Ninong Lucas

"What?!" gulat na gulat na tanong ko. "That's unfair, Dad! Dapat ay sinabihan niyo ako kaagad!"

“Sorry kung ngayon lang namin nasabi sa’yo, honey. Kailangan kasi talagang umalis ng mommy mo at ako for a few months…”

Parang suntok sa dibdib ang biglaang sinabi ni daddy. Umalis sila na hindi na nga ako isinama, hindi pa ako sinabihan kaagad na iiwan nila ako. Hindi pa naman ako sanay na wala sila sa tabi ko. Ito ang unang beses na iwan nila ako at mag-out of the country sila na hindi ako kasama.

Pero hindi pa man ako nakakabawi sa pagkabigla, may sinabi pa siya na biglang nagpahupa sa galit ko.

“Wala kang dapat ipag-alala sa pagiging mag-isa. Kinausap ko na ang Ninong Lucas mo. Susunduin ka niya. Doon ka muna titira sa kanya habang wala kami.”

Lucas...

Umi-echo sa tenga ko ang pangalan.

Ninong Lucas is back? Nasa Pilipinas na siya ulit?

Napamulat ako agad pagkabanggit ng pangalang ’yon. I could still feel the butterflies in my stomach. Yung kilig at excitement na parang sumabog bigla sa loob ko. Sa wakas, mangyayari na rin ang matagal ko nang pinapangarap.

Lima taon na ang nakakalipas, noong ika-eighteenth birthday ko, nang una kong makita si Ninong Lucas. Para siyang Greek god na bumaba sa lupa. Nakikita ko siya dati sa mga lumang pictures nila ni Dad, pero iba pala kapag sa personal.

Shit.

Hindi ko napigilan yung init na sumabog sa katawan ko. Yung basang naramdaman ko sa pagitan ng mga hita ko. Kahit alam kong mali ay hindi ko mapigilan ang libog at pangangailangang naramdaman ko noon. Gusto kong angkinin niya ako. Right there and then.

Lima taon ko siyang kinimkim. Lahat ng libog, lahat ng paghahangad. Kahit minsan ay hindi sumagi sa isip kong magpatikim sa ibang lalaki. Hindi pwede. It had to be him or no one else. Si Ninong Lucas Fernando lang.

Hindi ko kayang i-imagine ang sarili ko sa iba. Kahit sino pa.

At kahit limang taon na ang lumipas ay malinaw pa rin sa akin ang bawat detalye ng araw na ’yon. Yung ngiti niya. Yung boses niya. Yung tindig niya. Yung katawan niyang kahit natatakpan ng polo ay alam mong nakakapag-init.

Hanggang ngayon, dalang-dala ko pa rin lahat ng iyon. Lalo na ngayong muli ko siyang makikita.

Kinakabahan akong nakaupo sa kama habang nasa tabi ko ang maayos kong bagahe. Kinakabahan pero excited. Ang pintig ng puso ko ay parang drumroll sa dibdib ko.

Napatalon ako nang mag-vibrate ang phone ko.

Napakabilis kong dinampot iyon. Lalo pang bumilis ang tibok ng puso ko nang mabasa ko ang message niya.

"I'm here outside."

“He’s here. Nandito na siya…” mahina kong bulong habang dali-daling tumayo para tingnan ang sarili sa salamin. Alam kong maganda ako. Maraming nagsasabi n’on. Pero ewan ko, bigla akong nawalan ng confidence.

"You look beautiful, especially with that hairstyle, Antonette."

Natatandaan ko pa ang papuri niya sa akin noon.

Napakagat-labi ako habang maingat kong tinatali ang buhok kong blonde sa ponytail—paborito niya. Boses niya ang paulit-ulit na umaalingawngaw sa isip ko habang ginagawa ko ’yon.

Halos manghina ang tuhod ko habang binubuhat ko pababa ang maleta ko sa hagdan. I took a deep breath, inayos ang crop top ko, at dahan-dahang binuksan ang pinto.

At ayun si Ninong Lucas.

Nakasandal sa kotse niya, nakaparada sa tapat ng garage namin. Parang walang nabago sa hitsura niya. Still as perfect as ever. Parang hindi man lang tumanda.

Ngumiti siya, at halos matunaw ako sa kinatatayuan ko. Lumingon ako sa paligid habang papalapit sa kanya, halos malagutan ako ng hininga.

“Hi... Ninong,” nanginginig ang boses kong bati, habang tinititigan ko siya. Parehong-pareho pa rin siya gaya ng huling pagkikita namin. Oval face, matalim na jawline, matangos na ilong, makinis at sun-kissed na balat, at maayos na balbas. Yung buhok niyang mahaba hanggang baba, neatly brushed pabalik pero may ilang strands na pabagsak sa noo niya.

Pagkatingin ko sa mata niya, parang gumuho ako sa loob. Yung titig niyang kayang palambutin ang buong pagkatao ko. I swallowed hard habang dahan-dahang bumaba ang tingin ko sa dibdib niya, sa katawan niyang natatakpan ng fitted black shirt.

“Antonette..." Tinapik niya ako sa balikat, at para akong nagising sa trance. Doon ko lang napansin na nakabukas na pala ang car door para sa akin.

“Oh… sorry po,” nahihiya kong sagot habang yumuko ng bahagya.

“Let me help you with that,” sabi niya sa malalim niyang boses. At putangina, literal na lumambot ang tuhod ko. Inabot niya ang maleta ko at ako naman ay umupo agad sa passenger seat, tahimik na hinihintay siyang sumakay.

Pagkakuha niya sa driver’s seat ay sinimulan niyang paandarin ang sasakyan.

“Seatbelt,” bigla niyang sabi.

Napahiya ako. Nahuli niya akong nakatitig lang sa kanya. Agad kong iniwas ang tingin at kinabit ang seatbelt.

"I heard from your graduation mo raw noong isang linggo? And you're a Cum Laude?"

Napangiti at proud na sumagot. "Yes, Ninong."

Nagsimula ang biyahe.

Napatitig ako sa kamay niyang maugat na nasa manubela. Hindi ko tuloy maiwasan na isipin kung ganon din ba kaugat ang alaga niya.

"May plano ka na bang pumasok sa kumpanya ng Daddy mo at tulungan siyang pamahalaan ang business niyo?"

Napalunok ako nang maramdaman ko ang unti-unting pamamasa ng ibabang parte ng katawan ko dahil sa mga naiisip ko.

"Maybe next year, Ninong. Sa ngayon ay gusto ko muna ilaan ang taon na ito para sa sarili ko."

I crossed my legs at pinigilan ang sarili. Kinagat ko ang labi ko habang pilit kong tinatago ang ungol na gusto nang kumawala. Tangina, alam kong basa na ako. Ang bilis ng tibok ng puso ko. At yung pakiramdam sa core ko, sobrang tindi. Gusto ko siya. Hindi ko na kayang itago.

"Get it together, Antonette. Wag kang magpahalata," paalala ko sa sarili.

Gusto ko nang ipasok ang kamay ko sa loob ng pantalon para maibsan yung libog, pero hindi pwede. Kaya ang nagawa ko lang ay gumalaw-galaw sa upuan, pilit pinapakalma ang sarili.

“We’re here,” sabay ng boses niya. Hindi ko alam kung gaano katagal ang biyahe. Parang nasa sariling mundo ako buong oras. Napabuntong-hininga na lang ako. Sa wakas.

Nasa parking lot na kami.

“Antonette, are you alright?" bakas sa boses niya ang pag-aalala. "You’re sweating. Namumula ka rin.”

Halos hindi ko na narinig lahat ng sinabi niya. Ang malinaw lang sa akin ay yung pagbanggit niya ng pangalan ko. Ang tamis ng pagkakabigkas niya. Parang pinapantasya ko na agad kung paano niya ito babanggitin habang k********t niya ako.

“Hmm. I’m fine, Ninong," mahina kong sagot habang humihinga ng malalim. “Oh… we’re here,” ulit ko, habang dahan-dahang binaklas ang seatbelt at lumabas ng sasakyan.

Limang mamahaling kotse ang nando’n sa garage. Pero ang pinaka-nakabigla ay ang mansion mismo.

Napatulala ako. Napanganga.

“This way,” sabi niya, habang nauuna papunta sa double doors ng bahay. Pagbukas niya ay bumungad sa amin ang isang hallway na hindi ko alam kung saan ang dulo.

Tahimik akong sumunod sa kanya. Matikas pa rin ang lakad niya. Ilang hakbang pa at nakarating kami sa living room—sobrang laki, sobrang elegante, para akong napako sa kinatatayuan.

Humarap siya sa akin na may ngiti sa labi. “Welcome to my home. Feel at home. Lahat ng kailangan mo ay sabihin mo lang sa akin.”

“Thank you, Ninong,” mahina kong sagot, sabay ngiti rin.

Binigyan ako ng magulang ko ng pagkakataon kay Ninong Lucas. Ngayon, panoorin nila ako kung paano ko sulitin ito.