“Isang fake na relasyon. Isang tunay na kilig. Paano kung ang puso ang unang bumigay?” Hindi inakala ni Luna Reyes na ang simpleng pagtatrabaho sa isang coffee shop ay mauuwi sa viral na love story—at hindi rin niya inakalang billionaire pala ang tinapunan niya ng kape. Enter Ethan Villareal—isang mysterious, drop-dead gorgeous CEO na may sariling tech empire. Sa isang maling akala at trending video, napagkamalan silang magkasintahan ng publiko. Imbes na itama ang lahat, may alok si Ethan: pumayag na lang sa fake relationship kapalit ng tulong sa pangarap ni Luna—ang sarili niyang café. Walang commitment, walang feelings. Acting lang. Pero habang tumatagal ang palabas nila, parang hindi na scripted ang mga ngiti, hawak-kamay, at titig. At kung dati, kunwari lang ang kilig… ngayon, parang totoo na. Sa isang mundo kung saan lahat ay pwedeng pekein, paano kung ang puso nila ang maging totoo?
View MoreNakahilata ako sa sulok ng café, tinititigan ang orasan sa dingding. Blind date. Grabe, bakit ba ako pumayag dito? Hindi ko alam kung anong pumasok sa utak ko.
Huminga ako nang malalim. Just smile, Luna. “Luna, right?” isang boses ang pumasok sa eksena. Paglingon ko ayun na siya, si Ethan. Matangkad, maayos ang suot… grabe, ang gwapo pala niya in person. “Ah, oo.” Pinilit kong ngumiti at iniabot ang kamay ko. “Ikaw siguro si Ethan.” Ngumiti siya. Para bang sinusuri ng mga mata niya ang buong pagkatao ko. "You're not what I expected," sabi niya, may halong pagkabigla. Kumunot ang noo ko. "What do you mean by that?" "Well, I thought you'd be... I don't know, more..." nag-pause siya "Na bore sa buhay." What the heck? "Excuse me?" "Haha, I didn’t mean it like that." Tinaas niya ang kamay niya, parang nagde-defend. "You just look… different from what I imagined." Great. Real charmer ka pala ha. "Yeah, right. You're a real charmer," sabi ko, rolling my eyes. Medyo awkward ang simula. Parang pareho kaming clueless kung anong trip ng date na ’to. “Don’t worry. I’ll try not to bore you,” sabi niya, trying hard magmukhang chill. Pero habang tumatagal, may something sa pagitan namin. Parang may spark na hindi ko ma-explain. Okay, Luna, kailangan mong magpakatotoo. Hindi ka pwedeng maging punching bag ng sariling insecurities. “So, what is it that you do, Ethan?” tanong ko, trying to sound casual. “Let’s just say I’m in the business of making people’s lives easier.” Tumitig siya sa akin. Parang may hidden meaning doon. May pagka-sarcastic pa. "That’s a very broad way to put it. I bet there’s more to it than that." Ngumisi siya, parang may sikreto. "Maybe. I don’t share my secrets easily." “Good for you,” sagot ko, sabay mild eye roll. “I’m sure you’ve got plenty of those.” “Are you like this with all your blind dates?” Tumingin siya sa paligid. “No. I’m not used to them, to be honest. This is all new to me.” Interesting. “New? I thought ikaw yung tipo ng taong may control sa lahat ng bagay.” Tumango siya, konting ngiti. “Well, not everything is in my control, I guess.” May something sa sagot niyang ’yon. May lalim. “I don’t usually do blind dates. You’re lucky I’m here.” "Ah, lucky daw ako?" Napataas ang kilay niya. “I thought you didn’t even want to be here.” “Still,” sagot ko. “You’re not that bad. Maybe you’re not as terrible as I thought.” Tumingin siya ulit sa akin—seryoso, malalim. "You have a way of saying things that makes me curious about you." Bam. My heart skipped a beat. Bakit parang biglang naging rom-com moment? “So, what’s your deal, Luna?” Nag-pause ako. “I’m just a normal girl, Ethan. Nothing special.” Pero deep down, alam kong hindi totoo ’yon. Kasi may something na parang... magic? Interest? Hindi ko rin alam. “Boring, huh?” “And what do you do that’s so exciting?” balik niya. Ethan leaned back, trying to look relaxed, pero halatang may iniisip. “I don’t usually talk about my work to people I don’t know well.” “Wow,” pabiro kong sagot. “So I guess I’m not worthy of that kind of trust, huh?” Ngumisi siya. “I wouldn’t say that.” Bumaba ng konti ang tono ng boses niya mas seryoso. “I just like to keep things private.” “Fair enough.” Tumango ako, tinanggap ang sagot niya. Napansin ko, kaunti na lang ang tao sa café. "So... why a blind date?" tanong ko, iwas tingin. Tumitig siya sa bintana, parang may binabalikan. “To be honest, my friends set me up. They thought I needed a... distraction.” “A distraction?” “From what?” May dumaan na lungkot sa mata niya, pero mabilis niya ring tinago. "Never mind," sabi niya. "Maybe I just wanted a break from work." “Gusto mo ba ng break?” tanong ko, hoping to see something real. Nagtagpo ulit ang mata namin. "Maybe." Uminom siya mula sa cup niya, tapos ngumiti. "Or maybe I'm just curious about you." Hala. Did he really just say that? “Curious?” pilit kong pinanatiling steady ang boses ko. "Curious about what?" Ngumisi siya ulit, parang may ini-enjoy. "Maybe I want to know why someone like you would agree to a blind date with a guy like me." Wait what does that even mean? “A guy like you?” tanong ko. "What does that even mean?" “Someone with too many layers,” sabay lean forward, “Someone who doesn’t open up easily.” "Wow. So I'm like... an experiment now?" biro ko, pero may konting totoo sa tono. Medyo nawala ang ngiti niya. Tumingin siya nang diretso. "No. I just think you're different. And I'm curious why." Nagkatinginan kami ng ilang segundo. At kahit ilang beses ko sabihin sa sarili kong chill lang ’to hindi ko ma-deny. May kilig. At posibleng may something na nagsisimula. Tumunog ang phone niya. Tiningnan niya saglit, saka muling tumitig sa akin. “Would you... want to do this again sometime?”“Luna, kailangan mong magdesisyon.”Isang simpleng text lang ‘yon. Walang pangalan. Walang kasamang emojis. Pero sa dami ng komplikasyon sa buhay ko ngayon, parang mas nakaka-stress pa siya kaysa sa pending na bills ko at hormonal breakout sa ilong ko.Hawak ko pa rin ang phone habang nakatingin lang ako sa screen. Hindi ako makagalaw. Hindi rin ako makaisip ng matinong sagot. Ang dami kong tanong, pero ang unang lumabas sa bibig ko?“Teka... sino 'to? Diyos? Siri? O multo ng past decisions ko?”Napailing ako habang tumatawa mag-isa sa loob ng kwarto ko. Ang weird, pero yun ang default ko kapag natataranta—nagbibiro. Kahit sa sarili. Mas okay na yun kaysa mag-breakdown. Again.Biglang pumasok si Mica, best friend ko, suot ang oversized shades at may dalang dalawang take-out na kape. As always, the drama queen arrives.“Giiirl, hindi ka sumasagot sa messages ko. Mukha kang leftover emotions!”“Wow, thanks ha. Good morning din.”“Shut up. Eto kape, and may surprise ako sa’yo. Blind date
Bakit ba ako pumayag? Bakit ko ba pinili na makipagkita kay Ethan? Alam ko na may sakit na dulot ang mga magkasunod na hakbang ko, pero sa kabila ng lahat, bakit nga ba hindi ko kayang magpigil? Nasa harap na ako ng kainan, at hindi ko maiwasang magtanong kung anong nangyari sa mga desisyon ko. Kung ang puso ko lang ang tatanungin, siguradong may sagot. Pero ang utak ko… Hindi ko alam kung anong sasabihin. Pinagmasdan ko ang paligid, parang ang tadhana ang nagtataglay ng kwento ng nakaraan ko. Ang kainan ay medyo tahimik—puno ng mga magkasamang magka-date at mga magkasunod na lihim na may kasamang tawanan. Kaya’t sa gitna ng lahat ng iyon, ako at si Ethan—dalawang tao na may nakatagong kwento at isang gabing nakalaan para sa kami—ay nakaupo sa isang table na may pagitan ng hindi lang distansya, kundi ng mga taon ng ating mga buhay. "Ito na ba ang hinihintay nating gabi?" tanong ko, pilit binibigyan ng positibong tono kahit may kaba sa dibdib ko. Hindi ko kayang ilihim. "Siguro." An
Tahimik ang buong paligid. Para bang pati ang mundo, natutong huminga ng dahan-dahan para lang marinig ko ang tibok ng puso niya—at ng puso ko. Madilim ang kwarto pero hindi ito nakakakaba gaya ng dapat. Sa liwanag ng isang maliit na lampara sa gilid, kita ko ang anyo niya. Basa pa ang buhok niya, parang bagong paligo. Naka-oversized white shirt lang siya, at wala siyang kahit anong makeup ng pagkukunwari. Si Ethan... o kung sino man talaga siya. Nakaupo siya sa gilid ng kama, tulalang nakatingin sa kanyang mga palad na parang may kasalanang hindi kayang hugasan ng tubig. Ako naman, nasa kabilang sulok ng kwarto, hawak ang malamig na mug ng kape na hindi ko naman talaga iniinom. "Dapat galit ako. Dapat tinapon ko ‘tong kape sa mukha niya. Pero heto ako… iniisip pa rin kung paano ko siya papatawarin." Tahimik pa rin siya. Halos limang minuto na, at wala pa ring lumalabas na salita sa bibig niya. Napabuntong-hininga ako. “Alam mo, kaya kong maghintay. Pero ‘wag mo akong
Tahimik lang kami ni Ethan habang binabaybay ang madilim na hallway ng lumang bahay. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang niya—parang may binubuhat siyang hindi ko pa lubos maintindihan. Gusto ko siyang tanungin kung ayos lang siya, pero naunahan ako ng kaba. Pagliko namin papunta sa sala, may narinig kaming kaluskos mula sa itaas. "May tao," mahina pero mariin na bulong ni Ethan. May halong takot ang tono niya—hindi ito ang normal na Ethan. Lumabas ang isang babae mula sa itaas. Matangkad, maitim ang buhok, at may matalim na tingin na parang bumabaon sa balat. Hindi namin siya kilala, pero nang tumigil siya sa tapat namin, alam kong hindi siya basta estranghero. "Pakilala ako," malamig niyang bungad. Walang emosyon, pero may lalim ang galit sa tono niya. "Anong pangalan mo?" tanong ni Ethan. Halata sa boses niya ang panginginig. "Nora." Parang na-freeze si Ethan. "Villareal?" tanong niya, halos pabulong. Hindi sumagot si Nora, pero ang titig niya ay sapat na sagot. Tila ba an
Nasa lumang bahay kami ni Ethan—ang dating tinutuluyan ng yaya niya noon. Karamihan sa gamit ay inaagnas na ng panahon. Pero ang isang kahon sa sulok ang agad niyang binuksan. Hawak niya ang isang album. Luma, puno ng alikabok, pero maingat niyang binuklat. “Ethan, sigurado ka bang dito natin makikita ang sagot? Kasi kung hindi, baka mapasugod na naman ako sa simbahan para mag-novena ng kasagutan.” Hindi siya sumagot. Tahimik lang siyang tumango, pero ramdam ko ang tensyon sa balikat niya. Para siyang ticking bomb. Sa ilalim ng mga lumang litrato, may isang sobre. Nilukot na, parang ilang ulit nang sinubukang itapon pero laging piniling itago. Binuksan niya iyon. May lumang birth certificate sa loob. Napakunot ang noo ni Ethan. “Hindi ito ang pangalan ng nanay ko... Parang may mali, Ethan. Hindi ko na alam kung anong totoo. Bakit ganito, bakit ako nadadawit sa mga pangalan na wala namang kinalaman sa pamilya ko?” Kinuha ko ang papel at binasa. Name of Child: Ethan Cruz Name
Nanginginig pa rin ang kamay ko habang nakaupo sa gilid ng ambulansya. Kanina pa ako tinatanong ng medic kung gusto kong magpatingin, pero ang tanging sagot ko lang— “Okay lang ako… pero siya?” “Sino po?” Hindi ko na nasagot. Lumingon na lang ako sa paligid, sa umaalulong na sirena, sa pulang ilaw na kumukutitap—pero wala siya. Wala si Ethan. Ang gulo ng safehouse, puro abo’t durog ang naiwan. May mga nahuling tao, pero wala si Lucas. At wala ring Ethan. Paano kung— “Ang hirap mo hanapin, Luna.” Bumilis ang tibok ng puso ko. Lumingon ako, at dun ko siya nakita. Sugatan. Nakabalot ang braso sa benda, may hiwa sa kilay. Pero buhay. Nakatayo. Nakangiti. “Ethan...?” Tumayo ako agad. Hindi ko na napigilan ang sarili ko—tumakbo ako papunta sa kanya at yakap nang mahigpit, parang ayokong pakawalan. “Akala ko—akala ko hindi ka na babalik,” mahina kong sabi. Hinaplos niya ang ulo ko. “Akala ko rin... pero sabi ko sa sarili ko, hindi ako pwedeng mawala nang hindi mo pa ako sinasago
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments