Owned by the Cold Ceo

“เฮียภีม” มินนี่เดินเข้ามายืนมองคนที่นอนเอาหัวเข้าไปใต้ท้องรถ แต่ฉันก็จำได้แม่นว่านี้คือเขา

ภีมที่ได้ยินเสียงใสเขาก็จำได้ทันทีเหมือนกันว่าเป็นมินนี่ แต่ก็ทำเป็นนิ่งเฉย ซ่อมรถของเขาต่อ

“เฮียภีมหยุดงานของเฮียแล้วมาคุยกันหน่อย ได้ไหมคะ” มินนี่มองคนที่ทำเป็นนิ่งอย่างรู้สึกหงุดหงิด

“ไม่ว่างกลับไป” เสียงทุ้มตอบกลับมาอย่างไม่แยแส

“เฮียภีม บอกว่ามาคุยกันไงคะ ทำไมเฮียไม่รักษาสัญญา มินนี่เป็นฝ่ายเดียว ที่รักษาสัญญางั้นเหรอคะ เฮียทำแบบนี้ได้ยังไง เฮียผิดนะ มาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย”

“เสียงดังหนวกหู กลับไปมินนี่”

“ไม่ค่ะ ยังไงวันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง มินนี่กลับมาไทยเราสัญญากันว่าไงคะ เฮียต้องรักษาคำพูดสิ”

“รำคาญชะมัด” เขาขยับหัวออกมาจากใต้ท้องรถ มองคนสวย ขาเรียวยาวที่ใส่กระโปรงสั้นจนแทบจะปิดอะไรไม่มิด ไม่ได้เจอกันสามปี สวยขึ้นมากเลยแฮะ แต่จะเรียกว่าไม่ได้เจอกันเลยก็ไม่ถูก เพราะมินนี่จะคอยส่งข้อความส่งรูปมาให้เขาตลอด เพียงแต่เขาไม่เคยตอบกลับ แต่ก็เห็นรูปเธออยู่บ่อย แต่ยังไม่เท่าตัวจริงพอเจอใกล้ๆ แบบนี้นะสิ สวยจนตะลึงไปเลย

“มองแบบนั้นแปลว่าคิดถึงเหรอคะ” ฉันส่งยิ้มหวานให้เขา “มินนี่สวยขึ้นใช่ไหมล่ะ”

“พูดอะไรเยอะแยะมินนี่ กลับไปได้แล้วไป”

“ก็บอกว่าไม่กลับ” คนตัวเล็กยังคงดื้อรั้น น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ

“โอเคให้หนึ่งนาทีจะพูดอะไรก็รีบพูด ถ้าหมดหนึ่งนาทีแล้วยังไม่กลับ เฮียจะโทรหาไทเกอร์ให้บอกพายุกับสายฟ้ารึไม่ก็มาโก้ มารับเรากลับ”

“ไม่เจอกันสามปี พอเจอก็ไล่กลับ ให้คุยด้วยแค่หนึ่งนาที เฮียภีมจะไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอคะ” มินนี่หน้างอต่อว่าเขาเสียงเบา

“จะพูดไม่พูด” เขาลุกขึ้นยืนและทำท่าจะเดินหนี

“เฮียภีม พูดค่ะพูด” มินนี่รีบก้าวตามเขา

ภีมเดินมานั่งบนเก้าอี้ เนื้อตัวเขาเลอะคราบน้ำมัน มือก็เลอะฝุ่นดำๆ แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจ มองจ้องไปที่ร่างบางตั้งใจฟังสิ่งที่เธอจะพูด และมองที่นาฬิกาของตัวเอง เป็นการเตือนให้อีกคนรีบพูด

“เร็วมินนี่”

“ก็ได้ ใจร้ายตลอดเลย” คนตัวเล็กบ่นพึมพำ

“มินนี่จะพูดเรื่องของเรา จะมาทวงสัญญาจากเฮียภีม ก่อนไปเมืองนอกเฮียบอกว่าถ้ามินนี่กลับมา เฮียจะตกลงเป็นแฟนเพราะมินนี่โตแล้ว แล้วนี่อะไร พอมินนี่กลับมาเฮียมีแฟนแล้วงั้นเหรอคะ แล้วที่ผ่านมาใครมาจีบมินนี่ก็ปฏิเสธตลอด ไม่เคยสนใจมองใครเลยนอกจากเฮียภีม แล้วทำไมเฮียไม่รักษาสัญญาละคะ”

เขาตั้งใจฟังเธอพูดแล้วถึงกับเอนตัวไปพิงพนักพิง ส่งมือไปนวดขมับเบาๆ เพราะเริ่มปวดหัว เขาไม่คิดว่ามินนี่จะจริงจังอะไร เธอไปเรียนเมืองนอกเจอผู้ชายที่หล่อๆ และดีกว่าเขา ก็คงจบไป ตอนนั้นก็เลยให้คำสัญญาแบบนั้นไป ไม่คิดว่าเธอจะกลับมาทวงสัญญาเขาแบบนี้

“มินนี่ตอนนั้นเรางอแงจะไม่ไปเรียนต่อ และวันนั้นเฮียก็เมา ก็แค่พูดไปไม่ได้จริงจังอะไร เราไปมีแฟนเถอะเฮียก็บอกเราตลอดว่าเฮียคิดกับเราแค่น้อง”ภีมอธิบายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“แต่มินนี่ไม่อยากเป็นน้อง บอกเฮียไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน ยังไงก็จะเป็นแฟน ไม่รู้ละเฮียภีมต้องรักษาสัญญา มาเป็นแฟนกันนะคะ” ว่าจบก็เดินมานั่งลงบนตักเขา

ภีมที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก มองคนสวยผิวขาวเนียนนุ่มนิ่ม กลิ่นหอมอ่อนๆ จากร่างบางลอยเข้าจมูกเขาแล้วรู้สึกแปลกๆ ชอบกล

“มินนี่ทำอะไร ลุกไปเดี๋ยวนี้”

“ไม่ค่ะมินนี่คิดถึงแฟน อยากกอดแฟน” เธอซบหน้าลงบนแผงอกกว้าง วาดแขนโอบรอบตัวเขา ไม่นึกรังเกียจเสื้อผ้าเนื้อตัวเขาที่มอมแมมเลยแม้แต่นิดเดียว

“มินนี่ลุกไปเฮียตัวเลอะ เดี๋ยวชุดเราก็เลอะไปด้วย ชุดเราแพงไม่ใช่เหรอ” เขารีบหาวิธีพูดเพราะเริ่มไม่ไหวกับร่างบางนุ่มนิ่มที่มาแนบชิดแบบนี้

“ไม่เป็นไรค่ะ เลอะก็ช่าง ขอมินนี่กอดเฮียให้หายคิดถึงหน่อยนะคะ” ฉันเงยหน้าส่งยิ้มหวานมองสบตาเขา

ตึก!

ตึก!

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังใกล้เข้ามา จนร่างสวยของอีกคนมาหยุดยืนมองทั้งคู่ พร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่พอใจ

“ภีมนี่อะไรกันคะ”

มินนี่มองผู้หญิงคนนั้นนิดหนึ่ง แต่ไม่ยอมผละออกห่างจากร่างหนา นั่งบนตักและกอดเขาอยู่แบบนั้น

“กลับไปทั้งคู่เลย มินนี่ลุกไป” ภีมออกคำสั่งเสียงเข้มกับคนตัวเล็กบนตัก

มินนี่เงยหน้ามองสบตาเข้มดุ ฉันรับรู้ได้ว่าเขาเอาจริง ฉันเลยลุกขึ้นจากตักเขา ด้วยท่าทางไม่เต็มใจ ตวัดสายตามองค้อนใส่คนตัวโต

“มินนี่โกรธนะคะ เฮียรู้ไว้ด้วย” ว่าจบก็เดินกระแทกส้นเท้าหนักๆ และไม่ลืมที่จะเอาไหล่ไปกระแทกชนไหล่ของผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่อย่างจงใจ

“นังเด็กคนนี้” เฟย์พูดขึ้นมาอย่างรู้สึกหัวร้อน

“เฟย์หยุดอย่ามาพูดแบบนี้กับมินนี่ผมไม่ชอบ แล้วมาทำไม” ภีมพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ก็มาหาภีมไง ทำไมโทรไม่รับสายละคะ มัวแต่อยู่กับเด็กนั่นอยู่รึไง”