Chapter 4 สับสน

"โอ๊ย! ..." ออสการ์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อริมฝีปากของเขาถูกพริมโรสขบกัดจนเลือดซึมออกมา                                                               

                "ฮึกฮื้อ! ... ออกัสคุณกำลังคิดจะทำอะไร คุณกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" พริมโรสร้องไห้โฮ พร้อมกับถามชายคนรักออกมา ตั้งแต่คบกันเธอเพิ่งเห็นธาตุแท้ของชายคนรักในวันนี้ สุภาพบุรุษที่เคยมี ได้กลายร่างเป็นซาตานเพียงเพราะต้องการสนองตัณหาให้กับตัวเอง                         

                "ทำไมละพิมพ์ เรารักกันไม่ใช่เหรอ แค่นี้คุณให้ผมไม่ได้หรือไง แค่เป็นของผมคุณก็ทำให้ไม่ได้" ออสการ์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ก่อนจะค่อยๆ เอามือลูบที่ริมฝีปากของตัวเอง เลือดที่ซึมได้ติดปลายนิ้วออกมา ทำให้เขามองมาที่พริมโรสด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา หญิงสาวถึงกับขนลุกซู่ในทันทีทันใด เมื่อออสการ์แสดงอีกด้านที่เธอไม่เคยเห็นออกมา                                                                                                                   

                "ออกัสไว้วันหลังค่อยคุยกัน วันนี้พิมพ์ขอตัวกลับก่อน" พริมโรสพูดพร้อมกับขยับออกห่างชายร่างสูงใหญ่ ก่อนที่เธอจะสำรวจตัวเองค่อยๆ ดึงชายเสื้อให้เรียบร้อยเหมือนเดิม                                                          

                "แน่ใจนะพิมพ์ คุณตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม" คำถามของชายหนุ่ม คำพูดที่ดูห่างเหิน พริมโรสไม่แน่ใจว่าเขาหมายถึงสิ่งใดกันแน่

                "พิมพ์ต้องรีบกลับไปซักผ้าให้แม่ แล้วยังทำงานบ้านค้างอยู่ เราค่อยคุยกันนะออกัส" พริมโรสพยายามหาข้ออ้างขึ้นมา เพื่อออกไปจากห้องนี้                                                                                                                               

                "ถ้าคุณก้าวออกไปจากห้องของผม เราจบกัน! " คำพูดที่เฉียบขาดกับน้ำเสียงที่ปนความแข็งกร้าวออกมา ทำให้พริมโรสรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย เพราะเธอคงทำใจไม่ได้ หากจะต้องสูญเสียออสการ์ไป ความผูกพันที่มีนั้น มันเกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงวัยรุ่นจนกระทั่งเธอเข้าสู่วัยผู้ใหญ่ และไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหน ออสการ์ผู้ชายเพียงคนเดียวที่มีอิทธิพลต่อจิตใจของเธอ                                                                                                                              

                พริมโรสยืนนิ่งอยู่หน้าประตู เธอไม่รู้ควรจะตัดสินใจยังไงดี ออสการ์คนเดิมหายไปไหน ทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้ หรือว่าอาถรรพ์เจ็ดปี จะมีจริงดั่งที่แอนได้กล่าวเอาไว้ หญิงสาวถอนหายใจเข้าออกลึกๆ แล้วนึกถึงสิ่งที่เขาทำกับเธอเมื่อสักครู่                                                                          

                นาทีนี้หากทุกอย่างจะจบลง เพียงเพราะเธอนั้นสนองตัณหาให้เขาไม่ได้ แล้วจะมีประโยชน์อะไร เพราะดูจากสภาพของเขาแล้วเมามาก พริมโรสจึงตัดสินใจเปิดประตูเดินออกไป เธอคิดในใจเอาไว้ เมื่อไหร่ที่เขาหายเมาค่อยมาคุยกันก็ได้ แต่วันนี้ออสการ์คงคุยกับเธอไม่รู้เรื่องแน่

                "ออกไปแล้วไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีกพริมโรส!" เสียงตะโกนดังก้องออกมาอย่างชัดเจน เมื่อตัดสินใจเปิดประตูเดินออกจากห้องออสการ์ เธอรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เพราะเวลานี้น้ำตาของเธอได้ไหลนองเอ่อล้นจากดวงตาคู่สวย ไม่ต่างจากสายฝนพรำ ในช่วงของฤดูมรสุมโหมกระหน่ำ เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ

                รถแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ หญิงสาวเดินเข้าบ้านด้วยหัวใจที่ปวดร้าวไปถึงก้นบึ้งหัวใจ เมื่อเวลานี้พริมโรสกำลังสับสน เมื่อเธอกำลังคิดว่าความขัดแย้งที่เกิดขึ้นนั้นตัวเองก็มีส่วนผิด เพราะเรื่องบนเตียงในสังคมปัจจุบัน มันเป็นเรื่องปกติสำหรับคนเป็นแฟนกัน ก็มันจะกลายเป็นค่านิยมของทุกคนไปแล้ว ออสการ์จึงมองเธอเปลี่ยนไป ทั้งที่เธอนั้นไม่เคยวางหัวใจไว้ที่ผู้ชายคนใดเลย                                                               

                หญิงสาวตัดสินใจโทรหาเพื่อนเพื่อขอคำปรึกษา แต่มายด์กับพิงค์ไม่ว่าง สองสาวได้เดินทางไปเที่ยวที่ต่างประเทศกับแฟน พริมโรสจึงตัดสินใจโทรหาแอน เพราะอย่างน้อยเวลานี้เพื่อน ก็คงให้คำปรึกษาเท่าใดบ้าง

                "ฮัลโหล... อะไรนะพริมโรส แล้วเธอปล่อยให้ออสการ์อยู่คนเดียวแบบนั้นได้ยังไง คนเมาเกิดบ้าคิดทำอะไรโง่ ๆ ขึ้นมาจะทำยังไง" เมื่อพริมโรสเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แอนฟัง แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของเธอจะเป็นห่วงออสการ์มากกว่า                                                                                             

                "แล้วแอนจะให้พิมพ์ทำยังไง ออกัสเมาขนาดนั้นคงเดินออกจากห้องไม่ไหวหรอกมั้ง"   

                "พิมพ์...แอนว่าพิมพ์กลับไปดูออสการ์ก่อนดีไหม ยังไงตอนนี้เขาก็ควรมีคนดูแล พิมพ์จะกลัวอะไรออสการ์แฟนพิมพ์นะ" คำพูดของเพื่อนที่ดังมาจากสมาร์ทโฟน ทำให้พริมโรสถึงกับถอนหายใจออกมา          

                "แต่พิมพ์ไม่ว่าง วันนี้มีงานบ้านต้องทำ ยังไม่ได้ซักผ้าให้แม่เลย ยังไงเราฝากแอนช่วยไปดูออกัสให้หน่อยได้ไหม"                                                 

                "มันจะดีเหรอพิมพ์ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจผิดกันหมดหรอก ถ้าเกิดว่าสองคนนั่นรู้ว่าแอนเข้าไปหาออสการ์ถึงคอนโด มายด์กับพิงค์คงคิดว่าแอนกำลังคิดอะไรกับออสการ์แน่เลย แอนไม่อยากให้ทุกคนเข้าใจผิด" พริมโรสจะรู้หรือไม่ ในขณะที่แอนพูดนั้นสายตาของเธอช่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเพื่อนรักรอเวลานี้มานาน โอกาสที่จะอยู่ใกล้ๆ ออสการ์ตามลําพังแบบนี้

                "มายด์กับพิงค์ไปเที่ยวต่างจังหวัด แอนก็รู้สองคนนั่นไม่อยู่ แอนคิดมากไปหรือเปล่าเนี่ย"              

                "อืม... ใช่ แอนคิดมากจนลืมไป ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวแอนจะเข้าไปดูออสการ์ให้นะพิมพ์ แล้ววันนี้พิมพ์จะเข้าไปหาออสการ์อีกหรือเปล่า" แอนเอ่ยถามออกมาเพื่อความมั่นใจ เพราะเธอเองก็ไม่ปรารถนาจะให้พริมโรสกลับไปหาออสการ์อีก                                                                                             

                "พิมพ์คงไม่ได้เข้าไปหรอกแอน แล้วแอนอย่าลืมหาข้าวหาน้ำให้ออกัสทานด้วยล่ะ เอาไว้รอให้ออกัสใจเย็นเมื่อไหร่พิมพ์ถึงจะเข้าไปคุยกับเขา แค่นี้นะขอบใจมากนะแอนที่ช่วยเป็นธุระให้กับพิมม์"                

                "จ้า... พิมพ์ไม่ต้องห่วงหรอก เราจะหาอาหารให้ออสการ์ทานทั้งเนื้อนมไข่บำรุงเป็นอย่างดี แล้วเจอกันจ้ะบ๊ายบาย"                                                               

                พอวางสายจากเพื่อน พริมโรสได้เดินไปนั่งที่ใต้ร่มไม้ ตรงสนามหน้าบ้าน เธอรู้สึกดีขึ้นที่เวลานี้อย่างน้อยหญิงสาวก็คลายความกังวลเรื่องออสการ์ลงไปได้บ้าง ที่มีคนไปดูแลเขาในยามที่เมาแบบนั้น เมื่อเธอไว้ใจแอนเพื่อนคงจะทำหน้าที่แทนได้เป็นอย่างดี