Pregnant With My Husband's Uncle's Baby (SPG)

Roxanne's POV

Pagkatapos ng matagumpay na kaso na pinaghirapan ko sa loob ng ilang buwan, pakiramdam ko ay nakalutang ako sa tuwa. I was finally able to win against one of the toughest corporate cases handled by our firm.

Pagkatapos ng hearing, niyaya ako ng mga kasamahan kong abogado na mag-celebrate. Pero tumanggi ako. Gusto ko lang umuwi agad. Gusto kong makita si Julian. Gusto kong maramdaman muli na may dahilan pa akong ngumiti pagkatapos ng lahat ng pagod.

“Sigurado ka bang hindi ka sasama, Rox?” tanong ni Atty. Claire habang nag-aayos ng gamit.

“Next time na lang. I really want to go home early. Gusto kong ibalita kay Julian,” sagot ko, habang ngiti pa ako nang ngiti sa tuwa.

“Ikaw ang bahala. Basta text mo lang kami kapag nagbago ang isip mo. Sasamahan ka namin mag-celebrate,” bilin ni Claire bago ako naunang lumabas.

Pagdating ko sa bahay, halos madurog ang dibdib ko sa saya habang nakatingin sa mga bulaklak na binili ko, pati ang maliit na cake.

Sinadya kong maglakad nang tahimik papunta sa kuwarto, plano kong sorpresahin ang asawa ko.

Paglapit ko sa pinto ng kuwarto namin, nakabukas ito ng bahagya. Akala ko ay nanonood lang siya ng TV, pero nang buksan ko nang mas malaki, bigla akong natigilan.

“J-Julian…”

Nakita ko mismo sa harap ko ang asawa kong si Julian na nakikipagtalik sa isang matandang lalaki—si Mr. Benedicto Santos, kaibigan ng pamilya nila. Hindi ako agad nakakilos. Nanatili lang akong nakatayo, nanginginig, hawak pa rin ang cake na kanina ko lang pinangarap na pagsaluhan namin.

“Roxanne!” sigaw ni Julian nang mapansin ako. Agad niyang tinabig ang lalaki at nagmamadaling nagtakip ng kumot. “What the hell are you doing here?”

Hindi ako makasagot. Nanghina ang mga tuhod ko, kaya napaupo ako sa sahig. “A-Ano ‘to, Julian? Anong ibig sabihin nito?”

Lumapit siya sa akin, halatang galit. “Wala kang karapatang basta-basta pumasok dito nang walang paalam!”

Napalunok ako, halos hindi makapaniwala sa naririnig ko. “Walang paalam? Asawa mo ako! Kuwarto natin ‘to!”

“Don’t raise your voice!” sigaw niya. “Hindi mo alam kung ano ang pinapasok mo, Roxanne!”

Tumayo ako, nanginginig sa galit. “So this is the reason kung bakit hindi mo ako mahawakan? Kung bakit sa loob ng limang taon, halos hindi mo ako tinitingnan?” Itinuro ko ang kama. “Ito ba ang gusto mo? Ito pala ang dahilan kung bakit ako nagmumukhang hangal!”

Humakbang siya palapit, puno ng inis ang mukha. “You wouldn’t understand, Roxanne! You never did! Hindi mo alam kung gaano kahirap itago ‘to!”

“Bakit kailangan mong gamitin ako?” halos pasigaw kong tanong. “Ginawa mo akong laruan para lang maitago mo ang totoo mong pagkatao?”

“Tigilan mo nga ‘yang pagdadrama mo! Hindi ko ginusto ang kasal na ‘to! It was our parents’ idea! At sa totoo lang, kung hindi nila ako pinilit, never kita pakakasalan!”

Tumigil ang mundo ko. “Julian…”

“You’re a cold woman, Roxanne. You always pretend to be perfect—successful lawyer, ideal wife, but to be honest? You’re boring. Kahit kailan, hindi mo ako napaligaya!”

Namilog ang mga mata ko, namuo ang luha. “Ganoon na lang? Lahat ng taon, lahat ng sakripisyo ko, basura lang para sa ‘yo?”

Tumawa siya ng mapait. “Don’t act like a victim! You knew this marriage was built on convenience. Pareho nating alam kung bakit tayo nagpakasal—para sa negosyo, para sa imahe. You’re not innocent, Roxanne!”

“Hindi ko alam na ganito ka!” sagot ko, umiiyak na. “Naniwala ako na kahit paano, may pagmamahal pa rin sa pagitan natin! Na darating ang araw na matutunan mo rin akong mahalin at tanggapin!”

Naglakad siya palayo, kinuha ang mga damit niya at mabilis na nagbihis. “Love? You don’t even know what that word means. Hindi ako kailanman nagmahal sa ‘yo. At kung umaasa kang mababago ‘to, wake up! I’ve been like this all my life! Hindi kita kayang mahalin, Roxanne!”

“Julian, please…” Tinangka kong lapitan siya, pero tinabig niya lang ako.

“Don’t touch me,” malamig niyang sabi. “You disgust me, Roxanne. Wala kang alam sa tunay na kaligayahan ko bilang asawa mo.”

“Kaligayahan?” Napasigaw ako. “Ito ba ang kaligayahan mo—ang pagtatraydor? Ang pagsira sa dangal ko bilang asawa mo?”

“Stop pretending you’re the victim here! You’re just like everyone else. Wala kang karapatang humusga sa akin dahil hindi mo alam ang pinagdadaanan ko.”

Humigpit ang pagkakahawak ko sa cake na hawak ko pa rin. Sa sobrang galit, ibinato ko iyon sa sahig.

“I gave you everything! Sinubukan kong maging mabuting asawa! Naghintay ako! Pero anong ginawa mo? Niloko mo ako sa bahay natin mismo! You're disgusting, Julian! Mas pipiliin mo pa talagang magloko sa akin kesa sabihin kung ano ang mali sa relasyon natin!”

Malamig niya akong tinitigan. “Tapos na ‘to, Roxanne. Wala nang dapat pag-usapan. You can go back to your perfect lawyer life. Leave me out of it.”

“Julian…”

“Please, just go.”

Nakatitig ako sa kaniya, pilit iniintindi kung paano naging ganito ang lalaking dati kong pinagkatiwalaan ng buong puso. Sa sobrang sakit, tumalikod ako, at tuloy-tuloy na lumabas ng bahay. Naririnig ko pa ang sigaw ng matandang lalaking kasama niya kanina. Hindi ko na pinansin.

Sa sasakyan, hindi ko na napigilang humikbi nang malakas. Hindi ko alam kung saan pupunta. Hindi ko alam kung anong mali ko. Lahat ng alaala namin, lahat ng sakripisyong ginawa ko, biglang nagmistulang wala lang.

***

Pagdating ko sa isang bar malapit sa opisina, umorder ako ng alak.

“Isa pa,” sabi ko sa bartender, halos walang emosyon. Paulit-ulit lang akong uminom hanggang sa hindi ko na alam kung ilang baso na.

Habang pinakikinggan ko ang maingay na tugtog, bumalik-balik sa isip ko ang mga salitang sinabi ni Julian.

“You disgust me.”

Pinikit ko ang mga mata ko, at doon na ako tuluyang naiyak.

“Miss, okay ka lang?” tanong ng bartender.

Tumango ako, pero halatang lasing na ako. “Hindi ko alam kung may mali ba sa akin… o sobra lang akong tanga.”

Hindi ko na alam kung anong oras na nang lumabas ako ng bar. Malakas na ang ulan. Halos hindi ko na makita ang daan. Sa gitna ng paglalakad ko, naramdaman ko na lang na may humawak sa braso ko.

“Miss, sandali lang, baka matumba ka.”

“Bitawan mo ako!” sigaw ko, pero nang tumingin ako, nakita ang lalaki ang nakayuko, nakapayong, nakasuot ng itim na coat.

“Roxanne?” mahina niyang sabi, parang nagulat din siya. “What the hell are you doing out here?”

Sobrang labo ng paningin ko. Hindi ko halos maaninag ang itsura ng lalaki.

“Julian?” halos bulong ko.

Niyakap ko siya ng mahigpit.

“Mahal na mahal kita. Ako na lang, please. Kakalimutan ko ang nangyari sa bahay.”

Hindi siya sumagot.

Tumingkayad ako upang halikan ang labi niya.

Hindi ko alam kung paano niya ako nakita. Pero ang huli kong naalala ay ang boses niya habang sinasabing, “You’re freezing. Come with me. I’ll take you home.”

***

Pagkagising ko kinaumagahan, nasa loob na ako ng isang malaking kuwarto. Doon ko lang napagtantong wala ako sa bahay ko.

Nang bumaba ako, namilog ang mga mata ko nang nakita si Mateo, ang tiyuhin ni Julian. Nakaupo siya sa sofa, tahimik na nagbabasa ng dokumento. Nang mapansin niyang gising ako, agad siyang lumapit.

Bigla kong naalala ang nangyari kagabi.

Napakagat-labi ako nang mapagtantong si Mateo ang hinalikan ko!

“You were completely drunk last night. Good thing I found you before something worse happened.”

“Bakit mo ako dinala rito?” tanong ko, pilit tinago ang kabang nararamdaman.

“You couldn’t even stand on your own. I couldn’t just leave you there.”

Napakamot siya sa leeg niya. Mas lalo akong kinabahan nang napansin ang kiss mark sa leeg niya.

“You're sore from last night. Binilhan kita ng gamot. You can drink it,” sabi ni Mateo,

Napasinghap ako, nanlamig ang buong katawan ko nang tuluyang pumasok sa isip ko ang ibig sabihin niya. My jaw dropped as realization hit me—may nangyari sa amin kagabi.