The tension huhuhu. May magag@pang ata next chapter haha
“K-Kuya River, can you just talk and ask her tomorrow? Pagod na kasi siya,” sabat ni Solvia, halos pabulong ngunit puno ng pakiusap. Her voice trembled, and her eyes were already glistening with tears, afraid that one wrong word might make Dia crumble completely into pieces she couldn’t gather again.Kumunot ang noo ni River, still mad and confused. Hindi niya maintindihan kung bakit biglang umuwi ang kapatid niya mula sa ibang bansa, umiiyak, wasak, at tila wala nang direksyon.Ang makita ni River na umiiyak nang ganoon si Dia ay tila isang panaginip na hindi niya kayang intindihin. Sanay siya sa kapatid niyang palaban, matapang, at hindi nagpapatalo kahit kanino, kahit pa minsan ay may pagka-suplada o spoiled brat. But now, she looked like a broken mirror, reflecting nothing but pain and the fragments of what she used to be.Even though River wanted to ask more, he forced himself to stop. He clenched his jaw and sighed heavily, ang mga kamay niya ay mahigpit na nakasara sa gilid na
Chapter 174 and 175 Tahimik lang sila kanina pa, tanging ang mga tunog ng malalakas na busina at pag-ikot ng mga gulong sa kalsada ang maririnig. Ang mga ilaw mula sa mga dumadaang sasakyan ay kumikislap sa windshield, parang naglalaro sa mga tuwing luha sa pisngi ni Dia. Bawat ilaw na dumadaan ay parang paalala ng mga sandaling gusto na niyang kalimutan, bawat tunog ng kalsada ay tila tinig na bumubulong ng sakit at pagkasira. Gustong isipin ni Dia na panaginip lang ito—na kapag iminulat niya ang mga mata niya, nasa tabi pa rin niya si Paul, nakangiti, at walang nangyaring masakit.Her world had shifted, cracked open, and no matter how hard she tried to breathe, it felt like the air was too heavy, filled with shards of memories that cut her every time she moved. Her mind was blank, pero bawat tibok ng puso niya ay mabigat, parang may bato sa dibdib na ayaw matanggal.The silence between them was deafening, suffocating, as if the world itself had stopped spinning for a moment just
Si Paul naman ay nanatiling nakatayo, nanginginig, at parang hindi alam kung saan siya lulugar. He looked utterly miserable, his eyes wide with regret as he stared at Dia, the woman he promised never to hurt. But now, that promise was nothing more than a lie shattered in front of them.“Baby, I don’t know what happened—” nauutal niyang sabi, nag-aabot ng kamay, desperado na maabot si Dia, na maramdaman muli ang init ng palad nito.Pero bago pa siya makalapit, umatras si Dia, mabilis, parang kinilabutan sa mismong presensya niya.Napatingin pa si Paul sa pag-atras nito at sandaling natigilan din, knowing that he felt so much change starting now about them.“Huwag mo akong hahawakan!” mariing sigaw ni Dia, halos hindi na makapagsalita sa sobrang panginginig ng boses.Ang bawat salita niya ay may halong poot at pagkawasak. “Don’t you dare touch me with those hands! You disgust me, Paul! I never thought you could do something like this to me!”Kitang-kita ni Solvia ang pagkahulog ng bali
Chapter 172 and 173She was here to surprise him, to show him how much she missed him, how much she loved him. She even carried the small gift she prepared for days inside her sling bag, a neatly wrapped box with a ribbon she tied herself, trembling with excitement and nerves.She imagined his smile when he’d see her standing there, imagined him na agad siya nitong hihilahin sa braso para yakapin dahil kaya niya, namimiss rin siya nito, whispering how much he missed her too. Pero…Kanina pa siya umiiyak, her tears wouldn’t stop falling. Pati sa pag-akyat niya, hindi niya mapigilan ang mga luha kahit gusto niyang tumigil.Dahil siguro mahal na mahal niya ito, na hindi niya magagawang matanggap na nagloloko ito kahit na maayos naman sila, na okay lang silang dalawa, that they are both happy.Halos lahat ng nakakasalubong niya sa hallway ng condo ay napapatingin sa kanya, mga mata ng mga estrangherong puno ng pagtataka. Yet she didn’t care, not even a bit.All she wanted was to see him.
“Tsk! Hindi ka pa ba nasasanay?” sabat agad ni Solvia sabay ngisi. “You always have admirers, baka isa na naman ‘yan sa mga secret admirer mo.” Natawa pa ito, sabay iling at halatang inaasar na naman ang pinsan.“Pero kasi…” bumuntong-hininga si Dia, bahagyang nagbago ang tono ng boses niya. “Kayo lang naman ang may alam ng number ko na ‘to.”Napatingin si Solvia sa kanya, bahagyang kumunot ang noo, hindi agad nakapagsalita at napaisip na rin. Dalawa kasi ang phone ni Dia, isang personal at isang ginagamit lang kapag may school activities.Umiling lang si Dia at marahang pinindot ang screen, binubuksan ang message na nagmula sa unknown number. Bahagyang bumilis ang tibok ng puso niya. Hindi niya alam kung bakit parang kinakabahan siya sa simpleng text lang. Ang mga daliri niya ay medyo nanginginig pa habang dahan-dahang tina-type ang passcode ng phone.“Feel ko mga admirers mo talaga ‘yan,” sambit pa ni Solvia habang nakangiti, halatang nang-aasar. “Baka naman ‘yung lalaki sa canteen
Chapter 170 and 171The flight was smooth, mahaba at nakakapagod, pero bawat segundo ng biyahe ay sulit nang tuluyang masilayan ni Dia muli ang Pilipinas.Habang bumababa ang eroplano, napatingin siya sa bintana at napangiti, ang mga ilaw ng Maynila ay kumikislap sa ibaba, parang mga bituin na bumaba sa lupa. Dati ay hindi siya gaanong nasasabik umuwi dahil nasanay na siya sa Hawaii, pero ngayon?She loves going home. Her heart felt like it was beating faster with every mile closer to him, and every second that passed only deepened the anticipation running through her veins.“Deretso na tayo sa condo ni Kuya Paul?” tanong ni Solvia, habang inaayos ang suot nitong blouse at saka sinuklay ng daliri ang buhok niya. Tumingin ito kay Dia na halatang hindi mapakali, paiba-iba ng posisyon at paulit-ulit na hinahawakan ang cellphone niya.Tumango si Dia, eyes gleaming with excitement but also a hint of nervousness.“Yes, I’m sure he’s already there. Kung wala naman siya, it’s fine. I know the