บทที่2 คู่หมั้น

“แม็กซ์เวล น้องโดนัทสวยใช่ไหม เป็นไงละแม่บอกลูกแล้ว เห็นไปเดินเล่นกับน้องตั้งนานคุยอะไรกันบ้าง” คุณเมธาวีถามลูกชายทันทีหลังจากที่นั่งกันอยู่บนรถเตรียมตัวกลับกรุงเทพ

“ก็คุยนั้นคุยนี่ไปตามประสาครับ เป็นการทำความรู้จักกันเรื่อยเปื่อยครับไม่มีอะไร”

“แล้วน้องพูดจาเป็นไงบ้าง”

“น่ารักดีครับ”

คุณเมธาวี ยิ้มให้ลูกชายพอใจในคำตอบ ถ้าเด็กๆ เข้ากันได้ดีทุกอย่างก็ลงตัว จะได้รีบจัดการเรื่องงานหมั้น จะได้เรียกความนิยมให้เพิ่มมากขึ้นของท่านรัฐมนตรี

แม็กซ์เวลกลับถึงเพนต์เฮาส์ส่วนตัวของเขา เดินไปหยิบขวดไวน์ในตู้เก็บไวน์ราคาแพงมาเทใส่แก้วไวน์แล้วไปนั่งลงบนโซฟาจิบไวน์ นั่งมองวิวจากห้องนั่งเล่นของตัวเองอย่างรู้สึกปลง กับชีวิต ต่อไปถ้าการหมั้นของเขากับโดนัทประกาศออกไป จะเป็นยังไงต่อ ชีวิตเขาจะยากขึ้นมากกว่าตอนนี้อีกแค่ไหน แน่นอนว่าจะต้องเป็นข่าวใหญ่มาก และชีวิตส่วนตัวของเขาก็จะต้องถูกจับตามอง อย่าหวังว่าจะได้มีชีวิตสบายๆ ทำอะไรได้ตามใจอีกต่อไป

ด้านโดนัท

กลับจากหัวหิน แล้วเธอตรงไปที่เพนต์เฮาส์สุดหรูของแฟนหนุ่มทันที เพราะจากการที่คุยโทรศัพท์กัน ดูเขาจะไม่พอใจเธออย่างมาก เพราะรู้ว่าเธอกับครอบครัวของแม็กซ์เวลได้นัดทานข้าวกัน และพูดคุยกันเรื่องงานหมั้น

แกร๊ก!

“เจฟคะ โดนัทมาแล้วค่ะ” เธอเดินเข้าไปกอดเขาทางด้านหลังด้วยท่าทางออดอ้อน

เจฟยืนหันหลังนิ่งมองวิวบนตึกสูงอยู่แบบนั้นไม่ได้สนใจเธอ

“เจฟไม่งอนสิคะ เราคุยกันแล้วนะคะ”

“เธอคุยอยู่คนเดียวโดนัท ผมไม่เอาด้วยหรอก จะให้ยอมให้คุณหมั่นกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ ผมจะทำใจได้ยังไง หมั้นแบบคนรับรู้กันทั้งประเทศ แล้วผมจะกลายเป็นอะไรกับคุณล่ะ เป็นชู้งั้นเหรอคุณเคยคิดบ้างไหมว่าผมจะรู้สึกยังไง”

“เจฟค่ะ ฟังโดนัทนะคะ วันนี้โดนัทคุยกับพี่แม็กซ์เวลแล้ว เขาไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้เหมือนกันค่ะแล้วก็เข้าใจโดนัทด้วย พี่เขาบอกว่าเขาเองก็ปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน และมันก็เลี่ยงไม่ได้ด้วย ก็ให้แค่ทำตามหน้าที่กันไปแค่นั้น ต่างคนต่างไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกัน และพอได้เวลาที่เหมาะสมพี่เขาจะเป็นคนหาวิธีถอนหมั้นเองค่ะ”

“พี่เหรอ สนิทกันเร็วจังเลยนะ” เจฟพูดด้วยน้ำเสียงที่หงุดหงิด แล้วก็แกะมือโดนัทออกจากเอวเขา

“เจฟคะ โดนัทไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาสักหน่อย แค่เขาโตกว่าเยอะ ก็เลยต้องเรียกไปแบบนั้น อย่างอนสิคะ”

“โดนัทผมจะไปเรียนต่อเมืองนอกนะ แล้วคุณเอาไงต่อ คุณต้องหมั้นกับเขา แล้วคุณพ่อคุณแม่คุณจะยอมให้คุณไปเรียนต่อรึเปล่า”

“โดนัทบอกพี่แม็กซ์เวลไปแล้ว เขาบอกว่าจะหาทางพูดกับผู้ใหญ่ให้ค่ะ”

“ดูหมอนั่นแสนดีเหลือเกินนะ เข้าอกเข้าใจ เปิดทางให้เป็นอย่างดี เขามีเมียอยู่แล้วรึเปล่าโดนัท เราน่าจะลองสืบดู ถ้าเขามีเธอจะได้เอาเรื่องนี้ไปเป็นข้ออ้างยกเลิกการหมั้นครั้งนี้”

“ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะเจฟ ถึงคุณพ่อคุณแม่จะรู้ว่าเขามีใครท่านก็ไม่สนใจหรอกค่ะ เหมือนที่ท่านรู้ว่าเราสองคนรักกัน ท่านยังไม่สนใจเลย โดนัทว่าทางฝั่งพี่แม็กซ์เวลก็คงเหมือนกัน เขาถึงเข้าใจโดนัทไงคะ”

“แล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่ของเธอไม่ยอมให้เธอไปเรียนต่อ แล้วบังคับให้เราเลิกกันละโดนัท เราสองคนจะทำยังไง”

“โดนัทจะหนีไปกับเจฟค่ะ”

“เธอพูดจริงใช่ไหม”

“พูดจริงค่ะโดนัทรักเจฟมากนะคะ”

“ผมก็รักเธอมากครับที่รัก”

เช้าวันต่อมา

“แม็กซ์เวล” มาร์วินเรียกเขา

แม็กซ์เวลพยักหน้าตอบรับเพื่อน

“มึงเป็นอะไรทำไมมานั่งซึมๆ แล้วออสติน เคเดน ไปไหน”

“มันยังไม่โผล่หัวมากันเลย แม่งมีเมียแล้วสายฉิบหายแต่ละตัว” แม็กซ์เวลบ่นเพื่อนไปตามประสา

“ตกลงมึงไม่ซึมแล้ว”

“ซึมเหี้ยไรของมึง ไปซื้อกาแฟแดกกัน”

“ไปดิ” มาร์วินมองหน้าแม็กซ์เวลงงๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

“เอ่อมึง งานรับน้องปีนี้มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ปีนี้แม่มึงโยนให้มึงจัดการไม่ใช่เหรอ”

“เออไง มึงไม่ต้องห่วงเลยไอ้มาร์วิน กูใช้มึงเยี่ยงทาสแน่ ห้ามลาห้ามป่วยล่ะ”

“เวรเอ๊ย! กูก็ไม่น่าปากดีรับอาสา”

“หึ!” แม็กซ์เวลหัวเราะ

“อ้าว! นั่นสองตัวเดินมาละ มึงสั่งกาแฟเผื่อมันด้วยดิ” มาร์วินพูด

“เออๆ”

สองหนุ่มได้กาแฟแล้วเดินมารวมตัว กับเคเดนแล้วก็ออสติน

“มึงสองคนมีเมียแล้วมาช้าจังวะ” แม็กซ์เวลบ่นเพื่อนทันที

“ก็กูมีคนให้นอนกอดแล้วกูจะรีบมาทำไมวะ พวกมึงตัวไม่ได้หอมผิวไม่ได้นุ่ม ไปนั่งไกลๆ ไป จะมานั่งเบียดกูทำไมวะไอ้แม็กซ์ ตัวแข็งยังกับเหล็ก” ออสตินผลักไหล่แม็กซ์เวล

“เออไอ้เวรออสติน ใครมันจะไปนิ่มเหมือนเจ้าน้อยมึงละ”

“อย่านะ มึงอย่ามาหึงกูนะไอ้เวรแม็กซ์เวล”

“กูว่าพอเลยทั้งคู่ ไปเรียนกัน” เคเดนพูด

“กูก็ต้องไปเรียนกับมันอีก” ออสตินบ่น

แม็กซ์เวลหันมายักคิ้วท่าทางกวนๆ ใส่ออสติน

“….“

หลังเลิกเรียน ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องพักผ่อนส่วนตัว ชั้น18

“พวกมึงกูมีอะไรจะบอกพวกมึงว่ะ” แม็กซ์เวลพูดขึ้นมา

ทุกคนวางมือจากโทรศัพท์แล้วหันมามองที่เขา สนใจฟังสิ่งที่เพื่อนจะพูด

“คือกูกำลังจะหมั้น”

“ถามจริง” มาร์วินพูด

ออสตินกับเคเดนมีสีหน้าแปลกใจไม่แพ้กัน

“อืม จริง”

“หมั้นกับใครวะ” มาร์วินถาม

“คนที่พ่อแม่กูเลือกให้” แม็กซ์เวลตอบน้ำเสียงเหมือนปลงกับชีวิต

ทุกคนเข้าใจความเป็นเขาดี แม็กซ์เวลมักจะมีภาระหน้าที่บีบคั้นเขาอยู่เสมอ เขามักจะต้องทำตามคำสั่งของพ่อแม่ หลายๆ เรื่องที่ฝืนใจแต่ก็ต้องยอมทำ

“มึงได้เจอเขาบ้างรึยัง” เคเดนถาม

“เจอแล้ว หนึ่งครั้ง แทบจะไม่รู้จักกันเลย”

“สวยรึเปล่าวะ” ออสตินถาม

“ก็สวยนะ”

“คงไม่ต้องถามเรื่องฐานะ ถ้าพ่อแม่นายเลือกให้ก็คงระดับเดียวกัน แต่ถ้าสวยแล้วมึงจะซีเรียสทำไมวะ แม็กซ์เวล สวยก็ซัดเลยดิวะ” มาร์วินพูด อยากให้เพื่อนอารมณ์ดีขึ้น

“มันไม่ได้เป็นเหมือนที่พวกมึงคิดไง น้องเขาก็ไม่ได้อยากหมั้นกับกูหรอก เขาน่าจะมีคนของเขาอยู่แล้ว ส่วนกูก็ไม่ชอบวิธีการแบบนี้เลย พวกมึงก็รู้ นี่มันยุคไหนแล้ว”

“กูเข้าใจ แล้วมึงจะเอาไงต่อ” เคเดนถาม

“กูทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากยอม แล้วค่อยหาทางถอนหมั้นเอาทีหลัง แต่ตอนนี้ยังคิดหาวิธีไม่ได้เลยว่ะ”

“แม็กซ์เวลเมื่อกี้มึงบอกว่าน้องเขามีแฟนแล้วใช่ไหม?”

“อืมใช่ น่าจะนะ ฟังที่น้องเขาพูดแต่ฉันให้คนสืบอยู่ อยากรู้ให้ลึกกว่านี้เหมือนกัน”

“แล้วแฟนเขาจะโอเคเหรอวะ ลองคิดๆ ดูสิเป็นพวกเรา ก็คงไม่โอเคปะวะ” ออสตินพูด

“ไม่รู้ว่ะ น้องเขาก็ตกที่นั่งเดียวกับกูแหละ คือจำใจ นี่แหละที่กูบอกว่าจะยอมแค่เรื่องหมั่น แล้วค่อยหาทางออกให้ตัวเองเอาทีหลัง” แม็กซ์เวลพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“เอาเถอะมีอะไรก็บอกพวกเรานะแม็กซ์เวลจะได้ช่วยกันคิด” มาร์วินพูด แสดงออกว่าเห็นใจเพื่อนและเป็นห่วงมาก

“อืมใช่ มีอะไรให้พวกเราช่วยก็บอกมา” กูพร้อม ออสตินพูด เขาก็รู้สึกไม่ต่างกัน

เคเดนพยักหน้า เขาก็พร้อมช่วยเพื่อนเสมอเหมือนกัน

“ขอบใจพวกมึงนะ”

“แต่กูว่าถ้าน้องเขากับแฟนเลิกกันล่ะแม็กซ์เวล ถ้าแบบนั้นมึงก็จีบน้องเขาได้นะ สวยไม่ใช่เหรอ กูว่าอย่างมึงทำให้น้องเขาชอบมึงได้ไม่ยากหรอก ในเมื่อมึงบอกว่าน้องเขาสวย” มาร์วินพูด พร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่เพื่อนอย่างต้องการจะปรับอารมณ์ให้กลับมาสนุกสนานกัน

“กูเข้าใจสิ่งที่มึงพูดนะมาร์วิน แต่ก็นั่นแหละ ถ้าเขาเลิกกันจริงต้นเหตุก็คงเป็นเรื่องหมั้น กูก็รู้สึกสงสารนะถ้าเป็นแบบนั้น”

“แต่กูก็เห็นด้วยกับมาร์วินนะ” ออสตินพูดขึ้นมา “กูคิดว่า ถ้าเขาเป็นคู่กันจริงคงไม่เลิกกันหรอก แต่ถ้าเขาเกิดเลิกกันจริงๆ ไม่ใช่เพราะมึงหรอกอย่าโทษตัวเองเลย ถ้าคนมันไม่ใช่ ไม่มีเรื่องมึงเข้ามาเขาก็ต้องเลิกกัน” ออสตินพูดด้วยเหตุและผล

“อืมกูจะลองเอาไปคิดดู และรอดูด้วยว่าทางน้องเขาจะเอายังไงต่อ” แม็กซ์เวลตอบเพื่อนด้วยสีหน้าที่ปลงๆ กับชีวิต