pero heto ako… iniisip pa rin kung paano ko siya papatawarin." Tahimik pa rin siya. Halos limang minuto na, at wala pa ring lumalabas na salita sa bibig niya. Napabuntong-hininga ako. “Alam mo, kaya kong maghintay. Pero ‘wag mo akong
Tahimik lang kami ni Ethan habang binabaybay ang madilim na hallway ng lumang bahay. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang niya—parang may binubuhat siyang hindi ko pa lubos maintindihan. Gusto ko siyang tanungin kung ayos lang siya, pero naunahan ako ng kaba. Pagliko namin papunta sa sala, may narinig kaming kaluskos mula sa itaas. "May tao," mahina pero mariin na bulong ni Ethan. May halong takot ang tono niya—hindi ito ang normal na Ethan. Lumabas ang isang babae mula sa itaas. Matangkad, maitim ang buhok, at may matalim na tingin na parang bumabaon sa balat. Hindi namin siya kilala, pero nang tumigil siya sa tapat namin, alam kong hindi siya basta estranghero. "Pakilala ako," malamig niyang bungad. Walang emosyon, pero may lalim ang galit sa tono niya. "Anong pangalan mo?" tanong ni Ethan. Halata sa boses niya ang panginginig. "Nora." Parang na-freeze si Ethan. "Villareal?" tanong niya, halos pabulong. Hindi sumagot si Nora, pero ang titig niya ay sapat na sagot. Tila ba an
Nasa lumang bahay kami ni Ethan—ang dating tinutuluyan ng yaya niya noon. Karamihan sa gamit ay inaagnas na ng panahon. Pero ang isang kahon sa sulok ang agad niyang binuksan. Hawak niya ang isang album. Luma, puno ng alikabok, pero maingat niyang binuklat. “Ethan, sigurado ka bang dito natin makikita ang sagot? Kasi kung hindi, baka mapasugod na naman ako sa simbahan para mag-novena ng kasagutan.” Hindi siya sumagot. Tahimik lang siyang tumango, pero ramdam ko ang tensyon sa balikat niya. Para siyang ticking bomb. Sa ilalim ng mga lumang litrato, may isang sobre. Nilukot na, parang ilang ulit nang sinubukang itapon pero laging piniling itago. Binuksan niya iyon. May lumang birth certificate sa loob. Napakunot ang noo ni Ethan. “Hindi ito ang pangalan ng nanay ko... Parang may mali, Ethan. Hindi ko na alam kung anong totoo. Bakit ganito, bakit ako nadadawit sa mga pangalan na wala namang kinalaman sa pamilya ko?” Kinuha ko ang papel at binasa. Name of Child: Ethan Cruz Name
Nanginginig pa rin ang kamay ko habang nakaupo sa gilid ng ambulansya. Kanina pa ako tinatanong ng medic kung gusto kong magpatingin, pero ang tanging sagot ko lang— “Okay lang ako… pero siya?” “Sino po?” Hindi ko na nasagot. Lumingon na lang ako sa paligid, sa umaalulong na sirena, sa pulang ilaw na kumukutitap—pero wala siya. Wala si Ethan. Ang gulo ng safehouse, puro abo’t durog ang naiwan. May mga nahuling tao, pero wala si Lucas. At wala ring Ethan. Paano kung— “Ang hirap mo hanapin, Luna.” Bumilis ang tibok ng puso ko. Lumingon ako, at dun ko siya nakita. Sugatan. Nakabalot ang braso sa benda, may hiwa sa kilay. Pero buhay. Nakatayo. Nakangiti. “Ethan...?” Tumayo ako agad. Hindi ko na napigilan ang sarili ko—tumakbo ako papunta sa kanya at yakap nang mahigpit, parang ayokong pakawalan. “Akala ko—akala ko hindi ka na babalik,” mahina kong sabi. Hinaplos niya ang ulo ko. “Akala ko rin... pero sabi ko sa sarili ko, hindi ako pwedeng mawala nang hindi mo pa ako sinasago
Tahimik ang sasakyan habang binabaybay namin ang paakyat na daan patungo sa bagong safehouse. Maliit lang ito—parang cabin sa bundok. Malayo sa lungsod, malayo sa gulo. Nasa passenger seat ako, nakayakap sa kumot na inabot ni Ethan kanina. Pero hindi lamig ang nangingibabaw—kundi ang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa utak ko: bakit ako? Bakit ako nadamay? Bakit si Ethan? Pagdating sa cabin, binuksan ni Ethan ang pinto at pinalipat ako sa sofa. “Walang CCTV dito. Walang signal. Hindi nila tayo mahahanap.” “Nice. So kung mapeste ako ngayon, wala kang excuse.” “Actually, may excuse ako. Puyat, stress, at minor bullet trauma sa pride ko.” “Drama mo. Gusto mo ng ice pack para sa ego mo?” “Kung ikaw ang maglalagay, okay lang.” Napangiti ako, kahit punong-puno pa rin ng tanong ang dibdib ko. Nag-init si Ethan ng tubig, habang ako naman ay tahimik na tinitigan ang apoy sa fireplace. Para bang sinasalamin ng apoy ang loob kong gulong-gulo. “Ethan…” bulong ko. “Hmm?” “Sino ka ba
Kahit pa puno ng takot ang mga mata ko, hindi ko pa rin maiwasang magbiro. "Hindi ko alam kung magiging spy na ako o makikita ko na lang sa balita na 'The Case of Luna, The Accidental Sidekick'." Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas para magbiro, pero sa mga oras na ito, parang mas kailangan ko pa yun kaysa sa lahat ng takot ko. Habang sinusundan namin ang madilim na daan papunta sa safehouse, ang mga heavy moments namin ni Ethan ay pinagaan ko ng ilang sarkastikong komento. Parang hindi pwedeng hindi magbiro kahit delikado. "Anong plan B mo, Ethan? Kung wala ka, baka magbalik na lang ako sa pagiging barista," sabi ko, halos magkasabay ang hininga namin sa bawat hakbang. "Ano, barista ka na ba? Puwede bang makapag-coffee muna habang nililinis ang buong sitwasyon?" sagot ni Ethan, na kahit seryoso pa rin, parang may kasamang konting tawa. Habang tumatakbo kami papuntang safehouse, mas lalo kong naramdaman ang init ng katawan ko na parang may sumabog na vulkan sa tiyan ko. A
Sa gitna ng kaguluhan at umaalingasaw na usok mula sa sumasabog na rooftop ng building, mabilis kaming tumakbo palabas ni Ethan. Mahigpit ang hawak niya sa kamay ko, para bang takot siyang mawala ako sa gitna ng kaguluhan. Tumitibok ang puso ko nang parang may rally—hindi ko alam kung dahil sa takot, o dahil sa kaniya. “Ethan! Saan tayo pupunta?” “Sa kotse ko. Nasa basement parking.” “E paano kung nandun din si Lucas? Delikado!” “Mas delikado kung dito pa tayo magtagal. Kumapit ka lang.” “Kapag nasunog tayong dalawa, ibabaon kita sa tabi ko—promise!” “Sweet mo naman. Mamaya na tayo maglambingan. Takbo!” Nang marating namin ang parking, biglang lumamig ang paligid kahit mainit pa rin ang dibdib ko sa kaba. Tahimik. Walang tao. Parang multong lugar. Binuksan ni Ethan ang pinto ng SUV at itinulak ako sa loob. Mabilis siyang sumampa sa driver's seat, pero bago niya mapihit ang susi—Pak!—binasag ng bala mula sa silencer ang rearview mirror. Tumama agad kami pareho sa upuan. Si Luca