Married to the Brokenhearted Billionaire

Yana

“LUMAYAS KA SA PAMAMAHAY KO! Magnanakaw!”

Iyan ang sigaw sa akin ng aking madrasta na si Cora habang kinakaladkad ako palabas ng bahay.

Ito na naman siya. Gumagawa ng eksena kakasikat pa lang ng araw.

Wala ako magawa kundi magbuntong-hininga na lang.

“Tiyang, wala akong alam sa sinasabi niyo,” ang malumanay kong paliwanag. “Ano ho ba ang tinutukoy niyo?

Lalong umasim ang mukha ni Cora. Kumunot ang kilay at may kasama pang pamewang. Parang minalas na naman sa sakla kaya ako ang napagbubuntunan.

“Wag ka magmaang-maangang bata ka!” sagot niya. “Ilabas mo ang ninakaw mong kwintas at singsing! Kakabili ko lang ng mga ‘yon sa Ongpin noong isang linggo.”

“Kwintas at singsing?” tanong ko. Hindi ko talaga alam kung ano itong binibintang sa akin ng aking madrasta. “Baka nailagay niyo lang po kung saan. Wala po sa akin kahit kapkapan niyo pa ako.”

Mas lalo niyang hinigpitan ang hawak niya sa aking braso. Napailing ako sa sakit. 

“Aba sumasagot ka pa!” sigaw niya habang tinulak ako sa kalsada. “Ikaw lang naman ang makati ang kamay dito.”

Napatingin ako sa paligid… May mga nakadungaw na sa bintana nila. Habang ‘yung iba, pakunwari nagsasampay pero nakikichismis lang.

Ayan na nga at nagsisilabasan na ang mga Marites. Inaalam kung ano naman pinuputak ni Cora.

Nakakahiya! 

“Hindi po ako pinalaki ni tatay na magnanakaw,” sambit ko. Pinipigilan ko pa rin ang sarili ko na sumigaw kahit nakakasagad na ang ginagawa ni Cora. “Tsaka lahat naman po ng tinatamasa niyo ngayon ay pinaghirapan ng tatay ko.”

Nakilala ni tatay si Cora dalawang taon na ang nakakalipas. Maganda, sexy, at maputi ang aking madrasta kahit magsisingkwenta na. Tila ba nabihag sa ganda ni Cora si tatay kaya agad silang nagpakasal. 

Walang-wala noon si Cora. Guminhawa lang ang kanyang buhay ng tumira siya sa amin.

Napahalakhak nang malakas si Cora.  “At kanino iniwan ng tatay mo lahat ng napundar niya noong namatay siya? Di ba sa akin? Hindi sa’yo.”

Nakuyom ko ang aking kamao. Totoo, wala man lang naiwan sa akin si Tatay, ni singkong duling. 

Hanggang ngayon palaisipan pa rin sa akin ito. Lagi niya kasing sinasabi na ako raw ang prinsesa niya… pero bakit hindi man lang niya naibigay ang sapat na pera para makapagtapos ako ng kolehiyo?

“Tiyang, wala po sa akin ang hinahanap n’yo,” sabi ko. Gusto ko na tapusin ito. Nakaka-stress na masyado. “Maniwala po kayo.”

Papasok na sana ako uli ng bahay nang bigla niya ako hinarangan. “Hindi ka makakabalik ng bahay hanggat di mo binabalik ang mga ninakaw mo!” 

Kasabay nito ay may binato siyang plastic bag na may laman na mga damit. “Oh! Iyan na ang mga gamit mo. Wala ka talagang kwenta… Manang-mana ka sa nanay mong haliparot.”

Biglang nagdilim ako sa sinabi niya. Ni kailanman ay di ako pinagmalupitan ni nanay kahit maaga siyang namatay. Hindi n’ya deserve ang ganoong mga salita!

Dali-dali ko siya nilapitan. “Bawiin mo ‘yang sinabi mo! Insultuhin mo na ako, huwag lang si nanay!” mariing sambit ko. Marahan ko siyang naitulak ngunit tila ba ay buong pwersa ang ginamit ko sa reaksyon niya.

Napatili siya sabay nadapa patalikod. Sobrang OA!

Napaiyak pa siya na parang lalaban ng Best Actress sa FAMAS. “Mga kapitbahay! Tulong! Binubugbog ako ni Yana!” 

Putangina. Gusto kong matawa sa kalokohan niya pero galit na galit na ako. “Sinungaling ka talaga kahit kailan!” aking sagot.

Kinuha niya ang kanyang cellphone at may tinawagan. Nanginginig-nginig pa ang kamay. “Police headquarters? Hello po. May gusto po ako ireport. ‘Yung stepdaughter may ninakaw at ngayon nagtangkang saktan ako…”

Bakit isusuplong ako ni Cora sa mga pulis? Wala naman akong ginagawang masama. Talagang nasisiraan na siya ng bait.

Kailangan ko na kumilos… Ayokong makulong. Kinuha ko ang plastic bag na may gamit ko at sabay kumaripas ng takbo.

Hindi man lang ako nakapagpaalam nang maayos sa lugar kung saan ako lumaki.

************************************************

(Makalipas Ang Tatllong Araw)

Hindi ko alam saang sulok na ng Metro Manila ito.

Tatlong araw na akong palakad-lakad nang hindi alam kung saan patutungo… 

Wala pa rin ako ligo. Ang dumi-dumi ko na. Nag-aabang lang ako ng mga tira-tira sa mga basurahan ng mga restaurant. Hindi ko maisip na ganito na lang magiging buhay ko ngayon.

Sa sobrang pagod ko ay nakatulog ako sa isang bench ng terminal. Sobrang dilim at walang tao sa paligid. Siguro safe naman matulog dito ngayong gabi.

Ngunit sa aking pagkakahimbing ay may naramdaman akong kakaiba… May humihipo sa hita ko. Bigla namulat ang aking mga mata at ang bumungad sa aking ay dalawang sigbin na hindi ko alam kung saang inidoro nanggaling… 

Pinagmamasdan nila ako at inaamoy-amoy. Dali-dali ako napatayo at lumayo sa kanila. 

“Relax ka lang, Miss,” sabi ng isang sigbin na namumula-mula pa ang mata. “Hindi ka namin sasaktan.” 

“Lumayo ka,” halos pabulong kong sabi, pero nanginginig ang boses ko.

Ngumisi yung isa, halos dila-dilaan ang labi. “Bakit ka nagmamadali, Miss? Amoy pagod ka na ha… pero sariwa.”

Hindi ko na hinintay ang susunod nilang sasabihin. Tumalikod ako at tumakbo palabas ng terminal. Halos sumemplang ako at dumulas na sahig.

“Hoy! Huwag ka nang tumakbo!” sigaw nila.

Mas lalo akong nagmadali, pero pagdating ko sa bukana ng terminal, puro dilim at maiitim na eskinita ang sumalubong. Wala na akong choice. Tumakbo na ako papunta sa pinakamaliwanag na parte ng kalsada.

Pero mabilis sila. Parang aso kung humabol.

“Ang bilis mo ah!” hagikgik ng isa. “Mas masarap ‘pag hinihingal!”

Lumiko ako sa kabilang street na walang tao, tanging kumukutitap na poste at tambak ng basurahan lang ang nandoon. Sa sobrang panic ko, hindi ko napansin na dead end pala.

“Naku, Miss…” sabi nung isa habang papalapit, kamay niyang naglalaway sa pawis. “Dito ka pala nagtago. Mukhang atabs ka pa…”

Idinikit nila ako sa pader, braso nila nakaharang, mga mata nilang mamula-mula at puno ng libog at gutom.

“Isang halik lang…” bulong nung nasa harapan ko, halos dumikit na ang ilong niya sa pisngi ko. “Ang sarap mo siguro —”

VRRROOOOM—SKRRRT!

Isang kotse ang biglang huminto sa bungad ng eskinita, headlights na parang kidlat ang tumama sa amin. Parang nabunutan ng sungay ang dalawang sigbin. Napaatras sila at napatigil.

Bumukas ang pinto ng kotse.

Isang lalaking naka-black jacket ang bumaba, hindi ko makita ang mukha dahil sa ilaw sa likod niya.

“Bitawan n’yo siya,” sabi ng misteryosong lalaki.

At doon, unti-unti nilang inangat ang kamay nila palayo sa akin.