Maganda si Arniya—parang larawang inukit sa yelo, napakaputi ng kutis, mahaba ang leeg, balingkinitan at banayad ang galaw, at ang gilid ng kanyang mukha ay mala-porselana. Bahagyang kita ang mapupulang labi, parang piniga mula sa bulaklak.Bahagyang nanginig ang talukap ni David. Sa ilalim ng tahimik niyang mga mata ay may naglalakihang alon sa damdamin. Paulit-ulit niyang iniisip ang sinabi ni Arniya kanina:“Hindi na tayo kailanman magkikita—kahit sa buhay o sa kamatayan.”Umiikot ito sa isip niya, pinapahirapan ang kanyang paghinga.Pakiramdam niya ay baka nga may sakit siya—o baka baliw na talaga siya—kaya’t kusa niyang niyakap si Arniya, mahigpit, mahigpit sa kanyang baywang.Dumikit ang labi niya sa leeg nito, ramdam niya ang halimuyak at lambot ng balat.Sa isang iglap, gusto na niyang kagatin iyon—markahan siya—pero sa huli, napigil niya ang sarili. Hinalikan na lang niya ito, paulit-ulit, iniwanan ng mapupulang bakas ng halik sa maputing balat ni Arniya."Arniya... sabi nila
Mukhang hindi napansin ni Arniya ang komplikadong tingin ni David at ibinaba ang tingin sa termos na hawak nito."Ano ’to?"Mabilis na sagot ni David, "Luya... luya na sabaw. Si Irvin ang nagdala nito.""Para sa akin?" Kumislap ang mukha ni Arniya at tumingin kay Irvin. Sa pintuan, nakatayo ang isang magandang dalaga na may kaakit-akit na mga mata, banayad ang ngiti, at maliwanag ang dating.Naalala ni Irvin ang sinabi ni David at agad siyang nakaramdam ng pagkailang.Kung bibiguin mo ang babaeng tulad nito, tiyak na may kapalit. Tingnan mo na lang si Nathaniel..."Oo, para sa'yo."Masayang tinanggap ni Arniya ang luya na sabaw. "Papunta pa lang sana ako sa kusina para gumawa nito, hindi ko inaasahang may magdadala na pala agad. Kaya pala sinasabi ng lahat na maalaga ka.""Sino ang ‘lahat’?"Itinuro ni Arniya ang labas ng pintuan. "Yung mga babae sa villa."Hindi maikakaila ang karisma ni Irvin. Nitong mga nakaraang araw na lumalabas sila, talagang napapansin siya agad ng maraming tao
Ang itsura ni Arniya noon ay paalala kay David ng sarili niyang ina—yung pagkalugmok, yung mga mata na parang nawalan ng sigla sa isang iglap.It was the same look his mother had when Samuel betrayed her.The difference? No one helped his mother. No one even cared. Everything ended in a tragedy that David would carry in his heart forever.Kaya habang nakatayo sa hallway, hawak ang thermos ng salabat, biglang sumulpot sa isip ni David ang isang katanungan—"What if I helped Arniya?"It was curiosity at first. A strange, passing whim.Parang pag-ampon sa isang kuting sa kalsada—hindi dahil kailangan mo ito, kundi dahil nababagot ka at gusto mo ng distraction.At hindi siya nabigo. In a twisted way, she entertained him.Like a living project. A fragile pet to observe, to soothe his allergies—literally and figuratively.Hinaplos ni David ang hawakan ng thermos. Walang emosyon sa mukha pero mabigat ang boses niya nang magsalita."People still think she’s Nathaniel’s fiancée. If anyone find
Tinakpan ni David ang kanyang ilong at bibig habang bahagyang nakakunot ang noo. Agad na suminghot ng hangin na parang binigla ng kakaibang amoy mula sa loob ng silid."What on earth are you doing in there?" tanong niya, bahagyang napapikit sa hapdi ng amoy sa ilong.Sabay-sabay na lumingon ang tatlong tao sa loob ng kwarto. Lahat sila ay nakasuot pa rin ng face mask—isang eksenang mas bagay sa mga doktor kaysa mga taong walang lisensyang maghalo ng kung anu-ano."Gumagawa lang ng pulbos na gamot, okay?" sagot ni Arniya habang naglalakad papalapit sa kanya, may kumpiyansa sa bawat hakbang. "David, labas ka muna. Almost done na rin kami, huwag ka ngang istorbo."Matigas ang boses niya. Hindi pa rin nawawala ang tapang sa pananalita, kahit na ilang oras pa lang ang lumipas mula sa halos mamatay siya sa pagkakalunod.Napangiti si David nang bahagyang nakayuko. Mula sa gilid ng mata niya, sinulyapan niya si Arniya. Ang tikas nito, ang matibay na postura, parang walang bakas ng trauma o ta
Galit na galit ang matanda ng Guerrero Family. Kung anu-anong mura ang pinakawalan niya—puro tungkol sa tae, ihi, at utot.Naawa siya sa bunso niyang anak, pero hindi man lang niya naisip na anak rin niya ang kausap niya sa telepono.Nakakuyom ang kamao ni Irvin habang nakikinig. Wala siyang ipinakitang emosyon. Nang tumigil sa salita ang kausap, saka lang siya nagsalita."Paano ko po siya matutulungan? Hindi mo po ba alam kung anong klaseng tao si David? Sinaktan ni Harold ang mga tao nito, sinampal pa niya. Hindi niya inisip ang magiging resulta ng ginawa niya. Ngayon, kung gumanti man si David, hindi ba’t dapat lang na panagutan niya ‘yon?""Pakinggan mo ang sinasabi mo! Ganyan ba magsalita ang isang tao? Kapatid mo si Harold, paano ka naging ganito katigas? Bato ba ang puso mo?" galit na sigaw ng matanda.Sa kabilang linya, may naririnig na mahinang iyak ng isang babae."Ako pa po ngayon ang walang puso?" sarkastikong tawa ni Irvin. "Kung wala po akong puso, sa palagay mo ba ilang
"Hayop talaga si Harold! Papatayin ko ‘yun!"Inihulog siya sa lawa, binatuhan ng mga bato, pinilit siyang lumubog, at halos hindi na siya makaahon.Ang lahat ng iyon ay hindi lang karahasan—isang malinaw na krimen.Nakapikit si Sarah at napakuyom ng kamao. Sa sobrang galit, dalawang beses niyang sinuntok ang unan ni David.Nagpalit na ng damit si Arniya. Bagamat itim pa rin ang kasuotan, wala na ang dati niyang pagkukunwari. Ang buhok niya ay tuwid at itim na parang telang seda, ang kutis niya ay kasing puti ng niyebe, at ang mukha niya ay napakaganda, may mapulang kulay sa labi.Ganoon siya kaganda na kahit ang payak na itim na damit ay nagmistulang elegante sa kanya.Napatitig si Sarah, tila nawalan ng ulirat."Anong meron sa mukha mo? Pareho lang naman tayong tao, pero bakit parang diyosa ka?"Napabuntong-hininga si Arniya at umupo sa tabi ni Sarah."Hindi rin magandang maging ganito kaganda. May mas mahalagang problema tayong kailangang ayusin ngayon.""Ano 'yon?" tanong ni Sarah,