Kabanata 6: Impostor

ALLYS POV

Napahagulhol ako, gusto kong magprotesta. Gusto kong isigaw na hindi ako ito. Gusto kong magreklamo pero alam kong hindi iyon makakadulot nang mabuti.

Alam kong magagalit ang mag-asawang Cuevas kapag nagsabi ako ngayon nang totoo sa kanila. At may posibilidad pa na ipakulong nila ako dahil sa pagiging impostor ko.

Napahikbi ako sa naiisip ko ngayon. Tama! Isa akong impostor sa kanila. Napakasama ko!

Tiningnan ko muli ang aking mukha sa salamin.

Maayos ang pagkakaporma ng aking mukha. Nakahulma nang mabuti ang aking mga kilay at sobrang tangos ng aking may kaliitang ilong. Mapupulang labi na halos sobrang perpekto. Napansin ko ring medyo may pagka kulot ang aking buhok na kulay brown hanggang beywang. Tinitigan ko ang aking mga mata.

Tanging ang mga mata ko lang ang naiwan sa pagiging normal. Tanging ang mga mata ko lang ang naiwang bakas na ako talaga si Allys at hindi ang anak nilang si Mariel.

"Pwede na tayong bumalik sa Pilipinas Mariel," sabi ng ginang sabay haplos nang marahan sa aking buhok.

Napatitig ako sa kanyang mukha na nakangiti. Magkamukhang magkamukha sila ng anak niya. Hindi ko maiwasang kabahan ulit.

Handa na ba ako sa mga maaaring mangyayari?

Handa na ba akong talikuran ang pagiging Allysa Florencia ko at maging si Mariel Evangeline Cuevas na anak nila?

(Few days later)

Makalipas ang ilang araw ay nakalabas na ako sa ospital at nandidito na ako ngayon sa bahay ng mga Cuevas sa America. Dito ko lang napagtanto na sobrang yaman pala ng nasabing mag-asawa.

Hindi lingid sa akin ang plano nilang pagbabalik sa Pilipinas. Sobrang kinakabahan ako dahil hindi naman talaga ako si Mariel.

Napalingon ako sa pinto nang makarinig ako ng isang marahang katok mula sa labas ng aking silid. Bumukas iyon at pumasok si Madame.

"Hija gising ka na pala. Ayos ka lang ba? May masakit ba sa iyo?" tanong niya habang bakas pa rin sa boses niya ang pag-aalala.

Marahan akong umiling sa kanya at ngumite.

"Wala po mommy, ok lang po ako," mahinang sagot ko at napayuko.

Unti-unti kong nilaro laro ang mga kuko ko. Bakas doon ang bagong kulay nude na nail polish.

Umupo siya sa tabi ko at iniangat ang aking mukha upang makita ko siya nang mabuti.

"Everything will be fine now Mariel you don't need to worry anything," sabi niya nang marahan.

"M-mommy?"

"Hmm what is it?" sagot niya sa pagitan nang paghaplos sa aking buhok.

"I'm scared. Paano po kung may mga tao akong nakalimutan sa manila. Paano kung may mga bagay na hindi ko na po maalala."

Natatakot ako dahil hindi ko alam kung paano mamuhay bilang si Mariel. Hindi ko alam ang mga nakagawian niyang gawin at kung ano ang ugali niya.

"It's ok darling sinabi na sa amin ng doctor na may posibilidad nga na will you lost some parts of your memories because of the explosion." Nakangite niyang saad saka siya tumayo.

Kung iisipin ay pabor sa akin ang lahat ng mga nangyayari pero hindi ko maiwasang mag-alala.

Paano kung may makaalam sa lahat nang ito? Hindi ko lubos maisip ang posibilidad na maaaring mangyari sa akin kapag nagkataon.

"Be ready darling mamayang tanghali ang alis natin," sabi niya at tumayo.

Nanlaki ang mga mata ko sa narinig.

"Pero akala ko po this saturday pa po ang alis natin?"

Kinakabahan na talaga ako.

"Yes, but something came up. It's about business dear and your father really need to attend to that meeting for the upcoming project."

"Business?"

Hindi ko alam na may business sila.

"Alam ko Mariel na kagagaling mo lang sa operasyon but this is very important. Marami nang dues na naiwan ang daddy mo. He really needs to cope up."

Napayuko ako at hindi na umangal pa. Ano pa ba ang mga bagay na hindi ko alam sa kanila.

"I'll send some maids to prepare your stuffs out. Ok? Huwag kang magpapagod. Let the maids do the packing," sabi pa niya at hinalikan ako sa noo bago siya lumabas ng silid.

"Mom." Tawag ko sa kanya.

Nilingon niya ako.

"T-thanks."

Namutawi sa mga labi niya ang isang matamis na ngite. Bago siya tuluyang lumabas ng silid.

Madali lang ang naging byahe namin pabalik ng manila. Hindi ko lubos maisip na dalawang beses ako makakasakay ng eroplano.

Pa San Vicente lang naman sana ang punta ko noong una pero hindi ko lubos maisip na makakarating ako ng america nang wala manlang kahirap-hirap.

Nang makalapag na kami sa airport ay mabilis kaming sinalubong ng kanilang mga tauhan.

Nasa sasakyan ako at kitang-kita ko mula sa labas ng bintana ng sasakyan ang mga naglalakihang gusali sa paligid. Pansin ko rin kung papano umusad ang mga sasakyan sa trapiko. Noong una ay pawang mga naglalakihang bundok lang naman ang mga nakikita ko at ang mga matatayog na puno ng niyog sa probinsya.

Ngunit tingnan mo nga naman ibang iba na ang kapaligiran ko. Malayong malayo ito sa lugar na nakagisnan ko.

Pumasok kami sa isang exclusive subdivision at makaraan ang ilang minutong pag-iikot ay napansin kong pumasok ang sinasakyan namin sa isang malaki at magarang itim na gate.

Tumambad sa harapan ko ang napakalaking mansyon.

Nilibot ko ang aking tingin sa buong lugar. Kita ko ang napakagandang hardin na napupuno sa mga ibat-ibang klase ng mga magagandang bulaklak.

Umikot kami sa may kaliitang fountain na makikita sa gitna saka kami tuluyang huminto sa mismong bukana ng mansyon. Kitang-kita ko mula sa labas ng sasakyan ang mga nakahilerang mga katulong. Sa nakikita ko ay anim silang mga babae at meron ring apat na lalaki na sa tingin ko ay mga hardinero.

"Welcome home hija."

Ngite ni Madame sa akin at nauna nang bumaba ng sasakyan.

Dahan-dahan akong bumaba habang inaalalayan ako ni Sir Roderick.

"Thanks dad," sabi ko nang nakangite.

Nasanay na akong tawagin sila ng daddy at mommy sa kadahilanang ayaw at takot akong mabuking.

Nginitian niya ako at iginiya papasok. Hindi pa nga ako nakakapasok nang tuluyan ay nakita ko ang isang matandang babae na lumuluhang naglalakad papalapit sa akin.