Chapter 4

Kinakabahan ako pero excited habang papalapit ang gabi. Malapit nang umuwi si Ninong Lucas galing trabaho, at sa totoo lang, buong araw akong nabaliw sa pag-iisa. Parang torture ang hindi ko siya nakikita buong maghapon.

Pagkarinig ko ng kotse niya sa driveway, agad akong tumalon mula sa couch at kumaripas papunta sa pintuan. Nakangiti akong lumabas at nagmamadaling pumunta sa parking lot para salubungin siya.

Pero napahinto ako bigla.

Pagbukas ng pinto ng sasakyan, isang babae ang bumaba.

Unti-unting nawala ang ngiti ko. Napabuka ang bibig ko sa gulat. Iisa lang ang umuugong sa isip ko.

Sino siya?

Nakuha ko rin agad ang sagot. Pagbaba ni Ninong Lucas ay agad na kumapit sa braso niya ang babae na parang sanay na sanay.

Parang tinusok ang dibdib ko. Nabitin ang hininga ko. Uminit ang pakiramdam ko habang nabara ang lalamunan ko sa sama ng loob.

Nilipat ko ang tingin ko sa babae. Ngumiti naman ang babae sa akin.

“Wow! Siya ba ‘yung daughter ng friend mo na sinabi mong nakikitira sa’yo?” tanong niya, tinaasan ng kilay si Ninong Lucas sandali bago muling tumingin sa’kin.

“Mmh,” sagot niyang mahina.

Napairap ako nang palihim.

“Hi! Nice to meet you. Ang ganda mo,” sabi niya sabay abot ng kamay para makipagkamay.

Hindi ko iyon tinanggap.

Diretso akong tumingin kay Ninong Lucas. Blangko ang mukha niya. Wala siyang reaksyon. Pero may kakaiba. Para bang may itinatago siya.

Tumalikod na ako at bumalik sa loob ng bahay, pilit nilulunok ang sakit sa lalamunan.

“It feels so good to be here,” narinig kong sabi ng babae habang papasok sila.

Parang may apoy na gumagapang sa sikmura ko. Ang sakit sa dibdib ko, parang sasabog. Ang makitang may kasamang ibang babae si Ninong Lucas ay parang suntok sa kaluluwa ko.

Hindi ko kailanman naisip manakit ng tao, pero nung nakita kong nakaakbay siya sa lalaking gusto ko, kung may kutsilyo lang akong dala, baka sinaksak ko na siya. Kahit pa makulong ako.

Pawis na pawis ang palad ko habang pinipilit kong kumalma. Mainit ang mukha ko. Masikip sa dibdib. Mabigat ang hininga. Medyo namumuo na ang luha sa mga mata ko pero pilit kong pinipigilan.

Ang sakit.

“Uhm… Ninong, I made dinner,” sabi ko habang papalapit siya sa hagdanan. Tumigil sila. “I’ll go set the table.”

Tumalikod na ako papuntang dining area. Isang luha ang dumaloy sa pisngi ko pero pinunasan ko agad gamit ang palad.

Hindi siya nagsalita. Tumalikod lang siya. Parang wala lang ako.

Habang inaayos ko ang mesa, ang utak ko naman ay gusto na siyang lasunin. Kaunting patak lang sa ulam niya.

Ano kayang ginagawa nila sa taas?

Hindi ako mapakali. Panay ang tingin ko sa hagdan, umaasang bababa na sila.

Nang makita kong pababa na sila, napakapit ako sa mesa. Naka-robes sila pareho.

Don't tell me, naligo ba sila nang sabay?

“This smells amazing,” bulong ng babae habang umuupo at binubuksan ang pagkain niya. Oo, sinerve ko siya ng food kahit ayoko.

Ngumiti siya. “Thank you for the food.”

“Hmm,” bulong ko habang nakatingin kay Ninong.

Pero hindi pa rin siya tumingin sa’kin. Ni isang sulyap, wala. Parang invisible ako.

“Do you like the food?” tanong niya kay Ninong Lucas, sabay abot ng kamay sa braso nito.

Napansin kong bahagyang umatras si Ninong. Tinanggal niya ang braso niya, parang ayaw magpadikit.

Napangiti ako ng bahagya.

Kitang-kita ko ‘yung disappointment sa mukha ng babae.

At least hindi siya ngumiti sa kanya. Katulad din ng hindi niya pag-ngiti sa akin.

“How was work today, Ninong?” tanong ko, determined makuha ang attention niya.

“It was fine,” maikling sagot niya.

“Did you—”

“Table manners, Antonette.” Tumingin siya sa’kin.

Napakabigat ng tingin niya. Para akong binuhusan ng yelo.

“Oh…” bulong ko sabay yuko.

Bigla akong nahiya. Parang wala akong karapatang umupo doon.

Tumayo ako at nilagay sa tray ang pagkain ko at bitbit iyon.

“Are you leaving?” tanong ng babae habang nakatingin sa’kin. Napansin din ni Ninong ang pagtayo ko.

"Anong pakialam mo?" gusto kong sigawan siya, pero pinilit kong ngumiti.

“Opo. Tapos na rin naman ako," sagot ko sa kanya.

“Are you alright, Antonette? You don’t look fine,” tanong ni Ninong Lucas, sa wakas ay kinausap niya rin ako.

Seryoso ba siya? Mukha ba akong okay?

“Yes, I’m fine, Ninong. Excuse me,” mahina kong tugon.

“You have something on your face,” dagdag pa ng babae. Tumigil ako. Tapos nakita kong inabot niya ang mukha ni Ninong para tanggalin kung anuman ‘yon.

Para akong nabato sa sahig. Gusto kong bumalik sa upuan at ilaban ‘yung presence ko pero hindi ko kinaya.

Pinilit kong akyatin ang hagdan. Mabigat ang tray, mas mabigat ang dibdib.

Pagkapasok sa kwarto ay binagsak ko lang ang tray sa table at ginulo ang buhok ko sa sobrang frustration. Hindi ako mapakali. Lakad ako nang lakad sa loob. Nag-iisip kung babalik pa ba ako sa dining.

Thirty minutes later, narinig ko ang halakhak ng babae mula sa labas. Napalabas ako bigla, binuksan ko nang bahagya ang pinto para sumilip.

Nakaakbay pa rin siya kay Ninong Lucas habang nakasandal ang ulo niya sa balikat nito. Si Ninong naman ay kamay sa bulsa, seryoso ang mukha, nakatingin sa kawalan.

“That bitch,” bulong ko. Nanggigigil ako.

Hindi mo siya pwedeng pabayaan na agawin siya sa’yo, Antonette!

Never.

Dali-dali akong pumasok sa bathroom. Nag-shower. Nagpalit sa nightie. Tinali ko ang buhok ko ng magulo, ‘yung paboritong style ni Ninong.

Lumabas ako ng kwarto. Tumigil sa harap ng pinto niya.

Kabadong-kabado ako. Kinabig ko palapit ang tainga ko sa pinto para makinig.

Tahimik. Walang kahit anong tunog.

“Why can’t I hear anything?” bulong ko, ina-adjust ang tenga ko sa pinto. 

Pero biglang bumukas ito. Bumagsak ako papasok, at nawalan ng balanse. Pero bago pa ako tuluyang tumama sa sahig ay sinalo niya ako sa mga braso niya.

“What are you doing, Antonette?” tanong niya, nakatitig nang direkta sa mga mata ko. Malalim. Nakakakuryente ang boses niya habang nakatitig sa kaluluwa ko.

Shit. Bistado ako.