Chapter 6

Luna's POV

Nasa labas kami ng ospital at malamig ang simoy ng hangin, pero parang nagbabaga ang paligid dahil sa nag-aapoy na galit sa mga mata ni Alexus.

“Alexus, hindi ko ginusto ang lahat ng nangyari,” mahinahon kong sabi, kahit na nanginginig na ang boses ko. “Nasaktan ka, alam ko. Pero hindi ibig sabihin—”

“‘Hindi ko ginusto?’” Mabilis niyang putol sa akin, ang boses niya halos sumigaw. “Ang dali namang sabihin, Luna! Pero anong nangyari sa akin? Anong nangyari sa atin? Niloko mo ako! Niloko mo ako habang nasa ibang bansa ako! I tried to reach you out kahit niloko mo ako. Pero anong ginawa mo? You blocked me. Para akong gago na naghintay, nagtanong, nagmakaawa na bumalik ka, pero wala! Wala akong nakuha kung ‘di katahimikan!”

Halos hindi ako makatingin sa kanya. Alam kong totoo ang bawat salita niya. Alam kong may karapatan siyang magalit, pero hindi ko rin kayang sabihin ang totoo. Hindi dito, hindi ngayon.

“Alexus, hindi mo naiintindihan—”

“Hindi naiintindihan ang alin? Ang ginawa mong panloloko sa akin?” Tumawa siya nang mapait, halos baliw. “Sabihin mo sa akin, Luna, anong dapat kong intindihin? Na bigla ka na lang naghanap ng iba? Na niloko mo ako dahil hindi ka marunong makuntento? Na habang sinusubukan kong buuin ang sarili ko, ikaw, nasaan ka? Masaya? Komportable? Tahimik na parang walang nangyari?”

Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko, at kahit gusto kong kumawala, hindi ko magawa. Ang lakas niya, at masyado siyang puno ng galit para pakawalan ako nang basta-basta.

“Alam mo ba kung gaano ko kinamumuhian ang bawat araw na hindi kita kasama? Kung paano ko sinumpa ang pangalan mo sa tuwing gigising ako nang mag-isa? Luna, wala kang ideya kung anong impyerno ang pinagdaanan ko dahil sa’yo.”

“Alexus, tama na—”

“Hindi pa ito tapos!” sigaw niya, at ramdam ko ang init ng hininga niya sa mukha ko. “Hindi ito matatapos hanggang hindi mo nararanasan ang sakit na pinadama mo sa akin. Pangako ko sa ‘yo, Luna, babalik lahat sa ‘yo nang higit pa sa ginawa mo sa akin.”

Hindi ko mapigilan ang pagtulo ng luha ko. Hindi dahil natatakot ako, pero dahil alam kong totoo ang lahat ng sinasabi niya. Alam kong may karapatan siyang magalit, pero paano ko ipapaliwanag ang mga dahilan ko kung ni ako hindi matanggap ang sarili kong mga desisyon?

Tumalikod si Alexus pagkatapos ng mga huling salita niya, iniwan akong nakatayo, nanginginig, at basang-basa ng ulan na biglang bumuhos. Nakatitig lang ako sa papalayong likod niya, hinihintay kung kailan ko siya muling makakaharap—kung kailan matatapos ang kwento naming puno ng sakit, galit, at mga bagay na hindi masabi.

Paglingon ko kay Bella, nakadungaw na ang ulo niya bintana. Bumuntong-hininga ako. Siguro ay narinig niya ang pinag-uusapan namin. Hanggang ngayon, wala akong balak sabihin sa kaniya kung sino talaga ang totoong niyang ama. Mas mabuti na ang ganito kesa maging masaya sa piling ni Alexus tapos biglang darating ang araw na malalaman niya ang totoong dahilan sa pakikipaghiwalay ko sa kaniya noon. Ayaw kong madamay si Bell sa away naming dalawa ni Alexus.

***

Pagkarating namin sa apartment, ramdam ko ang bigat ng pagod, hindi lamang sa katawan lung ‘di lalo na sa puso. Buong biyahe pauwi ay tahimik lang ako, pilit na binabalewala ang sakit ng mga salitang binitiwan ni Alexus kanina. Ngunit paano ko ba iyon maitataboy? Ang bawat galit niyang pagtitig sa akin ay parang pako na bumabaon sa dibdib ko.

“Mommy, bakit po malungkot ang mukha ninyo?” tanong ni Bella habang bitbit ko siya palabas ng sasakyan.

Ang inosente niyang boses ay parang munting sinag ng liwanag sa kabila ng dilim na bumabalot sa akin. Pinilit kong ngumiti kahit mabigat ang pakiramdam ko.

“Hindi ako malungkot, anak. Napagod lang si Mommy,” sagot ko habang hinaplos ang pisngi niya. “Sige na, halika na, pumasok na tayo.”

Bitbit ko siya paakyat sa kwarto niya habang ang yaya niya ay tahimik na sumunod sa likuran namin, dala ang ilang gamit ni Bella. Nang makarating kami sa kwarto niya, inihiga ko siya sa kama at hinaplos ang buhok niyang kulot na tulad ng sa akin. Kinuha ko ang paborito niyang kwento mula sa shelf at umupo sa gilid ng kama niya.

“Anong gusto mong basahin ni Mommy?” tanong ko, pilit na pinapakalma ang boses ko.

Alam kong nararamdaman niya ang bigat ng iniinda ko. Kahit bata pa siya, sensitibo si Bella sa nararamdaman ko. Palagi niyang tinatanong kung okay lang ako, at palagi kong sinasabi na okay lang. Pero alam kong hindi ko siya naloloko.

“Ito, Mommy,” sagot niya, sabay turo sa libro ng mga engkantada.

Binuksan ko iyon at sinimulan kong basahin ang kwento, pilit na pinatatamis ang boses ko para aliwin siya. Habang binabasa ko ang kwento ng prinsesang naghahanap ng mahiwagang bulaklak, unti-unting nagiging mabagal ang paghinga ni Bella. Hanggang sa tuluyan na siyang nakatulog, mahimbing, tahimik, parang isang anghel.

Inilapag ko ang libro sa bedside table at pinagmasdan siya. Napakaganda ng anak ko. Ang bawat linya ng kanyang mukha ay parang paalala ng lahat ng magaganda at masakit na alaala. Pinunasan ko ang pawis sa noo niya at marahang hinaplos ang pisngi niya. Sa murang edad niya, wala siyang kaalam-alam sa bigat ng mundo, sa mga lihim na hindi ko masabi, sa mga sugat na hindi maghilom-hilom.

Pero paano kung dumating ang araw na malaman niya ang totoo? Paano kung malaman niyang ang ama niya… si Alexus?

Mabilis akong napapikit, pilit na pinipigilan ang pag-agos ng luha ko. “I’m so sorry, Bella,” bulong ko sa sarili ko. “Patawad kung hindi mo makasama ang ama mo. Patawad kung nagkulang ako. Patawad kung kinailangan kong itago ang totoo.”

Ilang taon ko nang tinatakasan ang katotohanan. Ngayon, iniisip ko kung tama ba ang naging desisyon ko. Tama bang itinago ko si Bella? Tama bang kinuha ko ang karapatan niya bilang ama? Pero paano ko haharapin si Alexus at sasabihin sa kanya ang tungkol kay Bella kung hanggang ngayon nakabalot pa rin ng matinding pagkamuhi ang kaniyang katawan? Paano ko sasabihin sa kanya na ang dahilan kung bakit ko siya iniwan noon ay dahil pinangunahan ako ng takot nang malamang si Papa ang dahilan sa paglamang kaniyang ama?

Hinaplos ko ulit ang pisngi ni Bella. Napakainosente niya, walang alam sa gulo ng mundong ito. Ginagawa ko ang lahat para protektahan siya, pero alam kong darating ang araw na hindi ko na maitago ang katotohanan. At ang araw na iyon ang pinakanatatakot akong harapin.

Dahan-dahan akong tumayo at inayos ang kumot niya, pagkatapos ay hinalikan ko siya sa noo. “Mahal na mahal kita, anak,” bulong ko bago ako lumabas ng kwarto, dala ang bigat ng sikretong unti-unti nang nagbabanta na sumabog.